All Chapters of รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี: Chapter 371 - Chapter 380

ทันใดนั้นเอง ในสมองของเซ่าสวินก็ผุดเงื่อนไขมากมาย แต่สุดท้ายมันก็วกกลับมารวมกัน และดูเหมือนจะไม่แตกต่างจากซางจื้อเหนียนมากนัก ผู้ชายในอุดมคติที่เขาจินตนาการได้ย่อมต้องเป็นระดับสูงสุด และซางจื้อเหนียนก็เป็นเช่นนั้นพอดีเซ่าสวินถึงกับไปไม่เป็นในทันที “ไม่มีอะไรทำเหรอ มาคุยเรื่องไร้สาระพวกนี้ทำไม?”เซ่าเยว่เหลือบมองซางจื้อเหนียน คำตอบของเขาก็ไม่ผิด แถมยังยั่วโมโหเซ่าสวินได้อีก ท่านประธานซางนี่ร้ายลึกจริง ๆ เธอเองก็อยากถามเซ่าสวินบ้าง “เธอมีเงื่อนไขอะไรบ้างล่ะ?”เซ่าสวินจ้องเซ่าเยว่ “ถามฉันทำไม? เธอชอบก็พอแล้ว ต่อให้ฉันมีข้อคัดค้าน เธอก็ไม่ฟังอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”เซ่าเยว่คิดว่าเซ่าสวินจะยังคงต่อต้านเธอ แต่เขากลับถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อรุกคืบเสียอย่างนั้น “เธอพูดมาก่อนสิ”“ฉันไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพี่เขยนี่...ไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรกจะดีที่สุด” เซ่าสวินพูดอย่างไม่เกรงใจเซ่าเยว่ “...”ซางจื้อเหนียน “...”“ประธานซาง ถ้านายมีน้องสาวหรือลูกสาว นายจะเข้าใจว่าฉันคิดยังไง” เซ่าสวินยังคงเหน็บแนมซางจื้อเหนียนต่อไปเจียงเฉินหานคือตัวอย่างที่เลือดสาด เซ่าสวินไม่มั่นใจเลยว่าเซ่า

ใบหน้าของเซ่าสวินตึงเครียดถึงขีดสุด เขาคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไปแล้ว จึงมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “ไม่มีทาง!”ซางจื้อเหนียนคิดจะมาเป็นพี่ชายของเขาได้ยังไงกัน หน้าหนาเกินไปแล้ว “นายชอบเป็นพี่ชายให้คนอื่นขนาดนี้ นายไม่มีน้องชายหรือน้องสาวของตัวเองบ้างล่ะ?”เซ่าเยว่ชะงักไปเล็กน้อยซางจื้อเหนียนเหลือบมองเธออย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะละสายตากลับมามองเซ่าสวิน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันมี”“อย่างนี้นี่เอง! มิน่าล่ะถึงได้มีนิสัยชอบเป็นพี่ชายให้คนอื่น”แต่ซางจื้อเหนียนกลับพูดว่า “นายคิดมากไปแล้ว พวกเขาไม่เคยเรียกฉันว่าพี่ชายเลย”เซ่าสวินไม่รู้เรื่องนี้ “นายหมายความว่าไง?”น้ำเสียงของซางจื้อเหนียนเย็นชาและไม่ใส่ใจ “ความสัมพันธ์ไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก” เซ่าสวินเกลียดเจียงเฉินหานมากอยู่แล้ว เขาจึงไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเองเพิ่มขึ้น และไม่ได้ตั้งใจจะบอกเซ่าสวินเรื่องนี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้เซ่าสวิน “งั้นก็แสดงว่านายเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่อง!”ซางจื้อเหนียนหยุดไปสองวินาที “อาจจะ”เซ่าเยว่ไม่ได้ยินอารมณ์ใด ๆ จากน้ำเสียงของเขา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถึงเจียงเฉินหานและเจียงอวี่เสียนเซ่าเยว่รู

เซ่าเยว่ “ย้ายเข้ามาอยู่ตอนนี้เลยเหรอคะ?”“วันเกิดคุณปู่ใกล้จะถึงแล้ว แม่อาจจะมาเมื่อไหร่ก็ได้” ซางจื้อเหนียนตอบ “มาทำความคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่บ้านคุณก่อนดีกว่า”จริงอย่างที่เขาว่า การอยู่ร่วมกันก็ต้องใช้เวลาในการปรับตัว เซ่าเยว่จึงไม่มีอะไรต้องพูดมาก ตกลงกันได้อย่างราบรื่น“ขนเสื้อผ้าก่อนเลยค่ะ” เซ่าเยว่ตั้งใจจะช่วยขนของ แต่เธอรู้สึกถึงแรงกระชับที่ข้อมือ ซางจื้อเหนียนจับเธอไว้ ความอบอุ่นจากฝ่ามือเขาสัมผัสได้ที่ผิวซางจื้อเหนียน “คุณสั่งการ ผมออกแรง”เซ่าเยว่ยังคงสงสัย “คุณจะทำเรื่องพวกนี้เป็นเหรอคะ?”“ดูเหมือนคุณจะไม่รู้จักผมเลย” ซางจื้อเหนียนดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็กเซ่าเยว่ไม่รู้จะพูดอะไรดีซางจื้อเหนียนปล่อยมือจากเซ่าเยว่ “รอผมเปลี่ยนชุดที่เหมาะกับการทำงานก่อน”เซ่าเยว่ “ค่ะ ฉันจะรอที่ห้องนั่งเล่น”ไม่นาน ซางจื้อเหนียนก็ออกมา จากชุดลำลองที่ค่อนข้างเป็นทางการเมื่อครู่ กลายเป็นชุดวอร์มสีเทาทั้งตัว ซางจื้อเหนียนมีคิ้วคมสันและใบหน้าที่ดูมีราศี ชุดวอร์มสไตล์มินิมอลธรรมดา ๆ ก็ยังสวมใส่ได้อย่างหล่อเหลาจนบรรยายไม่ถูก เมื่อเทียบกับชุดสูทเต็มยศแล้ว เขากลับดูเข้าถึงง่ายขึ้นมากรู

เซ่าเยว่กะพริบตาหนึ่งครั้งซางจื้อเหนียนเงยหน้าขึ้น “เดี๋ยวผมจะส่งรูปให้คุณ”ไม่นานเซ่าเยว่ก็ได้รับภาพเซลฟี่ของทั้งคู่เธอไม่ได้ตั้งภาพนั้นเป็นภาพพื้นหลังโทรศัพท์เหมือนซางจื้อเหนียน แต่ตั้งภาพเดี่ยวของเขาเป็นภาพพื้นหลังห้องแชตไลน์ของพวกเขาแทนซางจื้อเหนียนเห็นดังนั้น เขาก็ทำตามบ้าง โดยตั้งภาพเดี่ยวของเซ่าเยว่เป็นภาพพื้นหลังห้องแชตพอดีมีคนเดินผ่านมา ซางจื้อเหนียนจึงขอให้คนเดินผ่านช่วยถ่ายรูปเต็มตัวให้พวกตนคนที่เดินผ่านมาเป็นหญิงสาววัยรุ่น เมื่อเห็นใบหน้าของซางจื้อเหนียนก็ถึงกับตะลึงจนยืนนิ่งไปชั่วขณะกว่าจะเรียกสติกลับมาได้หลังจากฟังคำพูดของเขา เธอก็รับโทรศัพท์ไปอย่างหน้าแดงก่ำ พร้อมตอบอย่างรวดเร็วว่า ได้ ๆ ๆเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องสุภาพขนาดนั้น แต่สัญชาตญาณทำให้เธอต้องทำเช่นนั้นซางจื้อเหนียน “รบกวนด้วยครับ”หญิงสาวคนนั้นถ่ายรูปเก่งมาก เธอถือโทรศัพท์ไว้ แล้วหาหลากหลายมุมซางจื้อเหนียนวางมือบนไหล่ของเซ่าเยว่“พวกคุณดูดีมาก ถ่ายยังไงก็สวยเหมือนภาพในเน็ตเลยค่ะ!” หญิงสาวเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าแดงก่ำ มองเซ่าเยว่ด้วยความเขินอาย ไม่กล้าสบตาพวกเขาตรง ๆ ต้องแอบมองแล้วรีบหลบสายตาอ

เจียงเฉินหานได้ยินแบบนั้น ดวงตาพลันเข้มขึ้น เขาคว้ากล่องยาขึ้นมาพินิจอย่างละเอียดเนื่องจากอยู่ในช่วงออกมาดูงาน เจียงเฉินหานต้องอยู่ห่างกับเซ่าเยว่ อยากทำอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง แต่ก็มีเวลาให้เขาได้สงบสติอารมณ์ เลยคิดอะไรได้มากเมื่อก่อนเจียงเฉินหานต้องไปดูงานอยู่บ่อยครั้ง เขาไม่เคยคิดถึงเซ่าเยว่เลย ทว่าตอนนี้เอาแต่คิดถึงเธอมองยาโรคกระเพาะแล้วความทรงจำก็เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เซ่าเยว่ทำให้เขาพวกนั้นค่อย ๆ แจ่มชัดทันใดนั้นเจียงเฉินหานก็เข้าใจ เขาไม่จำเป็นต้องลองหยั่งเชิงหรือยืนยันว่าเซ่าเยว่เคยรักเขาหรือเปล่าเธอเคยรักเขา รักมาก รักมาก ๆแถมหลักฐานก็มีตั้งมากมาย...หน้าผากของเจียงเฉินหานมีเหงื่อผุดพรายออกมาเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปวดท้องหรือปวดใจกันแน่ช่วงนี้เขาแปลกมากจริง ๆ ทางหนึ่งเขานั้นอยากหาหลักฐานมากมายมาพิสูจน์ว่าเซ่าเยว่เคยรักเขาอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัวด้วยเช่นกันเพราะยิ่งมีหลักฐานมากเท่าไร หัวใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวดขึ้นเรื่อย ๆ มากเท่านั้น...เจียงเฉินหานสงสัยว่าหัวใจของเขาเป็นโรคอะไรหรือเปล่า ไว้กลับประเทศไปแล้วลองไปตรวจดูสักหน่อย ข