Semua Bab บรรณาการสิเน่หา: Bab 41 - Bab 50

เขาทำหน้าขัดใจ กำลังจะใช้นิ้วชี้อีกหน แต่แล้ว หน้าตาที่กวนประสาทของเธอก็ทำให้เขาได้คิด เขารู้ดีว่าแม่นี่จะต้องโจมตีเขาอีกเป็นแน่ เขาจึงเลือกที่จะทิ้งมือไว้ข้างตัว“ฉันใช้นิ้วชี้หน้าเธอ ยังดีกว่าใช้ปืน เธอว่าไหม”มาลินีถึงกับเงียบกริบ ที่เขาบอกทำไมจะไม่ดี เธอเชื่อว่าหมอนี่พกปืนตลอดเวลา คนที่มีศัตรูเยอะและคนเกลียดแยะขนาดนี้ จำเป็นต้องมีอาวุธเตรียมพร้อมครั้นแล้วชายหนุ่มได้ก้าวเข้าสู่อาณาจักรอันยิ่งใหญ่ซึ่งลอยลำอยู่เหนือริมฝั่งของท่าเรือน้ำลึกอันเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของตระกูลออปเปนไอน์ เขาดูเปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่น่าเชื่อว่าสะพานเล็กๆจะทำให้เขามีอายุเพิ่มขึ้นสักสิบปี วิกเตอร์กลายเป็นชายหนุ่มผู้มาดมั่น เงียบขรึม พูดเท่าที่จำเป็น และโอหังอย่างสง่างาม“สวัสดีเพื่อนผู้ร่วมทางทุกคน”หญิงสาวซึ่งยืนอยู่ในกลุ่มของบอดี้การ์ดประจำตัววิกเตอร์ เธอกำลังตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งใหม่ของตนเองมากเป็นพิเศษ เธอกวาดตามองความหรูหราวิจิตรบนเรือด้วยความทึ่ง เธอไม่เคยฝันถึงสถานที่แบบนี้เลย เพราะเธอไม่กล้า แต่ถ้านี่เป็นโชคชะตา เธอไม่รู้ว่าต้องขอบคุณพระเจ้าหรือวิกเตอร์กันแน่“นี่ถ้าฉันไม่ได้มา ฉันคงเสียใจไปตลอดชาติ

หลังจากอิ่มท้องแล้ว มาลินีก็ออกจากห้อง ด้วยชุดของบริกรเช่นเดิม เธอเดินเล่นไปตามห้องส่วนต่าง ๆ ของเรือที่ประดับอยู่อย่างเนืองแน่นและหลากหลายประโยชน์ใช้สอย ทั้งห้องฟิตเนส สปา คาสิโน ห้างร้านสำหรับช็อบปิ้ง โรงภาพยนตร์ ห้องโถงขนาดใหญ่โตหรูหรา ห้องสำหรับจัดเลี้ยง ฟลอเต้นรำ และแกลอรี่ที่เต็มไปด้วยงานศิลปะที่น่าตื่นตาตื่นใจมาลินีมองผ่านทุกห้อง กระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องนี้ กลิ่นของศิลปะในยุคเรอเนสซองและคลาสิกลอยอวลออกมาถึงด้านนอกเลยทีเดียว เธอไม่รอช้า เดินผ่านประตูบานใหญ่เข้าไปด้วยหัวใจเต้นระทึก“ไม่น่าเชื่อเลย ว่าบนเรือนี่จะมีสิ่งมีค่าขนาดนี้อยู่ด้วย” ภายในห้อง โอ่อ่า งดงามด้วยสไตล์การตกแต่งที่ทันสมัย ผสมผสานกับความงดงามของศิลปะกรีกโบราณ เธอคิดว่ามันน่าทึ่งมาก เพราะทำให้บรรยากาศในแกลอลี่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ “ตกแต่งห้องได้สวยงามมาก และภาพแต่ละภาพที่จัดแสดง ล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียง แพง และทรงคุณค่า ให้ตาย นี่เราอยู่ในพิพิธภัณฑ์ลูฟรึเปล่านะ”เธอเดินเหมือนย่างอยู่บนผืนหญ้าที่นุ่มเท้า ดวงตาจับจ้องมองภาพเขียนโบราณจากจิตรกรเอก ด้วยความตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด กระทั่งต้องชะงักฝีเท้า เมื่อมีใครบางคนยืนขว

“ลูกควรจะคัดเลือกพนักงานให้ดีกว่านี้” มารดาต่อว่าลูกชายทันที “ดูสิ น้องไลแลคเปรอะเปื้อนไปหมดแล้ว”ชายหนุ่มหันไปมองช่อดาว เจ้าหล่อนปั้นสีหน้าเศร้าใจ“ไลแลครู้ค่ะว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ” เธอแสร้งพูดเพื่อเอาใจชายหนุ่มอย่างนั้นเหรอ “อย่าไปไล่เธอออกเลยนะคะ สงสารเธอ ของแบบนี้ฝึกไปนานๆเข้าก็ชำนาญเองแหละค่ะ เราต้องให้โอกาสคนนะคะ”มาดามไดแอนถึงกับชื่นชมว่าที่ลูกสะใภ้ ขณะชายหนุ่มกลับหันไปมองหาหญิงสาวตัวปัญหา เฉกเช่นนั้นก็คงไม่ต่างจากช่อละดาที่ยังคงทอดสายตาติดตามเบื้องหลังของเจ้าหล่อนไปมาลินีเดินไกลออกมาจากส่วนของบริเวณงานเลี้ยง ตอนนี้หัวใจของเธอยังคงสั่นรัวไม่หาย เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบ บีบจนเลือดมันปริออกมาจนท่วมท้น เธออยากจะร้องไห้เหลือเกิน แต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่รู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ หากขณะก้าวเดินไปตามราวระเบียงนั้น เพื่อไปให้ไกลจากงานเลี้ยงของผู้ดีทั้งหลาย“เอ๊ะ...” เธอตกใจจนอ้าปากค้าง เมื่อได้เห็นภาพที่แสนน่ากลัว ชายหนุ่มกำลังลวนลามหญิงสาวที่ใส่ชุดเดียวกันกับเธอ ด้วยการขยำก้นบ้าง ขยำหน้าอกบ้าง โดยที่หญิงสาวผู้นั้นพยายามขัดขืน เธอไม่ยินยอม เพราะเธอมุ่งมั่นจะป้องกันตัวเอ

“เธอไม่ต้องทำอะไรหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง”มุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่แววตานั้นน่าหวาดกลัวกว่าครั้งไหน อยู่ๆ เขาก็ก้มเข้ามาหาเธอ บรรจงจุมพิตลงแนบมุมปากที่ช้ำ แผ่วเบา อบอุ่น เนิ่นนาน ชวนให้หัวใจสะท้านไหว หญิงสาวรู้ตัวว่าไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้น เธอเป็นฝ่ายถอยห่างออกเสียเอง เขาเองก็ทำหน้าแทบไม่ถูก ริมฝีปากร้ายกาจขบกัดกันแน่น เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงปกติ“ฉันหมายถึง ฉันจะจัดการหมอนั่นเอง”เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ“แต่จนกว่าจะผ่านพ้นคืนนี้ไป ห้ามเธอออกมาเพ่นพ่านอีกเป็นอันขาด” ในที่สุด คำสั่งนั้นก็หลุดออกมาจากปากของเขาจนได้ การบงการเป็นเรื่องที่เขาถนัดอยู่แล้ว “เธอควรจะรู้นะว่าที่ไหน ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ”ปลอดภัยที่สุดอย่างนั้นหรือ คงมีแน่ แต่คงไม่ใช่ในห้องนี้หรอก หญิงสาวอยากให้เขาเปลี่ยนคำสั่ง แต่เธอก็พูดไม่ออก เธอไม่ควรจะมีเรื่องกับใครเลยในตอนนี้ เพราะวันนี้เธอมีมามากพอแล้ว เธอไม่ควรจะออกจากห้องจริงๆนั่นละ อย่างน้อยก็จนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ซึ่งแขกเหรื่อทั้งหลายของเขาได้ลงจากเรือกันไปหมดแล้ว“โดยเฉพาะครอบครัวของมาดามช่อละดา” มาลินีบอกกับตัวเองเช่นนั้น เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมาจ

หญิงสาวหลับตาแน่น ริมฝีปากเม้มปิด หัวใจเต้นระรัวจนยากจะหาครั้งใดเท่า เสียงสะท้อนจากลมหายใจที่หนักหน่วงของเขาดังระงมหูไปหมด และที่ยากกว่านั้น เธอรู้สึกถึงบางอย่างกลางลำตัวของเขาที่กระทุ้งเตือนอยู่บนสะโพกของเธอ...อันตราย...มาลินีบอกกับตัวเองเช่นนั้น แม้นี่คือสิ่งที่เธอรู้โหยหาขึ้นมาอย่างน่าบัดสิ“พอแล้วค่ะ พอแล้ว หยุดก่อน”เธอห้ามเสียงหลง ขณะฝ่ามือใหญ่กำลังไต่ขึ้นมาจับเนินเนื้อของเธอ หญิงสาวสลัดความรุ่นร้อนที่แผดซ่านไปทั้งร่าง พลิกกายกลับมาหาเขาแล้วยันใบหน้าเขาออกไป พร้อมกับดีดดิ้นดันตัวเองออกจากการครอบครองของชายหนุ่ม เขาอึ้งไปเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าของเธอนิ่งๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ชาดิก จากนั้นเขาก็เสยผมที่ปลกเรื้อลงมาปิดดวงตาที่รู้สึกสำนึกผิดหน่อยๆ“ขอโทษ”เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่สามารถหยุดตัวเองได้ เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย เธอรีบลงจากเตียง เข้าสู่ห้องน้ำ เพื่อชำระความฟุ้งซ่านเสียให้หมดจดวิกเตอร์ยังคงนั่งอยู่บนเตียงนอน เขามองประตูห้องน้ำนานหลายอึดใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาอีกครั้ง ถึงตอนนี้ หัวใจของเขาก็ยังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง“ทำไมโชคชะตาของเราถึงได้เล