Semua Bab เกมหัวใจมาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

“ข่าวดีที่ว่านี้ก็คือ...” มหาเศรษฐีชราเอ่ยเสียงทรงพลังที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ ราวกับกำลังจะได้เป็นเจ้าของโลกใบนี้ “ผมกำลังจะแต่งงาน”“แต่งงาน!!!” ร็อกกี้ละสายตาจากไอริส หันกลับไปมองเวทีทันที เขาเห็นเจ้านายของเขาจ้องมองลงมาที่หญิงสาวผู้สง่างามนั้น เธอผู้ปริรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจส่งตอบกลับ ก่อนจะปรายสายตามองไปโดยรอบเพื่อทักทายกับทุกคน ในฐานะมาดามคนใหม่ของตระกูลผู้ร่ำรวย กระทั่ง เจ้าหล่อนหันเจอเขา สายตาที่ประสานกันนั้นเบิกกว้าง ตกใจ ประหลาดใจ และช็อกหัวใจของไอริสเต้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่เพราะถูกขอแต่งงานกลางฝูงชน แต่เธอกำลังจะเสียชายหนุ่มผู้เป็นที่รักไปตลอดกาล เธออยากอธิบายให้เขาเข้าใจว่า เธอไม่ได้รักชายชรา แต่เธอหวังในทรัพย์สินของเขาเท่านั้น ทว่า ไม่รู้ว่าเขาจะให้โอกาสเธออีกหรือไม่“ที่รัก...มาหาผมสิ” มัสซิโมกวักมือเรียกหาเธอแล้ว หญิงสาวหน้าซีดเผือด แต่ยังฝืนยิ้มได้กว้างขวางราวกับนางงามโลก เธอละสายตาจากชายหนุ่มผู้เป็นคนรัก หันกลับไปมองว่าที่สามีบนเวทีร็อกกี้ได้แต่อึ้ง เขามองเธอเดินขึ้นเวที เพื่อไปหาว่าที่เจ้าบ่าวที่ยังตัณหากลับไม่เลิก ท่ามกลางเสียงปรบมือระงมที่ไร้ความจริงใจ“ไม่ได้ฝ

“เวลานี้เหรอ” ชายชราเลื่อนสายตามองหญิงสาวที่เจ้าหนุ่มยังจับมือไว้แน่น เธอดูตระหนกไม่น้อย เพราะเธอไม่เข้าใจว่าเขาจะพาเธอมาแนะนำกับท่านประธานมัสซิโมเพื่ออะไร“ครับ เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด”“มัสซิโมคะ” น้ำเสียงใสแจ๋วของมาดามป้ายแดงดังก่อนตัวจะปรากฏ เธอหายไปจากงานเกือบชั่วโมง เพื่อไปเปลี่ยนชุดใหม่ เติมเครื่องสำอางบนใบหน้า สวมสร้อยเพชรอันใหม่ที่ราคาแพงกว่าที่เคยได้รับหลายเท่า “ฉันพร้อมจะเต้นรำกับคุณแล้วค่ะ"ตาแก่มัสซิโมต้อนรับเมียสาวด้วยการกางแขนซ้ายออก เจ้าหล่อนกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของมหาเศรษฐีอย่างเต็มอกเต็มใจ“สวยมากที่รัก”เมริสาอึ้งกับภาพที่เห็น นี่เหรอ คนที่ไอริสเลือก คนที่เธอจะแต่งงานด้วย หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเห็นใจ เธอรู้แล้วว่าทำไมเขาจึงอยากให้เธอมาด้วยกัน เขาคงอยากให้เธอจับมือเขาไว้แน่นๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้เขาก้าวผ่านมันไปและทันทีที่ไอริสหันมาเห็นเมริสา เจ้าหล่อนช็อกไปสามวินาที ทั้งแปลกใจ ประหลาดใจและสงสัย โดยเฉพาะเมื่อเห็นคนรักของเธอยืนอยู่ตรงนี้ด้วย เธอหน้าซีดเหมือนไก่ต้มขมิ้นที่ร้าน เครื่องสำอางราคาแพงช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย“เรื่องสำคัญที่ว่านั้น เอาไว้คุย

“เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย”เธอยังไม่กลับไปที่ห้องครัว แต่แวบเข้าห้องน้ำก่อน“แล้วเราจะรู้ได้ยังไง เคยเสียที่ไหน” เธอถลกกระโปรงขึ้น แล้วถ่างขาออก ก้มลงไป “ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติไปจากเดิมเลย รอยอะไรก็ไม่มีสักอย่าง” เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามตัวเอง “ตกลงเราถอดกางเกงในเอง หรือว่าเขาเป็นคนถอด”เธอไม่น่าเมาหนักขนาดนั้นเลย แค่กางเกงในตัวเดียวยังรักษาไว้ไม่ได้เมริสาใส่กางเกงกลับเข้าที่เดิม แล้วออกจากห้องน้ำ เมื่อถึงห้องครัว ทุกสายตาจับจ้องเธอแบบไม่กระพริบ แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก อัญชลีพยักหน้าให้ลูกสาว ต้อนรับการกลับมาของเธอ แม้จะสายไปหน่อยก็ตาม สมชายแหวกพนักงานทุกคนออกมา ตรงเข้ามาสวมกอดเธอไว้ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจริงใจ“ขอบคุณค่ะผู้จัดการ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันสบายดี”สมชายใช้นิ้วบีบจมูกตัวเอง “หล่อนไปเมาที่ไหนมา กลิ่นเหล้าหึ่ง”“ใครยังไม่อาบน้ำก็รีบไป” อัญชลีบอกลูกสาว “ส่วนพวกที่เสร็จธุระส่วนตัวแล้ว ช่วยกันเก็บของให้เรียบร้อย เตรียมกลับร้าน”ดวงมณีเดินหน้าตึงเข้ามา แล้วชี้หน้าเมริสา“เธอทำให้ร้านเสียหายป่นปี้ รู้ตัวรึเปล่า ตอนนี้ใครๆ ก็คิดว่าร้านฉันเป็นซ่องโสเภณี”“อะไรคะเจ๊ มาถึงก็ด่าฉอดๆ เจ๊ไม

“ไคล์...ที่ร๊ากกกก” เจ้าหล่อนไม่รอช้าให้ผู้ชายคนแรกที่เธออยากแต่งงานด้วยหลุดมือไปง่ายๆ เธอรีบหอบร่างที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ วิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว“ชิ! มีเสน่ห์เหลือเกินนะ ขนาดทำหน้าเหมือนผีดิบตลอดเวลา” เธออดวิจารณ์เขาไม่ได้ เพราะตัวเธอเองก็หวั่นไหวไม่น้อยยามต้องสบดวงตาสีเขียวคู่นั้น “ถ้ายิ้มสักนิด คงหล่อขึ้นเป็นกอง ยังไงก็เถอะ ต้องขอโทษด้วยนะ หวังว่าคุณจะรับมือกับยัยสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ได้”เธอสบายใจขึ้น คิดว่าไม่เสียเวลาที่ตัดสินใจมาคุยกับผู้หญิงปัญญาอ่อนเอาแต่ใจคนนี้ เธอจบปัญหาทั้งหมดไม่ได้ แต่อย่างน้อย ร้านอาหารของเธอก็รอด“เธอรับปากแล้วนะ ว่าจะเลิกยุ่งกับร้านอาหาร ถ้าเธอผิดคำพูด ขอให้เธอไม่สมหวังในความรัก”หญิงสาวยิ้มกว้าง กลับมาสดใส เธอหันหลังจะกลับไปยังที่ของตน แต่ดันเจอกับตัวปัญหาใหญ่เบ้งตรงหน้าซะก่อน“ร็อกกี้” เขาเป็นอีกคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าตอนนี้ แต่เขาก็ชอบโผล่มาเรื่อย“ขอคุยด้วยหน่อย”“ขอโทษด้วยนะคะ เรือเทียบท่าแล้ว ฉันต้องกลับไปพร้อมกับที่ร้านค่ะ” เจ้าหล่อนแจ้งแค่นั้นแล้วเดินต่อ อึดใจหนึ่ง เธอหยุดแล้วพูดในสิ่งที่สมองอันน้อยนิดของเธอจะคิดได้ “อ้อ...คุณอย่าพยายามปั่นหัวฉั

“ใครบอกกินไม่ได้ยะ อย่าเล่นตัวนักเลยแม่คุณ หัดใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์เสียบ้าง เดี๋ยวแก่ตัวไปเหมือนเจ๊ดวงจะไม่ทันการ จะหาว่าเจ๊ไม่เตือน”เมริสาหัวเราะ พูดถึงผู้ชายคนนี้ แต่เธอกลับนึกถึงผู้ชายอีกคน“เจ๊...ถามอะไรหน่อยสิ” เธออยากถามนะ แต่พอจะเอ่ยออกมาจริงๆ กลับอึกอัก รู้สึกกระดากปากชอบกล“จะถามอะไรก็รีบถามมาสิ รอตอบอยู่”“ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวเจ๊หาว่าฉันไร้สาระ”สมชายพยายามตื๊อให้เธอถามเสียให้ได้ แต่หญิงสาวเลี่ยงไปแจกอาหารไกลๆ“อุ๊ยตาย!!!” อยู่ๆ สมชายก็อุทานลั่นอย่างลืมตัวเมื่อมองไปเห็นเทพบุตรสุดหล่อผู้หนึ่งเดินมาหยุดที่หน้าประตูร้านอาหาร หญิงสาวมองตามสายตาระริกระรี้ของสมชายไปจนเจอเขาคนนั้น“ไคล์”ชายหนุ่มเหลียวมามองทางเธอ เขาครุ่นคิดอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนเปลี่ยนจากเดินเข้าร้าน ตรงมาหาเธอแทน หัวใจของเธอเต้นระส่ำ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ภาพครั้งสุดท้ายที่เจอกันผุดขึ้นในตาอีกแล้ว มันทำให้แก้มเธอสุกปลั่ง เขามาหยุดต่อหน้าเธอ ก้มมองเธอ ขณะสมชายแหงนมองใบหน้าหล่อของเขาอย่างทึ่งๆ“ชิมไหมคะ” สมชายนำเสนอ พร้อมขยิบตาปริบๆชายหนุ่มหยิบปอเปี๊ยะในถาดของหญิงสาวขึ้นดู“อะไรเหรอ”เมริสาที่จ้องหน้าเขาแบ