บทที่ 59 ทิ้งไว้เหมือนที่เคยทำ

“น้องชาค่อยๆ เดินนะครับ”

ร่างสูงโปร่งของสิบทิศหิ้วปีกภารัชชาขึ้นมาที่เพนส์เฮ้าส์ กว่าจะเอานิ้วเธอแตะสแกนเปิดลิฟต์ได้ก็เกือบสิบนาที ตอนนี้เธอยังเมาไม่ได้สติเดินนวยนาดหน้าเกือบทิ่มพื้น

เธอเมาหนักจนขาจะรั้งร่างไว้ไม่อยู่ ต้องคอยดึงรั้งคนข้างกายให้ช่วยประคองไปข้างหน้า

โชคดีที่สิบทิศดื่มไม่เยอะ เห็นอาการเธอฟูมฟายแล้ว หนักกว่าเขาที่อกหักจากรักแรกอีก

หมอไป๋อยู่ในชุดทำงานยังไม่ได้อาบน้ำ เขานั่งรออยู่ที่โซฟามาชั่วโมงกว่าแล้ว พอได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น เขาก็ลุกจากโซฟาเดินปรี่ออกไปข้างนอกทันที

“คุณไป๋...”

สิบทิศตัวชาดิก เมื่อปะทะสายตากับร่างสูงของหมอไป๋ ใบหน้าหล่อคมขยับสายตามองภรรยาที่นัวเนียชายที่ไม่ใช่สามีอยู่ เรียวแขนโอบลำคอรุ่นพี่หนุ่มแล้วซบอิงราวกับหมอนข้าง

หมอไป๋ขบกรามแน่น มองแผ่นหลังเธอที่ไปออดอ้อนออเซาะชายอื่นอยู่ ที่หายไปไม่ยอมรับสาย ข้อความไม่ตอบ คือไปกกกันมาเหรอ

“พี่สิบอยู่ดื่ม อึก... เป็นเพื่อนชาก่อนสิ”

“น้องชาปล่อยพี่ได้แล้วครับ”

“พี่สิบตอบไม่ตรงคำถามอ่า”

กำปั้นเล็กทุบอกสิบทิศเบาๆ ก่อนจะยิ้มเผล่ในอาการมึนเมาไม่รู้ตัวว่าด้านหลังเธอ มีใบหน้าขึงขังของสามีที่ยืนหน้ายักษ์กอดอกอยู