Semua Bab เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง: Bab 21 - Bab 30

:: กระต่ายเจ้าเล่ห์ :: “ให้นางเข้ามา”เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นหลังเสาต้นใหญ่ที่อยู่ห่างพวกเขาไม่กี่ผิน ก่อนร่างสูงภายใต้อาภรณ์สีม่วงเข้มลายมังกรดำเดินสบัดชายแขนเสื้อเดินกลับเข้าไปยังห้องตรงหน้า“แอบฟังอยู่นี่เอง”รั่วอิงเหยาขยับปากตำหนิหลัวฉางเฟิงเบา ๆ หากแต่ไม่พ้นคนหูดีอย่างฉินเส้าได้ยินเข้า“คุณหนูใหญ่รั่วโปรดรักษามารยาทด้วย”รั่วอิงเหยารีบเม้มปากเป็นเส้นตรง แสร้งก้มหน้าเศร้าแล้วเดินตามฉินเส้าเข้าไปยังห้องพักส่วนตัวของหลัวฉางเฟิง“เจ้าช่างกล้านัก บุกเรือนส่วนตัวข้า”ทันทีที่เข้ามาเหยียบพื้นที่ส่วนตัว หลัวฉางเฟิงก็ไม่ประวิงเวลา กล่าวเหน็บแนมสตรีร่างแน่งน้อยทันที“หม่อมฉันขอประทานอภัย หากไม่มีเรื่องเร่งด่วนคงมิกล้าบุกเรือนส่วนตัวของหลัวซื่อจื่อเช่นนี้”น้ำเสียงเศร้าสร้อยสั่นเครือและร้อนรนดังรายงาน“เรื่องเร่งด่วนที่เจ้าว่าคงมิพ้นเรื่องรับโทษจากฮ่องเต้”หลีวฉางเฟิงใช้น้ำเสียงเหน็บแหนมถามขึ้นรั่วอิงเหยาได้ยินน้ำเสียงถากถางนั้นก็ไม่พอใจหากแต่ต้องกักเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ พยายามท่องไว้ในใจ เขาคือหนทางรอดทางเดียวของนางในตอนนี้"เรื่องนั้นก็ส่วนหนึ่ง หากแต่หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญกว่านั้นมาท

:: คนร้าย ::ห้องลับจวนซื่อจื่อเซียะ!เสียงแส้หวายกระทบกับผิวหนังจนปริแตก"จะยอมรับแล้วหรือไม่"ฉินเส้าถามเสียงเหี้ยมเกรียมบุรุษชุดขาวถูกมัดมือกับโซ่ตรวนทั้งสองข้าง กางลอยอยู่บนพื้นสูงหนึ่งจั้ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดสด ๆ ปะปนกับเลือดที่แห้งเกรอะกรังเพราะถูกทรมานมาแล้วครึ่งก้านธูป แววตาเขาไร้ความกลัวเกรงใด ๆ กับการลงทัณฑ์ที่แสนโหดร้ายครั้งนี้"ถุย!"คนร้ายพ่นน้ำลายปนเลือดลงพื้นอย่างท้าทายองครักษ์ที่ได้ชื่อว่าเลือดเย็นไร้ปรานีเซียะ เซียะ!ฉินเส้าลงแส้หวายบนร่างคนร้ายคนเดิมสองครั้งจนกระอักเลือดออกมาอาบลำคอไหลลู่สู่เศษซากเสื้อสีขาวที่บัดนี้ย้อมไปด้วยโลหิต"ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง ใครเป็นคนว่าจ้างเจ้ามาลอบสังหารคุณหนูใหญ่รั่ว"คนถูกทรมานได้ยินชื่อหนึ่งปรากฎขึ้นถึงกับแยกเขี้ยวหัวเราะลั่นราวสมน้ำหน้าเจ้าของนามนั้น"เจ้าขันอันใด"คำถามที่ฉินเส้าถามเมื่อครู่ไม่เห็นจะมีคำใดกระตุ้นคนร้ายให้ยิ้มและหัวเราะได้"ข้าขันคนโง่อย่างพวกเจ้าที่ปกป้องคนชั่ว! ถุย"เอ่ยจบก็ถ่มน้ำลายลงพื้น แววตาเคียดแค้นฉายแววออกมาอย่างชัดเจน"สามหาว!"เซียะ!ฉินเส้าลงหวายบนร่างคนร้ายตรงหน้าอย่างหนักหน่วงเมื่อเขากล้ากล่าววาจ

:: ชนวนแค้น ::รั่วอิงเหยานึกแผนการเข้าไปในเรือนอันหนิงจนหัวแทบแตกแต่ก็ไม่มีวิธีไหนที่จะเข้าไปในนั้นได้เลย"โอ๊ย! ถ้าเหยียนตู้อยู่ตอนนี้คงดีจะได้ให้ใช้วิชาตัวเบาเข้าไปข้างใน"องครักษ์ผู้นี้เมื่อไหร่จะกลับมา ออกไปซ้อมขี่ม้าถึงขั้วโลกเหนือแล้วกระมัง"โฮ่ง!"เสียงเห่าของสนุขตัวหนึ่งดังขึ้น"เจ้าสี่ขา"รั่วอิงเหยามองสุนัขที่กำลังหมอบกระดิกหางอยู่มุมหนึ่งของกำแพงรอยยิ้มบนใบหน้านางก็กลับมาอีกครั้งนางรีบวิ่งไปหาสุนัขสีอ่อนที่เหมือนจะเป็นมิตรทันที"เจ้าหมาน้อย เจ้าคือเทพสุนัขมาโปรดข้าสินะ""โฮ่ง!"รั่วอิงเหยาเอ่ยชมสุนัขน้อย ส่วนมันเหมือนฟังออกจึงเห่าตอบกลับรั่วอิงเหยาก้มลงมองรูช่องว่างที่สุนัขตัวนั้นนอนขวางอยู่พร้อมประกายในดวงตา"รูหมาลอดแล้วอย่างไร ขอให้เข้าไปในห้องลับนั้นได้ข้าไม่เกี่ยงอยู่แล้ว"เอ่ยจบก็รีบดึงสุนัขตัวนั้นให้ออกมาจากช่องทางแล้วมุดตัวเข้าไปในรูหมาลอดนั้นแทน"โฮ่ง โฮ่ง!"ดวงตาเรียวรีของเจ้าสุนัขจ้องมองไปที่รั่วอิงเหยา เสียงเห่าสองครั้งนั้นคล้ายกับคำด่าทอที่นางแย่งใช้ช่องทางของมัน"ชู่~ ไว้ข้าจะมาตอบแทนเจ้านะ"รั่วอิงเหยาหันมายิ้มให้เจ้าสี่ขา ก่อนจะรีบหลบหลีกไปตามพุ่มไม้ โดยม

:: ชดใช้บาป ::รั่วอิงเหยาทนฟังสิ่งที่จริงครึ่งไม่จริงครึ่งไม่ไหวจึงเผยตัวออกไปโดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมา"ไม่จริง! เรื่องทั้งหมดไม่ใช่อย่างที่เจ้าได้ยินมา"รั่วอิงเหยาสบตามองเสี่ยวผิงอย่างร้องขอให้นางเชื่อสิ่งที่ตนพูดสักนิด หากแต่คนเรามักไม่มีอะไรได้ดั่งใจทันทีที่เสี่ยวผิงเห็นรั่วอิงเหยายืนอยู่ตรงหน้า ความแค้นที่สั่งสมมาหลายปีแต่ไม่มีโอกาสแก้แค้นมาถึงแล้ว"รั่วอิงเหยา!"เสี่ยวผิงอาศัยตอนที่ฉินเส้าเผลอคลายแรงกดไหล่ตนรีบพุ่งมาทางรั่วอิงเหยาพร้อมมีดสั้นที่ล้วงออกมา"ฉินเส้า!""อย่า!"หลัวฉางเฟิงตะโกนสั่งฉินเส้าให้ปกป้องรั่วอิงเหยา หากแต่รั่วอิงเหยากลับตะโกนขัดขวางไม่ให้ฉินเส้าทำร้ายเสี่ยวผิงฉึก!แผ่นหลังบางรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีเมื่อกระบี่คมกริบฟันเข้า"คุณหนูใหญ่รั่ว!"ฉินเส้าตกใจที่จู่ ๆ รั่วอิงเหยาก็ผลักเสี่ยวผิงหลบคมกระบี่นั่น ส่วนตัวเองกลับยอมบาดเจ็บแทนคนที่คิดร้าย"ท...ทำไม ท่านช่วยข้าไว้ทำไม"เสี่ยวผิงถามเสียงสั่นเครือ นางจ้องมองบาดแผลทั้งที่มือเพราะผลักมีดสั้นนางออก และแผ่นหลังที่เริ่มมีสีแดงสด ๆ ไหลซึมผ่านเสื้อผ้าสีอ่อนของรั่วอิงเหยาด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก"เสี่ยวผิง...

:: ความจริงในอดีต ::เรือนรับรอง , จวนซื่อจื่อรั่วอิงเหยาสลบไปเกือบสองชั่วยาม บัดนี้นางค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นพร้อมความเจ็บปวดที่แผ่นหลัง"โอ๊ย!""คุณหนูใหญ่รั่วระวัง!"รั่วอิงเหยาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงเตือนที่คุ้นหู ก่อนจะเห็นหน้าคนที่ช่วยพยุงนางให้ลุกนั่งเอาไว้"เสี่ยวผิง"ทั้งตกใจ ทั้งประหลาดใจที่เห็นเสี่ยวผิงอยู่ในห้องตน ส่วนคนถูกเรียกเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป รีบปล่อยรั่วอิงเหยาที่นั่งมั่นคงแล้วหันหลังเตรียมหนีหน้า"ช้าก่อน โอ๊ย!"รั่วอิงเหยาลืมตัว นางเพียงอยากรั้งเสี่ยวผิงเอาไว้จึงลุกอย่างไม่ระวังจนแผลที่หลังปริเลือดซึม"ระวังเจ้าค่ะ"เสี่ยวผิงทำใจไม่ได้จึงวิ่งกลับมาช่วยพยุงรั่วอิงเหยานั่งบนตั่งนอนอีกครั้ง"เจ้าไม่เป็นอะไรนะ หลัวซื่อจื่อไม่ได้ลงโทษเจ้าใช่หรือไม่"น้ำเสียงที่แสนจริงใจทำให้หัวใจที่มืดมนของเสี่ยวผิงค่อย ๆ ละลาย"ท่านห่วงตัวเองก่อนเถิด คิดจะให้ข้ารู้สึกผิดจึงทำเช่นนี้ใช่หรือไม่"เสี่ยวผิงตำหนิรั่วอิงเหยา แต่เสียงกลับสั่นเครือเหมือนเป็นคนผิดเอง ดวงตาเรียวรีเริ่มเอ่อนองไปด้วยม่านน้ำตาที่กักกั้นเอาไว้รั่วอิงเหยาเห็นท่าทางของสาวใช้จึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับม