All Chapters of ขอรักเจ้าตัวร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่อาคเนย์หลับไป...แอลรู้สึกใจหายเมื่อมองดวงหน้าคมของคนเคยรัก เมื่อก่อนอาคเนย์ก็มีเค้าความคมคายอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ที่อาคเนย์โตขึ้นมาก แม้โครงหน้าจะเปลี่ยนไป สันกรามคมได้รูปรับกับเรือนคิ้วดกหนาก็เด่นขึ้น ขนตายาวที่รับกับดวงหน้าขณะกะพริบปริบราวกับคนไม่ได้หลับลึก อีกทั้งรูปร่างสูงใหญ่ที่ต่างไปจากเดิมตามวัยนั่นอีก เคยเป็นสิ่งที่ทำให้เขาหลงใหลไม่ต่างจากตอนนี้...แอลได้แต่มองคนป่วยด้วยความอาลัยอาวรณ์ อาคเนย์เจ็บตัวก็เพราะเขา ถูกพักงานก็เพราะเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สมควรเลย เขาไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรกไม่ควรเลย...ใช่แล้ว...เขานี่แหละคืออินทัช...อาคเนย์เข้าใจไม่ผิด เขาจำอาคเนย์ได้ตั้งแต่แรกเห็น และรู้ว่าอาคเนย์ก็จำได้ว่าเขาคืออินทัช จึงได้พยายามซักไซ้ไล่ต้อนเขาให้จนมุม แต่สำหรับแอลคนนี้คืออินทัชคนที่มีบาดแผลในชีวิตครั้งใหญ่เมื่อคราวนั้น เขาจึงไม่อาจรับได้...แอลกลับมาที่นี่อีกครั้งเพราะอยากพบอาคเนย์ก่อนตัดสินใจครั้งใหญ่ แต่เหตุการณ์วันนี้กลับทำให้คิดหนักกว่าเก่า...เขากลัวการสูญเสีย...ไม่อยากสูญเสียอาคเนย์อีกแล้ว...ไม่เคยมีครั้งไหนที่แอลจะกลัวการพลัดพรากจากคนที่รักมากเท

พยาบาลรุดเข้าประคองอาคเนย์ให้ทรงตัวอยู่ แต่เธอหรือจะสู้แรงอาคเนย์ที่ปัดมือหญิงสาวทีเดียวก็เซ“ผมขอโทษ แต่ผมต้องไปจริงๆ”ว่าจบอาคเนย์ก็ดึงสายน้ำเกลือออก ลุกขึ้นยืนเต็มสองเท้าแล้วโผเผออกไปทั้งชุดผู้ป่วยในสีฟ้ายับย่นพยาบาลสาวตกใจแต่ไม่สามารถยับยั้งได้ เธอจึงรีบแจ้งวอร์ดแล้วตามออกไป แต่ไม่ทันเพราะอาคเนย์หายไปจากสายตาเสียแล้ว“ไปไหนแล้วนะ! โอ๊ย! ตายแน่ๆ เลยฉัน”พยาบาลสาวหันรีหันขวางในใจพุ่งพล่านเพราะกลัวโดนตำหนิ เธอจึงรี่ตรงไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลก็พบว่าไม่มีเจ้าหน้าที่อยู่สักคนจึงตัดสินใจต่อสายหาเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านล่าง“ช่วยสกัดผู้ป่วยห้อง 407 ที่คุณนายเป็นเจ้าของไข้ไว้ก่อนนะคะ เขาหนีออกจากห้องไป ยังสวมชุดผู้ป่วยในอยู่ด้วยค่ะ!”พยาบาลสาวรีรอก็ได้คำตอบ เธอจึงรีบซักต่อ “เจอไหมคะ ไม่เจอเหรอคะ งั้นช่วยเช็คกล้องวงจรปิดให้ทีค่ะ”“โอ๊ย! ฉันต้องโดนคุณนายด่าแน่ๆ อุตส่าห์ฝากฝังดิบดีไม่รู้ไปทางไหนแล้วนะ”“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่”พยาบาลสาวหันขวับไปหาพยาบาลรุ่นน้องต้นเสียงเมื่อครู่แล้วรัวคำถามทัน“นี่ไปไหนมาเนี่ย รู้ไหมคนไข้ห้อง 407 ที่เธอต้องเฝ้าไข้คืนนี้หนีไปแล้ว!”“ห๊า! แล้วทำไงคะ”“ก็ต้องรีบตามหาสิ

อาคเนย์ก้าวแหวกผู้คนเดินตรงไปหน้าเวที ยิ่งใกล้ยิ่งใจเต้น ยิ่งเห็นแอลในชุดสูทสีขาวสะอาดยิ่งนึกถึงภาพในอดีตที่เขากับอินทัชเคยคุยกันวันวาน.”อินร้องเพราะมั้ยพี่เน...” อินทัชถามเจื้อยแจ้วขณะลงโน๊ตตอนจบส่งท้ายประโยคบาดใจอาคเนย์ไม่ตอบแต่จ้องเด็กหนุ่มด้วยแววตาหยาดเยิ้มก่อนจะพยักหน้ารัวๆ จนอินทัชยิ้มตาหยียีหัวพี่ชายข้างบ้านทันที“นี่แน่ะ”“โอ๊ย! ผมเสียทรงหมดอิน!” อาคเนย์โวยวายอินทัชมุ่ยหน้าค้อนขวับก่อนจะจ้องตัวเองในกระจกห้องลองเสื้อด้วยความชื่นชม“ถ้าเข้ารอบลึกๆ อินจะใส่ชุดนี้วันประกวดร้องเพลงนะพี่เน” “แต่ชุดเป็นทางการไปรึเปล่า” อาคเนย์แย้งระหว่างจ้องดวงหน้าขาวนวลสลับกับชุดที่สวมใส่ อินทัชในชุดสูทสีขาวผูกหูกระต่ายสีดำดูเนี๊ยบกริบทุกกระเบียดนิ้ว ช่างดูดีอะไรขนาดนี้ อาคเนย์ตาปรอยมองน้องน้อยด้วยความชื่นชมจนกระทั่งเสียงกระเง้ากระงอดเบาๆ จากเจ้าของดวงหน้านวลใสดังขึ้น เขาจึงรู้ตัว “ก็อินชอบ หรือพี่เนว่าชุดนี้ไม่ดี” “ดี ถ้าชอบก็ตามใจอินเลย” อาคเนย์หยิกแก้มอินทัชเบาๆ ให้กำลังใจ อินทัชถึงกับยิ้มออก เป็นรอยยิ้มหวานจับใจอาคเนย์ อินทัชตอ

สองเดือนผ่านไป... อาคเนย์กลับมาทำงานตามเดิม เพิ่มเติมคือเขาถูกกันออกจากคดีเรือยอร์ชอย่างสิ้นเชิง หากแอลยังพัวพันอาคเนย์คงไม่ปล่อย แต่ตอนนี้คดีคลี่คลายไปมากแล้ว แอลไม่เกี่ยว... พูดตามจริงก็คือ แอลเป็นเป้าหมายในการกระทำครั้งนั้นด้วยซ้ำ แต่คนที่ตายแทนกลับเป็นอีกคนที่มีปัญหากับแอลเพราะเขม่นกัน หากคนตายไม่แย่งแก้วไวน์ตัดหน้าแอลด้วยหวังจะหักหน้า ก็อาจเป็นแอลที่ตายไปแล้ว อาคเนย์อยากหาสาเหตุจึงได้แต่แอบซ่อนความสงสัยแล้วสืบหาข้อมูลทางลับแทน ระหว่างนั้นเขาไม่ได้เจอกับแอลอีกเลย สองเดือนก่อนที่ติดตามแอลไปที่งานเลี้ยง อาคเนย์ได้รับรู้ว่านอกจากจะเป็นงานเลี้ยงรับรองแขกระดับสูงของพ่อเลี้ยงทรงพลที่รีเควสให้แอลไปร้องปิดงานให้ ซึ่งสร้างความฮือฮาให้แก่สาวน้อยสาวใหญ่ลูกหลานนักการเมืองเหล่านั้นได้ดี แต่... เพราะการเปิดตัวของแอนนี่ในฐานะคู่หมายที่จะมีงานหมั้นกันกับแอลเร็วๆ นี้ ทำให้สาวๆ ฝันค้างแล้ว อาคเนย์ก็หมดหวังในตัวน้องน้อยเช่นกัน ตั้งแต่นั้นอาคเนย์จึงมุ่งมั่นทำงานอย่างหนัก ไม่ถึงเดือนเขาก็นำกำลังทลายบ่

แอลยักไหล่ก่อนตอบ “ก็ผมหิว” “หิว?” “อือฮึ” “ก็ไปกินข้าวสิ” “ผมหิวน้ำตะหาก” แอลตอบหน้ายิ้มๆ อาคเนย์ส่ายหน้าระอาก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เย็น เปิดหยิบน้ำขวดเล็กโยนให้แอลรับไว้ก่อนจะหยิบของตัวเองหนึ่งขวด บิดเกลียวเปิดฝาแล้วยกดื่มอั่กๆ แอลเห็นดังนั้นก็เปิดฝายกดื่มตามจนหมดแล้วคว่ำขวดอวดกลายๆ อาคเนย์อึ้งอีกหนเพราะภาพทับซ้อนสีหน้าภูมิใจของน้องน้อยตอนแข่งกันกินน้ำหมดขวดกลับเข้ามาในความทรงจำอีกเมื่อไหร่คนๆ นี้จะยอมรับกับปากตัวเองว่าคืออินทัชนะ “หายหิวรึยัง” “หายแล้ว” “งั้นก็กลับไปได้แล้ว” “ก็บอกว่าหิวไง” แอลตอบพลางเดินมาหยุดยืนตรงหน้า ขวางทางอาคเนย์ที่กำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องให้ อาคเนย์ชะงักถาม “เมื่อกี้บอกหิวน้ำ” “ตอนนี้หิวข้าวด้วย” “ก็ไปกินข้าวสิ” แอลส่ายหน้าทำหน้าบู้บี้ พอเห็นอาคเนย์หน้าบูดจะเดินหนีก็รีบรั้งไว้ “อินจะกินพี่เน” อาคเนย์ได้ฟังถึงกับชะงัก “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” “อินบอกว่าจะกินกับพี่เน” แอลตอกย้ำ “อิน! ย