All Chapters of The Billionaire's Unwanted Bride And Her Secret Triplets : Chapter 71 - Chapter 80

Umalis si Sera na hawak ang kamay ng tatlong bata, ngunit bago tuluyang mawala sa paningin, muli siyang lumingon, parang nag-aalala kung tama ba ang ginagawa niya. Ngunit hindi na rin niya ininda ang kaba sa dibdib. Alam niya, ito ang tamang oras. At nang mawala na sa paligid ang mga tinig ng triplets, para bang mas lalo pang lumakas ang bawat tibok ng puso ni Alyssa at Liam. Tahimik. Nakakapagod na tahimik. Walang ibang naiwan sa kanilang dalawa kundi ang mga mata ng nakaraan na ngayon ay muling nagtatagpo. Liam was the first to speak. Hindi niya kayang hayaan na lumipas pa ang sandaling iyon nang walang sagot sa mga tanong na ilang taon nang bumabagabag sa kanya. “Five years, Alyssa…” mababa ang boses niya, halos bulong, pero malinaw at matalim sa pandinig. “Five years na wala akong narinig sa’yo. Not even a word. Do you have any idea what that was like for me?” Tumigil si Alyssa sa pag-aayos ng kubyertos, marahan siyang umangat ng tingin. Cold. Controlled. Walang emosyon sa

Tahimik ang pasilyo habang naglalakad si Alyssa pabalik sa kwarto. Bawat hakbang ng takong niya ay parang sinasabayan ng matalim na pagbalik ng mga alaala kanina - ang malamig na tingin ni Liam, ang tanong nitong humiwa sa katahimikan niya, at ang mga salitang pilit niyang nilunok para lang hindi bumigay. Ang bawat tunog ng kanyang hakbang sa marmol na sahig ay parang nagbibilang ng segundo bago siya muling harapin ang realidad na iniwan niya sa likod ng pinto. Huminto siya sa tapat ng kwarto, pinikit ang mga mata at pilit na huminga nang malalim. Isang... dalawa... tatlo... bago niya pinihit ang seradura. Pagbukas ng pinto, agad siyang sinalubong ng pamilyar na amoy ng kanilang tinutuluyang kwarto - halong amoy ng cotton linen at vanilla air freshener. Pero bago pa siya makalapit, naramdaman niya agad ang bigat ng mga matang nakatutok sa kanya. Nasa gilid si Sera, nakaupo sa sofa, hawak ang isang libro na mukhang kanina pa nakabukas sa parehong pahina. Walang bahid ng pagbabasa

Alas-sais pa lang ng umaga, gising na si Alyssa. Hindi dahil sa tunog ng alarm, kundi dahil halos wala siyang tulog mula kagabi. Paulit-ulit bumabalik sa isip niya ang eksena — ang hindi inaasahang pagpasok ni Liam sa kwarto nila, ang paraan ng pagtitig nito sa kanya, at kung paano niya pinilit magpakatatag para lang hindi mahalata ang kabog ng dibdib niya. Pero ngayon, wala nang oras para magpaapekto. May kailangan siyang tapusin. Tahimik siyang bumangon mula sa kama at lumapit sa maleta. Isa-isa niyang inilagay ang mga damit, school uniforms, at gamit ng triplets. Habang ini-fold niya ang maliit na polo ni Sky, napahinto siya sandali. Ilang taon na rin niyang ginagawa ‘to mag-isa. Wala siyang ibang inaasahan kundi ang sarili niya. “Mommy…” Napalingon siya sa maliit na boses. Si Snow, nakatayo sa may gilid ng kama, hawak ang kumot niya at nakayakap dito na parang ayaw bumitaw. “Are we going home?” tanong ng bata, may halong antok pa sa boses. Lumapit siya at marahang hina

Maingay ang paligid ng Véraise office sa umagang iyon. Mga empleyado’y abala sa kani-kanilang trabaho, mga telepono walang tigil sa pagtunog, at ang mga projector sa boardroom ay isa-isang naglo-load ng mga presentation para sa meeting ng araw na iyon. Pero para kay Alyssa, lahat ng ingay na iyon ay tila malayo. Tahimik siyang nakaupo sa swivel chair niya, nakatingin sa mga stacked files sa harap ng mesa. Ilang beses niyang tinangkang ituon ang isip sa trabaho, pero paulit-ulit na bumabalik ang alaala ng kagabi—ang mga mata ni Liam, ang malamig ngunit hindi matatakasan na presensya nito, at ang bigat ng tensyon na iniwan ng kanilang muling pagkikita. “Alyssa?” Napalingon siya nang marinig ang boses ni Sera na pumasok sa opisina, may dalang folder. “Narito na yung final report para sa meeting with the international partners.” Kinuha ni Alyssa ang folder, pilit ngumiti. “Salamat.” Pero ramdam ni Sera ang pag-aalala sa mukha ng kaibigan. Kaya imbes na umalis agad, naglakad ito palapit

Unti-unting humupa ang ingay sa paligid. Sa mesa nilang tatlo, parang sila lang ang natitira sa buong bar—mabigat ang usapan, at bawat pangalan na lumalabas sa bibig ay parang lason. Darren leaned back, cigar glowing faintly sa dilim. “You boys talk like you’re running from ghosts. Pero sabihin na lang natin—hindi lahat ng multo ay naglalaho.” Ethan raised a brow, irritation flashing in his eyes. “Stop playing riddles, Darren.” Ngumisi ito, mabagal, pero halatang kumukulo ang dugo sa ilalim ng bawat salita. “Fine. Let’s talk about Bianca.” Parang may humigop ng hangin mula sa mesa. Both Liam and Ethan stiffened. Bianca Cruz. Her name alone was venom. “Don’t,” mariing sabi ni Liam, halos gumrind ang ngipin niya. Pero lalong tumalim ang tingin ni Darren. “Why not? Hindi ba’t siya ang dahilan kung bakit halos mabuwal ang pangalan nating tatlo? Navarro. Valdez. Yao. She bled us dry. Gamit ang pangalan natin, gamit ang kumpiyansa natin—nilimas niya tayo, piece by piece.” Napatingin