Semua Bab บรรณาการสิเน่หา: Bab 21 - Bab 30

“อย่าบอกนะว่าจะนอนในสวนสาธารณะ”เขาพูดตลก ๆ ไปอย่างนั้นเอง ขณะหญิงสาวหันมองรอบกาย แล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันใจ“ก็น่าสนนะ”“พระเจ้า เธอไม่มีเงินจริง ๆ หรือ” เขาอ้าปากค้าง เธอไม่ตอบเขา แต่รีบเดินหนีไปนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนริมน้ำ เธอต้องการจะพักขาที่อ่อนล้าเสียหน่อย คิดว่าอากาศบริสุทธิ์ในสวนอาจช่วยให้เธอสบายใจมากขึ้น“เฮ่อ...ค่อยยังชั่วหน่อย”วิกเตอร์เดินมายืนอยู่ใกล้ ๆ กับม้าหินอ่อน แต่ไม่ยอมนั่งด้วย กลับทอดสายตาไปยังท้องน้ำที่นิ่งสงบและนกสีขาวฝูงเล็กๆ ที่กำลังลอยเล่นอยู่เหนือผิวน้ำเงาของต้นไม้ขนาดใหญ่ทอดลงบนผืนน้ำ จนเกิดเป็นเงาทึนทึบขนาดใหญ่ ผสมผสานกับเงาของทิวเมฆเบื้องบนที่กำลังขับเคลื่อนอยู่อย่างเชื่องช้าอีกไม่นาน พระอาทิตย์ก็จะตกแล้ว เขาคิดว่าเป็นเรื่องที่ไม่สมควรหากจะอยู่นอกบ้านในตอนกลางคืน ในเดือนตุลาคมที่อากาศหนาวจัดแบบนี้ว่าแต่ เขามายืนทำอะไรอยู่ที่นี่...ซึ่งนั่นก็เป็นคำถามเดียวกับเธอเสียด้วย“คุณมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าสวนนี้ก็เป็นของคุณ”ชายหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ทำหน้ายโสตามเคย“สวนนี้ไม่ได้สักครึ่งหนึ่งของสวนหย่อมที่หน้าบ้านของฉันหรอก” น้ำเสียงน่าหมั่นไส้ “และที่ฉ

ฟ้าผ่าสิ...ผ่าวิหารพาเธน่อนให้แหลกละเอียดยิบจนหาร่องรอยทางประวัติศาสตร์มิได้อีกต่อไปเลย ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าหูของเขาจะได้รับโอกาสเลวร้ายในการฟังประโยคที่น่ารังเกียจจากหญิงสาวผู้นี้ เขาอึ้งจนกรามค้าง กว่าจะเรียกสติกลับมาได้ เล่นเอาดวงตาแทบถลน แน่นอนที่สุด เขาไม่มีวันพอใจที่เธอย้ำเรื่องครอบครัวจาโคมิน เพราะนั่นแสดงให้เห็นถึงความไม่เชื่อใจ คนอย่างเขาไม่เคยพล่อย แต่เธอดูถูก เขาสนเรื่องนี้มากจนสมองเต้นตุบๆส่วนเหตุผลของความขุ่นเคืองที่หาเหตุไม่ได้ ซึ่งกระทุ้งหัวใจของเขาเข้าอย่างจังนั้น เขาคิดว่าเป็นเรื่องของร่างกายของเขาเอง ไม่ใช่เพราะคนอื่น“ตอบได้หน้าตาเฉย...ใช่...ฉันจะไปนอนกับผู้ชาย...ไอ้ผอมกะหร่องนั่นเหรอ” เขาทำสีหน้าขยะแขยง พอๆ กับน้ำเสียงดูถูก ถากถาง ซึ่งบาดหูคนฟังจนเลือดซิบๆ “เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเองนี่ ผู้หญิงไทยเป็นแบบนี้เอง”สายตาคมกริบไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า หมอนี่ถนัดนักเรื่องดูถูกดูแคลนคนอื่น มาลินีจ้องกลับด้วยความรู้สึกสมเพชใจ แต่เอาเถอะ เขาจะคิดยังไงก็ช่าง มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิดเดียว และการที่เขาจะคิดเดียดฉันท์ว่าผู้หญิงไทยใจง่าย ก็ปล่อยให้เขาคิดไป หรือ

เธอเดินเข้าไปยังโรงแรมสามดาวแห่งหนึ่ง สอบถาม แจ้งชื่อ แต่พวกเขากลับแจ้งว่าห้องเต็มหลังจากที่บอกแล้วว่ามีห้องพักเหลืออยู่ในค่ำคืนเหน็บหนาวนี้ และโรงแรมสองดาวที่ตั้งอยู่ถัดกัน เหตุผลเช่นเดียวกัน ส่วนโรงแรมที่สาม ราคาแพงกว่าป้ายถึงสามเท่า และอีกสี่ ห้า หก จนกระทั่งเจ็ด เต็มหมด ไม่เหลือห้องให้นักท่องเที่ยวจรจัดอย่างเธอได้พักอาศัยเลย เธอเดินออกมายืนหน้าโรงแรมด้วยความอ่อนใจและร่างกายที่อ่อนล้าก็เริ่มประท้วง“ปวดขาจัง” เธอทุบที่หัวเข่าเบาๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อ อดบ่นไม่ได้ “หมายความว่า ที่หมอนั่นพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม หมอนั่นทำจริง หมอนั่นเลวจริงๆ”เธอก้มหน้านิ่งๆ ด้วยความสิ้นหวัง เธอไม่เหลือแม้เรี่ยวแรงที่จะคิดคำสบถด่าทอและสาปแช่งผู้ชายเลือดเย็นคนนั้นต่อ เธออยากจะนั่งพักเหนื่อยสักครู่ แล้วในเวลานั้นเอง ความซวยก็มาเยือนเธออีกครั้งอย่างน่าเจ็บใจ เมื่ออยู่ๆ กระเป๋าสะพายของเธอก็ถูกกระชากไปต่อหน้าต่อตา เธอตกใจจนหน้าเหวอ อ้าปากตะโกนร้องให้คนช่วยทันที“ช่วยด้วยค่า ช่วยฉันด้วย ขโมยค่ะขโมย มันวิ่งไปทางโน้นแล้ว” สองขาเล็กๆ ก็วิ่งตามโจรไปด้วยแบบไม่คิดชีวิต และแล้ว ห้านาทีต่อมา เธอกลับเดินคอตกกลับมาที่เ

หน้าตาของเขาเหมือนคนกำลังจะตาย เขาอยากร้องไห้ เขาอยากตาย เขาแทบจะคุมสติของตนเองไม่ได้ เขาลุกขึ้นแล้วไปที่อ่างล้างจาน รีบเปิดน้ำ กวักน้ำล้างปากด้วยความรวดเร็ว อย่างกับคนบ้า“สกปรกสิ้นดี”ล้างอยู่ดีๆ ก็หยุดนิ่ง แล้วก็เม้มริมฝีปากเบาๆ ดวงตาคมกริบกระตุกเล็กๆ เมื่อนึกถึงฉากสยองสดๆ ร้อนๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ แม้จะเป็นการแกล้งก็ตาม“เธอคงจะอดใจไม่ไหวละสิ สงสัยจะเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจ ทำเป็นเกลียด แต่จริงๆ แล้วก็หลงเสน่ห์ฉันเหมือนกัน”เขายิ้มเยาะ กระดกคิ้ว ทะนงตัว เดินกลับออกมาที่หน้าร้าน“อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ”หูเขาแว่ว ได้ยินเสียงเดินขึ้นบันได เขารีบวิ่งตามเธอขึ้นไปข้างบนในทันที ผ่านชั้นสองลุขึ้นสู่ชั้นสาม มองเห็นเธอกำลังจะเข้าไปในห้องที่อยู่ด้านหน้าสุดของตึก เธอยืนโยเยเล็กน้อยขณะหมุนลูกบิด เขาก้าวเท้าด้วยความรวดเร็ว จนทันเข้าไปในห้องพร้อมกับเจ้าหล่อน เธอเหวใส่เขาทันที ตามประสาคนชอบขึ้นเสียงใส่เพศตรงข้ามเสมอ“เข้ามาทำไมมิทราบ ออกไป”ถูกไล่ แต่เขากลับเดินไปหย่อนก้นนั่งบนปลายเตียง“ลืมรึไงว่าที่นี่เป็นสมบัติของฉันแล้ว เพราะฉะนั้น ฉันจะอยู่ตรงไหนก็ได้ตามแต่ใจปรารถนา”มาลินีรู้สึกฉุนขึ้น

มาลินีคิดไม่ตก ยิ่งได้มองเขาและได้อยู่ใกล้ ก็ยิ่งได้เห็นถึงความไร้เดียงสาของเขา เพราะต่อให้เขาพูดจาไม่เข้าหู ชอบทำหน้าตาน่ารังเกียจ แต่ดวงตาของเขามันฉายแววซุกซน กระตือรือร้น แววตาเหมือนเด็ก มันเป็นแววตาที่เธอชอบ“ทำให้ฉันเห็นสิ ว่าคุณแน่จริง”เขายิ้มมุมปาก คิดว่าเขาโง่ บ้ายอนักรึไง“พรุ่งนี้ เธอจะได้กระเป๋าคืน”หญิงสาวมีความหวังขึ้นมา“แล้วฉันจะได้อะไรจากการช่วยเธอในครั้งนี้”ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นซีด“คุณก็เห็นว่าฉันไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ฉันก็เลยคิดว่า อาจจะทำงานแลก ดีไหม”“งานอะไรดีนะ” เขาทำเป็นแสร้งคิด ทั้งที่ไม่ได้คิดเลย “ที่เหมาะกับคนที่มีแต่ตัวอย่างเธอ”เธอหวาดกลัวว่าจะเป็นเรื่องนั้น“ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำ ผู้หญิงสกปรกคนหนึ่ง แต่ฉันรับรองเลยว่าฉันสามารถทำงานได้ทุกอย่าง งานที่โรงแรมของคุณ ฉันคิดว่าฉันน่าจะทำได้ดี”เขาทำหน้ามุ่น“เธอไม่รู้เหรอว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสมบัตินั่นมันเป็นของคุณพ่อของฉัน ถ้าเธอไปทำงานที่โรงแรม ก็เท่ากับเป็นลูกจ้างของพ่อฉัน แบบนั้นฉันก็ขาดทุนสิ”หญิงสาวเงียบงัน สู้สายตาเขา แล้วก็ถามเขาตรงๆ“ถ้าอย่างนั้น คุณต้องการให้ฉันทำอะไรให้คุณล่ะ”“นอนเป็น