All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 401 - Chapter 410

สายตาของเจียงหร่านกวาดผ่านบนสัญญาที่ถูกเน้นไว้ แล้วพูดความคิดเห็นของตนเองออกมา “ฉันคิดว่าข้อนี้ยอมรับได้ค่ะ ค่าใช้จ่ายในการดูแลระบบของโครงการนี้ในระยะหลังต่ำกว่าที่คาดไว้ การลดกำไรลงสองเปอร์เซ็นต์ไม่ส่งผลกระทบอะไรมากนัก แต่สามารถแลกกับสิทธิ์ความร่วมมือแบบผูกขาดสามปีได้”“ดีมาก งั้นก็ทำตามที่คุณว่าเลย ผู้ช่วยเจียงมีประสิทธิภาพดีจริง ๆ ดูเหมือนการที่ให้คุณมาดูแลโปรเจกต์นี้ต่อจะถูกต้องแล้ว”ในดวงตาของเจียงหร่านมีแววเย็นเยียบวาบผ่าน แต่ปากกลับยังเอ่ยอย่างสุภาพ “ขอบคุณประธานโจวที่ไว้ใจค่ะ”น้ำเสียงของโจวฉือมีแววชื่นชมอยู่หลายส่วน “ครั้งนี้คุณทำผลงานได้ดีมาก กลับมาแล้วจะเลื่อนตำแหน่งให้ ตำแหน่งรองผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดที่ว่างอยู่ คุณคิดว่าเป็นยังไง?”เจียงหร่านเลิกคิ้ว...รองผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด?นั่นเป็นตำแหน่งที่มีอำนาจจริง ถือครองฐานลูกค้าของบริษัทเกือบสี่สิบเปอร์เซ็นต์จู่ ๆ โจวฉือก็เสนอเงื่อนไขล่อตาล่อใจแบบนี้ขึ้นมา เขาอยากดึงเธอมาอยู่ฝ่ายเขา หรือว่า...กำลังลองเชิงเธออยู่?เธอตอบกลับอย่างไม่แสดงอารมณ์ “งั้นต้องขอบคุณประธานโจวล่วงหน้าด้วยค่ะ”ดูเหมือนโจวฉือจะพอใจกับท่าทีของเธอ พ

ได้ยินน้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งล้อเล่นของเธอ เจียงหร่านอดหัวเราะไม่ได้ “พี่สะใภ้ใหญ่ ทำไมเธอถึงมองโลกได้ทะลุปรุโปร่งขนาดนี้? อายุแค่ยี่สิบกว่า แต่เหมือนคนแก่อายุแปดสิบเลย”“แน่นอนสิ นี่เป็นข้อสรุปที่ฉันได้จากการมองโลกมาครบทุกซอกมุมแล้วนะ” เฉิงเหวินซานพูดเย้าหลังจากหยอกล้อกันเล็กน้อย น้ำเสียงของเฉิงเหวินซานก็กลับมาผ่อนคลายอีกครั้ง “เอาล่ะ เข้าเรื่องเถอะ เธออยากให้ฉันทำอะไร?”เจียงหร่านนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเล่าความสงสัยของตัวเองที่มีต่อโจวฉือ พร้อมกับแผนการที่วางไว้อย่างคร่าว ๆเฉิงเหวินซานฟังจบก็ไม่ลังเลเลย ตอบรับอย่างเด็ดขาด “ได้ เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการ รับรองว่าจะทำให้เรียบร้อยแน่นอน” หลังวางสาย เฉิงเหวินซานนั่งอยู่ข้างเตียง มองเฮ่อจื่ออวี๋ที่ยังคงหมดสติ จู่ ๆ เธอก็แกล้งยื่นมือไปจิ้มแก้มเขาเบา ๆ “เฮ่อจื่ออวี๋ ได้ยินไหม ถ้าคุณยังไม่ตื่นอีก ฉันจะไปหาผู้ชายคนอื่นแล้วนะ”เธอพูดแค่เล่น ๆ แต่หางตากลับเห็นว่าเปลือกตาของเฮ่อจื่ออวี๋ขยับเล็กน้อยเฉิงเหวินซานรีบลุกขึ้นทันที ดวงตาเบิกกว้าง “ให้ตายสิ! ไม่จริงใช่ไหม! คุณตื่นจริง ๆ เหรอ?”เธอเดินเข้าไปใกล้เตียงคนไข้ จ้องหน้าเฮ่อจื่ออวี๋

เฉิงเหวินซานอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะเผยยิ้มขมขื่นออกมา“ทำไม ยังเสียดายแสงจันทร์ขาวของคุณอยู่เหรอ? ไม่ต้องห่วง หลังหย่ากันแล้ว คุณอยากไปหาใครก็เชิญเลย”เฮ่อจื่ออวี๋พยายามยกมือขึ้นอย่างยากลำบาก เหมือนจะคว้าอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็หมดแรง ปล่อยแขนตกลงหมอเห็นดังนั้น ก็รีบเดินเข้ามา “คนไข้เพิ่งฟื้น ต้องพักผ่อนก่อนครับ ญาติอย่าเพิ่งพูดอะไรที่กระตุ้นเขาเลย”เฉิงเหวินซานมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหันหลังเดินออกจากห้อง ในดวงตาของเธอมีความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ยได้แฝงอยู่ที่ทางเดิน อันหรงจับมือเธอไว้ “ซานซาน เธอไม่คิดจะให้โอกาสจื่ออวี๋อีกสักครั้งจริง ๆ เหรอ?”“แม่คะ หนูให้โอกาสเขามาหลายครั้งแล้ว ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ หนูก็รอจนพอแล้ว”อันหรงยังอยากพูดอะไรต่อ แต่เฉิงเหวินซานยกมือขึ้นนวดขมับอย่างเหนื่อยล้า แล้วพูดขัดก่อนเธอจะพูดขึ้น“แม่คะ ช่วงที่จื่ออวี๋ยังไม่ฟื้น หนูอยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลตลอด ร่างกายแทบจะทนไม่ไหวแล้ว อยากกลับไปพักก่อน” อันหรงมองเห็นรอยคล้ำใต้ตาของเธอ ก็ถอนหายใจอย่างสงสาร“เด็กดี เป็นแม่ที่คิดไม่รอบคอบเอง คนขับรถรออยู่ข้างล่าง เดี๋ยวฉันให้เขาไปส่งเธอนะ”เฉิงเหวินซานฝืนยิ้มออกมา

เฮ่อเฉินโจวขมวดคิ้ว “อะไรไม่ถูก?”“ดูจากสีหน้าคุณแล้ว เรื่องนี้คงไม่ง่ายแบบนี้สินะ” เจียงหร่านจ้องตาเขา ราวกับจะดูอะไรบางอย่างให้ออกเฮ่อเฉินโจวแสร้งยิ้มอย่างสบาย ๆ “แน่นอนว่าไม่ง่ายอยู่แล้ว หมอบอกว่าถึงจะฟื้นแล้วก็จริง แต่การฟื้นฟูหลังจากสมองได้รับบาดเจ็บมันซับซ้อนมาก ต้องใช้เวลารักษานานมาก”เขาสุ่ม ๆ ใส่ศัพท์ทางการแพทย์มาหลายคำ พยายามกลบเกลื่อนให้ผ่านไปเจียงหร่านก็ไม่ได้สงสัยมากนัก เพียงพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเห็นด้วย“ฟื้นแล้วก็เป็นเรื่องดี หมอยังเคยบอกเลยว่าเขาอาจจะไม่มีวันฟื้นอีก แต่ในเมื่อตอนนี้ฟื้นแล้ว การฟื้นฟูในภายหลังคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่”เห็นเธออารมณ์ดีขึ้น เฮ่อเฉินโจวก็ไม่พูดอะไรต่อ เพียงดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด คางวางบนศีรษะเธอ ในมุมที่เธอมองไม่เห็น แววตาเขากลับมืดมนความจริงแล้ว เขาปิดบังความจริงบางส่วนเอาไว้ในสาย อันหรงยังบอกอีกว่า แม้เฮ่อจื่ออวี๋จะฟื้นแล้ว แต่สมองได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ความทรงจำสับสนยุ่งเหยิง ตอนนี้ระดับสติปัญญาเทียบเท่าสามขวบเท่านั้น เหมือนเด็กคนหนึ่งเลยสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจปิดเรื่องนี้เอาไว้ ไม่อยากให้เธอกังวล ยิ่งไม่อยากให้เธอรู้สึกผิดเพราะเ

ในห้องจัดงานเลี้ยง เจียงหร่านกำลังคุยกับเฮ่อเฉินโจวเบา ๆ เกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเฉิง“เธอคือเจียงหร่านใช่ไหม?” เวลานี้เอง เสียงใสของผู้หญิงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสองเจียงหร่านเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งในชุดราตรีสีชมพูยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองหญิงสาวเชิดคางขึ้นเล็กน้อย มองเธอด้วยสายตาที่แฝงการประเมินหลายส่วน“มีอะไร?” เห็นอีกฝ่ายมีท่าทีไม่เป็นมิตรสักนิด เฮ่อเฉินโจวก็มองอย่างเย็นชา แล้วก้าวมาขวางเจียงหร่านไว้เงียบ ๆหญิงสาวเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนสายตาไปพร้อมส่งเสียงหึเบา ๆ “หึ ไม่เกี่ยวกับคุณ แล้วฉันก็ไม่ได้มาหาคุณด้วย”“ฉันคือเจียงหร่าน คุณคือ?”“ฉันคือคู่หมั้นของหลิวอวี่ ว่าที่สะใภ้ของตระกูลหลิว หลินเยว่”ตอนที่แนะนำตัว หลินเยว่เชิดคางขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงความเป็นศัตรูอย่างชัดเจนเห็นท่าทางท้าทายอย่างโจ่งแจ้งของเธอ เจียงหร่านก็เข้าใจทันที ในใจรู้สึกว่าน่าขำ ดูท่าคงจะมา ‘แสดงความเป็นเจ้าของ’ สินะเธอไม่ได้โกรธ ยังคงยิ้มสุภาพตามมารยาท “สวัสดีค่ะคุณหลิน”หลินเยว่กวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็มองดูตัวเองอีกทีแม้ทั้งคู่จะมีสไตล์ต่างกัน