All Chapters of ขอรักเจ้าตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

“วอศูนย์รับแจ้งเหตุสองสี่หนึ่งจากเรือประมง พบร่างผู้เสียชีวิตและผู้ต้องสงสัยบนเรือยอร์ชระหว่างเกาะพีพีถึงเกาะราชา พิกัดเจ็ดองศายี่สิบเจ็ดลิปดาเหนือ จุดตัดเก้าสิบแปดองศา สามสิบเจ็ดลิปดาตะวันออก หัวเรือมุ่งหน้าขึ้นทิศเหนือ ขอกำลังตำรวจน้ำเสริมด่วน”“รับทราบปฏิบัติครับ”จ่านายสิบร่างอวบผมเรียบแปล้รีบกดโทรแจ้งหน่วยงานเกี่ยวข้องเสร็จก็วางหูโทรศัพท์เสียงดัง ปิดแฟ้มสำนวนเก็บเข้าที่ เลื่อนเก้าอี้ออกห่าง บิดขี้เกียจแล้วบ่นข้ามโต๊ะไปหานายตำรวจอีกคน“เหนื่อยชิบหายเลยว่ะ”“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอจ่า”“นอน ผมหมายถึงคดีใหม่มาอีกแล้ว แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ผู้กองคนใหม่จะมาซะทีตะหาก”จ่าสิบพุงพลุ้ยบ่นไม่หยุดทำให้นายตำรวจร่างสูงชะลูดอีกคนที่ยังไม่ละสายตาจากเอกสารกองพะเนินตรงหน้าต้องเออออห่อหมกไปด้วย“น้องใหม่ สน.เราไม่รักษาเวลาเลย”“นั่นดิ ไหนว่าจะมาวันนี้ นี่ก็สายแล้วต้องมาแล้วแต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา”“ไม่รู้ไปขัดแข้งขาใครเข้าถึงโดนเด้งมาอยู่นี่ได้” เจ้าของร่างสูงชะลูดตอบแต่โดนจ่าพุงพลุ้ยบุ้ยใบ้ให้มองชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ไม่ไกลแล้วกระซิบปราม “เบาๆ หน่อยหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง”“เออ ลืมๆ”สองคน

“สันนิษฐานว่าอย่างนั้นครับ”ไม่ทันขาดคำของจ่าประกอบ อาคเนย์ก็พยักหน้ารับรู้ เขาพอรู้ว่าเคสนี้น่าจะระดับผู้มีอิทธิพลเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะช่วงเวลาที่โรคระบาดกำลังแรงเช่นนี้ มีไม่กี่คนนักหรอกที่จะมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นเขาไม่สนใจว่าคนพวกนั้นจะเป็นใคร ลุกเต้าเหล่าใคร ทรงอิทธิพลมาจากไหน เบื้องลึกเบื้องหลังยิ่งใหญ่เพียงใด เขาก็แค่ทำหน้าที่ในส่วนที่ต้องทำ ทำให้เต็มที่โดยไม่เห็นแก่หน้าใคร...เรือเร็วตำรวจน้ำที่อาคเนย์และพวกแล่นเข้าใกล้จุดหมายกลางทะเลเข้าไปทุกทีจนกระทั่งเรือยอร์ชลำเล็กๆ ที่เห็นไกลลิบเมื่อครู่ปรากฏแก่สายตาชัดเจน พบว่าเป็นเรือยอร์ชลำใหญ่ชนิดจัดปาร์ตี้สักยี่สิบสามสิบคนได้สบายหึ... ท่าทางจะรวยจัดอาคเนย์หมายมาดขณะที่เรือเร็วเทียบเข้าลอยลำใกล้ๆ กระทั่งหยุดนิ่ง คนเรือพาดสะพานเหล็กจากกาบเรือเร็วไปยังอีกฝั่งของเรือยอร์ชจึงเร่งรีบขึ้นไปยังที่เกิดเหตุโดยไวภาพที่เห็นตรงหน้าคือกลุ่มหนุ่มสาวชายหญิงในชุดว่ายน้ำนั่งหันหลังชนกันที่โชฟากลมตรงกลางเรือ แต่ละคนหน้าตาหวาดกลัว บ้างแสดงความไม่พอใจที่ถูกสอบปากคำทีละคน อาคเนย์มองเลยผ่านไปจนถึงชายหนุ่มผอมเพรียวสวมเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้

“พี่อิน...” เด็กหญิงเดินมาหยุดลงตรงหน้าอินทัชก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้ “สุขสันต์วันเกิดค่ะ” “ขอบใจนะน้อง...” อินทัชค้างไป ก่อนจะลูบท้ายทอยแก้เก้อ เพราะจำชื่อน้องคนสวยไม่ได้เด็กหญิงเหมือนจะรู้รีบแนะนำตัว “หนูชื่อกุ๊กกิ๊กค่ะ เรียกกิ๊กเฉยๆ ก็ได้”“น้องกิ๊กคนน่ารักนี่เอง ขอบใจนะ” “เอาไว้เปิดดูนะคะว่าชอบไหม”“คนน่ารักให้ก็ต้องชอบอยู่แล้ว”เหอะ...อาคเนย์หมั่นไส้อินทัชที่ตอบเด็กหญิงไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทีกับเขาไม่เห็นจะได้อย่างนี้บ้าง คิดแล้วก็ฉุน อาคเนย์จึงคว้าแขนอินทัชลากออกมา“ไป กลับบ้าน”“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวฮะพี่เน”“จะอยู่ร่ำลาน้องคนนั้นรึไง”อาคเนย์กระชากเสียงใส่ทำให้อินทัชหน้าจ๋อย กว่าจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อลมหึงหวงพัดผ่านไปได้ครู่หนึ่ง“พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยเก้อๆ“ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่หนีพี่เนไปไหนหรอกน่า”ตอนนั้นอาคเนย์ไม่รู้แล้วว่านั่นคือความรู้สึกหึงหวงอินทัชเป็นครั้งแรกอินทัชคือรักแรกของเขา...รักตลอดมา...แม้อินทัชจะไม่ให้อภัยเขาก็ตาม...อาคเนย์หยุดยืนนิ่งจนแอลที่เดินตามหลังต้องหยุดตาม“หยุดทำไม”จู่ๆ อาคเนย์ก็หันกลับมาเผชิญหน้าด้วยระยะห่างแค่ไม่กี่คืบ “นา

22.05 น.สน.เกาะพลอยอาคเนย์นั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยขณะจ้องมองแอลที่นั่งคอตกอยู่ฝั่งตรงข้าม หลังจากสอบถามรายละเอียดคร่าวๆ แล้ว แต่แอลไม่มีทีท่าจะพูดอะไรไม่ว่าเขาจะยกแม่น้ำสี่ห้าสายมาเกลี้ยกล่อม อีกฝ่ายก็ยังนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งอาคเนย์เองที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว“ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ” “ไม่มีอะไรจะพูด”“ถ้าไม่พูด คืนนี้อาจจะต้องนอนห้องขังนะ” อาคเนย์เปรยหมายจะให้อีกฝ่ายกลัวแต่เปล่าเลย...แอลไม่มีทีท่าสะทกสะท้านสักนิด...“ก็แล้วแต่เลย ผมยังไงก็ได้”อาคเนย์ถอนใจขณะลอบสังเกตแพขนตายาวของแอลที่กะพริบขึ้นลงเหมือนว่ากำลังสับสน คงไม่มีใครอยากมีประวัตินอนห้องขังในโรงพัก แอลอาจจะแค่แสร้งตัดไม้ข่มนามแต่กริยาอาการมันฟ้องว่าเด็กหนุ่มก็มีความรู้สึกที่แสดงออกโดยอากัปกิริยาตอนเผลอ“แน่เหรอว่ายังไงก็ได้” อาคเนย์ถามเสียงเข้มเด็กหนุ่มเจ้าของผมสีมะฮอกกานีแซมสีพีชเงยหน้าขึ้นสบตาก่อนจะหรุบตาลงต่ำ ไม่แสดงสีหน้าหวาดกลัวใดๆ“ถึงอยากพูด ก็คงไม่มีใครเชื่อผมหรอก”“แต่ถ้าไม่พูดคืนนี้นายได้นอนห้องขังแน่ ได้ยินว่าเป็นนักร้อง หรือว่าอยากมีประวัติด่างพร้อยให้โดนขุด หรือว่าอยากมีประวั

แอลยืดตัวขึ้น สูดลมหายใจเต็มแรง ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามเริ่มขยับ เขาก็ชี้นิ้วไปอีกทาง“เฮ้ย! ตำรวจมา!”เด็กหนุ่มอาศัยช่วงเวลาที่อีกฝ่ายได้ยินเขาตะโกนและกำลังลังเลวิ่งฝ่าออกไปแต่ยังช้ากว่าสมุนของทรงพลที่เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังและล็อคตัวไว้จนดิ้นไม่หลุด“ปล๊อยยยย! ปล่อย! บอกให้ปล่อยไง โว้ย!” “หุบปาก!” ไอ้ปอง! แอลหันขวับไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าใครที่กำลังเดินเข้ามาก็แสยะยิ้ม “ร้องเป็นวัวถูกเชือดเลยนะมึง”ปองพลไม่พูดเปล่ายังพ่นก้นบุหรี่ออกจากปากทิ้งข้างทางก่อนจะแสยะยิ้มกวนบาทา ก้าวเดินอาดๆ เข้ามาประจันหน้าแอลที่ถูกดักหน้าไว้จากบอดีการ์ดร่างใหญ่ทั้งสองหน้าตาถมึงทึงของปองพลทำให้แอลต้องทำใจดีสู้เสือ “มึงบอกพวกมันให้ปล่อยกูแล้วกูจะไม่เอาเรื่องไปฟ้องพ่อมึง!”“เสียใจด้วยเพราะพ่อกูสั่ง”“ไอ้เวรนี่!”แอลด่าสุดเสียงไม่พอยังเหวี่ยงขาเตะบอดี้การ์ดร่างใหญ่อีกคนที่มาขวางหน้าปองพลจนเซหงายหลังก้นจ้ำเบ้า แต่ก็ยังช้ากว่าอีกคนที่หน้าโหดร่างใหญ่กว่าพุ่งปราดเดียวรวบสองแขนของเขาไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุด“ปล่อย!”“ไม่ได้ครับคุณแอล หากนายรู้ว่าพวกผมปล่อยคุณไปมีหว