Semua Bab เกมรักเกมลวง: Bab 61 - Bab 70

“ฮึบ! เอาล่ะ ยิ้มได้แล้ว” ขวัญชนกสูดหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อเพิ่มออกซิเจนให้กับร่างกาย เพื่อให้ภายในได้สูบฉีดดีขึ้น “เราต้องกลับไปทำงานแล้ว ป่านนี้ลูกค้ารอแม่ค้าคนสวยแย่แล้ว”เจ้าหล่อนลูบหน้าท้องของตัวเองแผ่วเบา ทะนุถนอม “เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะลูก แม่รักลูกนะ...รักมากเลย...เอ๊ะ...เหมือนลูกดิ้นเลย...ได้ยินแม่ใช่มั้ย?”เมื่อได้กำลังใจจากลูกน้อย หญิงสาวจึงเริ่มแต่งหน้าใหม่อีกครั้ง แป้งตลับราคาตลาดก็สามารถกลบร่องรอยความเศร้าเสียใจได้เป็นอย่างดี เธอแต่งหน้าบาง ๆ เป็นธรรมชาติเหมือนเช่นเคย ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดน้อยลงไปทว่า เมื่อมาถึงแผงขายข้าวแกงของเธอ...หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นมารดากับน้านิภานั่งคุยกันแบบเครียด ๆ โดยที่หน้าร้านไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว“แม่...น้าพา...เป็นอะไรกันน่ะ...นั่งเครียดกันเชียว แค่ไม่มีลูกค้าแค่นี้ ทำไมต้องเครียดอะไรเบอร์นั้น”เธอแกล้งทักทายอย่างอารมณ์ดี เพื่อให้ความเครียดกังวลของสองสาวคลายลง แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่“ก็พวกเจ้าหนี้น่ะสิ...” นิภาทนไม่ไหว พูดพรวดออกมา แต่ยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกเพ็ญนภาแอบหยิกเข้าให้ “โอ๊ย!”“ไม่มีอะไรหรอกขวัญ..

ที่บาร์...สิริวิไลรู้สึกเบื่อที่ถูกทิ้งไว้คนเดียวมาหลายชั่วโมง เลยลงมาดื่มเพื่อคลายเหงาในบาร์หรูที่ชั้นใต้ดินของโรงแรม...เธอนั่งลงบนเก้าอี้สตูลหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ตัวเดียวกับที่จอมทัพเคยนั่งมาก่อนหน้านี้เพียงสิบนาทีเท่านั้น“ขอวิสกี้แก้วหนึ่ง”หลังจากสั่ง...ไม่เกินหนึ่งนาทีเท่านั้น บาเทนเดอร์ก็เสิร์ฟวิสกี้ตามที่เธอต้องการ หญิงสาวหยิบแก้วสวยที่บรรจุน้ำสีอำพันเอาไว้เพียงค่อนแก้วขึ้นจิบนิด ๆ พลางกวาดสายตามองหาผู้ชายสักคนที่น่าสนใจเธอเบื่อช่างภาพจอมหื่นหัวงูนั่นแล้ว อยากได้อะไรใหม่ ๆมาทำให้ใจมันตื่นเต้นบ้าง“ว๊าว! มีน่าสนใจตั้งหลายคนแน่ะ เลือกใครดี?”เมื่อตัดสินใจแล้วว่าใครจะเป็นคู่นอนแบบวันไนท์สแตนท์ของเธอในค่ำคืนนี้ เจ้าหล่อนก็เริ่มแผนอ๋อยด้วยการลงไปยืนเต้นยั่วยวนอย่างมีจริตตามถนัด แต่เหยื่อยังไม่ทันจะติดกับเลยสักคน เจ้าหล่อนเกือบจะลื่นล้มเข้าให้แล้วเพราะดันไปเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่าง !“ว๊าย!” เธอร้องกรี๊ดลั่นจนคนหันมองทั้งบาร์ "อูย..." ทำเอาเธออายจนแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี แต่วินาทีนี้ ต้องยืดอกหลังตรง คอตั้งหน้าเชิดไว้ก่อน จากนั้นก็โวยวายกลบเกลื่อนความอายซะ“อะไรกันเนี่ย??? นี่ฉันเหย

“เดี๋ยว!”“อะไรอีกวะ!”“แกนี่มันเลวจริง ๆ เลยไอ้จอม! แกถ่ายรูปแบบนี้ไว้ทำไมวะ แม่ง ถ้าฉันเป็นคุณขวัญนะ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนชั่ว ๆอย่างแกเลย!!”เขารู้น่า...เขารู้แล้ว“แล้วคลิปล่ะ มีจริงตามข่าวมั้ย”“มี”“ไอ้...”“แต่ฉันลบหมดแล้ว ไม่เหลือแล้ว ไม่มีหรอก”“แกนี่...มันเกินบรรยายจริง ๆ เลยไอ้จอม!”“จะด่าทำไมนักหนาวะ ฉันไม่ได้ปล่อยรูปเองซะหน่อย”“ก็ถ้าแกไม่ถ่ายตั้งแต่แรก...มันคงไม่เกิดเรื่องระยำ ๆ แบบนี้ออกมาหรอก...แม่ง!”จอมทัพขับรถออกจากโรงแรมด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต ขณะจิตใจกระวนกระวายและร้อนรนจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ จักรกฤษณ์เสนอตัวจะไปกับเขาด้วย แต่เขาปฏิเสธ เพราะคิดว่ามันเป็นความรับผิดชอบของเขาทั้งหมด เขาขอเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง"ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นจริง ๆนะ..."เขาอยากบอกเธอแค่นั้นเอง...ไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านี้“โธ่เอ๊ย!!...ทำไมมันซวยอย่างนี้วะ!! นี่ภูเก็ตนะโว๊ย ไม่ใช่กรุงเทพฯ!”เขาเจอรถติดแทบทุกสี่แยกที่จะนำเขาไปสู่ตลาดแห่งนั้น ตลาดที่เขาเจอกับเธอเมื่อวันก่อน เขาไม่รู้หรอกว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่ แต่ในเมื่อเขาเจอเธอที่นั่น เขาก็จะเริ่มต้นจากที่ตรงนั้น คนสวยและน่ารักอย่า

อัคราอยากจะปลอบประโลมเธอใจจะขาดอยู่แล้ว หากต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้อย่างที่สุด เพราะหญิงสาวไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาก้าวล่วงเข้าไปในชีวิตของเธอขนาดนั้น เธอเคารพเขาในฐานะรุ่นพี่ และสำคัญกว่านั้น ในฐานะคุณหมอกับคนไข้เสียด้วยเขาจึงปล่อยให้เธอได้ใช้เวลากับตัวเองอย่างเต็มที่...เท่าที่เธอต้องการ...เพื่อชำระล้างความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลที่กลั่นออกมาเป็นน้ำตามากมายเหล่านั้นทว่า...น้ำตาของผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ไร้คนข้างกายที่เธอเฝ้ารัก...มันทำให้คนนอกอย่างเขารู้สึกคร่ำเครียดและหดหู่ไปด้วยจริง ๆผู้หญิงคนนี้น่ารักจะตาย...ใครนะ...ทิ้งเธอลง!เขาล่ะอยากจะเห็นหน้าผู้ชายโง่คนนั้นเสียจริง...และอยากจะต่อยสักเปรี้ยงให้รู้สึกตัวว่ากำลังทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตไปแล้ว...ไอ้ห่วย!!!"ฮึ่ม!"“ขอโทษนะคะพี่อ้น...ขวัญขอเวลาอีกสักครู่นะคะ” ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ยามมองมาด้วยสายตาเกรงใจอย่างที่สุด...เขาไม่ควรกลายเป็นเครื่องมือเอาคืนใครทั้งนั้น เขาไม่ควรต้องมาเป็นที่ระบายของผู้หญิงโง่เง่าคนนี้“ไม่เป็นไรขวัญ พี่เข้าใจ และถ้าขวัญอยากจะระบายกับพี่ พี่ก็ยินดีนะ”บอกมาสิขวัญ...ขวัญเ

“เจอสิ...และเธอคิดว่าฉันทำอยู่แล้ว เธอคงไม่สงสัยเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะคนเลวอย่างฉันทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว”“ทำไมแกพูดเหมือนน้อยใจวะ”“เปล่านะ!” จอมทัพเสียงสูงลิ่วอย่างลืมตัว “ฉันจะไปน้อยใจทำไมวะ ผู้หญิงคนนั้นจะคิดอะไรก็ช่างเหอะ ฉันไม่สนไม่แคร์ทั้งนั้นแหละ”“อ้าว นึกว่าแคร์ ฉันยังจำหน้าซีด ๆของแกตอนเห็นข่าวได้เลย...แล้วแกก็รีบแจ้นไปหาเธอ...ด้วยความป็นห่วง”“ไม่ได้เป็นห่วงโว๊ย...ก็แค่” คนมั่นใจพูดกุก ๆ กัก ๆ เหมือนคนพูดไม่เป็นก็วันนี้“เป็นห่วงเธอก็ยอมรับเถอะวะ มันจะเสียศักดิ์ศรีอะไรนักหนา”“แกไม่เข้าใจหรอก”“เออ ฉันไม่เข้าใจแกเลยสักนิดเดียว ว่าแกกล้าทำกับผู้หญิงที่น่าสงสารแบบนั้นได้ยังไง ทำได้ลงคอได้ยังไงวะ”จอมทัพมองจักรกฤษณ์ตาขวาง “ฉันมีเหตุผลก็แล้วกัน และแกไม่มีวันเข้าใจ...”“เออ ไม่อยากเข้าใจหรอกโว๊ย...ว่าแต่ ได้ขอโทษเธอรึยัง?”“อืม...” คนถูกถามกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะบอกเพื่อนรักยังไงว่าไม่ทันได้อธิบายอะไรก็โดนไล่ตะเพิดเสียแล้ว“คงไม่ล่ะสิ ฉันรู้อยู่แล้ว คนอย่างแกมันอีโก้สูงลิ่ว คงขอโทษใครไม่เป็นหรอก”“พอ ๆ หยุดประณามฉันสักเดี๋ยวได้มั้ย” เพราะยิ่งได้ฟัง เขาเองก็ชักจะเริ่มเกลียด