All Chapters of ขอรักเจ้าตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

แอลลูบต้นแขนตัวเองบรรเทาความเจ็บ ขณะหันมามองแม่ที่จ้องเขาอยู่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน“มองทำไม หรือว่าคิดจะเถียงแม่อีกแล้ว”“ก็แม่ไม่เคยเชื่อใจผมเลย ผมแค่อยากให้แม่เชื่อใจผมบ้าง แต่แม่ก็ไม่เคย...”“ใครบอกว่าไม่เคย ก็เพราะเคยไง” แม่เค้นเสียงขื่นก่อนจะพูดต่อ “แกไม่ควรพูดคำนี้กับแม่นะ”แอลได้ฟังก็เม้มริมฝีปากที่อีกนิดก็จะโพล่งคำพูดแรงๆ ออกมาแล้ว แต่เขาก็ไม่ทำและได้แต่กลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอก่อนจะมองเมินออกไปนอกหน้าต่าง เท่านั้นก็ทำให้แม่หงุดหงิดอีกจนได้“โกรธแม่มากใช่ไหม”“ผมเปล่า”“จำไว้ว่าแม่หวังดีกับแก ไม่อยากให้แกเป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย เข้าใจแม่ไหม”แม่ถามแล้ว เขาจะถามใคร...เด็กหนุ่มได้แต่กลั้นก้อนสะอื้นอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าที่แม่ทำไปเพราะห่วงเขาจริงอย่างปากว่าหรือไม่... แอลอยากจะเชื่อแม่หมดทั้งใจ แต่ที่ผ่านมาเขาเป็นตัวอะไรในสายตาแม่ก็ยังไม่รู้เลย... ส่วนอาคเนย์ที่เหม่อมองรถเอสยูวีสีดำสนิทที่แล่นจากไปทิ้งไว้แต่ควันจางๆ ด้วยแววตาสับสน คำพูดของแอลเมื่อครู่สะกิดใจเขาเข้าอย่างจังจนอดไม่ได้ที่จะคิดว่าแอลคืออินทัชคนที่อยู่ในใจของเขามาตลอดไม่อยากคิดถึงแต่ก็อดคิด

สิบปีก่อน... ถนนสองเลนเส้นทางจากโรงเรียนประจำตำบลกลับมายังบ้านของอาคเนย์ เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าสีทองและกอดอกบัวสีขาวที่บานสะพรั่งอยู่ในบึงน้ำที่ทอดยาวระหว่างสองข้างทางที่ถนนตัดผ่าน เส้นทางที่ใช้ทุกวันแต่วันนี้ต่างไปเพราะเขามีคนที่ต้องรับผิดชอบนั่งมาด้วย เมื่อก่อนอาคเนย์กลับบ้านตามลำพังกับจักรยานคู่ใจ เพราะความที่เป็นลูกชายคนเดียว พ่อกับแม่เป็นครูสอนอยู่โรงเรียนเดียวกัน พอโตขึ้น พ่อก็ซื้อจักรยานให้เขารับผิดชอบขี่ไปกลับด้วยตัวเอง ส่วนท่านทั้งสองที่มีฐานะปานกลางต้องสอนพิเศษหลังเลิกเรียนเพื่อเก็บเงินไว้ให้ ยามที่เขาต้องเรียนในระดับสูงขึ้นอาคเนย์รู้ดีจึงตั้งใจเรียนมากเพื่อให้ท่านทั้งสองภาคภูมิใจ จนกระทั่งสองปีก่อนที่อินทัชย้ายตามแม่ที่เป็นพยาบาลประจำตำบลมาอยู่บ้านใกล้ๆ จึงทำให้เขาได้รู้จักกับเด็กชายลูกครึ่งผมสีมะฮอกกะนีที่มีดวงตาหวานสุกสกาวจับใจเด็กชายอินทัช วานิชวงษ์... อาคเนย์รู้เพียงแต่ว่าอินทัชใช้นามสกุลของวาสนาที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เธอเลี้ยงดูบุตรชายคนเดียวมาตามลำพัง เพราะแยกทางกับสามีชาวต่างชาติตั้งแต่อินทัชเพิ่งสามขวบก่อนนั้นอินทัชต้องอยู่หอพักในโรงพยาบาลกับแ

คืนแรกของอาคเนย์บนเกาะพลอยไม่ประทับใจเอาเสียเลย เขาต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกและมีอาการกระสับกระส่ายจากโรคนอนไม่หลับที่เป็นมานานนับตั้งแต่ฟื้นจากความตายเมื่อหลายปีก่อน และคืนนี้มันก็ยิ่งหนักหนาขึ้นเพราะความคิดถึงอินทัชผุดเข้ามาในความทรงจำตั้งแต่เห็นหน้าแอลครั้งแรกแอลทำให้ความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจอาคเนย์อยู่ทุกคืนวันกลับมาย้ำความทรงจำ ทั้งที่เคยลืมมันไปนานแล้วนานจริงๆ...สิบปีแล้ว...ไม่น่าเชื่อว่าความทรงจำเก่าเก็บของเขาจะถูกกระตุ้นด้วยสายตาตัดพ้อคู่หนึ่งสายตาที่คล้ายกับเจ้าลูกหมีแก้มแดง...อาคเนย์ผุดลุกนั่ง หยิบเอกสารปึกใหญ่มาเปิดพลิกหาสิ่งที่ยังข้องใจอเมริกา... เด็กคนนั้นมาจากอเมริกา... จะบังเอิญเกินไปรึเปล่านะ... อาคเนย์รู้สึกเศร้าใจจนต้องหยิบโทรศัพท์ที่นอนนิ่งอยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมากดค้นหาข้อมูลบางอย่าง ใช้เวลากับมันอยู่นานกว่าจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ก็มีเรื่องให้ต้องหลับไม่ลงจนได้ ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ ใครวะ! เสียงตบประตูจากแขกที่มิได้นัดหมายทำให้อาคเนย์รู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่มีใครรู้ว่าเขาพักที่นี่สักหน่อยชายหนุ่มหยิบปืนปร

“จ่า!” อาคเนย์ดุใส่ เพราะมีแค่จ่าประกอบคนเดียวที่อยู่กับเขาในคืนนั้นไม่นับแอล“ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับผู้กอง”จ่าประกอบส่ายหน้ารัวๆ“อย่าไปโทษจ่าประกอบเลย ตกลงตามนี้ละกันจะได้ไม่มีปัญหา”“แต่...”“เอาน่า จะอยู่ที่นี่ได้ตลอดรอดฝั่งก็ต้องอยู่ให้เป็นนะผู้กอง”“ครับ”อาคเนย์พรูลมหายใจหนักหน่วง เข้าใจแล้วว่าเงินของทรงพลง้างได้ทุกอย่าง แม้แต่...เขาได้แต่คิดแต่ไม่อาจพูดมันออกมาได้ อาคเนย์มองสารวัตรทีจ่าประกอบทีด้วยความหงุดหงิด“แต่ผมไม่อยากพัก ให้ผมทำคดีอื่นได้ไหมครับ”“ก็ได้นะ ปกติที่นี่ไม่ค่อยมีคดีที่ต้องใช้หน่วยงานสืบสวนเท่าไหร่ เอางี้ถ้ากลัวกินภาษีประชาชนเปล่าๆ ไม่อยากว่างมาก ก็ไปช่วยหน่วยงานจราจรไปก่อนจนกว่าปิดคดีก็แล้วกัน”สารวัตรตัดบทแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้อาคเนย์ยืนงงอยู่ในดงความสับสน ดูเหมือนสารวัตรตั้งใจจะผลักเขาออกจากคดียังไงพิกล...อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น...เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เจอแอลเมื่อคืนคือเรื่องบังเอิญหรือเป็นแผนของใคร หรือเด็กนั่นจงใจเข้าหาเขาเอง ดีที่ไหวตัวทันเก็บข้าวของออกจากคอนโดนั่นมาก่อน ไม่งั้นอาจจะเจอเรื่องร้อนใจรายชั่วโมงก็เป็นได้ ไม่ใช่ว่าห

แอลถึงกับชะงักก่อนจะดูเมนูอีกพักนึงจึงชวนอาคเนย์มานั่งใกล้พัดลม อาคเนย์ไม่เพียงแต่เดินตามอย่างว่าง่าย กลับนั่งจ้องแอลที่นั่งตรงข้ามไม่วางตา ปฏิเสธไม่ได้ว่าแอลทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายทั้งที่ใจอยากจะต่อต้าน แต่อาคเนย์กลับรู้สึกต่างไปเขาอาศัยช่วงระหว่างรออาหารลำเลียงมา สอบปากคำแอลแบบเนียนๆ“ได้ยินว่าคุณโตที่เมืองนอก”“อือฮึ”“ประเทศไหน”“ถามไมอะ คุณก็มีประวัติผมอยู่นี่” แอลย้อน“ก็มีแต่อยากรู้”“อเมริกา”“แล้วเคยอยู่ไทยไหม”“ทำไมอยากรู้”“ก็เปล่า เห็นคุณสั่งแต่ละอย่าง น่าจะกินเผ็ดเก่ง”“เมื่อก่อนก็ไม่เก่งหรอก”“แล้วตอนนี้ล่ะ”“ก็ไม่เก่ง” แอลบอกแล้วหัวเราะ “แต่แม่ผมทำร้านอาหารไทย ผมก็ต้องมีสกิลการกินอาหารไทยอยู่ในสายเลือดนะ”“ก็ยังดีนะ”“อาหารที่นั่นรสจืดๆ ออกหวานสักหน่อย พอดีกับผมที่ชอบรสหวานหน่อยด้วย”“เหมือนแฟนผมเลย” อาคเนย์ว่าพลางยื่นช้อนส้อมที่วางอยู่ในกล่องริมผนังส่งให้แอลถึงกับชะงักถามกลับ “คุณมีแฟนแล้วเหรอ”“เคยมีน่ะ”“แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ”“อยู่ที่นี่”“หา ไหนเหรอ” แอลเสียงสูงถามกลับอาคเนย์ยกมือขวาทาบหน้าอกตัวเองก่อนตอบ “อยู่ในใจ อยู่ตรงนี้ตลอดมา”แอลตั้งท่าจะพูดต่อ พอดีกับที่แม่