All Chapters of ฮูหยินของข้าคือเจ้าเท่านั้น: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันใหม่ไป๋ซินซินสะดุ้งสุดตัว เมื่อลืมตาแล้วเห็นความสว่างทั่วทั้งห้อง“ข้าสายแล้ว!” อุทานด้วยความตกใจ เพราะกลัวจะโดนมารดาลงโทษ.. แต่เมื่อเห็นเตียงและผ้าม่านที่ปิดล้อมเอาไว้ ก็นึกได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในบ้านของสกุลจูแล้ว“ตื่นแล้วหรือ”เสียงทุ้มกังวาลที่ดังขึ้นทำให้รู้สึกเขินอายในทันที เมื่อคืนเขากลับเข้าห้องมาตอนไหน ทำไมนางถึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดนี่นางหลับเอาเป็นเอาตายเลยหรือโธ่! น่าขายหน้านัก“นายท่าน ข้าน้อยนอนหลับลึกไปหน่อย นายท่านอย่าถือสาเลยนะเจ้าคะ”มือใหญ่รูดผ้าม่านไปผูกกับเสาเตียง เพราะอยากเห็นใบหน้ายามตื่นนอนของนาง เมื่อคืนหลังจากจบงานเลี้ยงเขาก็กลับมาที่ห้อง แต่กลายเป็นว่าเจ้าสาวของเขานอนหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ จึงทำได้แค่ดูนางนอนหลับจนเผลอหลับตามไปเมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นนางยังนอนนิ่งอยู่ในท่าเดิม จึงรีบตรวจดู พอเห็นว่ายังหายใจก็นึกขันกับความขี้เซาของนางที่นางเป็นเช่นนี้ก็คงเพราะทุกข์ใจ จนทำให้นอนไม่ค่อยหลับมาหลายวัน หรืออาจจะเป็นเพราะทั้งชีวิตไม่เคยได้นอนเต็มอิ่มเลยสักวัน ไม่เคยได้นอนบนที่นอนดี ๆ ที่ทำให้หลับสบายแบบนี้แต่ยิ่งมองก็ยิ่งใจสั่น ยิ่งมองก็ยิ่งเอ็นดู แล้วก็เผล

ยามซื่อเค่อที่หกจูอ้ายเหม่ยถึงกับชักสีหน้าด้วยความริษยา เมื่อเห็นหญิงสาวที่ตัวเองเกลียด เดินเข้าบ้านมาพร้อมกับบิดาแต่ไกล“ท่านแม่ ทำไมนางถึงดูดีมีสง่าราศีเพียงนั้น ไม่เห็นเหมือนกับที่ท่านเคยบอกข้าไว้เลย” ท่านแม่บอกว่านางได้ติดสินบนอนุของผู้เฒ่าเสิ่นไว้หลายคน ให้ข่มเหงรังแกซินซินให้มาก อย่าให้นางได้อยู่อย่างสุขสบายแต่ที่เห็นในตอนนี้มันห่างไกลจากคำนั้นมาก คนละขั้วดั่งหยินกับหยาง ดำกับขาว ร้อนกับเย็น ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกันเลยบนศีรษะของนางมีเครื่องประดับที่งดงาม มองห่าง ๆ แบบนี้ยังดูออกว่าเป็นของดีมีราคา เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดีกว่าชุดที่แพงที่สุดที่ตนใส่ในตอนนี้ ทุกอย่างในตัวนางล้วนดูดีดูแพงไปหมดแม้แต่กลิ่นตัวที่เคยมีแต่กลิ่นแป้ง บัดนี้ยืนห่างเป็นจั้งยังหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องหอมชั้นดีหน้าตาที่เคยจืดชืดและมอมแมมไปด้วยแป้ง ตอนนี้มีแต่ความผุดผ่องเกลี้ยงเกลา สวยสะดุดตาแทบจำไม่ได้“ท่านแม่! นางเพิ่งแต่งงานได้แค่สามวัน แต่ทำไมถึงดูดีขนาดนั้น” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดขัดใจ“อยู่นิ่ง ๆ ใจเย็น ๆ ดูท่าทีนางไ

ซินซินมองบิดาอย่างขอความช่วยเหลือ เพราะกลัวคำพูดตรงไปตรงมาของตนจะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจูเกอรู้ดีว่าถึงเวลาที่เขาต้องพูดแล้ว เขามองบุตรสาวของสหายรักในอดีต ส่งสายตาปลอบโยนว่าไม่เป็นไร เขาจะช่วยนางเอง“เจ้าบ่าวในวันนั้นคือท่านเติ้ง ข้าเป็นพยานได้”จูอินแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินคำพูดของสามี โมโหจนชี้นิ้วที่สั่นเทาใส่หน้าเขา“แล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้า!”“อย่ามาชี้นิ้วใส่ข้า” จูเกอใช้สายตากับน้ำเสียงเย็นยะเยือก“เจ้าเห็นมันดีกว่าข้าเสมอ คอยปกป้องมันตลอด ไม่เห็นข้ากับหนี่เอ๋อร์อยู่ในสายตาเลย เจ้ารักมันหลงมัน!!” ความโกรธทำให้ความกริ่งเกรงสามีลดลง ชี้นิ้วใส่เขาราวคนขาดสติเพล้ง!“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไรอาอิน แม้แต่กับลูกเจ้ายังริษยาได้เช่นนี้ เจ้าเป็นแม่แบบไหนกัน”“นางไม่ใช่ลูกของข้า!!”“เจ้าเป็นคนคลอดนางออกมา เจ้าแบกท้องนางอยู่หลายเดือนข้าก็เห็น”“แต่ข้าเกลียดมันเหมือนที่เกลียดพ่อของมันนั่นแหละ ข้าสาปแช่งมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันให้ตายตามพ่อมันไป ถูกข้าทรมานสารพัดก็ยังหัวแข็งอยู่มาจนโต จนมาตอนนี้ข้าหวังจะให้มันได้แต่งกับตาเฒ่ามักมาก ให้ถูกโขกสับจากบรรดาเมีย ๆ ลูก ๆ ของเขา แต่มันก็ยังมาแย

ไป๋ซินซินมองสามี คิดตามไม่ทันว่าเขาพูดจริงหรือโกหก เพราะนางก็เพิ่งแต่งเข้ามาได้แค่สามวัน ยังไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นี่สักอย่าง“ขอบคุณฮูหยิน” หมี่มี่จำใจต้องย่อกายให้สตรีที่เด็กกว่า เขาเจตนายกย่องภรรยา สื่อให้รู้ว่านางเป็นเพียงแค่แขกคนหนึ่งเท่านั้น“แม่นางหมี่ไม่ต้องเกรงใจ” แล้วหันไปมองสามี “เหล่ากง นาน ๆ ท่านจะได้เจอกับเพื่อนเก่า อยู่คุยกันตามสบายเถิด ข้าไม่รบกวนแล้ว”อี้เทียนขัดใจกับความหวังดีของภรรยา แต่ก็ส่งยิ้มอ่อนโยนให้นางเพราะถูกใจคำว่าเหล่ากง“นางเพิ่งเดินทางมาเหนื่อย ๆ ให้นางพักผ่อนก่อนดีกว่า.. พ่อบ้าน พานางไปพักที่เรือนรับรองแขก” ตอบภรรยาแล้วหันไปมองพ่อบ้าน“ขอรับ เชิญแม่นางหมี่”“เย็นนี้ค่อยมากินข้าวพร้อมหน้ากัน” เขาบอกกับนางก่อนจะแยกย้าย“ก็ดีเหมือนกัน”“ต้องการอะไรก็บอกคนของข้าได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”“ขอบคุณ เย็นนี้เจอกัน”เมื่อหมี่มี่เดินไปกับพ่อบ้านแล้ว เขาจึงใช้ไม้เท้าค่อย ๆ พยุงตัวจะลุกขึ

เติ้งอี้เทียนรินเหล้าใส่จอกของตัวเอง แล้วรินชาบ๊วยให้ภรรยา“ฮูหยินของข้าดื่มเหล้าไม่เป็น ให้นางดื่มน้ำชาแทนก็แล้วกัน”ใบหน้างดงามราวเทพธิดาคลี่ยิ้มหวาน “ข้าไม่ยอม เช่นนั้นท่านก็ต้องดื่มแทนนาง”“ยินดี”“แม่นางหมี่ เหล้านี้แรงมากนะ ท่านควรดื่มอย่างระวัง”หมี่มี่ยิ้มละมุน “เหล้าแค่ไม่กี่จอกทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ฮูหยินก็ควรหัดดื่มเอาไว้บ้าง ท่านสองจะได้มีเพื่อนดื่มแก้เหงา”“ดื่ม” อี้เทียนดื่มเหล้าจอกที่หนึ่งแล้วตามด้วยจอกที่สองแทนภรรยา“กินเนื้อปลาแกล้มสักหน่อย” ซินซินรีบคีบเนื้อปลาป้อนให้สามีถึงปาก “อร่อยหรือไม่”“อร่อยเพราะเจ้าป้อนนี่แหละ”หมี่มี่อยากชักสีหน้าใส่พวกเขาด้วยความริษยา แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่ดื่มเหล้าจอกแล้วจอกเล่าดับอารมณ์“แม่นางหมี่ ท่านดื่มมากไปแล้ว”คนถูกทักเลิกคิ้วเล็กน้อย “ไม่มากหรอก ท่านสอง ขอดื่มให้ท่านอีกจอก”“ดื่ม” เขายกจอกเหล้าขึ้นดื่มอย่