Lahat ng Kabanata ng บรรณาการสิเน่หา: Kabanata 31 - Kabanata 40

มาลินีจ้องมองสีหน้าของไกด์กิตติมศักดิ์ เธอคิดไม่ตกเลยว่าจะเชื่อหมอนี่หรือเชื่อหนังสือท่องเที่ยวที่เธอซื้อมาดี เธอหันไปมองลานน้ำพุ ก็ได้เห็นว่ามีหนุ่มสาวมากมายมาที่นี่“โยนเหรียญแล้วอธิษฐานได้ใช่ไหม”เขาส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาเยาะๆ“เงินยิ่งไม่มีจะกินอยู่ แล้วจะเอามาโยนเล่นอีกเหรอ”เธอทำหน้ายุ่ง“ก็ฉันไม่ได้คิดว่าจะมีโอกาสกลับมาที่นี่อีกแล้วนี่”เขาหันขวับ มองเธอด้วยความตกใจ พูดมาได้อย่างไรว่าจะไม่กลับมานี่อีก“อยากจะโยนนักก็เอาเลย” เขาตอบแบบขอไปที “อยากจะอธิษฐานอะไรก็ทำไปสิ”โดยไม่รอช้า สาวไทยก็ล้วงเหรียญบาทไทยออกมา แล้วโยนลงไปในลานน้ำพุพร้อมกับหลับตาอธิษฐาน เขาไม่รู้หรอกว่าเธอร้องขอสิ่งใด แต่เขาอยากให้เธอกลับมาที่นี่อีก เขาจะทำอย่างไรดี พอเธอลืมตาขึ้นมา เขาก็รีบพูด“อธิษฐานแล้ว เธอต้องดื่มน้ำในนี้ด้วย คำอธิษฐานถึงจะเป็นความจริง” เขารีบเอาฝ่ามือไปลองน้ำแล้วนำมาให้เธอ หญิงสาวชักสีหน้าใส่เขาแล้วก็ลองน้ำขึ้นมากินเอง เขามองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เธอจะรู้ไหมว่า เขาเคยมาอธิษฐานขอพรที่นี่เมื่อครั้งยังเด็ก เขาขอให้หายจากฝันร้าย แต่นานเหลือเกินที่คำขอของเขาไม่ได้สัมฤทธิ์ผลตามนั้น เขาคิดว่าที่นี่ไม่ศักด

“พวกเขาอยู่ในบ้าน เข้าไปสิ” พอได้มาเห็นกับสองตาตัวเอง มาลินีถึงได้เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงหายไป ตอนนี้เธอรู้แล้วละว่าทำไมสองผัวเมียนั่นถึงได้ยอมขายร้านอันเป็นทรัพย์สินสุดท้ายของบรรพบุรุษเธอรีบเดินเข้าไปในบ้านสีฟ้าขาวตามที่เขาเชื้อเชิญ หากก้าวแรกที่เข้าไปก็ได้เจอกับศจีมาศและสามีของเธอในทันที ทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ราวกับรอคอยใครอยู่และทันทีพวกเขาเห็นแขกผู้มาเยือน ผู้เป็นภรรยาลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นดีใจและตรงเข้ามาจับมือเธอจนแน่น“น้องญาญ่า พี่ขอโทษ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ศจี แค่พี่กับครอบครัวปลอดภัยก็ดีแล้ว พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”“ไม่เป็นไรจะ เราทุกคนปลอดภัยดี แรกๆ ก็มีคนคุม แต่วันนี้เองที่พวกนั้นออกไป พี่ถึงได้โทรศัพท์กลับไปที่ร้าน เผื่อว่าเธอยังอยู่ที่นั่น แต่ก็โทรไม่ติด สงสัยจะมีคนดึงสายโทรศัพท์ทิ้ง”มาลินีแทบไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นฝีมือใคร เธอหันไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางของเขาโอหังอย่างกับว่ายังเป็นเจ้าของบ้านนี้อยู่เลย เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้อัลเฟรดเชิญให้เขานั่งในฐานะแขกกิติมศักดิ์ พูดคุยทักทายกันตามธรรมเนียมเท่านั้นศจีมาศหันกลับมาหาเธอ กระซิบบอกด้วยภาษ

“ก็สวยดี แต่ฉันว่านะ ไม่ค่อยน่าอยู่สักเท่าไหร่”เขาทำหน้ายักษ์ใส่เธอ แล้วบอกเธอให้เดินตามเขาเข้าไปด้านใน ดวงตาของเธอได้แต่ตลึงกับทุกสิ่งทุกอย่างที่พบเห็นในบ้านหลังนี้ ช่างเป็นเรือนหอที่ยิ่งใหญ่และสวยงามจนเธอไม่กล้าวิจารณ์เอาเสียเลย อย่าว่าแต่คิดถึงอะไรแบบนี้เลย การที่ได้มีโอกาสมาเห็นที่นี่ มันก็เป็นเรื่องแปลกประหลาดสำหรับเธอแล้วแต่มาลินีก็ไม่ได้แสดงออกมากมายนัก หน้าตาของเธอดูเหมือนว่าไม่ได้สนใจอะไรเลยวิกเตอร์หันมองหญิงสาวที่กำลังมองบ้านของเขาด้วยสายตาปกติ มันทำให้เขาตกใจมาก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าดวงตาคมสวยของเธอจะไร้แววเช่นนี้“ผู้หญิงอะไร ไม่มีรสนิยมเอาเสียเลย” เขาสบถกับตัวเอง ก่อนจะหันไปเรียกสาวใช้ด้วยเสียงอันดัง จนมาลินีตกใจ หันมองเขาตาเขียว “เธอช่วยพาคุณผู้หญิงคนนี้ไปที่ห้อง...เอ่อ...ห้องรับรองแขกด้วย”สาวรับใช้มองหญิงสาวที่มากับเจ้านายด้วยความแปลกใจ แน่นอน เธอจะรู้ไหมว่าเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านหลังนี้มาก่อน แต่คืนนี้เขาทำเรื่องให้คนทั้งคฤหาสน์ต้องประหลาดใจ“รีบไปสิวะ พวกนี้ ทำงานไม่ได้เรื่อง อยากถูกไล่ออกรึยังไง”สาวรับใช้ลนลานรีบนำหญิงสาวของชายหนุ่ม เดินขึ้นบันไดที่ทอดย

เขาตาโตอยู่สามวินาทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าเข้ม“เธอนี่มันไม่รู้จักบุญคุณคนเลยนะ เธอรู้ไหมว่าฉันต้องใช้คนเท่าไหร่ถึงจะหากระเป๋าเก่าๆ ของเธอกลับมาได้ ไอ้โจรปัญญาอ่อนนั่นไม่ทิ้งขยะในกระเป๋าของเธอไปหมดก็บุญเท่าไหร่แล้ว”เธอหน้าค้าง ไม่คิดว่าจะถูกทวงบุญคุณเร็วขนาดนี้“ขอบคุณมากนะวิกเตอร์”ยังไงเขาก็สมควรได้รับคำนี้ เธอยิ้มสวยมากในวินาทีนั้นก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วเดินไปที่หน้าต่างห้อง เขามองตามแผ่นหลังของเธอ สายตาคมกริบซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้“เธอรีบไปอาบน้ำเถอะ แล้วก็เข้านอนได้แล้ว เพราะพรุ่งนี้เราจะต้องไปลงเรือกันตั้งแต่เช้า”คำสั่งที่แสนธรรมดานั่นทำให้เธอถึงกับหน้าเซียว มาลินีไม่ยอมหันไปมองคนที่นอนรอเธออยู่บนเตียง เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก เธอยังเป็นสาวเป็นแซ่ แถมยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ควรจะสละตัวเองมานอนร่วมกับหนุ่มกรีซจอมหยิ่งคนนี้หรือ เธอจะทำอย่างไรดีมาลินี นี่เธอจะต้องนอนเตียงเดียวกับผู้ชายคนนี้จริง ๆ หรือหัวใจของเธอเต้นรัวไปหมดแล้ว เธอกำลังจะประสาทเสียตายอยู่รอมร่อ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าตาอย่างไร แต่สำหรับเธอแล้ว ถ้าเขาได้เห็นว่าหน้าของเธอซีดแค่ไหน เขาต้องหัวเราะจนสำ

“ขอจูจุ๊บทีหนึ่งนะ” แค่นั้นแหละ เจ้าหล่อนก็ผลักเขาด้วยความแรงจนร่างนั้นพลัดตกลงจากเตียงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นพรม เขาร้องโอ้ยดังลั่นไปทั้งห้อง เอเงียบกริบ เขาค่อยๆประคองตัวขึ้นนั่ง หญิงสาวกระโดดลงจากเตียง แล้วไปยืนเท้าสะเอวอยู่ที่มุมหนึ่ง พยายามระงับอาการตื่นเต้นเอาไว้ให้สงบ ปั้นหน้ายักษ์ใส่เขา เขาชี้หน้าเธอ“เธอถีบฉันตกเตียง...ให้ตาย...เธอคิดจะฆ่าฉันเหรอ”เธอแสร้งหัวเราะหึๆในลำคอ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมองบางอย่างของเขาที่ยังผงาดอยู่กลางลำตัว เธอยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทัน จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ก้มลงมองของตัวเอง แล้วยกมือขึ้นจะตบมันสักฉาดสองฉาด“กับผู้หญิงแบบนี้ แกยังกล้ามีอารมณ์อีกเหรอ หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย”แต่มันไม่หยุด ยังยั่วเย้าอยู่ได้ เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จำเป็นต้องรีบกลับห้องนอนส่วนตัวของตนเอง แล้วรีบเข้าห้องน้ำ เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานเป็นชั่วโมง อาบน้ำชำระล้างร่างกายจนสะอาดเกลี้ยงเกลาแล้วถึงได้ออกมาสู่โลกภายนอกอีกครั้งที่ห้องรับประทานอาหารอันหรูหรา อาหารสุดวิเศษถูกนำมาจัดเสิร์ฟต่อหน้าชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ และหญิงสาวแปลกหน้าที่แต่