All Chapters of ขอรักเจ้าตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ทะเลเดินไปมาตามหาวายุจนทั่วห้อง จึงพบว่ามีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งตั้งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว เขายิ้มกริ่มหยิบขึ้นมาดูอย่างคุ้นเคยผมออกไปซื้อยาแก้ปวดกับโจ๊กให้ กลับมาจะมาคิดบัญชีที่เมื่อคืนพี่เซ็กซี่เป็นบ้า ทำผมซะหมดแรงเลย แต่ไม่เป็นไรนะ ผมจะชดเชยให้ด้วยไข่ออนเซ็นของโปรดพี่ รอผมนะ...“เด็กบ้า! หน้าด้าน ชอบหยอดยาหอมฉันอยู่เรื่อย อยู่ด้วยกันแค่สองเดือน กล้าบอกให้ฉันรอแล้วเหรอ”ทะเลค้อนลมค้อนแล้ง แต่หัวใจพองโต ดวงหน้าซีดเซียวเห่อร้อนขึ้นมาในระดับที่แม้แต่ตัวเขายังนึกไม่ถึง ไม่คิดว่าผลพวงจากเหตุการณ์เมื่อคืน จะทำให้ความรู้สึกที่มีต่อวายุเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีๆ ที่ไม่เคยมีให้ใคร หรือว่าที่จริงแล้ว เขาจะชอบวายุอยู่โดยไม่รู้ตัว จึงหาข้ออ้างว่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังถึงความสัมพันธ์ชั่วคืนเช่นนี้ ทะเลอ่านข้อความในกระดาษซ้ำไปซ้ำมาด้วยหัวใจพองฟู เขามีวายุหรือเจ้าลูกหมาตัวน้อยที่คอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่แท้ๆ จะไปหลงใหลใครอื่นทำไมทะเลนึกกระหยิ่มในใจ หากวายุกลับมา เขาจะทำตัวใหม่ให้สมกับที่วายุดีกับเขามากๆ แต่สุดท้ายวายุก็ปล่อยให้ทะเลคอยเก้อ เพราะเขาไม่เคยกลับมาอีกเลย... หกปีต่อมา...ทะเลเดินแกมวิ่งเข้ามาใ

ทะเลตอบขอไปที ไม่สนใจและก้มหน้าก้มตาเก็บของพลางทำหูทวนลม พออีกฝ่ายเงียบไป ทะเลจึงเหลือบตาขึ้นมองหนังสือที่อีกฝ่ายยื่นมาตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก แน่ะ! ยังไม่ไปอีก...ทะเลเหลือบมองชื่อหนังสือครู่หนึ่ง จึงเอื้อมมือไปรับมาอย่างเสียไม่ได้ ”งั้นครูจะเก็บไว้ให้ก่อน แจ้งชื่อชั้นไว้ก็แล้วกันครับ”ทะเลรอฟังคำตอบ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง เขาไม่ค่อยชอบใจนักที่มีกฏแต่ก็ยังมีคนคิดแหกกฏ แม้แต่เรื่องง่ายๆ ก็ยังทำไม่ได้ ครั้นเงยหน้ามองเพราะอีกฝ่ายเงียบไป ก็ปรากฏว่าเบื้องหน้าว่างเปล่าไม่มีใครแล้วทะเลเหลียวมองไปทั่วด้วยความประหลาดใจก่อนสายตาจะหยุดลงที่หนังสือปกสีทึม พื้นสีพาสเทลและชื่อหนังสือของเล่มนั้น“คำถามในคืนหิมะตก”เหอะ...อ่านวรรณกรรมญี่ปุ่นซะด้วย เด็กคนนี้เป็นคนแบบไหนกันนะ…ทะเลยกยิ้มไม่ใส่ใจก่อนจะเขียนโน้ตสั้นๆ สอดไว้ปกในเพื่อทำเรื่องเข้าระบบในวันพรุ่งนี้ที่เปิดทำการ แต่บางสิ่งที่สอดอยู่ปกในทำให้เขาถึงกับชะงัก ดอกเข็มเขียวนี่นากลิ่นนี้ทำไม...ทะเลนึกข้องใจ เพราะกลิ่นมันเหมือนที่อบอวลอยู่ในห้องของเขาเมื่อวาน!หรือว่า...ทะเลเดินแกมวิ่งไปที่ตู้ที่เก็บหนังสือจากคอนโดมิเนียมคืนมาเข้าชั้น เขาเปิดค้น

ทะเลเห็นวายุใส่สูทหรูราคาแพง ผูกไทปักโลโกแบรนด์ดัง เนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว ดูเคร่งขรึมน่าเกรงขามสมกับตำแหน่งผอ. ทะเลก็ยิ่งรู้สึกโกรธ ที่เขาหายไปไม่ร่ำลา หนำซ้ำยังกลับมาตอกย้ำว่าเขาด้อยค่ากว่าผ่านไปหกปี เขายังเป็นได้แค่ครูบรรณารักษ์ ส่วนวายุกลายเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนเป็นการพบกันอีกครั้งที่น่าอดสูมากกว่า!วายุรู้อยู่แล้วว่าทำความผิดต่อทะเลจึงทำใจดีสู้เสือก้าวเข้าหาแต่กลับถูกทะเลตบจนหน้าหัน “พี่! ทำอะไรรู้ตัวรึเปล่า” วายุโพล่งขึ้น“อย่ามาเรียกผมว่าพี่อีก ผมชอบ”“ไม่ชอบแล้วไง พี่ก็เป็นเมียผมอยู่ดี”“อย่ามาใช้คำพูดทุเรศๆ กับผม!”“ผมนี่นะ ใช้คำพูดทุเรศ ยังไงความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตายไม่ใช่เหรอ”“แต่ความจริง ก็ทำให้คุณตายไปจากใจไม่เหลือแม้แต่เศษซากก็แล้วกัน”“งั้นแสดงว่าพี่ยอมรับว่ารักผม ถึงได้มีผมอยู่ในใจใช่ไหม”“บ้าสิ ผู้ชายที่แค่เจอกันสองเดือน ก็นอนด้วยกันเพราะความใจง่ายครั้งเดียวแล้วก็ทิ้งไป จะให้พูดคำว่ารักก็ยังอายหมาเลย”“ทะเล!”“ยังจำชื่อผมได้เหรอ” ทะเลพูดเยาะๆ“ผมไม่เคยลืม ไม่เคยสักครั้ง อย่าพูดกับผมแบบนี้”“ทำไมจะพูดไม่ได้”“ก็บอกว่าไม่ได้ไง!” วายุขึ้นเสียงด้วยความขัดใจทะเลเปรียบ

“คิดถึงเหรอ จะมาโกหกอะไรอีกล่ะ จะขอมาหลบภัยที่นี่อีกหรือไง หรือว่าเห็นฉันหน้าโง่เหมือนตอนนั้นที่เชื่อว่านายความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้”วายุถอนใจเฮือก จ้องดวงหน้าใสไม่ละสายตา ปลายนิ้วเลื่อนขึ้นปัดปอยผมปรกหน้าทะเลอย่างทนุถนอม แล้วโน้มหน้าลงมา แต่ทะเลเบือนหน้าหนีทันที ชายหนุ่มถึงกับชะงักก่อนจะเชยคางอีกฝ่ายให้มองตอบ“ผมโกหกแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว แต่ที่ไปไม่ลาผมมีเหตุผล” “เหตุผลคนโกหกน่ะเหรอ”“ผมไม่ได้โกหก”“ฉันอยากฟัง” คราวนี้เป็นทะเลที่ถามไม่พอยังจ้องตอบอย่างคาดคั้น แต่วายุกลับเป็นฝ่ายหลบตาแทน “บอกมาสิ”“ผมจะบอก หากพี่บอกว่ายังรอผม”“ที่พูดนี่กำลังฝันเหรอ ฝันอยู่ใช่ไหมเนี่ย ถึงได้มาถามฉันว่ารอนายอยู่ไหม หรือว่าไม่ใช่ล่ะ”“ก็ไม่ใช่ไง”“คนอย่างฉัน ไม่รอเด็กน้อยขี้โกหกอย่างนายหรอก!”ทะเลพูดจบก็ผลักไหล่วายุออกห่าง ก่อนจะก้าวฉับๆ ไปที่ประตู ตั้งท่าจะเปิดแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะวายุหรือจะยอม“ก็ได้ ไม่บอกว่ารอ งั้นผมจูบ”“นายจะบ้าเหรอ!” ช้าไปเสียแล้วกับคำด่าของทะเล นอกจากจะไม่กระเทือนวายุแล้ว กลับถูกปิดปากด้วยจูบหวานล้ำเข้าให้อีกทะเลดิ้นรนทุบถอง แต่คล้ายกับว่าริมฝีปากของเขากับวายุจะดึงดูดกันและก

“พี่ไม่อยากเจอหน้าเขา”“แต่พี่เลจะหลบแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะ ไหนจะงานอีก พี่เลรักงานบรรณารักษ์จะตายไป ชิษรู้ ไม่งั้นคงไม่สมัครเป็นครูที่นี่แทนการกลับไปรับราชการที่บ้านเกิดไม่ใช่เหรอคะ” ชิษณาถามย้ำทะเลถึงกับสะอึก ไม่ใช่เพราะเขาสอบไม่ผ่านครูที่บ้านเกิด แต่เป็นเพราะเขาผูกพันกับงานที่นี่และอีกอย่างคือเขาอยากรอวายุกลับมาจึงได้พักอยู่ที่นี่ ที่ที่วายุจะหาเขาเจอ แม้ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่ก็ตาม“พี่ไม่รู้จะทำยังไง เขาระรานพี่ที่โรงเรียน แล้วยังตามมาถึงคอนโดมิเนียมอีก พี่ตัดสินใจลาออกเพราะไม่รู้ว่าอยู่ไปจะทำงานได้ยังไงครับคุณชิษ พี่ทำใจไม่ได้ที่เห็นหน้าเขา”ทะเลพูดจบก็ร้องไห้โฮกอดชิษณา สองสามีภรรยาลอบสบตากัน อรรถที่ยืนห่างๆ อย่างห่วงๆ จึงออกจากห้องไปเงียบๆชิษณาโอบกอดพลางลูบหลังทะเลไปพลาง แล้วเอ่ยปลอบ “พี่ไม่อยากรู้เหรอคะ ว่าทำไมน้องวาถึงเพิ่งมา”“อยากครับ” “อยากรู้ก็ต้องถามสิคะ”“แต่พี่ไม่อยากได้ยินคำโกหก”“บางครั้งโกหกสีขาวก็หมายถึงความหวังดีไม่ใช่เหรอคะ”“มันก็ใช่ครับ... แต่...”ทะเลอึ้งไป...โกหกสีขาวหมายความว่ายังไง...วายุมีอะไรที่ต้องปกปิดเขาไว้งั้นเหรอ...ยามนี้ทะเลยิ่งงงหนัก แต่ชิษ