Semua Bab ผู้ร้ายที่รัก: Bab 81 - Bab 90

“ทำอาหารง่ายๆ ก็แล้วกัน สำหรับคนไข้ เอาเป็นข้าวต้ม ไข่ดาว ไส้กรอก ขนมปังและกาแฟ” เธอคล่องแคล่วและมีความสุขกับการลงมือทำอาหารจนตัวเองต้องแปลกใจ “ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะชอบทำอาหารขนาดนี้ สงสัยต้องไปเรียนเพิ่มเติม”เธอคิดไปไกลจนรู้สึกจั๊กจี้หัวใจ เพราะเกิดไปจินตนาการว่าได้ใช้ชีวิตร่วมกันฉันท์สามีภรรยากับผู้ชายที่เธอรัก หากไม่ใช่เพราะกลิ่นไข่ดาวที่ไหม้ในกระทะทำให้เธอตื่นจากฝันเฟื่องเสียก่อน“วันนี้ฟ้าอำไพ เธอจะต้องเป็นพยาบาลจำเป็นนะยะ” เสร็จจากทำครัวแล้ว เจ้าหล่อนก็ยกอาหารเข้าไปเสิร์ฟในห้องนอนทันที อาหารหอมฉุย ควันขาวขุ่นฟุ้งกระจาย กลิ่นของอาหารเย้ายั่วให้คนเจ็บที่ยังนอนหลับอยู่ ต้องลืมตาขึ้น“จะหลับต่อก็ได้นะคะ” เธอวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนโยน แต่เขายิ้มเหมือนไม่ค่อยมีแรง เพราะรู้สึกปวดแผลและครั่นเนื้อครั่นตัวนิดหน่อย“ฟ้าทำให้คุณตื่นรึเปล่า”หญิงสาวนั่งลงบนริมเตียง ช่วยประคองชายหนุ่มให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เขารู้สึกว่ากลิ่นเนื้อตัวของหญิงสาวหอมกว่าอาหารเสียอีก นี่กระมัง ทำให้เขาหลับสบายทั้งคืน“ผมไม่อยากนอนเยอะหรอก เวลาอยู่กับคุณ ไม่อยากหลับตาไว้ เดี๋ยว

เมื่อเธอเหลียวหลังไปมองก็เห็นยามของโรงแรมสามคนกำลังวิ่งมาทางเธอ ด้วยมาดร้ายอย่างชัดเจน เธอกำลังถูกไล่จับ แน่นอน เพราะเธอรู้เรื่องเลวร้ายที่นายไตรภพกำลังจะทำ เจ้าหล่อนไม่รอช้า รีบวิ่งหนีด้วยความรวดเร็ว แบบไม่คิดชีวิตคนพวกนั้นกวดฝีเท้าไล่ตามเธอมาติดๆ ปากก็ตะโกนบอกให้เธอหยุด เธอวิ่งไปแอบอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมเพราะถูกไล่ต้อนไป ตอนนี้ เธอตกอยู่ในวงล้อมของทั้งสามคนแล้ว เพียงแต่พวกเขายังไม่เห็นเธอเท่านั้น เธอเงยหน้ามองหากล้องวงจรปิด เมื่อเห็นก็พยายามจะเบี่ยงตัวหลบหลังรถคันงาม เพื่อไม่ให้ใครมองเธอจากกล้องพวกนั้นได้“ทำยังไงดี หมอนั่นจะรู้ไหมว่ากำลังจะตาย” เธอจะเตือนเขาได้อย่างไร เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด แต่โชคยังดีที่คนพวกนั้นเดินไปทางอื่นแล้วเมื่อไม่เห็นเธอตรงจุดนี้ และแล้ว ก่อนที่เธอจะย่องออกไป เธอก็ได้เห็นก้องภพเดินมาที่ลานจอดรถเพียงลำพัง“หมอนั่นนี่” ชายหนุ่มรับโทรศัพท์จากฟ้าอำไพ รับแทนมัสยา และอ้างว่ามัสยามาทำลืมไว้ในรถของตนตอนที่ตนอาสาขับพาไปส่งที่ผับ และนั่นก็ทำให้เขาได้รู้เรื่องจากฟ้าอำไพว่าเธอต้องการจะไปต่างจังหวัด เขาจึงอาสาจะไปส่งเธอเองชายหนุ่มก็เลยรีบลงมาที่ลานจอดรถด

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ” เขาปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ “คุณเป็นลูกสาวของเขาอย่างนั้นหรือฟ้าฟ้า ตลกแล้ว ผมควรจะจับเขาส่งเรือนจำตอนนี้ดีไหม ผมจะได้เป็นอิสระไง”ไม่มีทาง เขาทำไม่ลงแน่ เพ็ญศรีกำลังจะตาย และเธอต้องการเขา ผู้ชายที่ถูกเพื่อนใส่ร้ายจนต้องเข้าคุกมานานเกือบสามสิบปี เขาออกมาอีกครั้ง เพื่อจะมาพบเมียและลูก ไม่ได้ออกมาตามล่าชีวิตของเพื่อนๆ ที่ถูกฆ่าตายไปเพราะฝีมือของคูหูชั่วๆ นั่น“ผมจะทำยังไงดี” เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเขาก็จะหมดสัญญาว่าจ้าง เขาต้องกลับไปเรือนจำเพื่อชดใช้กรรมที่ไม่ได้ก่อต่อไปอีกห้าปี หลังจากนี้ไป เขาคงไม่ได้เจอหน้าเธออีกนาน“เราปล่อยเขาไปแบบนี้ ถ้าพวกนั้นรู้เข้าจะรุมกระทืบเราไหมวะ” การที่เขาทรยศต่อเพื่อนๆ ของเขาเอง มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย แล้วเขาจะทำอย่างไรดี สมองที่เหนื่อยล้าของเขาควรแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ดีที่สุดใช่ไหม ให้ดีกับทุกฝ่ายด้วย และยุติธรรมกับทุกคน!!!!“คุณธารเทพ หายไปไหนมาคะ ทำไมพึ่งมา”ทันทีที่ธารเทพเปิดประตูห้องพักเข้ามา เขาไม่ได้มองหน้าฟ้าอำไพเลย เขาเอาแต่จ้องมองผู้ชายคนนั้น คนที่น้องชายตัวแสบของเขาบอกว่าให้พาหนีไป“ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับฟ้าหน่อ

“ผมเข้าใจคุณนะฟ้า แต่ถึงยังไง คุณต้องไปกับผมอยู่ดี”ลูกน้องของเขา เตรียมตะครุบเธอกลับมาให้เขา หลังจากที่เขายกหูโทรศัพท์ขึ้นในรถคันนั้นยังคงระอุ เพราะคนขับอารมณ์ยิ่งเดือดดาลมากขึ้น นิมิตแทบไม่รู้สึกสำนึกในความหวังดีของเพื่อนเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่ามัสยาจะยัดเหตุผลกลใดมาก็ตาม“แกคิดจะทำยังไงต่อ”เพราะนิมิตไม่คิดจะหยุดรถเลยแม้แต่น้อย“ฉันยังคิดไม่ออก”หญิงสาวอ้าปากค้าง เธอพยายามคิดหาทางออก ด้วยความร้อนใจเป็นที่สุด นิมิตไม่รู้เลยว่าได้ถูกติดตามมาห่างๆ ตอนนี้ ในหัวของเขาวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่ที่แน่ๆ เขายังปล่อยตัวประกันลงจากรถไม่ได้ จนกว่าจะนึกแผนต่อไปออก“แกไม่รู้ใช่ไหมว่าจะเอายังไงต่อ”“ใช่”“ฉันคิดแล้วเชียว แกนี่มันจริงๆ เลย ทำไมแกโง่อย่างนี้ การแก้แค้นมีตั้งหลายวิธี ทำไมแกไม่รู้จักใช้สมองบ้าง ถ้าเป็นฉันหน่อยละไม่ได้” มัสยาบนไปอย่างนั้นเอง แต่ทำให้นิมิตเกิดจุดประกายขึ้นมา“ฉันรู้แล้ว” หนุ่มหน้าหวานตาลุกวาว “ฉันจะจับตัวแกไว้แล้วเรียกค่าไถ่หมอนั่น”“อะไรนะ” เสียงดังไปทั้งรถ “แกบ้าไปแล้วแน่ แกคงไม่รู้ว่าหมอนั่นเกลียดฉันยังกับอะไรดี บาทเดียวเขาก็ไม่ให้แก”มัสยาได้แต่ส่ายหน้ากั

“คุณนะเหรอจะออกมาหาฉัน คุณยกเรือนหอ และตลาดให้แม่นั่นไปแล้ว คุณได้แสดงให้ฉันเห็นแล้วว่าคุณไม่ได้ต้องการฉันจริงๆ แต่คนที่คุณอยากได้เป็นเมียคือนังฟ้าต่างหาก”“ผมไม่เคยคิดจะแต่งงานกับฟ้า ผมแค่สงสารเธอเท่านั้น แต่คนที่ผมต้องการคือคุณนะแก้ว”“แต่ฉันไม่ต้องการคุณอีกต่อไปแล้ว คนขี้คุกและยากจนข้นแค้นอย่างคุณ ไม่มีใครโง่รอหรอก ฉันจะเลิกกับคุณตั้งแต่วันนี้แหละ เชิญคุณอยู่ในคุกให้สบายอุราไปเลยนะคะ ส่วนฉัน คงต้องแต่งงานกับคนอื่น สวัสดี”หญิงสาวลาจากเขาด้วยสายตาหยามเหยียด ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆ ไม่ได้มองตามเจ้าหล่อนไปให้เสียเวลา เขารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ คำตอบที่ไม่ต้องคาดเดาอะไรให้เหนื่อย ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าให้พี่ชายเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเดินจากไปอีกคนการกลับเข้ามาอยู่ในคุกอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มจำต้องพยายามวางตัวนิ่งเฉยและสงบกับชีวิตที่แสนวุ่นวายของตัวเองให้ได้ แม้ในใจจะร้อนรุ่มสักแค่ไหนก็ตาม เขาบอกตัวเองว่าไม่ได้นับคืนนับวันที่ผันเปลี่ยน เพื่อรอคอยให้ใครบางคนมาหาเขาที่หน้าลูกกรง แน่นอน เรื่องที่เขาอยากเจอกับเธอมากที่สุด แต่เขาจะทำใจได้หรือไม่ หากเธอมาเพื่อบอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้ายฟ้าอำไพม