บทที่ 70 ร้ายคู่2

"ก็ได้ค่ะ"

สุดท้ายก็ต้องตอบตกลงด้วยความจำใจเพราะไม่อย่างนั้นบุตรสาวคงออดอ้อนไม่ยอมหยุดแน่ ๆ

"เย้..คุณแม่ใจดีที่สุดเลย หนูรักคุณแม่นะคะ"

พอเธอตกลงบุตรสาวก็ออกอาการดีใจใหญ่ ไม่สิรวมถึงพ่อของลูกด้วยที่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู

เธอแอบทำหน้าคว่ำใส่ ก่อนจะเดินนำขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสอง

มาถึงห้องนอนเด็กน้อยคาริสาก็ลงจากวงแขนผู้เป็นพ่อ แล้วกระโดดขึ้นเตียงไปนั่งตรงกลางใช้สองมือตบลงบนที่นอนข้างตัวทั้งสองฝั่ง "ขึ้นมาเร็วค่ะคุณพ่อคุณแม่"

ศรัณย์หันมองแม่ของลูกที่ยืนทำหน้าตึงปลายเตียง เมื่อเธอหันมามองตอบด้วยแววตาดุจึงรีบเสสายตามองบุตรสาวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินไปขึ้นเตียงฝั่งซ้าย

ส่วนดาริกาเดินไปขึ้นเตียงด้านขวา คิดไว้ว่าถ้าบุตรสาวหลับเมื่อไรจะออกไปนอนอีกห้อง

เด็กน้อยคาริสาส่งยิ้มแป้นให้พ่อกับแม่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนไม่ลืมจะกระตุกเสื้อพ่อแม่ให้ลงมานอนด้วยกัน

ศรัณย์ล้มตัวลงนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาบุตรสาวพร้อมยื่นแขนกอดร่างน้อย ๆ ไว้ มีแต่ดาริกาที่ยังนั่งมองสองคนพ่อลูกกอดกัน อดหมั่นไส้พ่อของลูกไม่ได้จริง ๆ เข้ามาไม่ทันไรก็เริ่มแย่งความรักจากลูกไปแล้ว

"นอนสิคะคุณแม่"

พอบุตรสาวพูดย้ำเธอจึงค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนโดยนอ