วัดยังคงอบอวลไปด้วยควันธูปเทียนเหมือนเดิม แต่เหมือนจะผ่านการบูรณะมา จึงดูเคร่งและศักดิ์สิทธิ์กว่าเดิมเจียงหร่านยืนอยู่หน้าวิหารใหญ่ ก่อนจะเงยหน้ามอง…พระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่เคยถูกสลักคำสาปไว้ได้รับการบูรณะ เป็นสีทองอร่าม ไร้ร่องรอยเดิมในอดีต “เปลี่ยนไปแล้ว”เจียงหร่านพึมพำเสียงเบา ไม่รู้ทำไม ในใจก็รู้สึกวูบโหวงเฮ่อเฉินโจวมองสีหน้าเศร้าหมองของเธอ กระชับมือที่จับเธอไว้ในตอนแรกให้แน่นขึ้น “สิ่งที่ไม่ดี ก็ควรถูกลบออกไป เดิมทีก็ไม่ได้มีคำสาปแช่งอะไรหรอก จิตใจมนุษย์น่ากลัวกว่าผีอีก”ทั้งสองคนเดินเลียบไปตามทางเดินเล็ก ๆ ในวัด พอมีพระสงฆ์เดินผ่านก็พนมมือไหว้แสงแดดสาดส่องผ่านรอยแยกของใบไม้ ตกกระทบบนพื้นจนเงาเกิดเป็นลวดลายอารมณ์ของเจียงหร่านค่อย ๆ สงบลง ราวกับวัดแห่งนี้มีพลังชำระล้างจิตใจจริง ๆ“เหนื่อยหรือยัง? อยากพักก่อนไหม?” เฮ่อเฉินโจวชี้ไปยังศาลาที่อยู่ไม่ไกลเจียงหร่านพยักหน้า ทั้งสองคนเดินเข้าใกล้ศาลาไม่ทันไร ทันใดนั้น…ฝีเท้าของเจียงหร่านก็หยุดชะงัก ม่านตาหดเล็กลง ในศาลานั้นมีร่างคุ้นตานั่งอยู่เหมือนคนคนนั้นก็รู้สึกได้ถึงสายตาของพวกเขา ก่อนจะค่อย ๆ หันมา…หลวนหลี?ทำไมเธอ
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
