บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 371 - บทที่ 380

"ฉันจะพยุงคุณกลับห้องไปพักผ่อน" ฉินเจิงพยุงแขนเขาด้วยความ ‘เอาใจใส่’ พูดข้างหูเขาเสียงเบา "คืนนี้ฉันจะ 'ดูแล' คุณอย่างดีเลย..."กู้เฉิงเหยียนอยากผลักเธอออกไป แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง ได้แต่ปล่อยให้เธอพยุงตัวเองขึ้นไปชั้นบนชั่วขณะที่ประตูห้องนอนปิดลง ความอ่อนโยนบนใบหน้าของฉินเจิงก็หายไปทันทีเธอมองกู้เฉิงเหยียนที่ไม่มีสติอยู่บนเตียง ยิ้มเย็นชาขณะหยิบโทรศัพท์ออกมา ถ่ายรูปที่สื่อความหมายคลุมเครือหลายรูป"เจียงหร่าน..." กู้เฉิงเหยียนเรียกชื่อนี้ออกมาโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของฉินเจิงบิดเบี้ยวทันที เธอโน้มตัวลง นิ้วจิกเข้าที่แขนของกู้เฉิงเหยียนอย่างแรง "กู้เฉิงเหยียน ดูให้ชัดสิ ฉันต่างหากที่เป็นภรรยาของคุณ!"กู้เฉิงเหยียนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ภาพหลอนกับความเป็นจริงผสมกัน ทำให้สมองของเขาราวกับถูกฉีกขาดฉินเจิงเห็นปฏิกิริยาของเขา ก็ยิ้มอย่างพอใจ "อย่ารีบร้อน นี่เพิ่งวันแรก..."เธอหยิบยาเม็ดสีขาวขวดนั้นออกมา และนำเม็ดหนึ่งละลายในน้ำ "หลังจากนี้พวกเรายังมีเวลาอยู่..."นอกหน้าต่าง พระจันทร์ถูกเมฆดำบดบัง บ้านตระกูลกู้ทั้งหลังตกอยู่ในความมืดมิดห้องน้ำชาของอันหรงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของชาอ่

หลวนหลี?!ไม่ใช่ว่าเธอควรพักฟื้นอยู่ที่ศูนย์ฟื้นฟูเหรอ? โผล่มาที่นี่ได้ยังไง?เจียงหร่านก้าวเท้าเบา ๆ เข้าไปใกล้ประตูห้องเงียบ ๆในช่องประตูที่แง้มอยู่ หลวนหลียืนอยู่หน้าเตียงของเฮ่อเฉินโจว นิ้วมือบิดชายเสื้อด้วยความกังวลเธอผอมลงมากเมื่อเทียบกับตอนที่เจอกันครั้งก่อน ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ยังคงแฝงความสดใสในอดีตอยู่บ้าง"เฉินโจว บาดแผลของคุณ...ดีขึ้นบ้างไหม?" เสียงของเธอเบามาก ราวกับกลัวว่าจะรบกวนอะไรเฮ่อเฉินโจวพิงอยู่หัวเตียง สีหน้าเย็นชา "คุณมาทำไม?"หลวนหลีกัดริมฝีปากล่าง "ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอฉัน..."เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันรู้ว่าทำผิดมากเกินไป และไม่หวังการให้อภัยจากคุณกับเจียงหร่าน"แสงแดดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านหน้าต่าง ทอดเงาแสงเป็นจุด ๆ บนใบหน้าเธอ"แต่ฉันได้รับการลงโทษแล้ว" เธอเม้มปาก "ตอนนี้ฉันแค่อยากใช้ชีวิตให้ดี...ยอมรับการลงโทษจากพวกคุณ"แววตาของเฮ่อเฉินโจววูบไหวเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเย็นชาอย่างรวดเร็ว "ในเมื่อรู้แล้ว ก็อย่าโผล่มาต่อหน้าผมอีก"ในแววตาของหลวนหลีปรากฏรอยร้าว นี่เป็นผลลัพธ์ที่เธอคาดไว้แล้ว แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะมาเขาไ

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านหน้าต่าง ทิ้งรอยแสงเล็ก ๆ บนเตียงผู้ป่วยเฮ่อเฉินโจวตื่นมาสองชั่วโมงแล้ว แต่ยังคงอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับ...เจียงหร่านฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเขา ผมยาวสีดำสนิทกระจายอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว ราวกับภาพวาดพู่กันภาพหนึ่งเขามองใบหน้าขณะหลับของเธออย่างเงียบ ๆ สายตาไล่ไปตามคิ้วที่ขมวดเล็กน้อย ขนตาสั่นไหวนิด ๆ สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ไฝเล็ก ๆ บนติ่งหูของเธอนี่เป็นครั้งแรกในช่วงเวลาอันยาวนาน ที่เขาได้มองเธออย่างใกล้ชิดตามใจปลายนิ้วลอยอยู่กลางอากาศ เฮ่อเฉินโจวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ค่อย ๆ เขี่ยปอยผมข้างแก้มของเธอออกไปเบา ๆ เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวจะรบกวนความฝันที่เปราะบางฉากหนึ่ง"คุณตื่นแล้วเหรอ?" เจียงหร่านเงยหน้าขึ้นทันที มองเขาด้วยสายตาที่งัวเงียนิ้วของเฮ่อเฉินโจวแข็งค้างกลางอากาศ จากนั้นก็ลูบแก้มของเธออย่างเป็นธรรมชาติ นิ้วหัวแม่มือเช็ดรอยคล้ำใต้ตาของเธอเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ "ทำไมไม่ไปนอนบนเตียงคนเฝ้าไข้ล่ะ?""กลัวคุณไข้ขึ้นกลางดึก" เจียงหร่านยืดตัวตรง นวดคอที่ปวดเมื่อย คอเสื้อของชุดผู้ป่วยเปิดเล็กน้อยตามการเคลื่อนไหวของเธอ เผยให้เห็นไหปลา

คำขู่ชัดเจน แม้จะเป็นการพูดกับผู้ช่วยตัวเล็ก ๆ อย่างโจวเหยียน แต่โจวเหยียนเป็นคนของโจวฉือ ก็มีเจตนาหักหน้าอยู่ในทีอากาศภายในห้องพักผู้ป่วยเหมือนกับถูกแช่แข็ง ม่านตาของโจวเหยียนพลันหดลง ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง แต่ไม่นานก็กลับมาเรียบนิ่งเหมือนปกติ “ได้ครับประธานเฮ่อ คำพูดของคุณผมจะส่งต่อให้แน่นอน”เจียงหร่านเก็บกระเป๋าเอกสารเสร็จ ก็เหลือบมองเฮ่อเฉินโจวอย่างจนใจ “พอได้แล้ว อย่าไปขู่เขาเลย โจวเหยียนก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”เฮ่อเฉินโจวหันมามองเธอ ความดุร้ายในดวงตาพลันเลือนหายไปหลายส่วนเธอเดินมาที่ข้างเตียง ขณะที่กำลังจะบอกลา กลับถูกชายหนุ่มดึงเข้าไปในอ้อมกอด“จูบก่อนค่อยไป” เขาร้องขอราวกับไม่มีคนนอกอยู่ด้วย น้ำเสียงเจือไปด้วยความกดดันที่ไม่อาจปฏิเสธได้ใบหูของเจียงหร่านแดงระเรื่อ ก่อนจะพูดเสียงเบา “มีคนมองอยู่นะ…”“แล้วยังไง?” เฮ่อเฉินโจวเลิกคิ้ว จงใจพูดเสียงดัง “ผมจูบภรรยาตัวเองผิดกฎหมายด้วยเหรอ?”ไม่รอให้เจียงหร่านตอบกลับ เขาก็จับท้ายทอยของเธอไว้ แล้วจูบลงไปอย่างหนักหน่วงจูบนี้ทั้งดุดันและคลอเคลีย แฝงด้วยอาการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน เหมือนกำลังประกาศอำนาจต่อโจวเหยียนโจ

“ใช่”เฮ่อเฉินโจวเงยหน้า แววตาคมกริบ “วันนี้เขามีอาการแปลก ๆ”ลู่เซียวนวดขมับ ถอนหายใจออกมา “นายไปหลอกอะไรเขาอีก?”เฮ่อเฉินโจวไม่ตอบ แต่เดินที่ริมหน้าทาง ใช้มือล้วงกระเป๋าข้างเดียว สายตาทอดมองไปยังที่ไกลแสนไกลอย่างลุ่มลึกเซียวลู่รู้จักอาการนี้ของเขานี้ รู้ว่าเขาโมโหจริง ๆ ดังนั้นจึงไม่ล้อเล่นอีก พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ก็ได้ ฉันจะให้คนไปสืบมา แต่โจวเหยียนติดตามโจวฉือมาหลายปีแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรจริง ๆ โจวฉือจะไม่รู้เหรอ?”“โจวฉือ?” เฮ่อเฉินโจวยิ้มเยาะ นัยน์ตาทอแววเยือกเย็น “ถ้าเขาบริสุทธิ์ขนาดนั้นจริง ๆ ตอนนั้นก็คงไม่เกิดเรื่องของโจวปิ่งขึ้น”ลู่เซียวนิ่งไป ทันใดนั้นก็เริ่มเข้าใจ “นายกำลังสงสัยว่า…โจวปิ่งกลับมาแล้ว?”เฮ่อเฉินโจวไม่พูด แต่นัยน์ตาลุ่มลึกกว่าเดิมหลายส่วนภายในห้องพักผู้ป่วยพลันเงียบกริบ มีเพียงเสียงโจ๊กที่ถูกทิ้งลงถังขยะค่อย ๆ ไหลซึมผ่านไปครู่หนึ่ง เฮ่อเฉินโจวพลันเอ่ยขึ้นมา น้ำเสียงเยือกเย็นจนน่ากลัว “ถ้าเขากล้าแตะต้องเจียงหร่าน ฉันก็จะทำให้เขากลับประเทศไม่ได้อีกตลอดชีวิต”เฮ่อเฉินโจวลุกขึ้น เดินมาที่ริมหน้าต่าง “ไปสืบประวัติการเข้าชายแดนทั้งหมดในช่วงนี้มา โดยเ