All Chapters of รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี: Chapter 391 - Chapter 400

ลู่เจี้ยนเฉินเสริมว่า “โย่วจื่อที่เป็นผลไม้น่ะ”ลู่เจี้ยนเฉินอุ้มเฉิงเหยียนโย่วไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง อีกข้างก็อุ้มโย่วขึ้นมา “มา ลูกพ่อ นี่คุณเซ่า รีบเรียกว่าแม่บุญธรรมเร็วเข้า”เซ่าเยว่ “…”โย่วจื่อเห่าใส่เซ่าเยว่อยู่หลายครั้งเซ่าเยว่สะดุ้งซางจื้อเหนียนยื่นแขนมาขวางไว้ทันที ถลึงตาใส่ลู่เจี้ยนเฉินหนึ่งที “เรากลับละ”ลู่เจี้ยนเฉิน “เชอะ” ในใจ ต่อไปนายก็เป็นพ่อบุญธรรมแล้ว กลับไม่รับน้ำใจ แกล้งทำเป็นเล่นตัวอะไรนัก“กลับเถอะ ๆ” ลู่เจี้ยนเฉินโบกมือ พาเฉิงเหยียนโย่วที่เกือบหลับแล้วกลับเข้าบ้านเธอโย่วลูกรักของลู่เจี้ยนเฉินตกกระป๋อง ถูกล่ามไว้ข้างนอกทันที ไม่สนใจไยดีแล้ว เฉิงเหยียนโย่วระแวงลู่เจี้ยนเฉินมาตลอด เธอเอียงหน้ามองแนวกรามที่ได้รูปของเขา “ฉันเตือนคุณไว้นะ อย่าทำอะไรมั่วซั่ว!”เดิมทีลู่เจี้ยนเฉินก็ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิด แต่พอได้ยิน ตอนนี้ในหัวมีแต่ความเร่าร้อนคราวก่อน เขาจูบหน้าผากเธอหนึ่งทีอย่างขี้เล่น แววตาเปี่ยมด้วยความนัยอันลึกซึ้ง “คุณไม่ต้องห่วง ถึงผมจะอยากทำกับคุณทั้งคืน แต่ผมก็ไม่ได้หิวโหยขนาดที่จะฉวยโอกาสคนเมาหรอก”เฉิงเหยียนโย่วเมามาก ไม่อยากพูดกับเขาแล้วลู่เจี้ย

เซ่าเยว่สมองมึนงง แต่ความคิดยังคงปะติดปะต่อเป็นเรื่องเป็นราวได้ เธอรู้ว่าซางจื้อเหนียนถามว่า ทำไมถึงชอบที่เขาดูไม่ยั่วยวนใจเธอไม่ต้องคิด ก็บอกความในใจกับเขาทันที “เพราะคุณทำให้ฉันนึกถึงสูตรคณิตศาสตร์ มันรัดกุม สมบูรณ์แบบ สวยงาม มีระเบียบ และเป็นสัจพจน์ที่ไม่มีวันสั่นคลอน”สำหรับเซ่าเยว่ สูตรคณิตศาสตร์ที่สมบูรณ์แบบก็เหมือนคัมภีร์ไบเบิลในศาสนาคริสต์ ที่ศักดิ์สิทธิ์และไม่อาจลบหลู่ได้แต่บางครั้งก็อยากเห็นมันพังทลาย ดูมันแตกสลาย หลังจากนั้นค่อยซ่อมแซมให้กลับมาเป็นระเบียบอีกครั้งการควบคุมตัวเองอย่างเคร่งครัดทุกรายละเอียดของซางจื้อเหนียน ก็ทำให้เธอมีความคิดเชื่อมโยงแบบนั้นพอดี สำหรับเซ่าเยว่แล้ว การเปรียบเขาเป็นสูตรคณิตศาสตร์ ถือว่าเป็นการยกย่องขั้นสูงสุดไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจหรือเปล่า จึงย้ำอีกที “ก็คือชอบมาก ๆ ๆ น่ะค่ะ”“เข้าใจแล้ว”คำว่า ‘ชอบ’ จากปากเซ่าเยว่ มีผลกระทบต่อซางจื้อเหนียนเป็นอย่างมาก ซางจื้อเหนียนไม่ค่อยแน่ใจว่านี่เป็นความรู้สึกที่เธอมีอยู่แล้ว หรือแค่เมาแล้วก็พูดกับเขาไปทั่วเซ่าเยว่นึกอะไรขึ้นได้อีก “แล้วทำไมวันนี้คุณแต่งตัวแบบนี้ล่ะ?”ซางจื้อเหนียนตอบ “ผมไปงานศพมา

ซางจื้อเหนียนได้ยินชื่อนี้ก็เงียบไปสองวินาที มองเซ่าเยว่ที่กำลังหลับตาอยู่ด้วยแววตาลุ่มลึกจากนั้นก็หยุดอยู่บนขนตาเรียวยาวของเธอ อารมณ์ที่ทั้งเย็นชาทั้งมืดมนปั่นป่วนอยู่ในดวงตาของเขาเมื่อเซ่าเยว่กำลังจะเอ่ยปากพูดต่อโดยไม่รู้ตัว ซางจื้อเหนียนก็เปิดไดร์เป่าผมเสียงพูดของเซ่าเยว่เบาเกินไป เสียงไดร์เป่าผมจึงสามารถกลบเธอได้ทั้งหมดเซ่าเยว่พูดอะไรบางอย่างอีก ทว่าเขาไม่ได้ยินซางจื้อเหนียนทำสีหน้าไร้อารมณ์ เขาไม่อยากฟังเลยด้วยซ้ำเมื่อผมแห้งแล้ว เซ่าเยว่นอนก็จะไม่เป็นหวัด ซางจื้อเหนียนถึงค่อยหยุด เวลานี้เองเธอไม่ได้พูดอะไรต่อแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเธอหลับไปแล้วหรือยังเขาลูบแก้มเธอเบา ๆ ดวงตาของเขายังคงดูหนักแน่น “เซ่าเยว่...”ผ่านไปสองวินาที เขาได้ยินเสียง “อืม” ยังไม่ได้หลับสนิทซางจื้อเหนียนกำลังคิดจะพูดว่าราตรีสวัสดิ์ โทรศัพท์ของเขาพลันสั่นขึ้นมา ก่อนจะแสดงชื่อซางอวิ้น ผู้เป็นแม่ของเขาตลอดทั้งปีซางอวิ้นติดต่อเขาน้อยมาก ซางจื้อเหนียนกดรับสาย“อีกครึ่งเดือนกว่าก็เป็นวันเกิดคุณปู่ของลูกแล้ว แม่จะมาก่อนล่วงหน้า พอถึงเวลาก็จะไปพักที่บ้านลูก สานสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกของพวกเรา”ค่ำ

มั่วหนานหว่านพูดจบก็ยังสังเกตปฏิกิริยาของซางจื้อเหนียน เซ่าเยว่ได้รับความสำคัญจากประธานซาง และเป็นเลขาที่เขาชินกับการพาไปออกงานเลี้ยงข้างกาย จู่ ๆ เธอก็ขอลาออก บางทีเขาอาจจะมีความเห็นคัดค้านก็ได้ แน่นอนว่ามั่วหนานหว่านเองก็ไม่แน่ใจว่าเซ่าเยว่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับซางจื้อเหนียนหรือไม่ผลปรากฏว่าซางจื้อเหนียนแค่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า “ผมรู้แล้ว ไม่ต้องจัดหาคนอื่นอีก อวี๋หลินโจวจะไปกับผม”“ได้ค่ะ” มั่วหนานหว่านมองอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าของเขาไม่ออกเลย เช่นนั้นคาดว่าคงมีหารือกันไว้เรียบร้อยแล้ว เธอก็เลยไม่ยุ่งเรื่องนี้อีกหลังจากที่มั่วหนานหว่านออกไป ซางจื้อเหนียนก็ขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้น ทำไมจู่ ๆ เซ่าเยว่ถึงขอลาออก?ซางจื้อเหนียนสามารถเรียกเซ่าเยว่เข้ามาถามให้ชัดเจนได้ทุกเมื่อ แต่เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ จู่ ๆ เขาก็ไม่อยากเรียกหาเซ่าเยว่ กลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่เขาไม่อยากฟังมากยิ่งขึ้น ตอนนี้ไปต่างประเทศจัดการธุระสำคัญก่อนดีกว่า แต่ซางจื้อเหนียนดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาฉับพลันว่าทำไมเซ่าเยว่ถึงเก็บตัวต่อที่เขามอบให้ไว้ในตู้ เพราะว่าตัวเธอไม่ได้ให้ความสำคัญมากขนาดนั้นเลยเวลานี้เองที่ซางจื้อเห

เมื่อนึกถึงท่าทีเย็นชาของเซ่าเยว่ เธอดูเหมือนเด็กสายวิทย์ สาขาก็เป็นวิทยาศาสตร์ด้วย เธอยังจะเกี่ยวข้องกับศิลปะได้อีกเหรอ? เมื่อเทียบกับการวาดภาพแล้ว การแข่งรถดูจะเข้ากับบุคลิกของเซ่าเยว่มากกว่านิดหน่อย“ค่ะ นี่เป็นงานอดิเรกที่เป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวที่เจอในตอนนี้ค่ะ” ซ่งอี่ฉิงกล่าวเจียงเฉินหานหลุบตาลง เผลอคิดว่าเซ่าเยว่น่าจะเกิดอารมณ์ชั่ววูบถึงได้ไปเดินเล่นที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ เธอไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับศิลปะมากนักแต่ช่วยไม่ได้ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเซ่าเยว่เลยเจียงเฉินหานย่อมให้ความสำคัญกับความชอบที่น่าจะเป็นไปได้ในใจของเขาต้องการให้เซ่าเยว่กลับมา เขาจำเป็นต้องก้มหัวไปเอาใจเธอสักครั้งสองครั้ง ถึงแม้ว่าเขายังไม่คุ้นชินและก็ไม่ชอบรูปแบบความสัมพันธ์แบบนี้ก็ตามแต่เจียงเฉินหานต้องยอมรับว่า เขาชอบดวงตาของเซ่าเยว่ที่คอยวนเวียนอยู่รอบตัวเขาคนเดียวมากกว่าในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปฏิเสธแล้วเดิมทีเซ่าเยว่รักเขา ขอเพียงเขาเคลื่อนไหวก่อนก็จะสามารถเกลี้ยกล่อมให้เซ่าเยว่กลับมาได้อย่างง่ายดาย เจียงเฉินหานมีความมั่นใจในตัวเองเช่นนี้ซางจื้อเหนียนสิ้นเปลืองแร