All Chapters of บรรณาการสิเน่หา: Chapter 51 - Chapter 60

“จะรีบไปไหนหรือคะวิกเตอร์”เธอต้องเป็นแบบฉบับผู้หญิงก่อกวนชั้นหนึ่งแน่ ชายหนุ่มมิยอมตอบเธอ หันไปสั่งความเหล่าบอดี้การ์ดที่คอยดูแลอยู่ห่างๆให้จัดการกันเธอออกไปเสีย“วิกเตอร์คะ”“ผมมีบางเรื่องต้องจัดการ”“เรื่องอะไรคะ”ชายหนุ่มหยุดเดิน เธอเองก็หยุด เขาไม่ได้หันมองเธอแต่อย่างใด“นั่นเป็นสิ่งที่คุณไม่อยากรู้หรอกไลแลค”น้ำเสียงนั้น เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย“ผมขอแนะนำให้คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องพัก” ลุยจิและฟรังโก้เดินเข้ามา ค้อมให้อย่างสุภาพชนและผายมือเชิญหญิงสาว เธอทำหน้าไม่ค่อยสวยนัก แต่เพราะสายตาที่ดุกร้าวของชายหนุ่ม ทำให้เธอสยบได้ เธอยอมเดินตามสองหนุ่มนั่นไปอย่างไม่ค่อยพอใจนักวิกเตอร์รู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวในตู้อย่างประหลาด เขารีบเดินกลับไปสู่ห้องพักส่วนตัว ตรงเข้าไปในห้องอย่างไม่รอรี ความคิดของเขาก็คือ เขาต้องเห็นภาพเธอกำลังนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยที่โต๊ะอาหาร หรือไม่ก็กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่ที่โซฟา ระเบียง มุมกาแฟ ซึ่งก็แล้วแต่เธอจะเลือกสิ่งที่เธอโปรดปราณคือสิ่งที่เขาไม่คิดจะหวงห้ามสำหรับเธอเลยแม้แต่น้อยแต่วิกเตอร์เดาผิดทั้งหมด เธอไม่อยู่ในห้อง เขาไม่เห็นเธอเลย“มาลินี” เขาลอง

ดวงตาสองคู่สบกันอย่างไม่ยอมลดละ เขายังคงก้มมองใบหน้าของเธออย่างแน่วนิ่ง มองอย่างกับไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน พลัน เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด หัวใจเต้นเร่าถี่ยิบ ความจริง เธอเองก็ไม่เคยมองหน้าเขาในระยะใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย ริมฝีปากของเขาอยู่เหนือดวงตาของเธอแค่นิดเดียวเอง“วิกเตอร์”เขากระพริบตาช้า ๆ เหมือนว่าจะก้มลงหาเธออีกนิด แต่เขาก็ตัดสินใจผละใบหน้าออก จากที่นั่งยองลงก็ยืนขึ้นอย่างสง่างาม หญิงสาวอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้ จึงลุกขึ้นนั่งในท่าเดิม อยู่ ๆ เขาก็ถอดเสื้อโค้ตที่ตัวเองสวมอยู่ นำมาสวมให้เธอ เธอตกใจเล็กน้อย หันไปเผชิญกับใบหน้าหล่อเหลางดงาม“ขอบคุณค่ะ”“คุณไม่ควรมานั่งตากลมอยู่ตรงนี้นะ ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมาจะลำบาก”“บนเรือนี่ก็มีห้องพยาบาลใหญ่โตนี่นา”เขาปั้นหน้าเข้ม“เรามียาอยู่เยอะแยะมากมาย จะกินเท่าไหร่ก็กินได้ แต่ถ้าเกิดคุณไม่สบายขึ้นมาจริง ๆ คุณจะไม่มีแรงมาเถียงผมฉอด ๆ ไม่มีแรงจะต่อยพวกตัวแสบ และไม่มีแรงมาทำหน้าตารังเกียจขยะแขยงผมด้วย”เธอจ้องมองดวงตาอันน่าเกรงขามของเขา ดวงตาที่เจือแววซุกซนแบบเด็ก ๆ เอาไว้อย่างมีเสน่ห์ เธอนึกชอบเขาขึ้นมากะทันหันเลยทีเดียว เธอขยับใบห

“วิกเตอร์...”เธอปรามความบ้าของเขาด้วยการเรียกชื่อเขาหลายครั้ง เมื่อเขายินยอมทำตามคำสั่ง ใบหน้าของเธอก็ผ่านการจูบหอมจนแทบช้ำ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาทำลายความพยศของเธอจนไม่เหลือคราบ เขายิ้มบางๆขณะจ้องมองเธอด้วยสายตาที่อันตราย สีหน้าแสนตระหนกของหญิงสาวไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผิดบ้างเลยรึไร นั่นเพราะเขายังพยายามจะกดร่างเธอลงแนบกับพื้นพรม“ตอนนี้ชักจะเริ่มง่วงแล้วสิ” เธอพูดพลางดันตัวเองออกจากอ้อมแขนทั้งสองข้างของเขา เขานึกรู้จึงยิ้มน้อยๆ และยอมปล่อยให้เธอถอยห่างตามต้องการ “คุณจะทำงานต่อใช่ไหม แล้วก็จะนอนที่โซฟาตรงนี้เลยใช่ไหมคะ”เขาอ้าปากจะปฏิเสธ แต่เธอกลับพูดแทรกขึ้นอีก“ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้น เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”เธอลุกขึ้นยืน โบกมือลาเขา แล้วก็ผลุบหายกลับเข้าหลังบานประตู ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจะเดินตามเธอไป ทว่าประตูถูกปิดใส่หน้า เขาชะงักฝีเท้า กะจะเคาะเรียก แต่แล้วเขาก็เข้าใจได้ สถานการณ์ระหว่างเขากับเธอมันพิลึกพิลั่นเกินไป เพิ่งจะทะเลาะกัน เกลียดกัน แล้วอยู่ๆก็จูบกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน เธอคงยังทำใจไม่ได้และรับไม่ทัน อย่าว่าแต่เธอเลย ตัวเขาเองก็เหอะ จนถึง

บรรยากาศในห้องอาหาร ถูกปรุงแต่งด้วยวัฒนธรรมแบบตะวันออกไกล ทั้งรสชาติอาหาร การตกแต่งสถานที่ และการพิถีพิถันจัดแต่ง หญิงสาวพอใจกับการตัดสินใจของตัวเองเมื่อเช้านี้จริงๆ มื้อเช้าสุดวิเศษ คงทำให้เธอลืมเรื่องเซ็งๆไปได้สักระยะเธอหยิบซูชิมากมายหลายแบบ จัดเรียงลงบนจานใบใหญ่ นำกลับไปนั่งที่โต๊ะติดกระจก ตรงนั้นเห็นวิวทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เธอควรจะชื่นชมมันแล้วมีความสุขกับสวรรค์ตรงหน้า ทว่า สีสันของเมดิเตอร์เรเนียนและข้าวปั้นน่ารักๆก็มิอาจทำให้หัวใจของเธอสูบฉีดได้ดีนัก เธอยังมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนในหัวใจ ซึ่งทำให้เธอเผลอถอนหายใจออกมาหลายครั้ง“ตัวคนเดียวแล้วนี่ เธอก็ต้องกินคนเดียวสิ” เธอหยิบซูชิอันใหญ่เข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ “ฉันจะกินพวกแกให้ไม่เหลือเลย คอยดูสิ จะกินให้หมดห้องอาหารเลย กินให้เจ้าของเรือมันเจ๊งไปเลย” เธอกินโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นบริกรที่คงแปลกใจว่าทำไมยัยบริกรอย่างเธอถึงเข้ามากินอาหารสำหรับลูกค้าหรือแขกของทางเรือได้อย่างสบาย หรือแม้แต่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในมุมไกลๆ และแอบมองเธอในบางครั้งหญิงสาวจัดการซูชิจนหมดจาน แต่เธอยังไม่อิ่ม เธอลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปตักอาหารชนิดอื่นๆ

“แต่มันรุนแรงเกินไป”“นี่มันยังน้อยไป” เขาเถียง พร้อมกับเปิดให้เธอดูที่ขอบกางเกง เธอตกใจมากเมื่อเห็นปืนที่เหน็บอยู่ หน้าซีด ๆ ของมาลินียิ่งกว่าเห็นผีเสียอีก “นี่ก็ถือว่าใจเย็นมากแล้วนะ”เธอนิ่วหน้า มองชายหนุ่มด้วยความไม่สบายใจ ผู้ชายคนนี้ถูกเลี้ยงดูมายังไงนะ“ถ้าเขาตาย คุณจะต้องติดคุก มันไม่คุ้มกันเลยนะ”“ทำไมจะไม่คุ้ม” เขาขยับใบหน้าเข้าใกล้เธอ จนได้กลิ่นคาวเลือด ได้กลิ่นความซื่อสัตย์และกล้าหาญ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวเร็ว “เพราะคนที่ทำให้ผู้หญิงของวิกเตอร์ต้องเจ็บ มันสมควรตายอยู่แล้ว!!”เธอหน้าเหวอนิดหน่อย ก่อนจะอมยิ้มนิด ๆ ไม่ทันระวังก็โดนเขาจูบปากเสียจนแน่น ก่อนจะผละออกก่อนที่เธอจะผลักไส เขาสอดมือเข้าใต้วงแขนและหัวเข่าของเธอ อุ้มเธอขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แล้วพาร่างบางออกจากห้องอาหารญี่ปุ่นไป ท่ามกลางสายตาสงสัยระคนประหลาดใจอย่างท่วมท้นของทุก ๆ คน โดยเฉพาะบริกรสาวผู้โชคร้าย พอได้เห็นแบบนี้แล้ว เธอค่อนข้างมั่นใจเลยว่าจะไม่ถูกไล่ออกอย่างแน่นอน“ขอบคุณพระเจ้า”ส่วนชายหนุ่มผู้สวมเสื้อโค้ตซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะติดกระจก ดื่มชาร้อนอยู่ในมุมที่ไม่มีใครสนใจ เขาเองก็หันไปมองหนุ่มสาวคู่นั้นด้วยสายต