All Chapters of เกมหัวใจมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

“เฮ๊ย!!!”ชายหนุ่มดับเครื่องรถแล้วรีบลงไปดูคนเจ็บด้วยความร้อนใจ แต่ไม่ทันจะช่วย เจ้าหล่อนลุกขึ้นเสียก่อน เขาตรงเข้าไปจะประคอง“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก”“เลือดไหลนี่”หญิงสาวตกใจ “ตรงไหนคะ”“ข้อศอก”เธอพลิกข้อศอกขึ้นดูทันที พอเห็นแผลและเลือดก็ร้องเสียงหลง “เลือดจริงๆ ด้วย” ก่อนเงยหน้ามองเจ้าของรถอันตรายแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง...เขาเองเหรอ“มีบาดเจ็บตรงอื่นอีกไหม” เสียงของเขานุ่มทุ้ม น่าฟังจริงๆ หญิงสาวถึงกับเคลิ้ม จนเขาต้องเรียกสติ “คุณ!!”“คะ? มีอะไรคะ?”“สงสัยสมองคุณจะได้รับการกระทบกระเทือน คุณไปโรงพยาบาลเถอะ ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”เธอฟังเสียงเขาอย่างหลงใหล มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นแบบไม่รู้เบื่อ ชนิดลืมความเจ็บ ลืมความแสบ ลืมว่าเลือดยังไหลอยู่เธอกำลังตักตวงความสุขเล็กๆ ที่หัวใจเรียกร้องมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าคมเข้มแบบระยะประชิด ดวงตาคมสวยทำให้หัวใจเธอเต้นรัว กลิ่นกายของเขาทำให้เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านไปหมด“ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ ฉันจะเป็นลม”ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาใจ หันหลังให้เธอ แล้วเดินกลับไปที่รถ หญิงสาวที่กำลังจะเป็นลม ตกใจ รีบเรียกเขาทันที“อ้าวคุณ! ชนแล้วหนี

“ได้ค่ะเจ๊” เมริสาให้คำยืนยันแทนมารดาเสียเอง “ฝีมือทำอาหารของเชฟอัญชลีเป็นเลิศไม่แพ้ใคร แต่ไม่มีใครรู้จริงๆ หรอก ว่าแท้จริงแล้ว เชฟอัญชลีคือพาติสิเย่อันดับหนึ่งของอิตาลี”“โอเว่อร์” อัญชลีว่าลูกสาว“ช่วยหน่อยน่ะ”อัญชลีพยักหน้า จำต้องรับปาก เพราะมันเป็นหน้าที่ ดวงมณียิ้ม โล่งใจ เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เธอมีนัดคุยงานเพิ่มเติมกับผู้จัดการฝ่ายอาหารและเครื่องดื่มของเรือเอมี่ที่ชั้นสี่ ซึ่งถูกจัดแบ่งเป็นชั้นออฟฟิศตรงส่วนท้ายเรือ“ทำงานๆ อย่าอู้ แสดงศักยภาพออกมาให้โลกตะลึง” สมชายแกล้งตะโกนตามหลังเจ้านายไป ก่อนจะหันมาหัวเราะกับเมริสา “ตัวเองไปล่อนทั่วเรือ แต่ห้ามพนักงาน แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”หญิงสาวเห็นด้วยกับผู้จัดการร้อยเปอร์เซ็นต์ “เหอะ ให้นางไปน่ะดีแล้ว ทางนี้จะได้ทำงานกันสนุกๆ ไม่เครียด หายใจสะดวก” เธอพูดพลางเตรียมพร้อมปฏิบัติงานอย่างเต็มที่ “มีอะไรให้ช่วยไหมคะเชฟใหญ่”อัญชลีจ่ายงานให้ผู้ช่วยทุกคนจนครบครัน ก่อนบอกให้ทุกคนประจำที่“ทำไมมีแต่เมนูธรรมดาๆ ไม่เห็นมีเมนูขึ้นชื่อของทางร้านเลย” สมชายอ่านรายชื่ออาหารจากเอกสารบนแผ่นพลาสติก ด้วยความงง “ที่เราเสนอไปถูกกาทิ้งหมดเลย เหลืออยู่ไม่กี่เมนู”

“หายไปไหนมายะ” สมชายรีบดึงเธอออกไปพูดที่มุมห้องครัว ซึ่งห่างจากคนอื่นๆ ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานพอสมควร “หน้าซีดปากสั่นเชียว ทำอย่างกับหนีอะไรมา”เมริสาหายใจเข้าออกแบบลึกยาว ก่อนจะตั้งสติแล้วพูดเสียงนิ่ง แต่รุกรน“ฉันหายไปนานไหม”“แล้วไปไหนมาล่ะยะ ไอ้ฉันก็นึกว่าหล่อนขี้แตกตายคาห้องส้วมไปแล้ว โชคดีนะที่เจ๊ดวงยังไม่ได้เข้ามา ไม่อย่างนั้น หล่อนโดนดีแน่ ต้องว่ายน้ำกลับฝั่งนะจะบอกให้”“เอาล่ะ ในเมื่อฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บนะ” พูดจบเจ้าหล่อนก็เดินไปอย่างรวดเร็ว สมชายอยากจะตะโกนด่า แต่ก็ระงับปากไว้ ก่อนจะหันไปเอ็ดลูกน้องที่กำลังมองและซุบซิบนินทา“ทำงานๆ อย่าอู้”เมริสาเข้าห้องน้ำ ตรงไปยังอ่างล้างหน้า เธอกวักน้ำล้างหน้าล้างตาเรียกความสดชื่น ก่อนเงยหน้ามองกระจกบานใหญ่ที่กำลังส่องภาพของหญิงสาวโทรมๆ คนหนึ่ง“ตะกี้เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” เจ้าหล่อนกำหมัดแน่น ก่อนยกขึ้นดู ก็เห็นร่องรอยฟกช้ำ “ฉันต่อยหมอนั่นจริงๆ ฉันทำบ้าอะไรลงไป หมอนั่นไม่ปล่อยเราไว้แน่”เธอภาวนาให้เขาจำหน้าเธอไม่ได้ ใบหน้าที่ไม่สวยเตะตาพอให้เขาจดจำเสียงเคาะประตูดังติดต่อกันสามครั้ง ก่อนจะเป็นเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง

“ว๊าว!” เธอทั้งอึ้งทั้งตื่นเต้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเดินอยู่ท่ามกลางคนหรูหราพวกนี้ ทุกคนที่เดินสวนเธอมา ล้วนแล้วแต่งตัวสวยงาม สง่าและแพงลิ่วทั้งนั้น ทุกคนมีสายตาที่ไม่ต่างกัน นั่นคือมองเธออย่างสงสัย“ฉันแค่ผ่านมา” เธอพูดกับตัวเองเท่านั้น เพราะรู้ว่าสายตาของพวกเขาบอกว่าเธอแปลกแยกจากคนแถวนี้ “ฉันไม่ได้พักอยู่ที่นี่หรอกน่า”หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ มองดูประตูห้องที่ออกแบบได้วิจิตรไปอย่างเพลิดเพลิน จนเกือบลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่“จริงสิ ยัยไอริสล่ะ???” เธอหันมองรอบกาย ทุกห้องล้วนปิดสนิท มีแต่ตัวเลขกำกับแต่ไม่มีชื่อบอกหน้าห้องเสียด้วย แล้วเธอจะเจอไอริสได้อย่างไร “ต้องถามพวกพนักงานที่ดูแลชั้นนี้สินะ”เมื่อคิดได้ดังนั้น หญิงสาวมองหาพนักงานทันที ไม่นานนัก เธอก็เห็นพวกเขายืนสนทนาเครียดกันอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง หัวหน้ากับลูกน้องกำลังสั่งงานกันอยู่เป็นแน่“ถ้าเราเข้าไปถาม เขาจะบอกเราเหรอ” หญิงสาวก้มมองเสื้อผ้าของตัวเอง “เขาคงไม่เชื่อแน่ว่าเรารู้จักกับสาวสวยคนนั้น ที่พักอยู่ในชั้นหรูหราราคาแพงขนาดนี้”แต่ถ้าไม่เสี่ยงดู เธอก็คงไม่มีเวลาพอจะมานั่งเฝ้าที่นี่หรอกนะ เธอมีงานสำคัญรออยู่ที่ห้องจัดเลี้ยง เธอตัด

“ถึงฉันจะไม่คู่ควรมีเธอไว้ในครอบครอง แต่ฉันก็ยินดีจะเก็บรักษาเธอไว้ จนกว่าจะตามหาเจ้าของที่แท้จริงเจอ” หญิงสาวสอดแหวนเก็บไว้ในบราข้างซ้าย ที่ซึ่งคิดว่าปลอดภัยกว่าตู้เซฟในธนาคารเสียอีก “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เอาไปขายกินหรอก ต่อให้ยากจนข้นแค้นแค่ไหน ฉันสัญญาว่าเธอจะได้กลับไปอยู่กับเจ้าของที่เธอจากมา”เมริสาเดาว่าเจ้าของแหวนคงเป็นใครสักคนที่พักอยู่ชั้นหรูนั่น แต่เธอไม่มีเวลาเคาะประตูทุกห้องแล้วถามไถ่หรอกนะเธอลงจากสวรรค์ กลับเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงที่โอ่โถง หรูหรา อลังการ บัดนี้ เหล่าบรรดาไฮโซ บุคคลที่มีชื่อเสียง นักธุรกิจ ตลอดจนนักข่าวที่ได้รับเชิญ แห่มารวมตัวกันอย่างเนืองแน่น“เทศกาลหนังเมืองคานรึเปล่าเนี่ย” เธอเดินพลางชมงานเสมือนตัวเองเป็นแขกร่วมงานอีกคน “คนดังบนปกนิตยสารตั้งหลายคนแน่ะ นั่นก็นักแสดงชื่อดัง ส่วนคนนั้นดีไซเนอร์จากฝรั่งเศส”เธอใช้สายตาไล่มองจนกระทั่งมาจบที่หญิงสาวที่งามสง่าที่สุดในงานครั้งนี้“จูเลียร์” ดาราสาวมากบทบาทที่โดดเด่นยิ่งกว่าใคร นาทีนี้สาวรุ่นใหญ่ตรึงสายตาทุกคนไว้อย่างชะงัด รวมทั้งพนักงานเสิร์ฟอย่างเธอด้วย “หน้าตาของเธอ ไร้รอยทุกข์ตรม รอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้า คือการแสด