Semua Bab เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง: Bab 41 - Bab 47

"แม่สื่อว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ"เห็นสามีรำคาญถึงกับเขียนเวลาตกฟากที่เป็นความลับสำคัญของสตรีไว้โจ่งแจ้งเช่นนั้น แม่สื่อที่ว่าคงมากันหลายคนจริง ๆรั่วหนานเฉินตวัดสายตามองฮูหยินปิงหลังด้วยแววตาเหยียดเล็กน้อย"วาจาของฝ่าบาทสูงส่งจริง ๆ สามารถเปลี่ยนคนที่ใจคอเราะร้ายให้กลายเป็นที่รักของคนที่เคยชังได้ภายในพริบตา เจ้าคิดว่าแม่สื่อพวกนั้นจะกล้าบอกคุณชายที่ไหว้วานมาว่าดวงไม่สมพงษ์กับบุตรสาวเจ้าหรือ"คำพูดคำถกถางของรั่วหนานเฉินดูท่าแล้วคงไม่มีวันจะมองบุตรสาวคนโตนี้อย่างอ่อนโยนได้อีกแล้ว"เช่นนั้นท่านพี่ก็เลือกสักคนให้ลูกเถิดเจ้าค่ะ"ปิงเซียวหลันฟังผู้เป็นบิดาเหน็บแนมบุตรสาวไม่ไหวจึงประชดกลับ"เลือกหรือ พิธีอภิเสกของชิงเอ๋อร์ถูกเลื่อนอย่างไม่มีกำหนด เจ้าจะให้บุตรสาวเจ้าออกเรือนตัดหน้าเชียนชิง ทั้ง ๆ ที่นางเป็นต้นเหตุให้น้องสาวถูกเลื่อนงานแต่งเยี่ยงนั้นหรือ!"คิดถึงเรื่องนี้แล้วรั่วหนานเฉินปวดใจยิ่งนัก หากวันนั้นรั่วอิงเหยาไม่กล้าดีวางยารั่วเชียนชิง ป่านนี้สกุลรั่วก็กลายเป็นพ่อตาขององค์ชายใหญ่ไปแล้ว"ท่านพี่จะไม่ยอมปล่อยความผิดนี้ของอิงเหยาไปเลยใช่ไหมเจ้าคะ"ใช่ว่ารั่วหนานเฉินปวดใจแทนบุตรสาวคนเล็กค

"ชิงเอ๋อร์ หลังจากดื่มยาชุบชีวิตแล้วร่างกายเจ้าก็ผิดปกติ ป่วยง่าย หอบเหนื่อยเร็ว ใช่หรือไม่"คนถูกถามตกใจเล็กน้อย ก่อนจะนึกได้ว่าพี่สาวตนยังมีสายเลือดของหมออยู่ครึ่งหนึ่ง เรื่องแค่นี้นางย่อมสังเกตออก"เป็นอย่างที่พี่หญิงกล่าว"รั่วอิงเหยาหน้าเศร้าลงมองน้องสาวอย่างเป็นห่วงระคนสำนึกผิด"เพราะพี่ไม่ดีแท้ ๆ เจ้าถึงกลายเป็นคนขี้โรคจนถูกเลื่อนงานอภิเสกออกไปอย่างไม่มีกำหนด"คำพูดของพี่สาวช่างเหมือนเข็มนับหมื่นทิ่มแทงอกรั่วเชียนชิงพร้อมกัน"ไม่ต้องห่วง พี่จะช่วยเจ้าให้กลับมาแข็งแรงโดยไวจะได้เข้าพิธีอภิเษกกับองค์ชายใหญ่เร็ว ๆ"รั่วเชียนชิงถึงกับใจหล่นวูบ รู้สึกครางแคลงใจกับคำพูดของพี่สาวจนทนเก็บความสงสัยที่เก็บซ่อนไว้ในใจไม่อยู่เอ่ยถามออกมาเสียงสั่นและแผ่วเบา"พี่หญิงไม่โกรธชิงเอ๋อร์ที่แย่งองค์ชายใหญ่มาหรือเจ้าคะ"รั่วเชียนชิงเพิ่งรู้ความจริงหลังจากที่ฟื้นจากผงเจ็ดราตรีว่าอิงเหยาต่างหากที่พบหลัวอี้เฟิงและรักเขาเป็นคนแรก นางจึงไม่โกรธที่ถูกพี่สาววางยา"ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ต่อให้เวลานั้นข้ารักอี้เฟิงมากเพียงใด หากเขาและข้าใจไม่ตรงกัน สุดท้ายเขาก็จะเลือกหัวใจที่ตรงกับเขาอยู่ดี...นั่นคือเจ้า"

"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้ว ไปเรียนราชครูเร็ว"เสียงคนคุยกันเบา ๆ ดังอยู่ด้านหลัง รั่วอิวเหยาจึงค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมองพร้อมเอ่ยถาม"ชิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง"นางอยากรู้วิชาแพทย์ของสกุลปิงเก่งกาจสมคำร่ำลือหรือไม่"คุณหนูรองได้ท่านหมอหลวงจากในวังมาช่วยไว้แล้วเจ้าค่ะ"แม้จะมีหางเสียงแต่น้ำเสียงที่ตอบคุณหนูใหญ่นั้นอย่างกระแทกแดกดันจากความเข้าใจผิดก่อนหน้าว่านางทำร้ายคุณหนูรองแสนบอบบาง"หมอลวงจากในวัง"คนในวังจะรู้เรื่องนี้และมาได้จังหวะเหมาะเหม็งเช่นนี้เชียวหรือ"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้วเชิญท่านคุกเข่ารอท่านราชครูมาแจงโทษเถิดเจ้าค่ะ"นางถูกคนลอบทำร้ายกลับไม่มีใครสนใจ แม้พอฟื้นสาวใช้ยังจะให้นางทำตามคำสั่งรั่วหนานเฉินที่สั่งไว้ตอนนั้นอีก หากนี่ไม่ใช่นิยายที่นางแต่งเองกับคงคิดว่ารั่วอิงเหยาถูกเก็บมาเลี้ยงแล้ว"ท่านราชครู"คิดน้อยใจตัวเองได้ไม่ทันไร รั่วหนานเฉินก็มาถึงที่ ด้านหลังมีปิงเซียวหลันตามมาห่าง ๆ หากแต่เหมือนถูกสั่งห้ามยื่นมือมาสอดจึงได้แต่มองบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง"ดียิ่งนัก! คิดว่าฮ่องเต้โปรดปรานเลยปีกกล้าขาแข็งวางยาพิษซ้ำกับน้องสาว!"เสียงข่มต่ำ แววตาแข็งกร้าว จ้องมองบุตรสาวอย่างกรุ่นโกรธ"ข้

ปกติรั่วเชียนชิงไม่ได้ติดพี่สาวถึงแตะเนื้อต้องตัวกันเช่นตอนนี้ แถมน้ำเสียงที่สนทนากันกลับมีแต่ความจริงใจและเชื่อใจกัน"พี่หญิง ใบหน้าท่าน..."รั่วเชียนชิงเพิ่งสังเกตรอยช้ำแดงที่แก้มขวาของพี่สาว"แค่เล็กน้อย" รั่วอิงเหยาคลี่ยิ้มให้น้องสาว"เพราะข้า ข้าทำให้ทุกคนเข้าใจพี่หญิงผิด"ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจของรั่วเชียนชิง บ่อน้ำตาที่ตื้นเขิน ค่อย ๆ หลังหยาดน้ำใสออกมาท่วมขอบกั้น"อย่าโทษตัวเอง เพราะเมื่อก่อนพี่ร้ายกับคนอื่นไว้มาก ไม่แปลกที่ใครเห็นเหตุการณ์ตอนนั้นจะเข้าใจเป็นอย่างอื่น"คำพูดยืดยาวที่ไม่มีความประชดประชันทำให้รั่วหนานเฉินมองบุตรสาวคนโตด้วยความประหลาดใจ"เจ้า...ไม่ได้วางยานางจริง?"ควรเป็นเพียงเสียงนึกคิดในหัว แต่รั่วหนานเฉินกลับลืมตัวเอ่ยเป็นเสียงถามออกมา"อิงเหยาไม่ได้ทำ แต่ก็ไม่เชิง""เหยาเอ๋อร์พูดอะไรลูก"ปิงเซียวหลันไม่เข้าใจบุตรสาว จะปฏิเสธแต่กลับทิ้งท้ายเหมือนตนเองทำ"เรื่องนี้ลูกจะต้องสืบสาวราวเรื่องและนำตัวคนผิดมาให้ท่านพ่อลงโทษ""พูดจาโอหัง เจ้าเป็นเพียงสตรีธรรมดา จะไปืบหาความจริงด้วยวิธีอันใด"สายตาที่รั่วหนานเฉินมองนางนั้นมีแต่ความขบขันและเหยียบย่ำความคิดเกินตัว"ลู