Semua Bab รักร้ายพี่ชายข้างบ้าน: Bab 61 - Bab 70

เจ้านาย....."พี่ยอมรับว่าเมื่อก่อนพี่ไม่เคยชอบเราเลยเพราะเราเอาแต่ตามตอแยพี่จนพี่รำคาญ จนมาวันนึงที่เรามีความผูกพันกันโดยไม่ตั้งใจในตอนนั้นพี่ก็ยังไม่ยอมรับกับตัวเองว่าความรู้สึกที่พี่มีให้เราเริ่มเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมยังคงพูดจาร้ายๆ ให้เราเจ็บปวดเหมือนเดิมจนวันที่เราจากพี่ไป ตอนนั้นพี่รู้สึกเหงารู้สึกว่าอะไรบางอย่างในชีวิตมันเปลี่ยนไปมันรู้สึกเหงาเวลาที่ไม่ได้ยินเสียงเรามาคอยก่อกวนเหมือนเช่นทุกวัน แต่พี่แม่งก็ยังดึงดันที่จะคิดว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับเราจนวันที่เรากลับมาพี่ถึงรู้ว่าความรู้สึกของพี่มันคิดกับเราแบบไหน แต่เราก็จำพี่ไม่ได้จำความรู้สึกที่เคยมีให้พี่ไม่ได้เราทำเหมือนพี่เป็นคนแปลกหน้าทิชารู้ไหมว่าตอนนั้นพี่อยากได้ความรู้สึกแบบเก่าที่ทิชามีให้พี่กลับคืนมา พี่สัญญาว่าจะดูแลรักษาความรักที่เรามีให้พี่จะไม่ทำให้เราเสียใจเพราะคำพูดและการกระทำของพี่อีก มันอาจจะช้าไปที่จะบอกเราตอนนี้ ""พี่พูดเหมือนพี่รักทิชา""ถ้าจะบอกว่าทั้งรักทั้งหวงเราจะเชื่อไหม""รัก...หวง""อืม มันอาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อที่ผู้ชายอย่างพี่จะพูดคำว่ารักกับเราเพราะเมื่อก่อนเราไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่เลย การกระทำขอ

เจ้านาย.....เขาพยายามจะไม่โมโหแล้วนะแต่พอเห็นหน้าของมันกับหน้าของทิชาที่ยิ้มหน้าระรื่นให้มันถ่ายรูปก็อดไม่ได้ หึ รู้ว่าทิชามากับลูกกับผัวก็ยังไม่วายตามมาด้วยหน้าด้านชิบหายไอ้นี่เขาจะทำยังไงไม่ให้มันได้ใกล้ชิดทิชาอีก แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากเพราะทิชากับมันสนิทกันซ้ำมันยังคอยช่วยเหลือทิชามาตลอดตั้งแต่ต้น จะว่าไปความดีความชอบของมันคงจะมากกว่าเขาหลายร้อยเท่าแต่ถามว่าเขาจะยอมแพ้ให้มันไหม ไม่มีทาง เพราะขนาดมันตามทิชาตั้งหลายปีทิชายังไม่เคยให้มันเป็นมากกว่าเพื่อนเลยแต่เขาดูออกแต่แรกแล้วว่ามันคิดเกินเพื่อนกับทิชาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วเขาแค่กลัวว่าสักวันทิชาอาจจะรักมันก็ได้ เขาต้องตัดไฟแต่ต้นลมและในขณะที่เขากำลังอุ้มเด็กๆ เข้าบ้านน้องนิชาก็ถามเขาโดยเขาไม่รู้ว่าทำหน้ายังไงให้ลูกได้ถามแบบนั้น"คุงลุงขาทำไมทำหน้าแบบนั้นค๊าคุงลุงเป็นอาราย""คุงลุงทำหน้าเหมือนอึไม่ออกเลยค๊าบ>หื้มมม?? " ทำหน้าเหมือนอึไม่ออก มันหน้ายังไงวะ"คุงลุงทำหน้าบึ้ง มันน่ากลัวมากๆ เลยนะค๊า น้องไม่ชอบเลยคุงลุงต้องยิ้มสิค๊า^^""โอครับลุงจะไม่ทำหน้าบึ้งเนอะลุงจะยิ้ม^^" เขาต้องฝืนยิ้มให้ลูกเห็นเพราะไม่งั้นลูกๆ อาจจะกลัวเขาได้

ทิชา...เวลาต่อมา....ตั่บ ตั่บ ตั่บปึก ปึก ปึก ปึก ปึก"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ พะ พอแล้วฮื้ออออทิชาไม่ไหวแล้ว" เธอขอร้องพี่เจ้านายให้หยุดรังแกร่างกายเธอสักทีเพราะเขาทำมันตั้งแต่เช้ามืดจนตอนนี้จะเจ็ดโมงเช้าแล้วเธอเกรงว่าเด็กๆ จะมาเรียกเพราะมันได้เวลาเด็กๆ ต้องตื่นกันแล้วด้วย"อีกแป๊บ พี่ยังไม่เสร็จ ซี๊ดดดด อื้มมมม อ่าาาส์"ปั่ก ปั่ก ปั่ก"ว๊าย พี่นาย!!! " เธอร้องเสียงหลงเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นทั้งที่ตรงส่วนนั้นของเรายังสอดประสากันอยู่ เขาอุ้มเธอเดินไปวางตรงโซฟาที่วางชิดริมหน้าต่างที่มองออกไปเห็นวิวของท้องฟ้าและทะเล เขาถอนแก่นกายใหญ่ออกแล้วก็จับเธอหันหลังก่อนที่จะจับแท่งร้อนเข้ามาอีกครั่งปึก!!"อ๊ะ จุก อื้ออเบาๆ ได้มั้ย""ไม่ได้พี่เบาไม่ไหวร่องของเรามันบีบรัดพี่แน่นขนาดนี้จะให้พี่เบายังไงไหว ซี๊ดดด"พี่เจ้านายเอื้อมมือมาบีบเคล้นเต้านมของเธออีกครั้งที่ตอนนี้มันแดงไปด้วยรอยมือของเขา บียแรงบ้างหนักบ้างจนเธอต้องร้องออกมา"อื้มมม พะ พี่นาย อย่าบีบแรงได้มั้ยคะทิชาเจ็บนมไปหมดแล้ว" "ก็นมเรามันน่าบีบน่าจับน่าดูดนี่นา อืมพูดแล้วก็อยากกินนมเมีย เปลี่ยนท่ากันเถอะ"ร่างเธอลอยหวือด้วยฝีมือของเขาเขานั่งลงบนโซฟาแ

เจ้านาย....ครึ่งชั่วโมงต่อมาซึ่งมันเป็นครึ่งชั่วโมงที่ยาวนานมากสำหรับเขาในตอนนี้เพราะเขาเอาแต่จ้องมองไปที่ประตูหน้าห้องฉุกเฉินที่ทิชาถูกพาตัวเข้าไป ไม่นานพยาบาลก็ลากแปลนอนออกมาซึ่งคนที่นอนอยู่บนแปลก็คือทิชาที่ตอนนี้เธอยังคงหลับไม่ได้สติ เขาไม่รอช้ารีบวิ่งไปถามอาการทันที"คุณหมอครับเมียผมเป็นยังไงบ้างเธอเป็นอะไรทำไมเธอถึงเป็นลมเธอปลอดภัยดีแล้วใช่ไหมครับ" เขาถามคำถามรัวๆ ด้วยความรวดเร็วพร้อมกับมองหน้าคนที่นอนไม่ได้สติที่ตอนนี้กำลังถูกเข็นไปยังห้องพัก"ใจเย็นๆ ครับ คือตอนนี้ภรรยาคุณปลอดภัยดีแล้ว จากประวัติของคนไข้เธอเคยได้รับอุบัติเหตุมาจนกระทบกระเทือนทางสมองและทำให้ความจำของเธอเลือนหายไป เมื่อครู่ทางเราได้สแกนสมองคนไข้ดูแล้วซึ่งมันไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วง""แล้วที่เธอเป็นลมไปเพราะอะไรครับ""เธออาจจะกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอได้ลืมมันไปและเธอคงจะพยายามคิดหรือนึกจนทำให้เกิดอาการเครียดจนเป็นลม"นั่นก็แปลว่าทิชาอาจจะหายจากอาการสมองเสื่อมงั้นเหรอครับคุณหมอ""อันนี้หมอก็ตอบไม่ได้ครับต้องรอให้คนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อน งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ""ครับ ขอบคุณนะครับ"ตอนนี้เขากับเด็กๆ แล้วก็ไอ้ฮัทมารวมกัน

ทิชา....ในขณะที่เธอกำลังจะขยับตัวเพื่อลุกนั่งใครคนนึงก็รีบเดินเข้ามาถึงตัวเธออย่างไว"จะลุกทำไมไม่บอก""พะ...พี่นาย" เธอมองหน้าคนที่เธอเกือบจะลืมไปจากความทรงจำ คนที่เธอไม่ได้เจอหน้าเขามานานหลายปี คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก คนที่เคยทำให้เธอเสียใจและร้องไห้"ทิชาเป็นไงบ้างปวดหัวอยู่ไหม" เขาไม่พูดเปล่าแต่เขาก็เอามือมาเกี่ยวผมของเธอที่ปกหน้าปกตาไปทัดหูแล้วก็เอามือลุบไปที่ใบหน้าของเธอย่างช้าๆ เธอยังไม่รู้จะพูดอะไรทำได้แค่นั่งมองหน้าเขา"พี่ตกใจแทบแย่ที่จู่ๆ ทิชาก็หมดสติไป ลูกๆ ก็ร้องไห้ตกใจเหมือนกันที่เห็นทิชาเป็นแบบนั้น""ลูกๆ พี่รู้เรื่องเด็กๆ แล้วเหรอคะ" เขารู้ได้ยังไงกันเธอไม่เคยบอกให้เขารู้และบอกให้ทุกคนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับแต่ทำไมเขาถึงรู้เรื่องลูกๆ ได้"รู้สิ ทิชาใจดำมากเลยนะที่ปิดบังเรื่องลูกกับพี่" "ใครกันแน่ที่ใจดำ" เธอพูดเบาๆแต่ไม่รู้เขาจะได้ยินไหมนะ "ทิชา...ทิชาพูดแบบนี้แปลว่าความทรงจำของทิชากลับมาแล้วใช่ไหม" เขาพูดเรื่องอะไรความทรงจำอะไร"พี่หมายความว่าไงทิชาไม่เข้าใจ""ทิชาจำไม่ได้เหรอว่าตัวเองประสบอุบัติเหตุจนคงามจำเสื่อมไปหนึ่งปีเต็มๆ ""ความจำเสื่อม?? พี่อำทิชาห