บททั้งหมดของ บรรณาการสิเน่หา: บทที่ 91 - บทที่ 100

เขาฉลาดพอที่จะพูดให้เธอใจอ่อน นี่เป็นความสามารถพิเศษส่วนตัวของเขาจริงๆ“ใครบอกว่าฉันสนใจคุณ ฉันเกลียดคุณต่างหากเล่า”เขายิ้มยั่ว “ตอนนั้นหรอกน่า” เขาว่าพลางไล่ริมฝีปากไปตามต้นคอระหงหอมกรุ่นอย่างเอาใจ “แต่ตอนนี้คุณหลงผมแล้ว อย่างหัวปักหัวปำ...อ่าห์”“อือ....” เธอหลับตาพริ้มอิ่มสุข เลื่อนกายแบบบางที่เริ่มปั่นป่วนขยับเขยื้อนบิดเร่า เพราะฝ่ามือซุกซนของเขาเริ่มจะลูบไล้บริเวณเนินเนื้ออวบอิ่มอย่างทะนุถนอมเอาใจ“ผมไม่เชื่อหรอก เพราะถ้าคุณเกลียดผมจริง หัวใจของคุณคงไม่เต้นแรงขนาดนี้หรอกนะ” ฝ่ามือของเขาจับกุมตรงบริเวณทรวงอกด้านซ้ายของเธอไว้ แล้วบีบเคล้นเบาๆ “ดูเหมือนมันกำลังร้องเรียกผมอยู่ด้วยสิ ว่าไหม”“อือ....อือ....อูววว” เธอหันมาจูบกับเขาอย่างดูดดื่ม ก่อนจะผละออก ปลดปล่อยลมหายใจประสานกัน จนได้กลิ่นของความร้อนเร่า อุ่น ๆ แต่หอมหวาน“หัวใจของฉันไม่ได้เรียกร้องคุณ แต่หัวใจของฉันเป็นของคุณต่างหาก”ไม่เลย...ไม่ใช่แต่เฉพาะหัวใจเท่านั้น...ร่างกายของเธอก็ด้วย ชายหนุ่มครอบครองเธอสมใจปรารถนา ซุกกายแนบแน่น บันดาลความแข็งแรง อบอุ่น และมั่นคงเข้าสู่กายสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างมิรู้เบื่อ ก่อกวนร่างกายและเลือ

“สู้เขานะมาลินี” เธอบอกตัวเอง การปรากฏตัวของเธอ นำพาสายตาทุกคู่ให้หันมาจับจ้อง ทั้งมาดามไดแอน มาดามช่อละดา และลูกสาวคนสวยของเธอ ซึ่งบัดนี้ ใบหน้าของคุณหนูยังคงกราดเกรี้ยว เคืองแค้นและถึงจะมาคนเดียว แต่มาลินีก็ไม่ได้มีทีท่าเกรงกลัว เธอมาหยุดยืน เผชิญหน้ากับทุกคน เธอยกมือขึ้นพนมไหว้ตามมารยาทไทยแก้ผู้ใหญ่ทั้งสอง มาดามไดแอนสะบัดหน้าน้อยๆ ส่วนมาดามช่อละดา เธอนิ่งเงียบ เอาแต่จ้องมองหญิงสาวอยู่อย่างนั้น“เธอยังมีหน้ามาที่นี่อีกนะ หน้าด้าน”ช่อดาวกล่าวต้อนรับเธอด้วยน้ำเสียงหยามหยัน ผู้เป็นมารดาห้ามปรามลูกสาวด้วยการจับแขนเจ้าหล่อนไว้ มาลินีไม่สนใจทุกการกระทำและทุกคำพูดของเด็กเอาแต่ใจคนนี้อีกแล้ว เธอสบตากับช่อละดานิดหน่อย ก่อนจะหันไปทางมาดามไดแอน บอกกล่าวว่าทำไมเธอยังหน้าด้านมาที่นี่“หนูมีเรื่องจะพูดกับท่านค่ะ มาดามไดแอน”ไดแอนยิ้มเยาะ หันขวับมองเจ้าหล่อน ด้วยตาเหลือกโปน“โอหังดีทีเดียว”“น่ารังเกียจที่สุด” ช่อดาวสอดมือกอดอก จ้องมองเขม็ง “คิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่คู่นอน”“พอเถอะช่อดาว” ผู้เป็นแม่ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุๆ ทำให้มาลินีแอบรู้สึกดีเล็กน้อย ที่คุณนายยังรู้ว่าลูกสาวของตัวพูดจาไม่น่าร

“ช่วยไม่ได้ มันอยากโง่เองนี่นา” วิกเตอร์ไม่แปลกใจเลย เขาพอจะเดาเรื่องนี้ออกตั้งแต่ที่รู้ความจริงแล้ว สำหรับหญิงสาวก็เช่นเดียวกัน เธอนึกไม่ถึงเลยว่าหมอนี่จะเห็นความซื่อสัตย์ของปู่เป็นเครื่องมือในการแก้แค้น เธออยากจะทุบหัวหมอนี่ให้ยุบไปเลย“เขาไม่รู้หรอก ว่าฉันแอบมองมาจากตู้เสื้อผ้า ด้วยสายตาแน่วแน่ เพื่อจะจดจารรายละเอียดทั้งหมด เพื่อฝังเอาไว้ในหัวสมอง” ภาพในอดีตย้อนกลับมาให้เขาคลั่ง เขาเล่าเหมือนกำลังมองเห็นเหตุการณ์ในตอนนั้นอยู่ “ตอนที่เขาตบหน้าลูกชายของเขาด้วยความแรง และประกาศตัดขาดความเป็นพ่อลูก ฉันเฝ้ามองด้วยความสะใจ และบอกกับตัวเองว่าให้ใจเย็นๆเข้าไว้ และรอคอยให้เวลานี้มาถึง พระเจ้า และเธอก็มาที่นี่ มาเพื่อฉันจริงๆด้วย”น้ำเสียงของเขาน่ากลัวนัก วิกเตอร์หายใจไม่ค่อยทั่วท้องสักเท่าไหร่ หัวใจเต้นเร่า หวาดหวั่นว่าหญิงสาวจะได้รับอันตรายจากคนสติหลุด เขาจ้องมองหญิงสาวชนิดไม่ยอมกระพริบตา แต่เจ้าหล่อนกลับมีสีหน้าสงสัยมากกว่าจะหวาดกลัว นั่นเพราะเธอสัมผัสได้ว่าหัวใจของชายหนุ่มผู้กำความแค้น เต้นถี่ยิบและรุนแรงเหมือนจะระเบิดออกมา มันกระทุ้งลำตัวของเธอจนรู้สึกได้เป็นไปได้ไหมที่หมอนี่กำลังหวาดก

“ผมคงไม่ได้มาเยี่ยมท่านอีก ขอให้มีความสุขกับคุก ลาตลอดชาตินะครับ”เมื่อจบธุระที่แดนคุมขังนักโทษ ชายหนุ่มเดินทางไปยังสถานที่จอดเครื่องบินส่วนตัวของอธีน่ากรุ๊ป เพื่อพบกับภรรยาที่รออยู่ จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นเครื่อง ออกเดินทางไปยังครีตในวันนี้ คฤหาสน์อันน่าสะพรึงกลัวถูกบูรณะซ่อมแซมเสียใหม่จนกลายเป็นคฤหาสน์แสนสวยที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ สวนไม้ยืนต้นขนาดใหญ่และทุ่งดอกไม้สีม่วงสดได้รับการปรับปรุงดูแลอย่างเหมาะสม มีการตกแต่งสวนหย่อมภายในรั้วเหล็กและปลูกดอกไม้เพิ่มเติมจนเต็มแน่นทุกพื้นที่ ตกแต่งด้วยลานน้ำพุ รูปปั้นเทพเจ้าต่างๆ มีผีเสื้อบินว่อนสร้างความมีชีวิตชีวาที่ซึ่งเคยเปรียบดั่งนรก บัดนี้กลับกลายเป็นสวรรค์ราวกับถูกเสก“สวยถูกใจคุณไหม” เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหลังของเธอ “ที่โยนเหรียญส่วนตัวของคุณ”หญิงสาวยังคงมองสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าด้วยความทึ่ง“คุณทำได้ยังไง สวยจนจำบรรยากาศเดิมแทบไม่ได้”“บอกแล้วว่าเงินบันดาลได้ทุกสิ่ง”“นอกจากมีเงินแล้ว ต้องเจ้าเล่ห์ขี้โกงด้วย”“ผมจะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน”“ฉันด่าต่างหาก”“ถ้างั้น เมียด่า แปลว่าจะเจริญ”เธอหัวเราะกับความกะล่อนของสามี เขาหัวเราะตาม ความส

เมื่อเสร็จสิ้นมื้ออาหารอันเลิศรสของครอบครัวที่แสนอบอุ่นมั่งคั่ง คู่พ่อแม่ก็แยกไปทำธุระสำคัญในฐานะนักการเมืองใหญ่ ส่วนคู่หนุ่มสาวที่มีหน้าที่หลักในการช่วยกันบริหารธุรกิจของออปเปนไฮน์ให้เจริญก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป พวกเขาเขียนใบลาพักร้อนเป็นเวลาสองสัปดาห์เพื่อจะไปฮันนีมูนที่เมืองไทย วางงานไว้ให้ผู้ช่วยได้สร้างผลงานบ้าง“ฉันดีใจจังเลยค่ะ ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว” ชายหนุ่มจูงมือเธอไว้แน่น ดวงตาเปล่งประกายขณะพาเธอเข้าลิฟต์แล้วกดลงชั้นต้อนรับของโรงแรม ทั้งที่ควรจะขึ้นไปยังห้องสวีตรูมอันเป็นห้องพักผ่อนส่วนตัวของท่านซีอีโอ เขามีโต๊ะทำงานอยู่บนห้อง เขามีเอกสารหลายอย่างที่ต้องเซ็นก่อนจะออกเดินทางในเช้าวันพรุ่งนี้“จะไปไหนหรือคะ” ประตูลิฟต์เปิดออก เธอถูกเขาลากไปราวกับเป็นของไร้น้ำหนัก “วิกเตอร์ คุณกำลังทำอะไรคะ ทำไมไม่รีบขึ้นไปเคลียร์งาน”เมื่อถึงบริเวณหน้าฟร้อน เธอก็ได้เห็นเหล่าบอร์ดี้การ์ดของเขา ยืนเรียงเป็นแถว เหมือนพนักงานต้อนรับ เจ้านายหนุ่มวางก้ามทันที เขาหันไปพยักพเยิดบอกลุยจิและแอนเดรียให้ทำตามแผนการที่วางไว้สองหนุ่มเดินเข้ามา หยุดต่อหน้าเจ้านาย“คิดจะทำอะไรกันแน่คะ”“เชิญครับ” ลุยจิยิ้มบางๆ พร