All Chapters of ฮูหยินของข้าคือเจ้าเท่านั้น: Chapter 51 - Chapter 60

สองวันต่อมา“ฮูหยิน นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”ไป๋ซินซินรีบวางมือจากผีผาแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเขายังโกรธนางอยู่ ความดีใจก็เปลี่ยนเป็นความสลด ไม่กล้าออกไปเจอหน้าเขา“ฮูหยิน ทำไมไม่ออกไปเล่า” สาวใช้แปลกใจที่หญิงสาวกลับไปนั่งลงดั่งเดิม“ข้าไม่กล้าออกไปสู้หน้าเขาน่ะ” ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้ว ที่เขากับนางไม่ได้คุยกันเลย เขาออกจากบ้านนางก็ยังไม่ตื่น กลับเข้ามาอีกทีก็ดึกดื่นจนนางหลับไปแล้วที่เป็นแบบนี้เพราะเขาคงยังคงโกรธนางอยู่ จึงตั้งใจหลบหน้า“ท่านบอกว่าอยากจะขอโทษนายท่าน แค่นี้ทำไมถึงไม่กล้าสู้หน้าเล่า”“ข้ากลัวถูกท่านเมินใส่แล้วทำตัวไม่ถูก รอให้ท่านกลับเข้าเรือนแล้วค่อยขอโทษดีกว่า หากว่าท่านยังไม่หายโกรธ ข้าก็ยังร้องไห้ออกมาได้โดยที่ไม่มีใครเห็น ไม่ทำให้นายท่านถูกบ่าวรับใช้ตำหนิด้วย”อี้อันซาบซึ้งกับความรักที่ฮูหยินมีต่อนายท่านนัก ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้พวกท่านผิดใจกันเลย อยากให้พวกท่านมีแต่ความรักและความสุขมอบให้กันและกันโถงรับแขก“นายท่านกลับมาเหนื่อย ๆ เชิญดื่มน้ำชาสักจิบ”“ฮูหยินเล่า” ถามก่อนจะดื่มน้ำชา“น่าจะยังอยู่ที่ศาลาเรือนใหญ่ขอร

เรือนใหญ่เสียงม่านมุกที่กระทบกันหน้าทางเข้าห้องอาบน้ำ ทำให้สตรีที่แช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำร้อนหันไปมอง“ทำไมถึงกลับมาเร็วนัก” รอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าค้างเติ่ง “เหล่ากง” เป็นเขาไปได้อย่างไร แล้วเขาเข้ามาทำไม.. แล้วนั่น..นั่นเขาถอดเสื้อทำไม! “ถ้าจะอาบน้ำก็รอให้ซินเอ๋อร์อาบเสร็จก่อนสิ” บอกเสียงสั่น ใบหน้าแดงสล้าง แม้จะเห็นร่างเปลือยของเขาหลายครั้งหลายคราแล้ว แต่ก็ยังไม่ชินพอที่จะมองดูโดยไม่รู้สึกอะไรที่สำคัญ..ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืดเลย ถึงเขาจะไม่อาย แต่นางอายจนทำหน้าไม่ถูกแล้ว“ข้าอยากอาบพร้อมเจ้า อยากสำรวจเจ้าทุกตารางนิ้วเพื่อชดเชยหลายวันที่ผ่านมา” คนตัวใหญ่ปลดกางเกงตัวสุดท้ายออกจากตัว เหลือเพียงเนื้อแท้อวดสายตา เดินไปหานางแล้วก้าวลงไปในบ่อน้ำร้อนหย่อนตัวลงนั่งเคียงข้างแล้วล้วงไปที่เนินเนื้อใต้ท้องน้อย ลูบไล้ยั่วเย้า โลมเล้าให้นางกระสัน ความอยากที่พลุกพล่าน ทำให้เขาอยากระบายออกสักครั้งก่อน จึงจับนางขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก ให้กลืนกินเอ็นอุ่นของเขา“อา.. ซู้ด..” สองเสียงร้องประสานด้วยความเสียวซ่านไป๋ซินซินสะท้านไปทั้งเรือนร่าง เมื่อถูกเขารุกอย่างดุดันทั้งบนและล่าง มองปากที่กำลังดูดดุนอยู่กับอก

เติ้งชิงฮวาคลี่ยิ้ม เดินไปหาหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มชวนมองนี่นะหรือลูกสาวของบุรุษที่เคยช่วยชีวิตหลานชายของนางเอาไว้เมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน นางน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้นี่เอง หลานชายตัวดีถึงไม่ยอมชายตามองสตรีนางใด มุ่งมั่นที่จะแต่งกับนางเพียงคนเดียวให้ได้“เรียกข้าว่าท่านแม่นะ ข้าอยากมีลูกสาวหน้าตาน่ารักแบบเจ้ามานานแล้ว ตอนนี้ข้าก็สมหวังแล้ว”“ขอบคุณท่านแม่ที่เอ็นดูซินเอ๋อร์”ชิงฮวาถอดแหวนหยกคู่สีเขียวกับสีเหลืองจากนิ้วชี้แล้วสวมให้หญิงสาว“ของขวัญต้อนรับลูกสะใภ้ แหวนหยกเขียวจักรพรรดินี้ แม่แท้ ๆ ของเจ้าสองมอบให้ข้าเพื่อส่งต่อให้ลูกสะใภ้คนรองของนาง ส่วนแหวนหยกเหลืองวงนี้เป็นของแม่บุญธรรมคนนี้มอบให้เจ้า แม่สวมให้นะ”หญิงสาวตื้นตันใจในความเมตตาของแม่สามี พยายามจะกลั้นน้ำตาขณะมองนิ้วชี้ทั้งสองข้างที่ถูกสวมด้วยแหวนหยกคนละสี แต่สุดท้ายน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม“ซินเอ๋อร์ขอบคุณท่านแม่” กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ปาดน้ำตาที่อาบแก้มเหมือนเด็กน้อยเติ้งอี้เทียนอมยิ้มกับความเจ้าน้ำตาของภรรยา จับชายเสื้อตัวในซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน“ท่านแม่ทำเหล่าผอของข้าร้องไห้แล้ว”“ซินเอ๋อร์แค่ซาบซึ้งใจมากเก

หนึ่งเดือนผ่านไปสมาคมหอการค้า“ข้าต้องกลับแล้ว”“ทำไมรีบกลับนักเล่า รอให้จบกระดานก่อนค่อยกลับสิ”“ข้าต้องกลับให้ตรงเวลา เพราะไม่อยากให้เหล่าผอรอนาน นางจะออกมารอรับข้าที่หน้าประตูทุกวันน่ะ”ผู้เฒ่าหูหัวเราะ “นี่ท่านบอกเล่าหรืออยากคุยอวดกับข้ากันแน่ท่านเติ้ง”“ท่านผู้เฒ่าคิดว่าข้าคุยอวดงั้นหรือ” เขาหัวเราะชอบใจเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า “ตามนั้นก็ได้ ข้าขอตัวลา”“เชิญ”คฤหาสน์สกุลเติ้ง“เหล่ากง”เติ้งอี้เทียนกางแขนรอรับร่างบาง ที่รีบเดินจนเกือบเป็นวิ่งเข้ามาหา “อากาศเย็นแบบนี้ยังจะออกมารออีก ทำไมไม่รออยู่ในเรือนเล่า”“ใบไม้ผลิใบแล้ว อากาศไม่เย็นเท่าไหร่แล้ว”“ถึงจะเปลี่ยนฤดูก็ยังเย็นอยู่ดี ออกมาก็ต้องใส่เสื้อคลุมให้เรียบร้อย ถ้าเจ้าป่วยขึ้นมาเราจะเดินทางได้อย่างไร”“ไม่ป่วยง่าย ๆ หรอก ซินเอ๋อร์ดื่มยาบำรุงตามที่ท่านสั่งทุกวัน” สมุนไพรอะไรที่หมอถานจัดให้ดื่มนางไม่เคยขัด เพื่อเตรียมร่างกายไว้สำหรับการเดินทางไกล ไปพบครอบครัวของบิดาที่เมืองหลวงหลังจากที่ได้ฟังสามีเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับบิดาของนาง และเรื่องที่เขาเคยส่งพ่อบ้านโปไปที่บ้านบิดาขณะที่เขายังรักษาตัว เพื่อนำสินน้ำใจไปมอบ

เติ้งอี้เทียนมองภรรยาข้างกาย เห็นถ้วยชาว่างเปล่าก็รีบรินน้ำชาให้“ฮูหยินหมี่ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องลูกข้าไม่รีบ” แล้วหยิบขนมตั้งใจจะป้อนใส่ปากให้ภรรยาได้ชิม“อ๊วก!”“เป็นอะไร” เขาตกใจ ไม่คิดว่านางแกล้งทำ เพราะมันไม่ใช่นิสัยของนาง“อยู่ ๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยดี หน้ามืด รู้สึกแปลก ๆ อยากอาเจียน” กระซิบบอกสามีเสียงเบาเพราะเกรงใจคนอื่น“ให้ข้าตรวจดูหน่อย บางทีอาจจะเพราะเดินทางไกลแรมเดือน เจอกับสภาพอากาศที่เปลี่ยนไปมาก็ทำให้ชี่พร่องได้” ฮูหยินซ่งรีบเสนอตัวกับเติ้งชิงฮวา“เจ้าสอง ให้ฮูหยินซ่งตรวจดูเมียเจ้าสักหน่อยเถิด สามีของนางเป็นหมอ นางเองก็เป็นหมอทำคลอดขึ้นชื่อ มีความรู้เรื่องแพทย์ดีทีเดียว ถ้าเกิดเจ็บป่วยขึ้นมาจะได้รีบรักษา”“รบกวนท่านแล้ว” เขารีบเปิดทางให้อีกฝ่ายฮูหยินซ่งจับชีพจรที่ข้อมือของไป๋ซินซิน ไม่นานก็ยิ้มกว้างออกมา“ไม่ต้องห่วง ๆ นางไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องตกใจ ก็แค่อาการของคนท้องน่ะ”“คุณพระคุณเจ้า!” เติ้งชิงฮวาอุทานออกมาเสียงดัง ก่อนจะหันไปหาคนรับใช้ที่ยืนปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง “ข้าจะมีหลานเหมือนคนอื่นเขาแล้ว” แล้วหัวเราะด้วยความดีใจ “ดู ๆ ว่าที่พ่อแม่ตัวแข็งเป็นหินกันไปแล้ว