All Chapters of เกมรักเกมลวง: Chapter 51 - Chapter 60

ชายหนุ่มหยิบแหวนที่วางอยู่บนเบาะรถขึ้นมาดู“แหวน...”เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนโยนมันลงที่เดิม อย่างไม่แยแส“ก็แค่ขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น!”เขาหมายถึงเจ้าของแหวนวงนั้นมากกว่า จึงขว้างทิ้งอย่างไม่เสียดาย เขาเปิดประตู ก้าวลงจากรถ เงยหน้าขึ้นมองยอดตึกคอนโด มิเนี่ยมหรู ตรงชั้นบนสุดของตึกนั่นเอง หญิงสาวคนนั้นอาศัยอยู่อย่างหน้าด้าน ๆ โดยไม่มีสิทธิ์เลยแม้แต่นิดเดียว"เฮอะ...จบเรื่องละนะ"เขาคิดว่าเขาควรจะมีความสุขซะที ที่แผนทำลายผู้หญิงคนนั้นสำเร็จอย่างง่ายดาย แต่เขากลับรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอย่างบอกไม่ถูก และเขาชักจะรำคาญตัวเองมากขึ้นที่เอาแต่ถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้"เป็นบ้าอะไรวะ!!" เมื่อประตูลิฟต์ชั้นสามสิบเปิดออก เขาก้าวเท้าออกมาอย่างเร็ว แล้วตรงไปยังห้องของหญิงสาว จากนั้นก็เคาะเรียกโหวกเหวกโวยวายเหมือนคนเมา เขากำลังเครียดจนคลั่ง เขากำลังจะเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ“ขวัญชนก! ขวัญชนก! เปิดประตู!! เปิดสิโว้ย!!!!”“ทำอะไรวะไอ้จอม!!!” จักรกฤษณ์ทนไม่ไหว เปิดประตูออกมาดู เพราะรำคาญเสียงโหวกเหวกเต็มทนแล้ว “ไปเคาะห้องคุณขวัญทำไมวะ???”แต่เขายังเคาะต่อ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว อย่างไร้มารยาท “เปิดสิวะ! บอกให

“ขวัญ!” เสียงเรียกจากชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาอย่างเร็ว หลังจากที่เขาเห็นเธอกับหญิงวัยกลางคนเดินผ่านหน้าไป เขายอมจบบทสนทนากับคุณหมอสาวคนเก่งเพื่อมาหาเธอด้วยความตื่นเต้นดีใจสุด ๆ“พี่อ้น!” เธอแปลกใจไม่น้อยที่ได้เจอคุณหมออัคราที่นี่ ที่สำคัญ เขาอยู่ในชุดแบบฟอร์มแพทย์เตรียมผ่าตัดของโรงพยาบาลนี้เสียด้วย “อย่าบอกนะคะว่า...”“ใช่ พี่ย้ายกลับมาอยู่บ้านเราแล้วล่ะ”"จริงหรือคะ ดีจัง"“เออขวัญ ๆ งั้นน้ากลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่” นิภาขอตัวออกไปอย่างมีมารยาท เพราะแอบคิดว่าหญิงสาวกับชายหนุ่มไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา แววตาของคุณหมอหนุ่มบอกเรื่องราวในใจชัดเจนเสียขนาดนั้น“ไปคุยกันที่ร้านกาแฟตรงชั้นหนึ่งดีกว่า”“ก็ดีค่ะ ขวัญอยากได้กาแฟแก้วใหญ่ ๆ สักแก้วพอดี” เธอนั่งรถทัวร์มาทั้งคืน โดยไม่ยอมหลับยอมนอน พอถึงภูเก็ตก็ตรงมาที่โรงพยาบาลเลย เพราะเป็นห่วงมารดาแทบขาดใจคุณหมออัคราเป็นเจ้าบ้านที่ดี เขาสั่งกาแฟคาปูชิโน่เย็นสำหรับตัวเอง และสั่งลาเต้เย็นมาเสิร์ฟให้เธออย่างรู้ใจ“ขวัญมาโรงพยาบาลทำไมเหรอ”“แม่ขวัญเพิ่งผ่าตัดไปน่ะค่ะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่คงจะนอนโรงพยาบาลไปอีกสักระยะหนึ่ง พี่อ้นล่ะคะ คิด

“ตกลงแกจะลาออกจริงเหรอวะ....อยู่ช่วยกันก่อนไม่ได้เหรอ?”จักรกฤษณ์นั่งหน้าโต๊ะทำงานของเพื่อนรัก ด้วยสีหน้าท่าทางมั่นใจกว่าทุกครั้ง“ฉันเป็นเลขาท่านอเนก ในเมื่อท่านเกษียณตัวเองแล้ว ฉันจะอยู่ทำไมวะ ฉันยืนยันคำเดิม นี่ก็กินเวลามาจะสามเดือนแล้ว ได้เวลาที่ฉันต้องไปซะทีว่ะ""แล้วใครจะทำงานให้ฉันวะ""อ้าว ก็คู่หมั้นแกไง""แกก็เห็น...""เอาน่า เข็น ๆกันไป ไงก็ต้องเป็นผัวเมียกันอยู่แล้วนี่...ว่าแต่ คุณกุลเธอชอบอะไรคุณวิไลนักหนาวะ ถึงได้สนับสนุนให้เธอเข้ามาทำงานที่บริษัท สอนงานยากมาก สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ ฉันไม่เคยสอนใครยากเท่านี้เลยอ่ะ”“นั่นไง ฉันถึงอยากให้แกอยู่...อยู่กับฉันต่อนะโว๊ย”“อย่าเลยว่ะ...คุณวิไลต่างหากที่ต้องอยู่กับแกไปตลอดชีวิตไอ้จอม"คนฟังอึ้งไป "อืม...สิริวิไล...คือคนที่ฉันเลือกแล้ว""เอาเป็นว่าฉันจะสอนงานเธอให้ดีที่สุดแล้วกัน เพื่อให้เธอเก่งขึ้นให้ได้” จักรกฤษณ์ให้คำมั่นก่อนจะลุกยืน เตรียมตัวออกไปสะสางงานต่อ“ที่ห้องนั้น...” จอมทัพปั้นสีหน้าเรียบเฉยทุกครั้งที่เอ่ยถึงหญิงสาวคนนั้น หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับตัวเธอ ทั้งที่ในหัวใจนั้นร้อนลุ่มแทบบ้า “ฉันจะให้สิริวิไลเข้าไปอยู่...นายช่วย

สัญญาณไฟเขียวเปิดทางอีกครั้ง รถตู้คันงามก็เคลื่อนขยับตามรถคันอื่นออกไป ขณะสองเลขายังถกเถียงเรื่องขวัญชนกกันอยู่ไม่จบ"วิไลไม่ได้ตาฝาดแน่นอน...ยัยบ้านนอกแน่ ๆ ต๊าย !!! มีรถหรูมารับซะด้วย สงสัยมีเสี่ยเลี้ยงแน่ ๆ ถึงว่า ยอมออกจากวงการง่าย ๆ"จอมทัพยกมือขึ้นจับหัวใจของตัวเอง หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วเหมือนจะหลุดออกจากขั้ว เลือดในกายดิ้นพล่าน ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ทำไมเขาจึงตื่นเต้นรนรานได้ขนาดนี้นะ ก็แค่ได้เห็นหญิงสาวไร้ยางอายคนนั้นอีกครั้ง“เป็นอะไรไปคะคุณจอม หน้าซีดจัง” เจ้าหล่อนพูดพลางเอื้อมมือมาจะจับแก้มสาก เขาปัดมือเธอออกอย่างไม่ใยดี ติดจะอารมณ์เสียด้วยซ้ำ “ขอโทษค่ะ ที่รบกวน”เจ้าหล่อนชักสีหน้าหันกลับไปนั่งกอดอก โกรธชนิดควันออกหู รอให้ชายหนุ่มง้อสักคำ แต่เขาก็ไม่ปริปาก กลับหันหลังให้เธอ จ้องมองแต่นอกรถขณะจักรกฤษณ์หน้านิ่ง ใช้ความคิดตรึกตรองบางเรื่อง เขาเองก็คิดว่าเขาเพิ่งเห็นเธอเช่นกัน แต่ทำเป็นเฉไฉเพราะไม่อยากให้เพื่อนอารมณ์เสีย ด้วยเกือบสามเดือนมานี้ เขาพยายามติดต่อหญิงสาวตลอด ในหลายช่องทาง เท่าที่จะทำได้ เขาทิ้งข้อความไว้ในไลน์ ส่งผ่านทางเอสเอ็มเอส หรือแม้แต่การค้นหาเฟสบุ๊กของหญิงสาว

จอมทัพไม่ได้ขึ้นห้องพักตามที่ตั้งใจแต่แรก แต่ออกไปยังลานจอดรถอย่างหัวเสีย เขาขับรถเก๋งคันหรูออกจากรั้วโรงแรมไปอย่างรวดเร็ว เพื่อจะตามหญิงวัยกลางคนผู้นั้นให้ทัน"อยู่ไหนแล้วนะ เพิ่งเดินออกมาไม่นาน น่าจะไปได้ไม่ไกลหรอก"เขาขับรถพลางสายตาก็สอดส่ายหาผู้หญิงที่ชื่อเพ็ญนภาคนนั้นไปด้วย"เพ็ญนภาเหรอ? เพ็ญนภา! คิดจะขายลูกกินสินะ!!!"จอมทัพขับรถไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่เจอเพ็ญนภาแม้แต่เงา เขาคิดว่าเขาพลาดแล้วแน่ ๆ จึงตบพวงมาลัยระบายอารมณ์ไปทีหนึ่ง ก่อนจะหยุดรถ คิดจะเลี้ยวกลับ“อะ! นั่นไง!” เขามองไปยังถนนฝั่งตรงข้าม หญิงวัยกลางคนผู้นั้นกำลังโบกรถสองแถว เพื่อเดินทางกลับที่พักชายหนุ่มรอจนรถสองแถวคันเก่า ๆ เคลื่อนตัวออกไป เขาจึงออกรถขับตามรถสองแถวคันนั้นไปทันทีและไม่นานนัก...รถสองแถวคันนั้นก็จอดหน้าตลาดสดแห่งหนึ่ง“แม่ลูกคู่นี้ ได้เห็นดีกันแน่!!!”ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าจอดตรงริมถนน แต่ไม่ทันจะลงจากรถด้วยซ้ำ เขาชะงักอึ้งไปหลายนาที เมื่อได้เห็นหญิงสาวที่เขากำลังตามหาก้าวลงจากรถที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามาจอดข้างรถของเขา โลกมันกลมจนเขาอยากหัวเราะ“ขวัญชนก!” เขากัดฟันกรอด รู้สึกโมโหอย่างไม่มีเหตุผล “มาก