Semua Bab เกิดใหม่ครั้งนี้ต้องมีความสุข: Bab 91 - Bab 100

"พี่ครับรั้วเสร็จแล้วพี่จะทำบ้านต่อเลยหรือเปล่าครับ" หลี่หานมาอยู่บ้านพี่สาวเป็นเวลา 5 วันแล้ว อีก 3 เดือนจะเข้าหน้าหนาว เขาคิดว่าพี่สาวควรจะมีบ้านที่แข็งแรงเมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว เพราะหิมะตกหนักทุกปี"พี่ว่าจะไปหาพ่ออยู่พอดี วันนี้เดี๋ยวพี่ไปส่งนายที่โรงเรียน แล้วจะไปหาพ่อที่ที่ทำงานเลยแล้วกัน" หลี่เล่อเยียนเดิมทีกะว่าจะรอ หยางหมิงเฉิงกลับจากปฏิบัติภารกิจซะก่อน แต่ดูท่าทางแล้วถ้ามัวแต่รอไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาวันไหน เธอจึงตัดสินใจไปขอให้พ่อช่วยดีกว่า พ่อเธอน่าจะรู้จักคนมากไม่น้อยทางด้านบ้านใหญ่หยางหลังจากที่หยางซีฮันพูดออกไปวันนั้น วันถัดมาก็มีเจ้าหน้าที่มาวัดแบ่งเขตชัดเจน สร้างความไม่พอใจให้กับน้าสะใภ้อย่างมาก หล่อนได้แต่สาปแช่งหลี่เล่อเยียนอยู่ในใจ เพราะไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ส่วนเจินเจินน้อยได้แต่คอยแอบมองอาสะใภ้อยู่ไกล ๆ ไม่กล้าเข้าไปทักทาย เพราะพ่อของเธอสั่งห้าม เจินเจินรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้รู้ว่าน้องชายของอาสะใภ้มาอยู่เป็นเพื่อน"ดูเอาเถอะค่ะหลานรักของคุณ พอคุณบอกว่าจะแบ่งที่ให้รีบเอาเจ้าหน้าที่มาวัดแบ่งเขต ช่างละโมบโลภมากเสียจริง ชิ" หยางซิงเยียนเบะปากทำท่าทางรังเกียจ" เขาทำถู

วันที่ 18 ธันวาคม หิมะแรกของปีก็มาถึง และตกหนักมากจนหลี่หานไม่สามารถไปโรงเรียนได้ หลี่เล่อเยียนให้น้องชายหยุด เพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง ทางเขตของชนบทเริ่มมีข่าวการเกิดภัยพิบัติกันหนาหูมากขึ้น เธออดเป็นห่วงสามีและพี่ชายไม่ได้เลยป่านนี้ไม่รู้ว่าทั้งสองจะเป็นยังไงบ้าง"พี่ หลานของผมเป็นไงบ้างครับ" หลี่หานจะคอยถามไถ่และพาพี่สาวไปโรงพยาบาลตามนัดของหมอทุกครั้ง พี่สาวของเขาเป็นคนเข้มแข็งมาก ไม่รู้ว่าพี่เขยเป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาไม่ได้ข่าวอะไรจากทางเหนือเลย"ดิ้นเก่งมากเลยล่ะ เพิ่งจะหยุดไปสักพักนี้เองตอนที่พี่นั่งพักน่ะ" หลี่เล่อเยียนตอบยิ้มๆ เธอมีความสุขทุกครั้งที่ลูกขยับตัวในท้อง เธอคุยพร้อมกับเล่านิทานให้ลูกในท้องฟังทุกวัน กินแต่ของที่มีประโยชน์ น้ำเต้าหู้เธอกินทุกวัน ผลไม้ไม่เคยขาดตามด้วยนมผงรสมอลต์ก่อนนอนวันที่ 1 มกราคม 1957 หลี่เล่อเยียนและน้องชายฉลองปีใหม่กันเพียงสองคนเพราะหิมะตกหนักมาก หลี่หานที่ตอนนี้อายุ 15 ปีบริบูรณ์เขาสูงถึง 170 เซนติเมตร ขึ้นไปกวาดหิมะบนหลังคา แม้ว่าบ้านจะเพิ่งสร้างเสร็จแต่ปริมาณหิมะที่ตกลงมาก็ไม่สามารถวางใจได้ เพราะไม่มีแดดเลยข่าวการขาดแคลนอาหารเริ่มม

หลังจากที่หลี่หานออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็มุ่งตรงกลับไปยังบ้านของพี่สาว ไม่ลืมที่จะบอกเรื่องที่จู้หลี่นาต้องนอนเฝ้าลูกสาวคนเล็กที่โรงพยาบาล"พี่ครับผมกลับมาแล้วครับ" หลี่หานตะโกนบอกพี่สาวที่ตอนนี้กำลังนั่งถักชุดต่าง ๆ รอหลานของเขาอยู่"อืม...... หิวหรือเปล่าพี่ทำก๋วยเตี๋ยวไว้ให้" หลี่เล่อเยียนขานรับแต่ยังไม่ลุกจากเก้าอี้โยกเยก ไม้ที่มีเบาะนุ่มๆ ปูรองอีกชั้นหนึ่ง"พี่ครับเมื่อเช้าก่อนที่ผมจะไปเรียนพี่รู้หรือเปล่าครับว่าผมไปเจอใครมา" หลี่เล่อเยียนขมวดคิ้วพร้อมส่ายหน้า"ใครล่ะ คนรักของนายหรือ" หลี่เล่อเยียนยกยิ้มเย้าแหย่น้องชาย"โธ่...พี่ครับผมมีที่ไหนกันล่ะคนรัก ผมเจอกับพี่สะใภ้หยางของพี่ต่างหากละครับ" หลี่หานส่ายหน้าให้กับความขี้เล่นของพี่สาว"ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนถึงอย่างไรก็อยู่บนที่ผืนเดียวกัน "ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย หลี่เล่อเยียนไม่สนใจน้องชายนับวันเขายิ่งพูดจาไร้สาระ"ก็คงจะดีหรอกครับถ้าบังเอิญเจอเธอแค่หน้าบ้าน แต่ตอนที่ผมเจอคือเธอห่อตัวลูกสาวที่เพิ่งคลอดได้ไม่กี่เดือนไปโรงพยาบาลน่ะสิครับ" หลี่เล่อเยียนหยุดชะงักมือที่ถักไหมพรมทันที พร้อมกับหันหน้าไปจ้องน้องชายให้เขาเล่าอย่างละเอียด"

กล่าวถึงน้าสะใภ้นั้น เธอไม่ได้รู้สึกทุกข์อะไรกับการป่วยของหลานสาว ก็แค่เป็นหวัดธรรมดาไม่กี่วันก็หาย จะไปเป็นกระต่ายตื่นตูมอะไรนักหนา ค่ารักษาที่โรงพยาบาลราคาแพงแค่ไหนใครบ้างจะไม่รู้ มีแต่พวกขี้โรคใจเสาะเท่านั้นที่เสียเงินให้กับโรงพยาบาลหยางเหยาอินเดินไปเคาะห้องนอนของผู้เป็นแม่ เพื่อที่จะฝากเจินเจินไว้ เพราะไม่อยากให้ลูกสาวต้องเดินฝ่าหิมะอันหนาวเหน็บนี้"แกก็พามันไปด้วยสิ จะได้ไปเยี่ยมน้องด้วย โรงพยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้จะสำออยอะไรนักหนา แม่ว่าจริงๆ แล้วลูกควรจะอยู่เลี้ยงเจินเจินที่บ้านรอเมียแกกลับมา ไม่เห็นจะต้องลำบากออกไปข้างนอกเลย อีกไม่กี่วันโรงงานจะเปิดแล้วถ้าเกิดว่าแกล้งป่วยขึ้นมาอีกคนจะทำยังไง " หยางเหยาอินไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้จากปากของแม่เขา"ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไรครับผมไม่รบกวนแม่แล้ว " หยางเหยาอินเดินคอตกจูงมือลูกสาวออกจากบริเวณห้องของแม่เขา"ปีใหม่แท้ๆ บ้านอื่นเขาออกเที่ยวกันอย่างมีความสุข บ้านนี้เดินเข้าโรงพยาบาล ลางร้ายชัดๆ " ผู้เป็นแม่มิวายตะโกนไล่หลังลูกชายที่เดินคอตกออกไปเมื่อหยางเหยาอินมาได้ยินคำพูดนี้จากปากคนที่เขาเรียกว่าแม่หยางเหยาอินรู้สึกสงสาร

"พี่...ผมไม่เหนื่อยครับ ว่าแต่พี่เถอะทำอะไรอยู่หรือครับหรือจะต้มน้ำสระผม ผมบอกพี่แล้วไงว่าให้รอผมกลับจากโรงเรียนก่อน แล้วนี่ทำไมสภาพถึงเหมือนไปทำงานแลกแต้มที่ทุ่งนามาเลยล่ะครับ " หลี่เล่อเยียนเกาคางอายๆ เพราะเธอมอมเเมมไปทั้งตัวจริง ๆ"พี่จะไปสระผมก็ได้ แต่เธอช่วยยกของนี่ลงมาให้พี่ที แล้วเอาของในหม้อนี้ไปตำให้ละเอียดรอพี่ได้หรือเปล่าจ๊ะ" หลี่หานพยักหน้าพร้อมกับทำตามที่พี่สาวสั่ง เขายกน้ำร้อนไปผสมในถังให้พี่สาวได้สระผมใส่ในปริมาณมากหน่อย เพราะคิดว่าเธอน่าจะอาบน้ำด้วยเลยหลี่หานนำผลปาล์มที่นึ่งแล้วออกมาตำในครกใหญ่หลังบ้าน แม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าพี่สาวไปเอาผลปาล์มมากมายนี้มาได้อย่างไร แล้วเธอจะทำอะไรกันแน่ เขาไม่เคยเห็นใครเอาผลปาล์มมาทำอาหารมาก่อนเลยพี่สาวเขาเธอมักจะทำให้เขาทึ่งในความสามารถเธอได้เสมอ"มาแล้วๆ น้องรักของพี่ทำเสร็จหรือยังจ๊ะ" หลี่เล่อเยียนอดตื่นเต้นไม่ได้จนลูกในท้องถีบใหญ่เลย เขาน่าจะรับรู้ถึงเสียงหัวใจของแม่ที่เต้นถี่ขนาดนี้"ชุดนี้เป็นชุดสุดท้ายแล้วครับ ว่าแต่พี่เอาพวกนี้มาทำอะไรครับมันกินได้หรือ" หลี่หานส่ายหน้ากับความคิดแปลกๆของพี่สาว เขาชินซะแล้วล่ะ เพราะเธอดูเปลี่ยนไปจาก