All Chapters of ห้ามรักเธอ: Chapter 61 - Chapter 70

“จะอะไรก็ช่าง อิจฉา ริษยา หรือเกลียด มันก็เป็นเรื่องระหว่างเธอกับเพื่อนของเธอ แต่ที่ฉันอยากรู้ก็คือ เรื่องระหว่างเธอกับต้นมันเป็นยังไงกันแน่ เธอใช่คนสุดท้ายที่อยู่กับต้นรึเปล่า พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้!”“ก็ได้ ฉันคือคนสุดท้ายที่อยู่กับต้น!” กอบกุลสายตากร้าว ยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน “ฉันไปสารภาพรักเขา แต่เขากลับรังเกียจฉัน ไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมา ด่าและดูถูกฉันสารพัด เขาขยะแขยงที่ฉันรักเขาและเข้าไปกอดเขา เขาผลักฉันจนกระเด็นลงไปกองกับพื้นจนนิ้วนางข้างซ้ายของฉันหักและมีแผลเป็นใหญ่ นี่ดูสิ มันน่าเกลียดมากเลยเห็นมั้ยล่ะ แค่นั้นยังไม่พอนะ เขายังถ่มน้ำลายใส่ฉันอีกด้วย!!”ทิวากรฟังอย่างนิ่งอึ้ง ส่วนบัวบูชากับอิศราที่แอบฟังอยู่กุมมือกันแน่นกว่าเดิม“แล้วไงต่อ”“เขาก็เลยขยับเท้าถอยหลังเพื่อให้ห่างจากคนสกปรก อย่างฉัน แล้วเขาก็...ตุ๊บ!”ทิวากรนิ่งงัน ขนลุกวาบ รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เมื่อได้รู้ความจริงจากปากของผู้หญิงที่เขาคิดว่าอยู่ใต้อำนาจเขามาตลอด หากแท้จริงแล้ว เขาต่างหากคือคนที่โดนเธอหลอกใช้มาตลอด“ถ้านายอยากจะหาคนผิดในเรื่องนี้ ฉันว่าโทษเพื่อนนายน่ะดีที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะถ้าเขาเป็นสุภาพบ

“อยากสิ ไม่งั้นจะมาหาแกเหรอ”“เซ็นไปเลย เซ็นเดี๋ยวนี้เลย ฉันหาปากกาให้”“ตา!”“แกจะมัวลังเลอยู่ทำไม สัญญาฉบับนี้มันเอื้อผลประโยชน์ของแกทุกบันทัดเลยนะ เซ็นเลย”“แต่มันเหมือนฉันเอาเปรียบเขาเลย”“แต่คนอย่างแกมีแค่คนเดียวนะ ฝีมืออย่างแกไม่ใช่จะหาได้ง่าย ๆ ตัวแกนั่นแหละที่มีมูลค่า อาจจะมากกว่า 20เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำไป เพราะงั้น มันไม่เห็นจะต้องคิดอะไรเลย”เมื่อโดนเพื่อนกดดันขนาดหนัก บัวบูชาจึงยอมเซ็นชื่อลงไปในสัญญาฉบับนั้น แม้จะรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย แต่เธอก็เชื่อมั่นใจว่าเธอจะมันทำได้ดี“เออแก” ลลิตาทำท่าทางเหมือนมีลับลมคมนัย “รู้ข่าวยัยกุลมั้ย ตอนนี้มันโดนไล่ออกจากร้านแล้วนะ”“อ้าว ทำไมล่ะ”“ทางร้านจับได้ว่ามันแอบยักยอกเงินน่ะสิ ตอนนี้มันตกงาน แถมติดแบล็คลิสต์ด้วยนะ ต่อไปร้านไหนจะกล้ารับมันเข้าทำงานอีกล่ะ คงต้องเปลี่ยนสายงานไปเลยล่ะ สมน้ำหน้า!”แต่บัวบูชากลับรู้สึกเวทนาใจมากกว่า“โธ่เอ๊ยกุล ทำแบบนั้นทำไม ทำลายตัวเองทำไม”“สันดานงูพิษไง หน้าซื่อใจคด เราสองคนอยู่กับมันมาตั้งนาน ทำไมไม่เอะใจเลยว่ามันไม่จริงใจ นังกุลมันงูพิษชัด ๆ เลย”“ช่างมันเถอะ ต่อไปก็แค่ไม่ต้องมายุ่งกันแค่นั้น”“อืม เดี๋ยว

“ฉันจะคืนหุ้นให้คุณ”“บัว”“คืนทั้งหมด”“แต่มันเป็นความฝันของเราสองคนนะ เราเคยสัญญากันเอาไว้ไง ว่าเราจะทำร้านด้วยกัน จะสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยกัน บัวจำไม่ได้เหรอ”“แต่สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว”“บัวจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน แต่เมฆไม่เปลี่ยน”“พอเถอะ ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น คุณกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมเถอะ อย่ามาลำบากแบบนี้เลย มันไม่คุ้มหรอก”“ทำไมจะไม่คุ้ม คนเราเกิดมาก็อยากทำตามความฝันและอยากใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการกันทั้งนั้น ความฝันของบัวคืออยากมีร้านขนมไทยเป็นของตัวเอง ส่วนความฝันของเมฆคือการได้ดูแลปกป้องบัวไปตลอดชีวิต”อิศราคว้ามือบัวบูชามาจับไว้แน่น สายตาอ้อนวอนขอความเห็นใจ“ทำร้านด้วยกันนะบัว”บัวบูชานิ่งคิด ก่อนจะตัดสินใจ “เมฆทำเพื่อตัวเมฆเองเถอะ ไม่ต้องมาทำเพื่อบัว เพราะตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”อิศรานึกเสียใจ “ใช่ ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่เมฆก็ยังรักบัว รักมาก รักหมดหัวใจ...”“กลับไปอยู่ในที่ของเมฆเถอะ”“ที่ ๆ เมฆอยากอยู่คือที่นี่ ที่ ๆ มีบัวอยู่ด้วย”บัวบูชาพยายามใจแข็งให้ถึงที่สุด “ตอนนี้คุณยังรู้สึกผิดอยู่ คุณก็เลยทำในสิ่งที่คนอย่างอิศราไม่มีวันทำ แต่พอคุณได้สติ คุณก็

ทิวากรรอจนทุกคนออกไปหมดแล้ว เขาจึงก้าวมาหาเธอ ด้วยสีหน้าจริงจัง“อย่าโกรธเมฆมากนักเลยนะบัว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเกิดเพราะผมเอง ผมเป็นคนเริ่มต้นแผนการทั้งหมด โดยมีคุณและเมฆเป็นเหยื่อ ผมไม่แน่ใจว่าผมจะชดใช้ความผิดครั้งนี้ได้ยังไง แต่ต่อไปนี้ ผมจะเป็นกัลยณมิตรของคุณและเมฆ ถึงแม้พวกคุณจะต้องการมันรึไม่ก็ตามแต่ แต่ผมก็จะเป็นอย่างนั้นให้พวกคุณสองคน”เขากล่าวแค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ลลิตาผละจากราเมศเดินมาหาบัวบูชา เพื่อจะคุยเม้าท์มอยด์กันตามประสาเพื่อนรัก แต่เธอกลับต้องหลีกทางให้มารดาของอิศราเสียก่อน“บัวบูชา”“สวัสดีค่ะ” บัวบูชายกมือไหว้ผู้ใหญ่ตามมารยาท แอบรู้สึกเกร็งต่อสายตาทรงอำนาจของหญิงสูงวัยผู้สง่าไม่น้อยอิศเรศกำลังยืนคุยอยู่กับครอบครัวของพี่สาว หันมาเห็นมารดายืนคุยอยู่กับบัวบูชาก็ตกใจ จึงรีบเข้ามาช่วยหญิงสาวทันที ด้วยรู้นิสัยของมารดาดี“คุณแม่ครับ กลับโรงแรมกันเถอะครับ เรามีประชุมตอนบ่ายนะครับ”“ไปรอที่รถก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับบัวบูชาหน่อย”“แต่...”“ไม่ได้ยินที่บอกเหรอ”“ครับ”อิศเรศจำต้องเดินห่างออกไป บัวบูชารับรู้ได้ว่าเขาเป็นห่วงเธอ คงกลัวว่าเธอจะถูกม

“พ่อฉันเป็นคนขับรถของมหาเศรษฐีคนหนึ่ง”เธอเกลียดงานของพ่อ เพราะมันทำให้เธอถูกเพื่อนในห้องเรียนล้อว่าเป็นลูกคนใช้มาตลอด พอจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอจึงเลือกเรียนที่ต่างจังหวัด เพราะอยากไปให้พ้นจากสภาพลูกคนใช้“ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว และกำลังจะได้ทำงานตามฝัน ฉันสอบแอร์โฮสเตสได้น่ะสิ หลังจากพยายามสอบมาเกือบปี เป็นสายการบินใหญ่ซะด้วย ฉันดีใจมาก มากจนบรรยายไม่ถูกเลยล่ะ เพราะฉันอยากซื้อบ้านซื้อรถ อยากเที่ยว อยากช็อป ที่สำคัญ ฉันอยากให้พ่อฉันเลิกทำงาน อยากให้พ่อฉันเลิก...”เลิกเป็นคนขับรถซะทีเหอะ!พิมพ์ดาววางปากกาลงบนสมุดจดบันทึกส่วนตัวอย่างเบิกบานใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของบิดา ต้องโทรไปแจ้งข่าวดีซะหน่อย หลังจากไม่ได้คุยกันมาเกือบเดือน“พ่อ หนูได้เป็นแอร์แล้วนะ” เธอบอกด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พ่อลาออกจากงานเถอะ ต่อไปนี้หนูเลี้ยงพ่อเองนะ”บิดาของเธอเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง“พ่อทิ้งคุณท่านไปไม่ได้หรอก คุณท่านมีพระคุณกับเรามากนะดาว ที่หนูมีเงินเรียนจนจบปริญญาก็เพราะว่าท่านช่วย”“พ่อ!”“ท่านช่วยครอบครัวเรามามากนะดาว ตอนที่แม่ของลูกไม่สบาย...”“แม่ก็จากเราไปคาห้องครัวบ้านน