Semua Bab คนโปรดของหมอจิณณ์: Bab 71 - Bab 80

บทที่ 26 แฟนใหม่ ? “ก็...” เด็กสาวกำลังจะให้ข้อมูลเพิ่มเติมเพราะไม่รู้ว่ามันคือความลับ ทว่าเสียงของเพื่อนกลับดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน“นัน พี่รักบอกให้ไปยกข้าวออกมาเสิร์ฟ ฉันจะโทรหาลูกค้า”“เออ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้” นันทำหน้ามู่รับคำเพื่อนอย่างเซ็ง ๆ กำลังเมาท์เพลินเลย “หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”“ครับ”หลังจากนั้นจิณณ์ก็นั่งกินข้าวและเช็กข่าวสารของบริษัทปู่จากไอแพดที่พกมาด้วย เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการบริหารก็จริง ทว่าก็ยังคงติดตามความเป็นไปอยู่เรื่อย ๆ ไม่ได้ละทิ้งไปเสียทีเดียว ครั้นเห็นว่าทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี เขาก็กดออกไปอ่านข่าวสารอื่น ๆ ระหว่างรอเวลาที่จรัสรักเลิกงานตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในร้าน จิณณ์เห็นแล้วว่าในหนึ่งวันจรัสรักต้องทำงานหนักมากแค่ไหน ถึงจะมีน้องพนักงานอีกสองคนคอยช่วย แต่ออร์เดอร์อาหารที่เข้ารัว ๆ ก็ทำให้ทุกคนหัวหมุนจนแทบไม่มีเวลาพักเหนื่อยจิณณ์รู้สึกยินดีที่เห็นเธอเติบโต หากเทียบกับแผงสลัดเล็ก ๆ ข้างทางอย่างเมื่อก่อน เธอเก่งและมาได้ไกลมาก แน่นอนว่าความสำเร็จมันก็ต้องแลกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการทุ่มเทอย่างหนัก เห็นแบบนี้แล้วเขาก็รู้สึกเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะไม่มี

บทที่ 27 ความลับและความรู้สึกหลังจากได้เอกซเรย์ตรวจดูหัวเข่าคุณยายศรีจันทร์อย่างถี่ถ้วน จิณณ์และแพทย์เจ้าของไข้ของโรงพยาบาลรัฐมีความเห็นตรงกันว่า จำเป็นต้องผ่าตัดเปลี่ยนลูกสะบ้าหัวเข่าใหม่ เพราะแรงกระแทกทำให้ลูกสะบ้าหลุดออกมา อีกทั้งยังพรุนและเสื่อมสภาพไปตามอายุการใช้งาน ซึ่งมากกว่าแปดสิบสี่ปีทว่าการผ่าตัดที่โรงพยาบาลรัฐที่คุณยายเข้ารักษาเป็นประจำต้องใช้เวลารอคิวนานหลายเดือน หรืออาจจะนานถึงปี จิณณ์จึงเสนอให้ย้ายคนป่วยไปโรงพยาบาลเอกชนที่เขาสังกัดอยู่ และเขาจะเป็นคนผ่าตัดให้เองหากก็ติดปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...“เอกชนค่ารักษาแพง” จรัสรักกังวลเรื่องนี้ เธอมีเงินเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินก็จริง แต่มันไม่มากถึงขั้นจ่ายค่ารักษาพยาบาลเป็นแสน ๆ ได้ โดยปกติครอบครัวเธอจะใช้บริการโรงพยาบาลรัฐ ซึ่งใช้สิทธิบัตรประกันสุขภาพถ้วนหน้าหรือบัตรสามสิบบาท “รักไม่ได้ทำประกันสุขภาพไว้ให้ยาย เพราะตอนนั้นไม่มีเงินจ่าย แล้วพอจะทำอายุยายก็เกินแล้ว ทำได้แต่ประกันชีวิต”“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ผมจัดการให้เอง” จิณณ์อาสาช่วยเหลือเธอด้วยความเต็มใจ“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นรัก ผมยินดีที่จะช่วยคุณในทุก ๆ เรื่อง” เขาปร

บทที่ 28 ขอดูแล“ยาย! ยายเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” จรัสรักซึ่งนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างรีบเรียกผู้เป็นยายด้วยความดีใจหลังเห็นท่านลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จิณณ์จะละสายตาและมือออกจากเท้าเล็กของลูกที่ยังหลับอยู่ ลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงใกล้กับหญิงสาวชายหนุ่มกดออดเรียกพยาบาลเข้ามาดูคนไข้ ระหว่างนั้นก็เอ่ยถามอาการไปด้วย“คุณยายเป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนไหม”“เจ็บตรงขา” เสียงแหบแห้งของหญิงวัยชราเอ่ยตอบคนเป็นหลานน้ำตาซึม ดีใจที่ผู้เป็นยายฟื้นขึ้นมา แม้หมอจะบอกว่ายายปลอดภัย แต่ด้วยอายุที่เข้าวัยชรา ร่างกายโรยแรงลงทุกวัน ทำให้เธอแอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อยยายศรีจันทร์ยกมือตบไหล่หลานสาวเพื่อปลอบใจ ก่อนจะถามหาคนที่เป็นห่วงมากที่สุด “ยัยหนูล่ะ”“หลับอยู่บนโซฟาจ้ะ โน่นไง” จรัสรักชี้บอก พร้อมขยับหลีกให้ผู้เป็นทวดได้มองหาเหลน “ร้องไห้หาทวดใหญ่เลย ปลอบยังไงก็ไม่หยุดร้อง สงสัยจะเหนื่อยมั้ง หลับไปเลย อีกหน่อยคงตื่น”“คงตกใจแย่เลยสินะ”“ใช่จ้ะ แล้วตอนนั้นยายเป็นอะไรจ๊ะ ทำไมถึงล้มได้”“จำได้ว่าพายัยหนูไปฉี่ในห้องน้ำ แต่อยู่ ๆ ก็ขาอ่อน ลื่นล้มแล้วหัวก็ฟาดกับกำแพง จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย”“ดีนะที่หัวไม่แตก แต่ตอนนี้เริ่มนูนขึ้นม

บทที่ 29 เริ่มไขว้เขว[แกปรึกษาแม่กับยายหรือยังล่ะ ท่านว่ายังไงบ้าง] เสียงของเพื่อนรักอย่างศศิตาถามย้อนกลับมา หลังจากเธอโทรไปปรึกษาเรื่องที่จิณณ์จะขอจดทะเบียนรับรองบุตร เพื่อที่ลูกจะได้เป็นทายาทโดยชอบธรรมของเขา“แม่กับยายบอกว่าแล้วแต่ฉัน แต่เอาจริง ๆ ทั้งสองก็เห็นด้วยว่าควรจดนั่นแหละ ก็อย่างที่แกรู้ว่าครอบครัวฉันมีปัญหาเรื่องเงินมานาน จนถึงตอนนี้ก็ยังใช้หนี้ไม่หมด แม่ฉันก็เลยคิดไปถึงอนาคต ถ้าวันหนึ่งฉันหาเงินไม่ได้ หรือว่าฉันเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เกรซซี่ก็จะได้ไม่ลำบาก”[ก็ถูกของแม่แกนะ เกรซซี่เป็นสายเลือดของคุณหมอเขา ก็ควรได้รับสิทธิ์ทุกอย่างที่ควรจะได้] ศศิตาแสดงความคิดเห็นอย่างไม่โลกสวย แต่เพราะสนิทกันมากจึงกล้าพูดตรง ๆ [ไม่ได้จะซ้ำเติมนะ แต่อะไรก็ไม่แน่นอนอะ อย่างแกตอนเด็ก ๆ พ่อแม่ทำงานหาเงินได้ มีกินมีใช้อย่างสุขสบาย แต่อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทำมาหากินไม่ขึ้นจนเป็นหนี้เป็นสินมากมาย สุดท้ายก็เป็นลูกอย่างแกที่ต้องหาเงินใช้หนี้]เรื่องนี้ทำเอาคนเป็นแม่เครียดมาหลายวัน เธอก็คิดอย่างที่คนอื่นคิด หากก็มีจุดเล็ก ๆ ในใจที่ทำให้เธอยังสับสน[หรือแกยังติดใจตรงไหน ?]“ไม่รู้สิ บอก

บทที่ 30 ให้โอกาสอาการของคุณยายศรีจันทร์ดีวันดีคืน ผ่านไปราวสองเดือนกว่าก็กลับมาเดินได้ตามปกติ ทว่าจิณณ์ซึ่งเป็นหมอเจ้าของไข้แนะนำให้คุณยายใช้ไม้เท้าสี่ขาทุกครั้งที่เดิน ถึงแม้จะเดินได้แล้ว แต่ร่างกายก็ไม่ได้แข็งแรงเท่าคนหนุ่มสาว มีไม้เท้าประคองน่าจะปลอดภัยและอุ่นใจมากกว่า“ทวดกินแคลเซียมหรือยังครับ”“ทวด กิงยางง” เด็กน้อยส่งเสียงถามตามผู้เป็นพ่อซึ่งมักถามเตือนผู้สูงวัยทุกวัน จิณณ์รู้ว่าพยาบาลพิเศษคงจัดเตรียมให้แล้ว เขาแค่รีเช็กอีกรอบเพราะอยากให้กินอย่างสม่ำเสมอ เพื่อจะได้ช่วยเสริมสร้างกระดูกให้แข็งแรงและใช้งานได้อีกยาว ๆ“ทวดกินแล้ว” ทวดศรีจันทร์ตอบยัยหนูที่มายืนเกาะขอบเตียง พร้อมยกมือเหี่ยวย่นขึ้นมาวางบนศีรษะของแก ทอดสายตามองด้วยความรักใคร่“ป้อจิน ทวดกิงแล้วค่า” เด็กหญิงหันมารายงานผู้เป็นพ่อ“ถามคุณยายด้วย คุณยายกินหรือยัง” จิณณ์บอกลูกสาวให้ถามผู้เป็นยายซึ่งนั่งอยู่บนเตียงอีกมุมหนึ่งของบ้าน ที่สั่งซื้อเตียงมาคราวนั้น เขาไม่ได้สั่งมาแค่เตียงเดียว หากแต่สั่งมาให้ทั้งยายและทวดนอนคนละเตียง พร้อมทั้งรถเข็นไฟฟ้าอีกหนึ่งคัน เพื่อความสะดวกในการเคลื่อนย้าย ยายจันทิมาจะได้ออกไปนั่งรับลมและส