All Chapters of เกมรักเกมลวง: Chapter 71 - Chapter 80

สองหนุ่มย่างเท้าเข้ามาในห้องพักสุดหรูได้ไม่เกินหนึ่งนาทีเท่านั้น โทรศัพท์ของจอมทัพก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นสายจากมารดาเลี้ยงของเขาเอง“คุณแม่!”จริงสิ...เขาลืมไปเลยว่าเพิ่งเห็นมารดาที่ตลาด เขายังแปลกใจอยู่เลยว่ามารดามาถึงภูเก็ตตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกกับเขา“ไอ้จักร...แกไปจัดการเรื่องไอ้ช่างภาพปากหมานั่นให้ด้วยนะ ทำให้มันหุบปากเรื่องฉันให้ได้ จะเอาเงินหรือเอาอะไรยัดปากมันก็ตามใจ ให้เรื่องมันจบ ๆ ไป ตอนนี้ฉันมีเรื่องปวดหัวมากพอแล้ว! ”“เออ! รู้แล้วน่า แล้วคู่หมั้นแกล่ะ คงตกใจแย่"เขาลืมไปเลย..."แกก็...จัดการให้ด้วยแล้วกัน...หาตั๋วส่งกลับกรุงเทพฯได้เลยยิ่งดี เพราะถึงยังไงก็คงไม่ได้ทำงานต่อแล้วล่ะ พับงานไปก่อน เพราะดูจากสภาพของไอ้บ้านั่น คงนอนโรงพยาบาลอีกหลายวัน""คงยอมหรอก เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะลองหาทริปช็อปปิ้งแบรนด์เนมที่ห้างหรู ๆให้เธอแล้วกัน ส่วนแก อยู่ห้องนะโว๊ย อย่าเพิ่งออกไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวแกไปไล่ฟัดคนอื่นอีก เพราะเชื่อเหอะ วันนี้ไม่มีใครไม่พูดถึงข่าวคุณขวัญแน่”“เออน่า! ฉันจะไม่ออกไปไหนแล้ว อยากนอนพักสักหน่อย ปวดหัวไปหมดแล้ว แกรีบไปเหอะ ก่อนที่ไอ้บ้านั่นจะให้ข่าวเสีย ๆหาย

คืนนี้แหละ ที่เธอจะสารภาพความจริงกับมารดาทุกเรื่อง เธอพร้อมจะเผชิญกับความเป็นจริงแล้ว แม้บางเรื่องมันพูดยากจนไม่อยากจะปริปากเลยก็ตาม“วันนี้ขายดีมากเลยนะ...ของเกือบหมดแล้วเนี่ย”“ถ้าขายดีแบบนี้ทุกวันก็ดีสิแม่ เราจะได้รวย ๆ กันไง”สองแม่ลูกช่วยกันตักอาหารขายอย่างมีความสุข โดยหารู้ไม่ว่าภัยกำลังจะมาเยือนในไม่ช้านี้แล้ว เมื่อชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามารวมกับกลุ่มลูกค้าที่ยังอออยู่หน้าร้าน...แล้วทำตัวกลมกลืนเหมือนว่าเป็นลูกค้าที่มารอซื้ออาหาร...ดูไม่มีพิรุธใด ๆ ทั้งสิ้น“หวังว่า...เราจะแค่คิดไปเอง...เราแค่คิดไปเอง!”จอมทัพภาวนาให้เป็นอย่างนั้น แม้ใจจะหวั่นพรั่งพรึงไม่น้อยก็ตาม เขาขับรถด้วยความรวดเร็วแบบไม่ห่วงชีวิต มุ่งตรงมายังลานจอดรถหน้าตลาดสดที่เดิม ซึ่งขณะนี้เนืองแน่นไปด้วยรถราหลากชนิด และผู้คนมากมายที่มาจับจ่ายซื้อของในตอนเย็น"ทำไมไม่มีที่จอดรถเลยวะ เดี๋ยวก็ขับเข้าไปในตลาดเลยนี่!!" เขาขับรถวนหาที่จอดจนเริ่มจะโมโหแล้ว ก่อนจะเห็นว่ามีรถกระบะสีดำคันใหญ่กำลังถอยหลังออก..."ขอบคุณ...ขอบคุณมาก" เขารีบขับรถเข้าไปรอเสียบก่อนที่ใครจะคว้าไป ด้วยความโล่งอกโล่งใจที่ไม่ต้องจอดรถทิ้งไว้ในที่ห้ามจอด

“กุลธิดา...”เธอเองก็รู้จักผู้หญิงที่ชื่อกุลธิดาเหมือนกัน เธอเป็นภรรยาของลุงอเนก และเป็นมารดาเลี้ยงของจอมทัพ...“กุลธิดาไหนนะคะแม่?”“เอาไว้ถึงเกาะแล้ว แม่จะเล่าให้ฟัง ตอนนี้แกรีบเก็บของก่อนเถอะ”“แต่หนูไม่อยากไปอยู่ที่เกาะนะคะแม่ มันห่างไกล ไม่สะดวก” เพราะเธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ เลยอยากอยู่ใกล้หมอมากกว่า หากต้องหนีไปจากที่นี่เพื่อความปลอดภัย เธอขอไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่มีโรงพยาบาลดี ๆ มีหมอเก่ง ๆ ที่สามารถดูแลเธอได้เมื่อถึงเวลาคลอด “แม่เองก็ยังหายไม่ดีเลย...ยังต้องหาหมออีกนะคะ”“ยังไงก็ต้องไป อย่างน้อยก็หนีไปตั้งหลักก่อน”“งั้นแม่ก็ต้องบอกหนูสิ ว่ากุลธิดาคนนี้เป็นใคร ใช่ กุลธิดา เอื้ออังกูรไกรรึเปล่า?”มารดาของเธอนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบสั้น ๆ “อืม”คำตอบนั้นทำให้ขวัญชนกแทบจะทรุดลงกองกับพื้น“แม่เขา...หรือว่า...จะเป็นเขา!”หากคิดว่าอาจเป็นเขาที่หยิบยื่นมัจจุราชมาให้เธอและลูก ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็จู่โจมถาโถมเข้ามาในสมองและหัวใจของเธออย่างบ้าคลั่ง...เธอน้ำตาไหลพรากราวทำนบพัง ร่างกายตอบสนองกับความรู้สึกอย่างรุนแรงจนทำให้อาการเจ็บท้องทวีความรุนแรงขึ้น ทั้งยังปวดหัวเหมือนจะระเบิด

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า..อยู่ดี ๆ เขาจะกลายเป็นผู้ต้องหาในคดีถล่มยิงที่ตลาดไปได้ คิดเท่าไหร่ก็หาเหตุผลไม่เจอเลยสักนิด“เป็นไปได้ยังไง!”เขาหัวจะระเบิดแล้วตอนนี้ ด้านหนึ่งก็เรื่องของผู้หญิงที่เขารักกำลังจะมีลูก ซึ่งเขามั่นใจว่าต้องเป็นลูกของเขาแน่นอน ส่วนอีกด้านก็เรื่องคดีความที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ ตอนนี้หากเขาแบ่งร่างได้ก็คงจะดีไม่น้อย จะได้แยกกันไปจัดการปัญหาให้เรียบร้อยตำรวจมาสอบสวนขวัญชนกและเพ็ญนภาถึงโรงพยาบาล แต่ขวัญชนกยังไม่สามารถให้การอะไรได้ จึงเป็นหน้าที่ของเพ็ญนภาที่เป็นผู้ให้ข้อมูลกับตำรวจไปโดยละเอียด ก่อนตำรวจจะกลับไปพร้อมกับข้อมูลสำคัญ ที่อาจนำไปสู่การสืบสวนและจับกุมคนร้ายต่อไปเพ็ญนภาพยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด ขณะรอเวลาเพื่อเข้าไปเยี่ยมลูกสาวในห้องฉุกเฉิน หลังจากที่ขวัญชนกนอนพักไปราวสองชั่วโมงเศษ ๆ โดยมีหมออัคราดูแลไม่ห่างส่วนนิภารู้ข่าวเรื่องที่แผงขายข้าวแกงของขวัญชนกโดนยิงถล่มจากอินเทอร์เน็ต จึงรีบโทรหาเพ็ญนภาด้วยความร้อนใจ ก่อนจะทิ้งงานที่ร้านหมูกะทะเพื่อมาเยี่ยมสองแม่ลูกด้วยความเป็นห่วง“พี่เพ็ญ...ไอ้ขวัญเป็นไงบ้าง มันโดนลูกหลงเรอะ”“เปล่า มันแค่เป็นลม”“พี่ล่ะ ไม่เป

“ว่าไงนะคะ!” เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอีกแล้ว เพราะหากเป็นฝีมือของเขาจริง เขาก็คงจะบาปหนักหนาแน่ที่คิดฆ่าลูกตัวเอง แม้ว่ายังไม่รู้ความจริงก็ตาม...นี่สินะ...เหตุผลที่เธอควรต้องไปจริง ๆ ไม่ใช่เพราะโกรธแค้นหรือน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเขา แต่เป็นเพราะไม่อยากต่อกรรมกันอีก...ไปก่อนที่เขาจะฆ่าลูกตัวเองสำเร็จ“เป็นเขาเองเหรอ...”“นายทาม...กับคุณจอมทัพ” แล้วเธอก็จำได้ว่าเคยเห็นนายทามคนนี้ที่ไหนมาก่อน ก็ที่โรงแรมของคุณอเนกนั่นไงล่ะ “แม่จำได้แล้ว เขาคือคุณจอมทัพ ลูกชายคุณอเนก นี่เอง”ขวัญชนกก้มหน้านิด ๆเพื่อหลบสายตาของมารดา ที่กำลังมองเธออย่างคาดคั้น“ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร แต่แกต้องไปให้การกับตำรวจนะ เพราะแม่เชื่อว่าไม่ใช่ฝีมือเขาหรอก มันเป็นฝีมือของคนอื่น”“แม่เชื่อว่าเป็นคุณกุลธิดาจริงๆหรือคะ”“ใช่”“ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่พระในวงสังคมไฮโซเลยนะคะแม่ แล้วทำไมถึงได้คิดทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได้”“ที่โหดกว่านี้ยังเคยทำมาแล้วเลย คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอกขวัญ”“จริงค่ะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ รู้ใจแล้วก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวตนที่แท้จริงของคน ๆนั้นเป็นยังไงกันแน่”“โทรศัพท์ของผมหายไปช่วงเวลาที่มีการส่งข้อความและโทรหาคนร้