11: สร้างความเชื่อใจ [1]

หลังจากที่จือหลินป้อนข้าวสามีจนอิ่ม นางก็หันกลับมากินข้าวในส่วนที่เป็นของตนเองบ้าง เสี่ยวหลงที่วันนี้ดูจะเจริญอาหารกว่าทุกวัน เด็กน้อยได้เติมข้าวไปถึงสองถ้วยแล้วแต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจใคร จือ

หลินเองก็ตั้งหน้าตั้งตากินไม่แพ้บุตรชาย นางจะต้องกินให้มากเพื่อจะได้มีแรงไว้ทำงานในวันพรุ่งนี้ ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำอีกมาก

“ลูกช่วยเก็บขอรับ” เสี่ยวหลงกระตือรือร้นที่จะช่วยมารดาสุดกำลัง เขาตั้งปฏิญาณกับตนเองเอาไว้แล้วว่า จะทำตัวให้มีประโยชน์ให้มากที่สุด ดั่งเช่นวันนี้ที่ช่วยท่านแม่ดูแลท่านพ่อ รางวัลแห่งการทำประโยชน์ก็คืออาหารแสนอร่อยและแพงมากสำหรับเขา

“แค่เอาไปวางไว้ก็พอนะเสี่ยวหลง ที่เหลือเดี๋ยวแม่จัดการเอง” บุตรชายนางยังเล็กช่วยทำเพียงแค่งานเล็กน้อยก็พอแล้ว ครั้นจะไม่ให้เขาทำอะไรเลยแต่เมื่อเห็นสีหน้าที่คาดหวังอยากจะช่วยนางทำงานแล้วก็ไม่อยากจะขัด จึงได้ปล่อยให้เขาทำตามใจ ระหว่างนี้นางก็จะดูแลคนหน้ายักษ์ให้บ้วนปากดื่มยาแล้วจึงค่อยให้เขานอนพักผ่อน

“ขอรับท่านแม่” หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากมารดาเขาก็ยิ้มหน้าระรื่นยกถ้วยชามออกไปวางไว้ตรงที่สำหรับล้างจานด้านนอก

“ยาเจ้าค่ะ” จือหลินตักยาขึ้นมาจากนั้นจึงเป่าเพื่อให้คลายความร้อนแต่คนที่ดื้ออย่างไรก็ยังดื้อวันยังค่ำสินะ

“ยาอะไรข้าไม่ดื่ม” เหมาเสี่ยวถงสะบัดหน้าไปอีกทาง ไม่แน่ว่ายาถ้วยนี้อาจจะเป็นยาพิษก็ได้ นางอาจจะอยากให้เขาตาย ๆ ไปซะ จะได้ไม่เป็นภาระ

หญิงสาวมองคนที่ไม่ยอมกินยาก็ได้แต่ถอนหายใจ การจะทำให้เขาเชื่อใจในทันทีนั้นก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก เพราะสิ่งที่ตนเคยทำในอดีตนั้นมันก็ยากเกินจะให้อภัย แต่ถึงอย่างนั้นนางก็จะไม่ย่อท้อเด็ดขาด

จือหลินวางช้อนลงจากนั้นนางจึงได้ยกถ้วยยาขึ้นเป่าเล็กน้อย แล้วยกขึ้นดื่มให้สามีได้เห็นว่ายาในถ้วยไม่ใช่ยาพิษแต่อย่างใด

“ทีนี้ดื่มยาได้หรือยังเจ้าคะ” หญิงสาวตักยาจ่อไว้ที่ปากคนหน้ายักษ์ ที่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก แต่ก็ยอมดื่มยาแต่โดยดี

“เสร็จแล้วก็ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า” คนที่ไม่มีแม้แต่แรงจะพลิกตัวหนีออกปากไล่ เขาจะตัดใจจากนางได้อยู่แล้วแต่เหตุใดถึงได้กลับมาทำดีกับเขาอีก ฉะนั้นเพื่อที่จะไม่ต้องกลับไปเจ็บช้ำน้ำใจเขาควรที่จะหลีกหนีให้ห่างเสีย

“ท่านก็นอนพักเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่กวนแล้ว” หลังจากนั้นจือหลินก็ปล่อยให้เหมาเสี่ยวถงได้พักผ่อนตามที่เจ้าตัวต้องการ เพราะตัวยาที่นางได้มาจะทำให้รู้สึกง่วงนอน

หากจะถามว่ายาที่นางให้เขาดื่มคืออะไร มันเป็นเพียงยาช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายเท่านั้น ยาห่อนี้นางจำได้ว่าท่านหมอได้ให้ไว้ในตอนที่เหมาเสี่ยวถงเดินไม่ได้ในตอนแรก แต่ในตอนนั้นนางที่โง่เขลา หวังสบายแต่ตัวจึงไม่ได้ใส่ใจในส่วนนี้ ปล่อยทิ้งให้ห่อยานอนเล่นอยู่ในตู้เก็บของอย่างไร้ประโยชน์

เหมาเสี่ยวถงหลังจากที่ภรรยาออกไปจากห้อง ไม่นานเขาก็ได้เคลิ้มหลับไปทันที แต่ก่อนที่เขาจะหลับสนิทกลับรู้สึกถึงความอ่อนนุ่มที่คอยวนเวียนตรงแก้มสาก ครั้นจะลืมตาขึ้นมองก็ทนฝืนความหนักอึ้งของเปลือกตาไม่ไหว สุดท้ายจึงได้หลับไปโดยไม่รู้ตัว

จือหลินหลังจากที่แอบหอมแก้มสามี นางจึงได้ออกไปด้านนอกเพื่อจะได้จัดการล้างจานและทำงานอย่างอื่น แต่เมื่อเดินออกมาถึงที่ล้างจานด้านนอก นางกลับเจอบุตรชายตัวน้อยกำลังนั่งล้างจานชามอย่างตั้งใจ