Semua Bab รักร้ายพี่ชายข้างบ้าน: Bab 81 - Bab 86

เจ้านาย....ครอบครัวของเขาที่ไม่ใช่มีแค่พ่อกับแม่อย่างเช่นเมื่อก่อนเพราะตอนนี้เขามีทิชามีลูกๆ ที่เป็นครอบครัวที่เขาจะรักษาและดูแลอย่างดีที่สุด ครอบครัวที่เขาไม่คิดว่าอยากจะมีแต่มาตอนนี้ถ้าไม่มีพวกเขาเขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงก็อาจจะทำตัวเสเพลเหมือนเดิม เขาอยากจะขอบคุณทิชาที่ยอมให้โอกาสเขาถึงสงครั้งสองคราว ถ้าเธอไม่รักเขาเธอก็คงไม่ยอมให้อภัยเขาอย่างแน่นอนเพราะเธอรักเขา รักมาตลอดรักมานานหลายปีความรักของทิชาที่มีให้เขาเขาก็จะขอตอบแทนโดยการเป็นสามีที่ดีให้กับทิชาและเป็นพ่อที่ดีให้กับลูกๆ เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีที่สุดในแบบฉบับของเขา เขาจะไม่ทำให้ทิชาเสียใจอีกเป็นอันขาดเขาเข็ดแล้วเพราะแค่ทิชาจะพาลูกไปจากชีวิตเขาเขาก็แทบจะทนไม่ไหวถึงกับหลั่งน้ำตาขอร้องอ้อนวอนไม่ให้เธอไป แต่ถ้าเขายังโง่งี่เง่าทำอะไรไม่คิดอีกชาตินี้เขาคงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าทั้งลูกทั้งเมียทิชา.........จากวันนั้นมาถึงวันนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าและตอนนี้เธอท้องได้สี่เดือนกว่าแล้วค่ะ หน้าท้องของเธอก็เริ่มใหญ่ขึ้นเพราะมีลูกแฝดแต่เธอก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกพี่เจ้านายเพราะช่วงนี้เขามุ่งมั่นในการทำกายภาพบำบัดอันที่จริงถ้าเธอบอกเขาตอนนี้

เจ้านาย..."อ๊ะ พี่นาย" ทิชาร้องเสียงหลงเมื่อเขาอุ้มเธอแล้วเดินกลับเข้าบ้านคือเธอคงจะงงและสงสัยว่าทำไมเขาถึงอุ้มเธอได้โดยไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บปวด"เรียกพี่ทำไมครับ หื้มมม^^""พี่นายทำไมอุ้มทิชาได้พี่ไม่เจ็บขาเหรอ""ถึงเจ็บพี่ก็อุ้มไหว""ไม่เอาค่ะพี่วางทิชาลงเลยนะ พี่ไม่ต้องอุ้มพี่ปล่อยทิชาพี่ยังไม่หายดีเลย"เขาไม่ตอบเอาแต่เดินยิ้มกลับเข้าบ้านจนมาเจอป้าพยาบาลทั้งสองคนที่แอบมองดูเหตุการณ์อยู่ซึ่งเขาก็ขยิบตาให้เป็นอันรู้กันความจริงก็คือเรื่องที่เขาเดินได้มีเพียงป้าพยาบาลสองท่านนี้เท่านั้นที่รู้แต่เขาก็ขอร้องไม่ให้บอกใครแม้แต่แม่ของเขาที่เป็นคนจ้างป้าทั้งสองมาดูแลเขาเพราะเขาอยากเซอไพร์สทุกคนซึ่งป้าพยาบาลก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อเขาขอร้องก็เลยปล่อยเลยตามเลยไปเขาอุ้มทิชาเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคนเพราะพ่อกับแม่ของเขาพร้อมกับเด็กๆ ได้ไปที่ฝรั่งเศสเพื่อทำเอกสารเกี่ยวกับเด็กทั้งสองที่ต้องย้ายมาอยู่ไทยอย่างถาวร เขาอุ้มทิชามาที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะค่อยๆ วางเธอลงอย่างเบามือ"พี่นายเดินได้แล้วทำไมไม่บอกทิชา>ทิชาทำหน้างอเพราะงอนที่เขาปิดบังเรื่องที่เขาเดินได้"ก็พี่อยากเซอไพร์สเมียนี

เช้าวันต่อมา....เธอตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน เมื่อลืมตาตื่นก็ไม่เจอพี่เจ้านายแล้วค่ะสงสัยจะอยู่ในห้องน้ำ พอเธอขยับตัวลุกขึ้นนั่งสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดไดอารี่ของตัวเองกางไว้บนโต๊ะที่เธอไม่รู้ว่ามันมาอยู่บนโต๊ะได้ยังไงเพราะเมื่อคืนเธอเก็บมันไว้ในลิ้นชักแล้วนี่นา"หรือเราจะลืมเก็บ" เธอคิดคนเดียวในใจและพอเธอหยิบมันขึ้นมากะจะพับเก็บแต่สายตาเธอก็ดันไปสะดุดเข้ากับลายมือของใครบางคนที่เธอมั่นใจว่าไม่ใช่ลายมือเธออย่างแน่นอนที่เขียนต่อท้ายตัวหนังสือของเธอที่เธอเขียนไว้เมื่อคืน"ลายมือพี่เจ้านายนี่นา" เธอจึงหยิบมันขึ้นมาอ่านว่าเขาเขียนอะไรลงไปข้างในนั้น"พี่ขอโทษนะครับที่พี่รักทิชาช้าไป แต่ตอนนี้พี่มั่นใจแล้วว่าพี่รักทิชา รักมากที่สุด และจะรักคนเดียวตลอดไป พี่จะไม่ขอสัญญาแต่พี่จะทำให้ทิชาเห็นเองว่าความรักที่พี่มีให้ทิชามันมากมายแค่ไหน ตอนนี้เราก็มีลูกด้วยกันสี่คนแล้วนะพี่หวังว่าเราจะมีคนที่ห้าคนที่หกตามมาเรื่อยๆ พี่จะเป็นความสุขให้ทิชาตลอดไปจะดูแลทิชาดูแลลูกๆ ของเรา เราจะคอยเฝ้าดูพวกแกเติบโตไปด้วยกันนะ รักสุดหัวใจ.....แต่งงานกับพี่นะครับคนดีน้ำตาเธอไหลออกมาหลังจากที่อ่านข้อความนั้นจบ นี่เขาขอเ