Semua Bab บรรณาการสิเน่หา: Bab 81 - Bab 90

“อะไรนะ!”ดวงตาของเธอยิ่งกว่าเห็นผีเสียอีก“อย่างที่บอก ผมเป็น”มาลินีสูดลมหายใจ เธอพยายามตั้งสติให้ได้“ฉันต้องหูเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ คุณเพิ่งจะบอกว่าคุณคือเด็กชายคนนั้นเหรอ”เขาเงียบไปนิด ก่อนจะเผยรอยยิ้มสดใส ตามสไตล์คนอารมณ์ดี เขาขยับเท้าจะเข้าใกล้เธอ แต่เธอกลับถอยหลังห่างไป หากไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เธอกำลังโกรธมากกว่า“ทำไม นี่ผมไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะ ทำไมต้องทำหน้าตาอย่างนั้นด้วย”หญิงสาวหันมองรอบๆห้อง ตอนนี้เธอรู้สึกไม่ไว้วางใจอะไรทั้งนั้น“ผมไม่น่าบอกคุณเลย”“คุณควรจะบอกฉัน” เธอพรวดออกไป ดวงตายังคงจ้องมองแบบไม่เป็นมิตร มีแววยุ่งยากใจผสมอยู่ “บอกให้ฉันรู้ว่าฉันเพิ่งนอนกับคนที่...”“วิเศษที่สุด แข็งแรงล่ำสัน”เขากระดกคิ้ว ทำหน้าเจ้าเล่ห์ สีหน้าของหญิงสาวยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก ตอนนี้เธอปวดหัวตุบๆ ขมับเต้นเร่าๆเลยทีเดียว เห็นอาการของเธอแล้ว ชายหนุ่มก็หน้าเศร้า ดวงตาซ่อนความกังวลอย่างเห็นได้ชัด“ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายให้คุณเข้าใจได้ยังไง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะชะตากำหนด ผมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แม้ผมจะพยายามแค่ไหนก็เถอะ”มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลย แต่เขาควรจะบอกให้เธอรู้ก่อน“คุณเป็นใ

“ฉันน่าจะได้อ่านมันต่อนะ” เธอไม่รู้หรอกว่าที่นี่มีหรือไม่ แต่บนเรือลำนั้นมีอยู่อย่างแน่นอน เธอเห็นชายหนุ่มหายเข้าไปในห้องน้ำนานจนเกินไปแล้ว ก็เลยตัดสินใจจะลงไปรอข้างล่าง อย่างน้อยได้เดินเล่นสูดอากาศสดชื่นของยามเช้าเข้าปอดเสียหน่อย ทว่า...แม้เธอจะไม่เห็นว่าจะมีฝนตั้งเค้า แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ เมื่อเธอผลักประตูออกมา เธอก็ถูกตบเข้าอย่างจัง หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตกใจอย่างมหันต์“นังตัวดี!!”น้ำเสียงประกาศกร้าวนั้นคุ้นหูนัก ซึ่งมันก็จริงตามสังหรณ์ หญิงสาวหันกลับมามองเจ้าของฝ่ามือร้าย จึงได้เห็นสีหน้าอันเกรี้ยวกราดของมาดามไดแอนอย่างชัดเจน ความเจ็บปวดที่เธอได้รับ ไม่ใช่แค่การถูกตบตีอย่างเดียวเท่านั้น แต่สายตาชิงชังรังเกียจนั้นต่างหากที่บาดกรีดหัวใจของเธอ“มาจับแม่นี่ เอาไปทิ้งไว้นอกรั้ว เดี๋ยวนี้”สิ้นสุดคำสั่งนั้น ก็มีผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ล่ำสันตรงเข้ามาจับร่างของเธอ หญิงสาวไม่ได้คิดจะร้องขอความช่วยเหลือจากใครเลยแม้แต่คนรักของเธอเอง เธอบอกให้ผู้ชายสองคนนั้นปล่อยตัวเธอ ไม่ได้ใช้อำนาจบาดใหญ่ แต่ใช้ความเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีสิทธิเสรีภาพ แต่พวกเขาก็ไม่ทำตามปากเธอ กลับใช้ความรุนแรงเหนี่ยวจ

“พ่อของเธอหรือ ช่วยบอกได้ไหมว่าเขาชื่ออะไร”มาลินีเงียบกริบ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา“คุณนายไม่อยากรู้หรอกค่ะ เชื่อดิฉันเถอะ และถ้าหากว่าคุณนายไม่มีอะไรจะพูดกับดิฉันนอกจากนี้แล้ว ดิฉันคงต้องขอตัวค่ะ”เธอพูดพลางโค้งให้ผู้สูงวัยเล็กน้อยพอเป็นพิธี“ถ้าเธออยากจะกลับเมืองไทย ฉันจะช่วยเหลือเธอทุกวิถีทางเลย”หญิงสาวเงยหน้าขวับ ดวงตาสบต้องกันอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกในชีวิต ช่อละดากำลังบอกเธอว่าจะส่งเธอกลับเมืองไทยอย่างนั้นหรือ เพราะลูกสาวของเธอร้องไห้อย่างนั้นใช่ไหม“หรือว่าเธอต้องการเงินสักก้อนล่ะ”ได้ฟัง...เธอถึงกับตัวชา หน้าชา และหัวใจชาไปหมด เธอรู้สึกถึงคำว่าผิดหวังอย่างรุนแรง“เพียงแค่ ไปจากชีวิตของผู้ชายคนนั้น”ตอนนี้มาลินีไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้วที่เธอรักวิกเตอร์ ที่เธอแย่งว่าที่คู่หมั้นคู่หมายของน้องสาว เพราะเจ้าหล่อนได้ไปหมดแล้ว ความรักของมารดาไม่เหลือให้ลูกสาวคนนี้เลย เธอมั่นใจว่าช่อละดารู้แน่แก่ใจว่าเธอเป็นใคร“คุณช่อละดาอาจจะไม่รู้ว่าเขาสำคัญกับดิฉันแค่ไหน ดิฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์คนเดียวในโลกที่ต้องการดิฉัน และรักดิฉันด้วยใจจริง คนไร้ญาติขาดมิตร คนตัวคนเดียวอย่างดิ

“อีกหกเดือนข้างหน้า คุณจะเปลี่ยนใจ”เขาแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเอง หลังจากที่ได้เห็นชื่อไวโอเล็ตบนจดหมายฉบับนั้นและที่อยู่ชัดเจน ฉับพลันทันใด ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่เขาไม่รู้หรอกว่าหญิงชราผู้นี้ชื่อไวโอเล็ต จนกระทั่งได้เห็นหน้าในวันนี้ และนี่ก็ถือว่าเป็นความซวยของเขา เขาไม่น่ากร่างใส่คนแก่เลย“เพราะคนที่คุณพามาด้วย จะมีอำนาจเหนือคุณ”วันนั้นคุณย่าไวโอเล็ตพูดประโยคนี้ออกมาด้วย นั่นละที่เป็นเรื่องตลกสำหรับเขา พระเจ้า แต่มันก็เกิดขึ้นจริง...วิกเตอร์จ้องมองหลานสาวของหญิงชราด้วยสายตาประหลาดล้น เธอนี่เองทำให้อำนาจของเขาเสื่อมเธอผละจากอ้อมกอดของคุณย่า กลับมานั่งลงเคียงข้างกับเขา หญิงชรามองหลานสาวด้วยแววตาชื่นชม ภูมิใจนั่นเพราะเจ้าหล่อนมีส่วนคล้ายคลึงกับลูกชายของเธอมาก“พ่อบอกให้หนูมาหาคุณย่าค่ะ”หลานสาวแจ้งความประสงค์“แน่นอน เขาต้องทำแบบนั้นแน่ เขาต้องส่งหนูมา”หญิงสาวหยิบจดหมายออกจากกระเป๋า แล้วยื่นให้หญิงชรา ผู้เป็นย่ารับไปแล้วก็เปิดออกอ่านทันที โดยใช้เวลาไปหลายนาทีก่อนจะพับเก็บใส่ซองและสอดเอาไว้ในเสื้อผ้าชั้นใน สายตานั้นบ่งชัดว่ายอมรับในทุกชะตากรรมที่เกิดขึ้น “ขอบคุณที่เขาส

เขาพยักหน้าเห็นด้วย แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“จริงสิ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นนะ หรือเขาจะรู้ล่วงหน้าว่าผมจะต้องมารับช่วงต่อดูแลลูกสาวของเขา” ชายหนุ่มกระดกคิ้ว ขยิบตาให้เธอ “เขาอาจมีญาณวิเศษเหมือนย่าคุณไง”มาลินีปั้นปากจนแน่น“ถ้าเขารู้ล่วงหน้าจริง เขาคงไม่คิดจะส่งลูกสาวมาลำบากอย่างนี้หรอก”ชายหนุ่มอุทานเสียงหลง ก่อนจะสะบัดหน้านิดๆ“ลำบากที่ไหน ผมรวยจะตาย”“ถ้าฉันจำไม่ผิด เหมือนว่าคุณเพิ่งจะถูกคุณแม่ของคุณไล่ออกจากบ้านไม่ใช่รึ”เขายังไม่ทันได้พูดต่อ เวลานั้นเองที่หญิงชรากลับเข้ามาในห้องครัว หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ เดินไปหาทันที แล้วจับมือผู้เป็นย่าไว้“คุณย่าไปไหนมาคะ หนูยังมีเรื่องจะคุยกับคุณย่าเยอะแยะไปหมดเลย”“ไปเตรียมงานแต่งงานน่ะ”“งานแต่งงานหรือคะ”“ใช่แล้ว งานแต่งงานของพวกเธอสองคนอย่างไรเล่า”หญิงสาวอ้าปากค้าง ขณะชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เพราะความตกใจ เขายิ้มร่าก่อนจะหุบฉับ“แต่...คุณย่าบอกว่าผมกำลังจะตายไม่ใช่เหรอ”“นั่นสิคะ คุณย่าคิดจะทำอะไรคะ”หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดจนเสียงดังไปทั้งบ้าน“แล้วฉันบอกรึไงว่าเจ้านั่นจะตายวันนี้พรุ่งนี้ ฉันหมายถึงอีกหลายสิบปีข้างหน้าโน่น ไปเถอ