บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 341 - บทที่ 350

448

บทที่ 341 ยังขายหน้าไม่พอหรือไง

เมื่อโดนกล่าวหาอย่างปุบปับแบบนี้ เจียงหร่านถึงกับพูดไม่ออก มาถึงตอนนี้แล้ว ฉินเจิงยังคงมีแต่ความอาฆาตแค้นอยู่เต็มอก เจียงหร่านแทบจะอยากตบหน้าเธอสักสองฉาด “เธอนี่มันดื้อด้านไม่ฟังเหตุผลจริง ๆ”แต่เฮ่อเฉินโจวเดินก้าวฉับ ๆ เข้ามา รวบตัวเจียงหร่านให้ไปอยู่ด้านหลังเขา “ฉินเจิง คุณอย่ามาทำตัวไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดีนะ”เสียงของเขาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง “ลูกของคุณมีสัญญาณว่าจะแท้งมาตั้งนานแล้ว แต่คุณยังดึงดันฝืนอุ้มท้องไว้เพื่อจะได้ส่วนแบ่งทรัพย์สินเพิ่มมากขึ้น ตอนนี้ยังจะมาโยนความผิดให้คนอื่นอีกไม่รู้สึกว่ามันน่าขำบ้างหรือไง?”อันหรงพาเฉิงเหวินซานก้าวมาอย่างฉับไวเช่นกัน พวกเธอยืนขวางด้านหน้าเจียงหร่านไว้ “ฉินเจิง ถ้าเธอพูดจาพล่อย ๆ อีกแม้แต่คำเดียว อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”เฉิงเหวินซานถึงกับล้วงโทรศัพท์ออกมาบันทึกภาพโดยไม่รีรอ “เอาสิ พูดต่อเลย ให้ทุกคนได้เห็นกันชัด ๆ ว่าลูกสาวคนใหม่ที่ตระกูลโม่เพิ่งรับเข้าบ้านมีพฤติกรรมยังไง”ฉินเจิงตกใจกับสภาพการณ์นี้จนหน้าซีดเผือดยิ่งกว่าเดิมเธอกวาดสายตามองไปโดยรอบ พลันเห็นกู้เฉิงเหยียนที่กำลังเร่งรุดมา เธอจึงร้องไห้โฮในทันทีราวกับว่าคว้าฟางเส้นสุดท้า
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 342 ตบหน้าคนละที

บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงแปลกพิกลชวนให้คนอึดอัดจนหายใจไม่ออก แชมเปญทาวเวอร์ยังคงตั้งตระหง่าน ขนมชิ้นเล็ก ๆ ที่ปรุงอย่างประณีต ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ทว่าบรรดาแขกทั้งหลายต่างหมดอารมณ์ที่จะลิ้มรสแล้วแขกในงานต่างรวมกลุ่มกันสามสี่คนกระซิบกระซาบกันเบา ๆ ใช้สายตาสอดส่องมองคนตระกูลโม่เป็นระยะ ๆวันนี้เดิมทีอยากจะอวดหน้าอวดตาอย่างเต็มที่ แต่กลับเกิดเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ขึ้น ไม่ต้องกล่าวถึงโม่จือหย่วนและไต้จิ้งอวิ๋น แขกที่มาร่วมงานต่างก็รู้สึกถูกหยามเกียรติด้วยเหมือนกันโม่จือหย่วนขายหน้าจนไม่เหลือชิ้นดียิ่งกว่าใคร ทำได้เพียงประกาศยุติงานเลี้ยงอย่างขอไปที แม้แต่แผนแบ่งมรดกก็ไม่ได้ ประกาศออกไปบรรดาแขกต่างซุบซิบนินทา พลางเดินออกจากงาน ส่วนนักข่าวรู้สึกยังไม่เต็มอิ่ม จึงภาพถ่ายสุดท้ายอีกสองสามรูปเจียงหร่านยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง มองพนักงานที่กำลังรีบจัดการกับซากความเสียหาย เธอเผยยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็นออกมาเธอนับได้ว่าเป็นคนเดียวในงานเลี้ยงนี้ที่ไม่รู้สึกเสียดายและไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจหรืออับอายเลยแม้แต่น้อยนี่คือละครที่โกลาหลเรื่องหนึ่ง แม้ว่าเธอจะเป็นหนึ่งในตัวละครด้ว
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 343 ลองทายว่าเธอมีแผนร้ายอะไร

ภายในห้องรับรองแขก โคมไฟระย้าคริสตัลทอดแสงสีขาวเย็นยะเยือกลงมาทำให้บรรยากาศภายในราวกับห้องเก็บน้ำแข็งไต้จิ้งอวิ๋นยืนอยู่ตรงหน้าต่างกระจกบานใหญ่ แสงด้านหลังขับเน้นภาพเงาของเธอให้ดูน่าเกรงขาม ลวดลายที่ถักอย่างแนบเนียบบนกี่เพ้าสีดำก็วับแวมภายใต้แสงไฟ“คุณหญิงไต้ช่างเป็นคนที่วางแผนได้ดีจริง ๆ ค่ะ” เจียงหร่านยืนตรงทางเข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็ง “แม้แต่ทารกในครรภ์ก็ยังไม่เว้น เพื่อให้บรรลุเป้าหมายคุณถึงกับยอมทำทุกวิถีทางเลยสินะคะ”ไต้จิ้งอวิ๋นหัวเราะออกมาเบา ๆ ตอนที่หันตัวชายกระโปรงก็วาดเป็นแนวโค้งพลิ้วไหวอย่างสง่างาม กำไลหยกที่ข้อมือ กระทบกันจนเกิดเสียงกังวาน “ฉินเจิงน่ะโง่และโลภเกินไป ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง สิ่งที่น่าขันที่สุดในโลกนี้คือพวกที่เต็มใจยอมเป็นหมากเพื่อแลกกับผลประโยชน์อันน้อยนิด”เธอย่างกรายไปยังโซฟาหนังแท้อย่างไม่รีบร้อน ปลายนิ้วสัมผัสที่เท้าแขนอย่างแผ่วเบา “อยากดื่มชาไหม? ชาชั้นเลิศที่เก็บก่อนเทศกาลเชงเม้งเชียวนะ”เจียงหร่านยืนนิ่ง ท่าทางใต้ชุดกี่เพ้าสีเขียวเข้มของเธอสง่างามดุจต้นไผ่ “สรุปแล้วคุณคิดจะทำอะไรกันแน่? อุตส่าห์ลงท
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 344 ไม่ใช่การตายจากอุบัติเหตุ

ไต้จิ้งอวิ๋นเดินไปด้านหน้าเจียงหร่าน นิ้วเรียวที่ทาเล็บสีแดงสดค่อย ๆ เชยคางของเจียงหร่านขึ้น “เธอรู้ไหม?”น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลราวกับกำลังเผยความลับที่ไม่เคยมีใครรู้ “เธอนี่เหมือนแม่ของเธอจริง ๆ โดยเฉพาะนัยน์ตาคู่นี้”เจียงหร่านปัดมือของเธออย่างรุนแรง “อย่ามาแตะตัวฉัน! ”ไต้จิ้งอวิ๋นไม่ได้โกรธเคือง แต่กลับหัวเราะอย่างมีความสุขมากกว่าเดิม เธอหมุนตัวเดินไปยังตู้หนังสือแล้วหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากช่องลับ “ลองดูนี่สิ”เจียงหร่านรับซองมาอย่างระแวดระวัง เมื่อเปิดดูก็พบว่าภายในเป็นภาพถ่ายที่สีซีดเหลืองปึกหนึ่งหญิงสาวในภาพยืนอยู่บนกระดานกระโดดน้ำ หน้าท้องนูนขึ้นเล็กน้อยตรงบั้นเอว มีรอยสักเป็นรูปดอกเยอบีร่านั่นคือ เจียงอี๋กว่านแม่ของเธอ“รูปพวกนี้... ”“ล้ำค่ามากใช่ไหมล่ะ?” ไต้จิ้งอวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “นี่คือสภาพก่อนตายของแม่เธอไงล่ะ”นิ้วมือของเจียงหร่านสั่นเล็กน้อย แต่เธอฝืนข่มใจให้นิ่งไว้ “สรุปแล้วคุณอยากบอกอะไรกันแน่?”ไต้จิ้งอวิ๋นโน้มตัวเข้าไปไกลอย่างกะทันหัน กลิ่นน้ำหอมผสมกับกลิ่นชาโชยมาปะทะใบหน้า “การตายของแม่เธอไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกนะ เจียงหร่าน”คำพูดประโยคนี้ราวก
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 345 หย่ากันเถอะ

แสงไฟในโถงทางเดินของโรงพยาบาลสีขาวสว่างจ้าจนแสบตา กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออบอวลไปทั่วบริเวณเมื่อฉินเจิงถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด สีหน้าของเธอขาวซีดยิ่งกว่าผ้าปูเตียงที่เธอนอนอยู่ ริมฝีปากไร้ซึ่งสีเลือด แห้งแตกราวกับพื้นดินที่แห้งแล้งมานาน“ลูก... ลูกของฉันล่ะ?” เธอจับมือของพยาบาลไว้อย่างอ่อนแรง น้ำเสียงแหบพร่าจนแทบไม่เป็นภาษาพยาบาลหลบสายตาเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เด็กไม่รอดแล้วค่ะ คุณพักผ่อนให้ดี ๆ เถอะนะคะ ในอนาคตก็ยังสามารถมีลูกใหม่ได้” คำพูดประโยคนี้ราวกับมีดที่ไร้คมแทงทะลุหัวใจของฉินเจิงอย่างแรงยังจะมีได้อีกเหรอ?เธอรู้ดีกว่าใครว่าเด็กคนนี้มีที่มาอย่างไรเธอคลายมือออก ดวงตาเหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอย น้ำตาร่วงหล่นจากหางตาอย่างเงียบงันเปียกชุ่มเส้นผมที่ขมับภายในห้องผู้ป่วยเงียบงันจนน่ากลัว มีเพียงเสียง “ติ๊ด ๆ” ที่สม่ำเสมอเป็นจังหวะจากเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจเท่านั้นกู้เฉิงเหยียนยืนอยู่ตรงหน้าต่างหันหลังให้เตียงคนไข้ บุหรี่คีบอยู่ที่ปลายนิ้วมอดไหม้จนเกือบหมดมวน ทว่าเขากลับยังคงไม่รู้สึกตัว“เฉิงเหยียน...” ฉินเจิงฝืนพยุงตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ลู
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 346 พากลับไปดูแลที่ตระกูลฉินให้ดี ๆ

ฉินเจิงสีหน้าตื่นตกใจทันที เธอจำสามคนนี้ได้เป็นคนของตระกูลฉิน! ฉินหลิ่งซงมาตามหาแล้วครู่ต่อมาเธอก็เห็นชายผู้ที่ก้าวเดินเข้ามาด้วยท่าทางภูมิฐานดังคาด ไม้เท้าในมือทำให้ฉินเจิงเสียวสันหลังเย็นวาบ“คุณ...พ่อฉิน...” ฉินเจิงหน้าถอดสีทันที หดตัวเข้าไปในเตียงผู้ป่วยโดยไม่รู้ตัวฉินหลิ่งซงกวาดสายตามองห้องผู้ป่วยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหยุดสายตาที่หมอหลินเพียงครู่เดียว “ไสหัวไป”หมอหลินก้มหน้าลงรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งก่อนจะจากไปก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองฉินเจิงแม้แต่น้อย“ได้ข่าวว่าแกแท้งลูกแล้ว?” ฉินหลิ่งซงนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วย น้ำเสียงเรียบนิ่งจนน่ากลัว “และยังเสียสิทธิ์ในการสืบทอดมรดกตระกูลโม่ด้วย?”ทุกถ้อยคำล้วนเป็นคำถามเชิงตำหนิและเป็นการแดกดันไปพร้อมกันช่วงนี้ฉินเจิงก่อความวุ่นวายและทำอะไรลงไปบ้างเธอย่อมรู้อยู่แก่ใจดี ตอนนี้ไม่มีลูกแล้ว กู้เฉิงเหยียนต้องการจะหย่ากับเธอ ความหวังทางตระกูลโม่ก็กลายเป็นความว่างเปล่าแล้วเช่นกัน เธอจึงไม่มีที่พึ่งพิงอีกต่อไปแล้วฉินเจิงสั่นงันงกไปทั้งตัว “คุณพ่อคะ นี่เป็นแค่อุบัติเหตุ หนูอธิบายได้... ”“เพี๊ยะ!”เสียงตบหน้าที่ดังก้องตัดบท
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 347 ต้องการให้เธออยู่ไม่สู้ตาย

“โธ่ ๆ น่าสงสารจริง ๆ เพิ่งจะแท้งลูกก็ถูกลงโทษตามกฎตระกูลเสียแล้ว...”“ชู่ว เบา ๆ สิ เดี๋ยวเธอก็ได้ยินหรอก...”เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ไกลออกไป ภายในห้องเพียงเสียงลมหายใจอย่างอ่อนแรงของฉินเจิงเท่านั้นเธอพยายามพลิกตัวอย่างทุลักทุเล บาดแผลที่หลังสัมผัสเข้ากับผ้าปูที่นอนทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนถึงกับสูดหายใจเข้าอย่างแรงแสงจันทร์ลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่าน ทอดลำแสงอันซีดเซียวลงบนพื้นห้องฉินเจิงจ้องมองเพดาน สายตาว่างเปล่าดุจดั่งโพรงมืดมิดสองหลุม ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเคยเจอความเจ็บปวดแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เดิมทีก็ควรจะด้านชาไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมทุกครั้งก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากอยู่ และความเจ็บนี้ก็ทำให้ความเคียดแค้นในใจเธอรุนแรงมากขึ้นเธอยื่นมือสั่นระริกไปคลำหาโต๊ะที่หัวเตียง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือสำรองออกมาจากช่องลับ แสงสีฟ้าบนหน้าจอสะท้อนบนใบหน้าขาวซีดของเธอทำให้รู้สึกน่าขนลุกอย่างมากปลายนิ้วค้างอยู่บนรายชื่อผู้ติดต่ออยู่ครู่ใหญ่ ท้ายที่สุดจึงกดโทรออกไปยังเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้“ฮัลโหล?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากปลายสาย“ฉันเอง...” เสียงของฉินเจิงแหบแห้งจนฟังไม่ได้ศัพท์ “ฉันแท้งลู
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 348 อยากจะดื่มด่ำโลกส่วนตัวกับเธอแค่สองคน

เฮ่อจื่ออวี๋สวมเสื้อคอเต่าสีเทาเข้ม ทั้งเรือนร่างดูเย็นชาและห่างเหิน สายตากวาดมองห้องนั่งเล่นโดยรอบ สุดท้ายก็จับจ้องไปที่เจียงหร่าน“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เขาเดินมาด้านหน้าเจียงหร่านเจียงหร่านช้อนตาขึ้นมอง สีหน้าเรียบนิ่ง “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วง”การเรียกพี่ใหญ่เป็นการย้ำเตือนสถานะของพวกเขาและเป็นการสร้างระยะห่างระหว่างพวกเขาด้วยเช่นกันปลายนิ้วของเฮ่อจื่ออวี๋ขยับเล็กน้อย ดูเหมือนอยากจะเอื้อมมือไปแตะตัวเธอ แต่ในที่สุดก็ยั้งตัวเองเอาไว้ “ถ้ามีเรื่องต้องการความช่วยเหลือละก็...”“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงหร่านพูดตัดบทเขา “เฉินโจวจัดการได้”ประโยคนี้เป็นการเตือนสติ และเป็นการบอกเขาว่าเธอมีสามีแล้วอีกด้วย“ก็จริง เฉินโจวเขาคงสามารถจัดการได้อย่างดี” น้ำเสียงของเฮ่อจื่ออวี๋แฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อยเฮ่อเฉินโจวที่อยู่ห่างไปไม่ไกลเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาเดินเข้ามาในจังหวะที่เหมาะสม ใช้แขนโอบเอวของเจียง หร่านอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด “พี่ใหญ่แทนที่จะเป็นห่วงพวกเรา ควรจะไปเอาใจใส่พี่สะใภ้ให้มากกว่านี้จะดีกว่านะ”เขาจงใจมองเฉิงเหวินซานแวบหนึ่ง “ถ้าไม
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 349 หน้าต่างกระดาษที่ไม่อาจเจาะทะลุได้

“เฉินโจวเล่าให้ฟัง” เฮ่อจื่ออวี๋ทอดสายตามองไปยังเงาต้นไม้ไกล ๆ “ถ้าอยากให้ช่วยสืบ...”“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เจียงหร่านพูดตัดบทเขา “ฉันจัดการเองได้”เฮ่อจื่ออวี๋กระชับนิ้วที่จับถ้วยชาแน่นขึ้นจนน้ำชาในถ้วยสั่นไหวเล็กน้อย “ฉัน...เป็นพี่ใหญ่ของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องทำตัวห่างเหินกับฉันขนาดนี้”ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาราวกับกระดาษที่บางเฉียบ แต่กระดาษแผ่นนี้ไม่สามารถเจาะทะลุได้ ไม่เช่นนั้นเกรงว่าเขาก็คงจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้คุยกับเธอแบบนี้แล้วเจียงหร่านฟังความนัยในคำพูดของเขาออก “ไม่ใช่ว่าทำตัวห่างเหิน แต่พี่ใหญ่มีคนที่ควรเป็นห่วงอยู่แล้ว และฉันมี...เฉินโจว”เฮ่อจื่ออวี๋หัวเราะอย่างขมขื่นออกมา “จริงด้วยสินะ เธอมีเฉินโจวอยู่แล้ว”ดังนั้นโลกของเธอจึงไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้ว เขาจึงทำได้แค่แกล้งทำเป็นโง่ปกป้องเธอในฐานะพี่ใหญ่เท่านั้น แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมให้โอกาสเขาแม้แต่น้อยโครงหน้าด้านข้างของเขาในยามต้องแสงจันทร์มีความเย็นชาและเดียวดาย เจียงหร่านมองความเศร้าสร้อยของเขาออก แต่ สิ่งที่เธอมอบให้เขาได้มีเพียงความเย็นชาเท่านั้นสายลมยามราตรีโชยมาพัดพาเส้นผมของเจียงหร่านให้ปลิวไหว เผยให้เห
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 350 สาปแช่งเธอให้ตายอย่างอนาถ

เฮ่อเฉินโจวยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของเธอที่ค่อย ๆ เลือนรางไปในความมืดยามราตรีเขาล้วงซองบุหรี่ออกมา เปลวไฟจากไฟแช็กพลิ้วไหวไปตามลม สะท้อนให้เห็นกระแสอารมณ์ยากจะหยั่งถึงที่ไม่อาจมองเห็นในห้วงลึกของนัยน์ตาเขาจนกระทั่งบุหรี่มอดไหม้มาถึงปลายนิ้ว เขาจึงได้สติกลับมา พบว่ามีต่างหูไข่มุกข้างหนึ่งตกลงอยู่บนพื้น มันคือของที่เจียงหร่านทำหล่นโดยไม่ทันระวังตอนที่ผลักเขาเมื่อครู่เขาก้มตัวลงไปเก็บ ใช้นิ้วลูบไล้ไข่มุกที่อบอุ่นอย่างเบามือ ด้านบนนั้นดูเหมือนจะยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ จากร่างกายของเธอหลงเหลืออยู่ส่วนในรถแท็กซี่ที่กำลังแล่นออกจากตระกูลเฮ่อ เจียงหร่านกำลังกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น บนหน้าจอคือรูปถ่ายเก่า ๆ ที่เหลืองซีดไปตามกาลเวลา...นิ้วหัวแม่มือของเธอลูบไล้รอยยิ้มของมารดาอย่างเบามือ แสงไฟนีออนนอกหน้าต่างรถทอดเงาที่เปลี่ยนแปลงไปมาบนใบหน้าของเธอ แต่กลับไม่อาจส่องเข้าไปถึงดวงตาที่ยากจะหยั่งถึงคู่นั้นได้วันถัดมา ณ กลุ่มบริษัทโจวกรุปปลายนิ้วของเจียงหร่านเคาะเบา ๆ ลงบนสัญญา พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยแสงแดดสาดส่องลงมาบนหน้ากระดาษผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของออฟฟิศ ทำให้ข้อตกลงบางอย่างปรากฏเ
อ่านเพิ่มเติม
ก่อนหน้า
1
...
3334353637
...
45
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status