All Chapters of ผู้ร้ายที่รัก: Chapter 71 - Chapter 80

“ผมเห็นกับตาเลยว่าคุณเป็นคนฆ่าไอ้เกียรติ ในห้องนอนของมันเอง คุณนัดกับมันไม่ใช่เหรอ ผมรู้ดี ผมได้ยินตอนที่คุณนัดกับมันด้วย ผมเป็นคนบอกไอ้เหยี่ยวเองว่าไอ้เกียรติมันล่อลวงคุณไปที่ห้องเพื่อจะปู้ยี่ปู้ยำ ทั้งที่คุณอยากจะไปเล่นสนุกกับไอ้เกียรติ”“ไม่นะ มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น คุณบ้าไปแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนทำ”“เพราะคุณชอบเล่นเซ็กวิตถารไง ไอ้เกียรติมันไก่อ่อนเกินไปที่เอาคุณไม่อยู่ พอน้องชายผมโผล่ไป คุณก็เลยร้องกรี๊ดๆ หาว่าถูกล่อลวง คุณก็เลยพลั้งมือ”แก้วกัลยาเงียบกริบ เหมือนกับคนเป็นใบ้ นั่นเพราะเธอคาดไม่ถึงว่าความลับของเธอจะถูกเปิดเผยในวันนี้ เธอคิดไม่ถึงเลยว่านอกจากไพรัลย์ที่เห็นการฆาตกรรมของเธอ ยังมีผู้ชายคนนี้อีกคน“ใช่ ฉันทำ แล้วยังไง ไอ้เกียรติมันอยากจะโง่เอง น้องชายคุณก็เหมือนกัน เขาอยากจะโง่เป็นแพะรับแทนฉันเอง ช่วยไม่ได้ พวกเขาอยากจะหลงเสน่ห์ฉันเอง”ไพรัลย์ที่ยืนฟังอยู่เพียงก้มหน้านิดๆ เท่านั้น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อหันไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ใกล้ๆ สีหน้าของก้องภพ เหมือนเพิ่งรับรู้ข่าวร้ายเรื่องที่น้องชายถูกฆ่าตาย หัวใจของเขาสะท้านไปหมด และเขาคาดไม่ถึงว่าการเดินมาตามนัดหมายของธารเทพ จะทำ

“ไม่ได้หนีคดีอะไร แต่กำลังจะลักพาตัว” สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นรัว เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอย่างที่พูดจริงๆ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ทำไมเธอถึงได้ไม่กลัวผู้ชายคนนี้เลย เธอปล่อยให้เขาอุ้มเธอออกจากห้องพักฟื้นไป โดยไม่โวยวายสักแอะเธอเป็นใจให้เขาลักพาตัวอย่างนั้นสินะ!เมื่อเขาวางร่างของเธอไว้บนเบาะข้างคนขับเรียบร้อย เขาจุมพิตที่แก้มนิ่มนวลของเธออย่างถือวิสาสะ เธออายจนหน้าแดงก่ำไปหมด แต่ก็ไม่ด่าเขาสักคำ ชายหนุ่มเดินเวียนหน้ารถ เข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับ“คุณจะพาฉันไปไหน”“เดี๋ยวก็รู้น่า” ชายหนุ่มขับรถออกจากโรงพยาบาลทันที สายตาของเขาจดจ้องไปข้างหน้าอย่างไม่ไหวติง หญิงสาวได้โอกาส จ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขาราวกับจะจดจำทุกรูขุมขน จนเขาพูดขึ้น เธอถึงละสายตาไป“หายเจ็บแล้วใช่ไหม”“คุณรู้ด้วยหรือว่าฉันเจ็บ” เธอประชดด้วยความน้อยใจ ไพรัลย์ยิ้มนิดๆ มือซ้ายลูบเส้นผมยาวเฟื้อยของเธอเล่น แต่อย่างที่เขาคาดไว้ เธอผลักมือเขาออกอย่างรังเกียจ“ตั้งแต่ฉันเข้าโรงพยาบาล คุณไม่เคยมาเยี่ยมฉันเลย”“ก็คุณมีคนมาเยี่ยมตั้งเยอะแล้วนี่” เขามาออกบ่อย เพียงแค่ไม่โผล่เข้ามาหาเธอเท่านั้น แต่เธอคงไม่รู้หรอก

“ฉันให้เวลาคุณก็ได้”เขายิ้มโล่งใจ“แต่แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น”เขาหยุดกึก สายตาของเธอทำให้เขาหายใจไม่ค่อยทั่วท้อง“ก็ได้ แค่วันนี้วันเดียวก็ได้ ถ้าอย่างนั้น” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ผมยังมีเวลาเหลืออีกประมาณ 10 ชั่วโมง เที่ยงคืนนี้ ผมจะมาหาคุณ คุณรอผมนะ”เธอยังไม่ทันตอบ ประตูรถถูกเปิดออก เป็นเจ้าก้องภพที่เสนอหน้าเข้ามา เขากระดกคิ้วทำหน้ากวนประสาทใส่ไพรัลย์ ก่อนจะถือวิสาสะอุ้มหญิงสาวออกจากรถ“ไอ้บ้า”เขาสบถกับตัวเองก่อนออกรถจากไป ก้องภพอุ้มร่างบางกลับมายังร้านกาแฟ ท่ามกลางสายตาของสองสาวเพื่อนรัก มัสยาก้มหน้ามองพื้นดินด้วยหัวใจร้าวราน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ให้กับความอ่อนแอของตัวเอง เธอควรจะเข้าไปในร้านพร้อมกับมารตี เพื่อจะได้ช่วยดูแลฟ้าอำไพ แต่เธอก็ไม่อาจทนต่อภาพที่ก้องภพคอยพะเน้าพะนอฟ้าอำไพได้ เธอรู้สึกอิจฉาเพื่อนอย่างไม่น่าให้อภัย“ปล่อยฉันลงได้แล้ว”เมื่อเขาอุ้มเธอเข้าไปในร้าน เธอบอกเขาด้วยเสียงเรียบๆ“ไม่อยากปล่อยเลย เดี๋ยวคุณเจ็บ”“นี่”“แต่อยากทำแบบนี้มากกว่า” ขาดคำก็หมุนตัวไปรอบทิศ เขาหัวเราะสนุกที่แกล้งคนป่วยได้ เธอกรี๊ดเพียงนิดหน่อยเท่านั้น ก่อนจะหัวเราะตามเขาไปด้วย “เป็นไง ชอบ

“ผมจะแอบเข้าไปในบ้านทางท่อแอร์ด้านบนนะ” เขารู้เส้นทางเข้าออกบ้านนี้เป็นอย่างดี หลังจากที่แอบสำรวจมาแล้วหลายครั้ง “ขอให้ทุกคนพร้อมสำหรับการเข้าชาร์ตตัวคนร้าย แต่ต้องฟังคำสั่งจากผมเท่านั้น แล้วก็ ห้ามใครใช้ปืนเป็นอันขาด”ฟ้าฝนยิ่งกระหน่ำลงมา สัญญาณต่างๆ ก็เริ่มจะขาดๆ หายๆ ไพรัลย์คลานลงมาตามช่องแอร์ของบ้าน จนกระทั่งถึงทางตัน เขาแง้มเปิดฝาที่ปิดอยู่ออกนิดๆ ก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องรับแขกของบ้าน ตอนนี้ ทั้งคุณปู่คุณย่า ท่านขุนพล และแก้วกัลยา ล้วนถูกจองจำด้วยเชือก ฆาตกรสวมหมวกแก๊ปมือถือปืน เดินวนเล่นรอบวงนั้นอย่างเงียบงัน“เขาคิดจะทำอะไรของเขานะ” เขาล้วงหยิบปืนที่ใส่กระสุนยาสลบออกมาแล้วพยายามเล็ง “ยังไง ผมก็ต้องได้ตัวคุณเป็นๆ”เขาคิดจะสอยหมอนี่ให้ร่วงด้วยกระสุนยาสลบนัดเดียวเท่านั้น“บุกเลย” เขาส่งสัญญาณ ขณะทำสมาธิและเล็งเป้าหมาย พลันกลุ่มไอ้โม่งก็เข้ามา แล้วเล็งปืนเข้าใส่ตัวคนร้าย“หยุด ยกมือขึ้น”เจ้าฆาตกรยกมือขึ้นตามคำสั่ง ไพรัลย์ตั้งสมาธิอีกครั้ง ก่อนจะเหนี่ยวไก แต่เจ้านั่นกลับกระโดดคว้าร่างของแก้วกัลยาไว้ ทุกคนพากันตกใจตื่นตะลึงกับเหตุการณ์ชุลมุน วินาทีนี้ ยังไม่มีใครได้เห็นหน

ค่ำคืนนี้ นอกจากพระจันทร์จะสวยที่สุดแล้ว ดวงดาวบนฟากฟ้าก็ยังเปล่งแสงระยิบระยับสวยจับจิตจับใจ อากาศหนาวเยือกนั้นเต็มไปด้วยรสหอมอ่อนจางจากผ้าห่มผืนหนา หญิงสาวหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของความรักที่เธอโหยหา รักที่ปรารถนา รักที่รอคอย เธอไม่แน่ใจว่าคืนนี้เขาจะนอนหลับฝันดีเหมือนเช่นเธอหรือไม่ แต่สำหรับเธอแล้วนั้น เธอฝันดีจนไม่อยากจะตื่นเลยทีเดียวที่โรงแรมพาราไดซ์ห้องสูท A1001...ชายหนุ่มนั่งอย่างสง่างามอยู่บนโซฟา ท่วงท่าของเขาราวกับเป็นเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ สายตาคมกริบส่องประกายวาววับ จ้องมองไปข้างหน้าเหมือนกำลังเห็นสิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุด เขานั่งไขว้ห้าง สอดมือกอดอก และถอนหายใจสามสิบวินาทีต่อครั้ง ราวกับสังเวชใจอะไรบางอย่าง“เวร”เขาพูดคำนี้มาสักร้อยครั้งเห็นจะได้ ก่อนจะเบือนหน้าไปมองกระจกใสตรงระเบียงห้อง คืนนี้แม้ดาวจะสวยและบานเต็มท้องฟ้า แต่เขารู้สึกได้ว่าพวกมันกำลังหัวเราะเยาะและเย้ยหยันเขามากกว่าจะร่วมฉลองแสดงความยินดีที่ก่อนเที่ยงคืน เขาได้รับโทรศัพท์จากหญิงสาวที่เขาหลงรักว่าจะให้โอกาสเขาได้จีบเธอตามแต่ใจปรารถนาเขาดีใจได้ไม่นาน แล้วแม่นี่ก็โผล่มาที่โรงแรมของเขา พร้อมกับเสี่ยพุงพลุ้ยที่เป็น