Semua Bab เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง: Bab 11 - Bab 20

ตรอกซือซ่าน :รั่วอิงเหยาเอนตัวลงนอน นางพยายามข่มตาให้หลับแต่กลับมีเรื่องให้คิดไม่ตกจนต้องลุกขึ้นมานั่งกลางดึกสงัด“ใครกันที่ช่วยข้าไว้”พยายามคิดถึงผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือตนก่อนหน้านั้นหากแต่ยิ่งคิด นางยิ่งเห็นความทรงจำเป็นเพียงเลือนลางราวหมอกควัน“ยามไหนแล้ว”เมื่อคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ร่างบอบบางจึงเลิกคิด เดินไปแง้มหน้าต่างเพื่อดูดวงดาว หากแต่ลืมไปว่านี่คือตลาดมืดใต้ดินไม่สามารถบอกเวลาตายตัวได้ชัดเจน“ทำไมเหยียนตู้ถึงหาตรอกซือซ่านไม่เจอ”นางเขียนไว้เองกับมือว่ายาชุบชีวิตนั่นอยู่ที่ตรอกซือซ่าน แถมตรอกนี้ผู้คนก็รู้จักเป็นอย่างดี แต่ฟังจากเหยียนตู้เล่าให้ฟังราวกับว่าที่แห่งนี้ไม่มีตรอกซือซ่านนี้แล้ว“เฮ้อ! ดูเหมือนว่าการใช้ชีวิตในนิยายตัวเองจะไม่ราบรื่นแล้วสินะ”รั่วอิงเหยาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง นางทอดมองไปยังถนนด้านล่างที่อยู่เบื้องหน้า ตอนนี้ผู้คนบางตาจนแทบจะกลายเป็นเมืองร้าง บ่งบอกว่านี่คงจะดึกมากแล้วคงเป็นเวลาเข้านอน“ไหน ๆ ก็นอนไม่หลับแล้ว ลองไปเดินดูหน่อยดีกว่า”กล่าวจบรั่วอิงเหยาก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมขนแกะที่เหยียนตู้หามาให้ หยิบหมวกคลุมสีเดียวกับเสื้อคลุมเดินออกไปยังถนนเบื้องหน้าทั

บาดเจ็บ ::รั่วอิงเหยาเดินตามเส้นทางที่เลือกจนมาโผล่ชายป่าของเมืองหนานโจว เวลานี้ท้องฟ้าทอประกายสีแสด เหล่านกกากำลังบินกลับรัง บ่งบอกว่าคงเป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว“เหนื่อยชะมัด”ออกมาจากตลาดมืดใต้ดินได้นางก็ยกสองมือขึ้นืดเส้นยืดสาย สูดอากาศด้านอกให้ชุ่มปอด จากนั้นจึงกลับมาสนใจมองรอบ ๆ บริเวณที่ตนอยู่“น่าจะไปได้ไม่ไกล”ความรู้สึกของนางบอกเช่นนั้นว่าสองคนที่ชิงยาขอนางไปต้องอยู่ในป่านี้เป็นแน่“ทางนี้แล้วกัน”ยืนค้ำเอวมองซ้ายแลขวาอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเดินไปทางซ้ายมือตามแนวขอบป่า ดวงตาราวกวางน้อยมองซ้ายมองขวาในใจก็นึกหวาดกลัว กลัวจะมีสัตว์ป่าโผล่ออกมาให้เป็นอุปสรรค“เอ๊ะ! สองคนนั้นหรือเปล่า”รั่วอิงเหยาเดินมาไดเประมาณหนึ่งก็พบบุรุษสวมหมวกคลุศีรษะเช่นเดียวกับนาง ต่างก็แค่ของบุรุษทั้งสองเป็นสีดำทั้งหัวจรดเท้า“คุณ…”รั่วอิงเหยากำลังจะตะโกนเรียกบุรุษทั้งสองที่เหมือนกำลังยืนหารืออะไรกันอยู่ หากแต่เสียงของนางกลับหยุดลงเมื่อหางตามองเห็นคนชุดดำกลุ่มหนึ่งห่างจากนางไปราว ๆ สามผิง ในมือพวกเขากำลังง้างธนูเล็งเป้าไปยังบุรุษสองคนที่เหมือนจะไม่รู้ตัว“ซวยแล้ว ทำไมต้องมาเจอโจรตอนนี้ด้วย”รั่วอิงเหยาค่อย

ซื่อจื่อแห่งหนานโจว ::“คุณหนู!”“พวกเจ้าทำอะไรคุณหนูข้า!”เหยียนตู้ตื่นมากลางดึกแต่กลับไม่พบรั่วอิงเหยาจึงรีบออกตามหาจนมาพบเข้ากับสถานการณ์ตรงหน้าและเข้าใจผิด“บังอาจ! เจ้ากล้าหันกระบี่เข้าหาซื่อจื่อรึ”ผู้ติดตามคุณชายรูปงามรีบตะเบ็งเสียงใส่อย่างเกรี้ยวกราด กระบี่ในมือหันปลายใส่เหยียนตู้พร้อมประมือกันได้ทุกเมื่อ“ผู้นี้คือซื่อจื่อ”เหยียนตู้ใจหายวูบเมื่อรู้สถานะอีกคน หากแต่เขายังไม่เชื่อจนกว่าจะได้มีหลักฐานเหมือนอีกฝ่ายจะอ่านสายตาเหยียนตู้ออกจึงดึงป้ายห้อยเอวออกมาแสดงพร้อมแนะนำตัว“องครักษ์หยกทองฉินเส้า และนี่คือซื่อจื่อแห่งหนานโจว หลัวฉางเฟิง”ตุบ!เหยียนตู้เห็นหลักฐานป้ายหยกทองถึงกับคุกเข่ารับความผิด“องครักษ์เหยียน เหยียนตู้แห่งจวนราชครู ถวายบังคมซื่อจื่อ”“องครักษ์ของจวนราชครู เช่นนั้นแม่นางผู้นั้นคือ…”หลัวฉางเฟิงถามเสร็จจึงปรายตามมองสตรีที่นอนพิงอยู่ต้นไม้ใหญ่“สตรีนางนั้นคือคุณหนูใหญ่แห่งจวนราชครูรั่ว รั่วอิงเหยาพ่ะย่ะค่ะ”ซื่อจื่อหลัวฉางเฟิงขมวดคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อบุตรีคนโตของจวนราชครูที่มีชื่อเสียงร้ายกาจโด่งดังไปหลายหัวเมือง เหตุใดถึงใจกล้าบ้าบิ่นเอาตัวมาขวางความตายแทนตนเ

สตรีผู้น่าสงสาร :“ซื่อจื่อเสด็จ”ฉินเส้าส่งเสียงบอกการมาเยือนขอหลัวฉางเฟิง พร้อมกับประตูที่เปิดกว้าง ปรากฎร่างสง่างามน่าเกรงขามของบุรุษสวมาภรณ์สีเข้มเพิ่มความโดดเด่น ใบหน้าคมคร้าม คิ้วหนาเรียงแพดกดำราวขนนก มองยามใดนึกว่าเทพเซียนจำแลงกาย“ถวายบังคมซื่อจื่อ”รั่วอิงเหยาพร้อมองครักษ์ติดตามรีบคำนับหลัวฉางเฟิงอย่างนอบน้อม“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”ปกติแล้วหลัวฉางเฟิงมิใช่คนที่จะสนใจสตรี ทว่าครานี้รั่วอิงเหยาถือว่ามีพระคุณต่อเขาจึงทำตามมารยาทถามไถ่อาการบาดเจ็บสักหน่อย“หม่อมฉันดีขึ้นแล้ว ขอบพระทัยซื่อจื่อที่เป็นห่วง”“เช่นนั้นก็ดี”เหตุใดน้ำเสียงของเขาถึงคล้ายไม่พอใจนางเช่นนี้“เหยียนตู้เล่าให้หม่อมฉันฟัง ซื่อขื่อใช้หญ้าเซียนซิงของมีค่ารักษาหม่อมฉัน”“รู้ด้วยรึว่าของสิ่งนั้นสำคัญ”คล้ายถูกตำหนิ หากแต่นางไม่ได้ร้องขอให้เขาใช้ยาวิเศษนี้รักษาสักหน่อย“หากซื่อจื่ออยากได้หญ้านี้คืน อิงเหยาก็พร้อมจะหามาชดใช้ให้เพคะ”ตำหนิมา นางก็ประชดกลับ จะได้ไม่เสียชื่อเสียงความเป็นนางร้าย“ข้าจะรอ”รั่วอิงเหยาถึงกับกัดปากเม้มตแน่น จ้องมองหลัวฉางเฟิงอย่างไม่พอใจนางแค่พูดประชด แต่เขากลับจริงจัง แล้วแบบนี้จะไปตามหาห

“ใจเย็น ๆ อย่าแตกตื่น…อย่าแตกตื่น”รั่วอิงเหยากำลังสะกดจิตตัวเองให้หายหวาดกลัวหากคนร้ายต้องการชีวิตนางจริง ๆ เหตุใดต้องส่งจดหมายลับนั้นมาเพื่อให้นางรู้ตัวว่าอีกไม่นานทหารจากฉีโจวจะมาจับนางที่นี่ร่างบอบบางที่ผ่ายผอมลงเล็กน้อยจากการถูกพิษก้าวย่างถึงหน้าประตู มือแน่งน้อยจับขอบประตูทั้งสองเอาไว้อย่างสั่น ๆ ค่อย ๆ แง้มประตูออกเล็กน้อยพอให้ดวงตาสอดส่องดูความปลอดภัยด้านนอกได้“ทางสะดวก”ด้านนอกมีข้ารับใช้เดินสวนไปมาอยู่ไกล ๆ ตอนนี้คงไม่มีคนคิดจะลอบฆ่านางแล้วรั่วอิงเหยาก้าวออกจากธรณีประตูเรือนรับรองอย่างสง่า สายตาสอดส่องหาใครสักคนมาตอบคำถามนาง“คุณหนูใหญ่รั่ว” เสียงใสเสียงหนึ่งเรียกนางเอาไว้รั่วอิงเหยาใจหายวูบเสียวสันหลังวาบนึกว่าเป็นนักฆ่าผู้นั้น“เสี่ยวผิง! ตกใจหมด”“คุณหนูใหญ่รั่วตกใจเสี่ยวผิงเรื่องอะไรเจ้าคะ”ดวงตาใสเป็นประกายของสาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มมองรั่วอิงเหยาอย่างสงสัย“ไม่มีอะไร ๆ”จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าเมื่อครู่นางเจออะไรมา“แต่เมื่อครู่คุณหนูใหญ่รั่วดูหวาดระแวงเสี่ยวผิง”น้ำเสียงสาวใช้แผ่วบางเหมือนคนทำอะไรผิดแล้วไม่รู้ตัว“ไม่มีอะไรจริง ๆ เจอเจ้าก็ดีแล้ว ตอนนี้หลัวซื่อจื่ออยู่