All Chapters of The Billionaire's Unwanted Bride And Her Secret Triplets : Chapter 61 - Chapter 70

Sabado ng umaga. Ang hangin sa Tagaytay ay malamig at may halong amoy ng bagong gising na mga puno. Sa malawak na bakuran ng bahay, tumatakbo ang triplets—si Sky may hawak na toy plane, si Snow at Callum naman ay nag-aagawan sa frisbee na halatang hindi pa nila alam kung paano gamitin nang maayos. Si Alyssa, nakaupo sa veranda, hawak ang tasa ng tsaa habang pinagmamasdan ang tatlo. Ilang araw na rin siyang hindi mapakali. Kahit wala siyang sinasabi sa mga bata, ramdam niya na mas mabilis siyang mapagod, mas madalas siyang mapatingin sa malayo, at mas mabigat ang bawat paghinga niya. Hindi niya maipaliwanag kung bakit—pero parang may humahabol sa kanya kahit tahimik ang paligid. “Knock, knock!” masiglang boses ang umalingawngaw mula sa gate. Lumingon siya at nakita si Sera, nakangiti, hawak ang maliit na eco-bag at may kasamang kahon ng cake. “Sera! Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Alyssa, agad tumayo para salubungin ang kaibigan. Pagpasok ni Sera sa bakuran, agad siyang sina

Pagkababa ng tawag, ilang segundo lang siyang nakatulala habang nakasandal sa malamig na pader ng hallway. Malamig ang hangin mula sa air conditioning, pero para bang may apoy na nagliliyab sa dibdib niya. Mabilis. Mabigat. Nakakabingi ang tibok ng puso niya—hindi dahil sa stress ng board meeting, kundi dahil sa impormasyong hawak niya ngayon. Mula sa mga salitang binitawan ni Ethan, iisa lang ang pumasok sa isip niya: Alyssa. Hindi na siya nagdalawang-isip. Walang alinlangan, tinype niya ang reply: > I’m on my way. Hindi niya na hinintay ang sagot. Agad niyang tinawagan ang kanyang assistant. “Prepare the car. Arrange the jet. Walang stopover. Walang istorbo.” Diretso ang boses niya, puno ng awtoridad na parang kahit oras ay ayaw niyang sayangin. “Destination, sir?” tanong ng assistant. “Azure Pearl Private Resort.” Isang pangalan na kilala sa buong Asia bilang paraiso ng pinakamayayaman at pinaka-maimpluwensyang tao. Hindi basta nakapapasok ang kahit sino—lahat ay by inv

Tahimik ang veranda sa Azure Pearl. Ang dagat sa malayo ay humahampas sa baybay, ritmo ng alon na parang tahimik na countdown. Si Liam ay nakatayo sa gilid ng terrace, pinagmamasdan ang ocean horizon, sinisiksik ang isip sa bawat detalye. Lumapit si Ethan, hawak ang baso ng scotch, nakaupo sa high chair sa gilid ng bar. Controlled ang bawat kilos, ang bawat ngiti ay may nakatagong intensity-hindi kaaway, pero hindi rin basta kaibigan. Isa itong kaalyado na alam ang lahat, at ngayon, siya ang nagbubukas ng mga pinto ng impormasyon. "Liam," simula ni Ethan, boses mababa at steady. "Good timing. You look... ready." Tumango si Liam, hindi agad umupo. Binuksan niya ang jacket, pinatuyo ang pawis sa noo, huminga ng malalim bago tumingin sa scotch sa counter. "I need the truth, Ethan. Hindi lang tungkol kay Alyssa... pati sa kasama niya. I want the full picture." Ngumiti si Ethan, bahagyang nakayuko, parang may hawak na lihim na puwede niyang ibahagi, ngunit pipiliin ang tamang timing. "I

Mainit pero banayad ang sikat ng araw sa tabing-dagat. Ang hangin mula sa dagat ay may dalang amoy ng alat at sariwang damo mula sa mga puno ng niyog sa paligid ng resort. Sa gilid ng shore, abala ang triplets — si Sky, Callum, at Snow — sa paggawa ng sandcastle na halos kasing laki na ng isang maliit na mesa. Nakatayo si Sky sa tabi, hawak ang maliit na plastic shovel at seryosong tinatambakan ng buhangin ang isang tore. “Make it taller, Callum. It has to be the biggest one here,” utos niya na parang siya ang project manager. Si Callum naman, nakaluhod at may hawak na balde, abala sa paglagay ng buhangin pero sumulyap sandali sa direksiyon ng veranda kung saan kanina niya nakita si Liam. “Do you think… it was him?” mahina niyang tanong, halos pabulong pero malinaw na malinaw kay Snow na katabi niya. Snow, na naglalagay ng seashells sa gilid ng sandcastle, biglang napahinto at ngumiti ng malaki, halos kumikislap ang mata. “It’s really Liam Navarro, right? Our daddy?” Walang halong p

Tahimik na inikot ni Alyssa ang straw sa baso, pinapanood kung paano sumasayaw ang maliliit na bula sa loob ng inumin. Pilit niyang iniwas ang tingin kay Ethan, ayaw niyang makita ang paraan ng pagtingin nito sa kanya ngayon — parang may tinatago, parang may alam na hindi niya pa alam. Kahit anong gawin niya, hindi niya maiwasang bumalik sa mga alaala ng nakaraan — mga araw na puro patutsada, malamig na titig, at hindi matitinag na pader sa pagitan nila. Hindi sila kailanman naging magkaibigan, at hindi rin kailanman nagbukas si Ethan ng pinto para doon. Kaya ngayon, habang nakikita niyang aliw na aliw ang tatlong anak niya sa kanya, mas lalo lang tumitindi ang pagkalito niya. Why now? Why like this? “Why?” tuluyang binitawan ni Alyssa ang tanong na kanina pa niya pinipigilan. Napatitig siya kay Ethan, sinusubukang basahin ang bawat maliit na reaksyon sa mukha nito. “Why are you suddenly… like this? You didn’t like me before. You never even tried to hide it.” Bahagyang ngumiti si E