Semua Bab Triplets and a Second Chance: Bab 241 - Bab 250

Chapter 241Si Andrei ay nanlaki nang todo ang mga mata. Napatigil siya, agad isinara ang pinto, ngunit mula sa labas ay rinig niya ang sunod-sunod na hampasan ng baston.“What the fvck?” bulong niya, nanginginig ang kamay. “Palagi akong napapalo noon, pero si kuta? Ngayon lang—ngayon lang nangyari ‘to.”Lumipas ang ilang minuto, ngunit hindi pa humihinto ang palo.Nag-aalala si Andrei na baka may mangyari nang masama sa kapatid, kaya nag-ipon siya ng lakas ng loob, humugot ng malalim na hininga, at sumugod pabalik sa loob.Nadatnan niya si Argus na pawisan na ang buong likod, halos punit ang polo, at muli pa sanang hahampasin ng matanda ang baston.“Lolo, tama na ho!” sigaw ni Andrei habang yinakap ang matanda mula sa likod. “Baka mapatay n’yo na si Kuya!”“Naawa ka sa kanya ngayon?” mariing tanong ng matanda. “Siraulo iyang kapatid mo! Nakapa inutil!”“Sa sarili ko ako naaawa!” sagot ni Andrei, malakas, halos nagmamakaawa. “Kapag napatay n’yo si Kuya, ako ang magmamana ng kumpanya!

Chapter 243*Sa Mansyon ng De Luca *Sa madilim at mabahong basement, humihingal ang natitirang kidnapper tanging nabubuhay pa, pero halos wala nang anyo. Tatlong araw na siyang tinotorture. Halos hindi na siya tao.Sa harap niya, nakaupo si Argus, tuwid ang likod, malamig ang titig parang isang demonyong ipinanganak sa dilim. Nakapatong ang siko sa tuhod, habang marahan niyang iniikot ang maliit na kutsilyong tila laruan lang sa kanyang mga daliri.“Magpatuloy ka sa pagtanggi,” banayad ngunit nakakatakot ang boses ni Argus. “Marami pa akong alam na paraan para pahirapan ka. Puwede kong ipatikim sa’yo lahat ng sakit na mas gugustuhin mo na lang mamatay.” Bahagyang ngumiti si Argus, isang ngiting walang buhay. “Huwag kang mag-alala… sisiguraduhin kong hindi ka mamamatay.”Kumurap nang mabilis ang talukap ng kidnapper, at mula sa kanyang bibig ay tumulo ang malapot na dugo. Hindi na niya kaya. Hindi na niya kayang tiisin lahat ng pahirap na ginagawa sa kaniya.“Mag… magsasalita na ako…”

Chapter 245Nakaupo si Andrei sa tabi ni Amara tulad ng iniutos ni Argus ay hindi umaalis kahit sandali.Si Amara naman ay nanatiling tulala. Nakatitig lamang sa labas ng bintana, animo’y may hinahanap sa ulap na walang sinuman ang makikita.Paulit-ulit na sumulyap si Andrei sa tanawing tinitigan niya, pero walang makuha.“Ano bang tinitingnan niya?” bulong niya sa sarili.Hanggang sa bigla itong magsalita. Hindi man lang lumingon si Amara, ngunit ang boses niya ay sapat upang magbigay ng kilabot.“Hindi mo kailangang bantayan ako. Huwag kang mag-alala… hindi ako magpapakamatay bago mamatay ang kuya mo.”Parang may humimas sa batok ni Andrei. Nanindig ang kanyang balahibo.“S-Sister-in-law…” huminga siya nang malalim bago magpatuloy, “mali si kuya sa nangyari. Oo, alam ko ‘yon. Pero kung iisipin mo mula sa pananaw niya, noon… wala naman siyang ibang pagpipilian.”Mabagal na binaling ni Amara ang tingin sa kanya—hindi galit, hindi rin umiiyak. Ngunit puno ng pagod, kirot, at poot na n

Chapter 247Maambon pa rin nang araw ng libing ni Elara tila pati langit ay nakikiramay sa lungkot na bumabalot sa lahat.Sa malawak, ang puting kurtina ay pumapagaspas sa hangin, at ang mga kandila sa loob ay kumikislap-kislap, pilit na lumalaban sa hangin. Sa gitna, nakalagay ang black-and-white na litrato ni Elara, napakainosente ng ngiti, kasama ang memorial tablet na nakapatong sa gitnang altar. Napalilibutan ang lahat ng puti at berdeng korona ng bulaklakDahan-dahang humigpit ang hawak ni Amara sa payong, nanlalamig ang buong katawan.“Celine…” mahina niyang usal, halos maputol ang boses sa ginaw.Marahang tumingin si Celine sa kanya, namumugto ang mga mata sa pag-iyak.“Amara… kung gusto mo, maupo ka muna,” wika niya habang bahagyang inilalapit ang payong. “Mukha kang nahihilo na.”Umiling si Amara, pinilit tumuwid ang tindig.“Hindi. Kaya ko pa,” aniya, kahit nanginginig ang mga daliri.Dumating ang pamilya De Luca. Naroon si Don Lorenzo at si Alberto, parehong seryoso ang mu

Chapter 249Sa ilalim ng rumaragasang ulan, isang matangkad at matikas na lalaki ang mabilis na lumapit. Halos hindi alintana ang lakas ng patak nang lumuhod siya at marahang pinulot ang nawalan ng malay na si Amara. Walang alinlangan, wala ring isang tingin man lamang sa paligid, agad niya itong kinandong at naglakad palayo, tila bang ang buong mundo’y nawala at tanging si Amara lamang ang mahalaga.Samantala, si Argus ay mabilis na isinugod sa ospital. Nang makita ng doktor ang kutsilyong nakatarak sa dibdib nito, agad siyang nanlumo.Halos diretsong pababa sa puso ang tama.Walang awa ang gumawa nito, bulong ng doktor sa sarili habang iniilawan ang mga mata ni Argus gamit ang flashlight, sinusuri kung gaano na kalala ang kondisyon.“Diyos ko… Argus…” garalgal na iyak ni Donya Luciana, halos paos ang boses, nanginginig habang nakahawak sa braso ng doktor. “Doktor, may pag-asa pa ba ang anak ko? Pakiusap… iligtas ninyo ang anak ko. Kahit ano… kahit magkanoi gagawin iligtas niyo lang