All Chapters of เกมรักเกมลวง: Chapter 81 - Chapter 90

“อย่าอำสิแม่ เรามีบ้านบนเกาะตั้งแต่เมื่อไหร่”“ก็ตั้งแต่ที่แกเห็นนี่แหละ” เพ็ญนภาเดินนำลูกสาวตัวดีเข้าสู่ภายในบ้านหลังสวยที่ตั้งอยู่บนเนินเขาสูง ซึ่งสามารถมองเห็นทิวทัศน์ท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าได้มากกว่าเก้าสิบองศา“ความจริง ฉันตั้งใจจะย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนแก่ ไม่เคยคิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้”“ว๊าว...” ขวัญชนกกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านอย่างพึงพอใจ “บ้านสวย สะอาด โล่ง หนูชอบจังเลยค่ะแม่ แม่มาแอบซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมหนูไม่เห็นรู้เลย”“ฉันไม่ได้แอบซื้อ แต่พ่อแกต่างหากที่ซื้อไว้”“พ่อหนูเนี่ยนะ แต่พ่อ...”“มากันแล้วเหรอ?”ศักดาในวัยห้าสิบกลาง ๆเดินออกมาจากครัวหลังบ้านด้วยท่าทางสบาย ๆ หลังจากลงมือทำกับข้าวหลายอย่างไว้ต้อนรับเมียกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเขามาเกือบสองชั่วโมง“ขวัญ”“พ่อ!” ขวัญชนกตกใจมากกว่าเรื่องอื่นที่เห็นบิดายืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ขณะมองผ่านลูกกรงเหมือนหลายปีที่ผ่านมา“สบายดีมั้ยลูก”“พ่อคะ...” เธอโผเข้าไปสวมกอดบิดาจนแนบแน่น รับรู้ได้ถึงความรักและความอบอุ่นจากกายแกร่ง “พ่อกลับมาหาพวกเราแล้ว”“พ่อขอโทษนะลูก”หญิงสาวผละจากอกบิดา หันมองมารดาที่ยืนมองด้วยสายตารื้นเพราะความสุขซ

“ยังไงก็ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะลูก อย่าเครียดมากล่ะ อย่าลืมว่าเรามีเงิน เราสามารถจ้างทนายเก่ง ๆดี ๆมาช่วยเรื่องคดีได้แน่”“ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ...ว่าแต่ คุณแม่ได้ติดต่อกับคุณพ่อบ้างมั้ยครับ วันนี้หายไปทั้งวันเลย ติดต่อเท่าไหร่ก็ไม่ติด ไม่รู้ว่ามีธุระอะไรสำคัญนัก”กุลธิดาสแหยะริมฝีปากเหยียดด้วยความเคืองแค้น เธอเคยรักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ เธอทำทุกอย่างเพื่อเขามาตลอด แต่มาวันนี้ เขากลับผลักไสเธอ คิดจะทิ้งเธออย่างไม่มีเยื่อใย เพราะงั้น เธอจึงต้องลุกขึ้นมาปกป้องตัวเอง ลุกขึ้นมาเรียกร้องในสิ่งที่เธอควรจะได้รับ ลุกขึ้นมาทำในสิ่งที่เธอควรจะทำมาตั้งนานแล้ว“ธุระสำคัญของพ่อของลูกตอนนี้ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องสองแม่ลูกนั่น ตอนนี้เขาอาจจะกำลังช่วยเหลือกันอย่างลับ ๆ เพราะไม่อยากให้กระทบกับคดีฟ้องหย่าแม่ไงล่ะ”“ผมไม่อยากให้ครอบครัวของเราเป็นแบบนี้เลย” เขาพูดจริง เขาไม่อยากให้ครอบครัวของเขาแตกแยกจนไม่เหลือชิ้นดีแบบนี้ แต่เขาก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง“คุณแม่พักผ่อนเถอะครับ”“ลูกก็เหมือนกัน อย่าลืมว่าแม่อยู่ข้างๆนะ”“ครับ...”ทันทีที่เขาวางโทรศัพท์ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขารีบลุก

เมื่อได้คำตอบ ชายหนุ่มเปลี่ยนเส้นทางทันที จากที่ตั้งใจจะกลับโรงแรม กลับเหยียบคันเร่ง มุ่งออกไปทางนอกเมือง สู่อ่าวใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นจุดเกิดเหตุ โดยใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาทีก็ถึงจุดหมาย ตามที่มารดาของเขาแจ้งไว้ทว่า เขากลับไม่เจออะไรเลย ไม่มีอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้นทั้งนั้น เขาพบเพียงถนนสายเปลี่ยวสุดว่างเปล่าเบื้องหน้า และเหวริมทะเลที่ลึกราวหกเจ็ดเมตร“ไหนวะ ทำไมไม่เห็นมีอะไรเลย” เขาชะลอรถเพื่อมองสองข้างทางให้แน่ใจ หากแล้วแสงวาบที่ส่องกระทบมาอย่างตั้งใจจากรถกระบะคันสีดำที่ขับเร็วตรงเข้ามาเหมือนตั้งใจจะชนรถเขา ทำให้เขาต้องหักพวงมาลัยรถหลบอย่างเร็ว ก่อนจะได้ยินเสียงปืนลั่นขึ้นหนึ่งครั้ง“เฮ๊ย!!!”เขาตกใจจนควบคุมรถไม่อยู่ จึงทำให้รถของเขาเสียหลักพุ่งลงข้างทางอย่างเร็ว ซึ่งเป็นแนวหน้าผาที่รกเรื้อไปด้วยไม้ยืนต้นหลายขนาดจนหนาแน่น รถของเขาทะยานลงสู่เบื้องล่างก่อนจะกระแทกกับหินก้อนใหญ่ยักษ์แล้วระเบิดตูมแสงไฟสว่างวาบ เสียงดังสนั่นหวั่นไหว แรงระเบิดทำให้รถไถลลงสู่ผืนน้ำสีครามแล้วจมหายไปในที่สุดขวัญชนกรู้สึกถึงการบีบรัดในท้องเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนอาการจะคลายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันก็ทำให้

สามวันมาแล้วที่ชายหนุ่มผู้โชคร้ายยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพิเศษ ภายในบ้านหลังใหญ่บนเชิงเขาเล็ก ๆริมทะเล บ้านสองชั้นซึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวห่างจากบ้านเรือนของผู้คนพอสมควร ที่นี่เป็นบ้านของหมอทินกร แพทย์ศัลยกรรมมือต้น ๆ ของภาคใต้ที่เกษียรณตัวเองจากโรงพยาบาลประจำจังหวัดเพื่อมาช่วยงานสาธารณสุขบนเกาะ ปีนี้เขามีอายุ 70 ปีพอดี แต่ยังแข็งแรงและอารมณ์ดีอยู่เนืองนิจคุณหมอทินกรเป็นคุณตาหมอของเด็ก ๆ และเป็นที่พึ่งของคนทั้งเกาะมานานนับสิบปีแล้ว เขาเป็นคนดั้งเดิมของเกาะพันดาว มีความใฝ่ฝันมาตลอดว่าจะตั้งโรงพยาบาลเล็ก ๆบนเกาะนี้ เพื่อช่วยเหลือชาวบ้านบนเกาะนี้และหมู่เกาะใกล้เคียงในแถบนี้ดังนั้น...บ้านพักของเขาหลังนี้เอง ที่เขาใช้มันเพื่อสานฝันในช่วงบั้นปลายของชีวิต บ้านชั้นล่างที่ถูกดัดแปลงเป็นสถานพยาบาลสำหรับการรักษาและดูแลคนป่วย“ฮึม....ฮัม...” หมอทินกรฮัมเพลงไปด้วยระหว่างทำงาน เพลงคลาสสิคบรรเลงตลบอบอวลเคล้าเสียงคลื่นลมตลอดเวลา สร้างบรรยากาศของสถานพยาบาลให้ผ่อนคลายมากขึ้น“นอนขี้เซาจริงนะพ่อหนุ่ม”เขาแซวคนไข้เพียงคนเดียวของเขาอย่างอารมณ์ดี ไร้ความกังวลใด ๆ ขณะทำการตรวจร่างกายของคนไข้อย่า

“อย่าเพิ่งหมดหวังสิ” เพ็ญนภามีสายตาแน่วแน่ “ทุกสิ่งทุกอย่าง มันมีจังหวะ มันมีเวลาของมัน สักวันมันก็คงจะถึงเวลาของกุลธิดา แม่เชื่อว่าอีกไม่นานนี้แหละ กรรมที่มันก่อไว้จะกลับมาเล่นงานมันในเวลาที่เหมาะสมและลงตัวที่สุด”“ค่ะแม่ หนูจะไม่หมดหวังค่ะ” เธอพูดแล้วครางเสียงฮึมฮัมในลำคอเหมือนคนไม่แน่ใจ ก่อนจะพูดออกมาไม่ค่อยเต็มเสียงนัก “อืม...แม่คะ...คือ...หนูอยากใช้เวลาว่างตอนกลางวันไปช่วยงานคุณตาหมอน่ะค่ะ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร...”“แม่จะไปว่าอะไรแก ตอนกลางวันแกก็ไม่ได้มีงานอะไรต้องทำอยู่แล้วนี่ นอกจากทำกับข้าวไปส่งให้หมอทินกับบ้านผู้ใหญ่ อยากจะไปทำงานกับหมอก็ไปเถอะ”“เย้...ขอบคุณนะคะ”ขวัญชนกดีใจจนเผลอยิ้มออกมาเต็มปาก ทำเอาเพ็ญนภาอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าหล่อนไปอารมณ์ดีมาจากไหน ถึงได้สดใสเกินเหตุในสภาวะเคร่งเครียดแบบนี้ หรือว่ากินยาผิดซอง“ทำไมวันนี้แกดูมีความสุขจัง”“หือ....หนูดูมีความสุขหรือคะ ก็ไม่นี่คะ ปกติดี”“ปกติอะไร ยิ้มปากจะถึงหู ฉันไม่ได้เห็นแกยิ้มเต็มปากแบบนี้มานานแล้วนะ แกไปเจอเรื่องดี ๆ อะไรมา แกถึงได้ยิ้มขนาดนี้ ไหนเล่ามาซิ...เร็ว”“เปล่าค่ะแม่” แต่เธอก็ยังยิ้มอยู่ “หนูขอตัวเข้าห้องก่อนนะคะ