All Chapters of ผู้ร้ายที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

“ฉันกำลังทำเรื่องที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากตัวฉันเอง!!!”ประโยคเหล่านี้ระเบิดขึ้นในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน ขณะขายาวสวยของเธอยืนปักหลักอยู่ริมถนนแห่งหนึ่ง...นอกกำแพงหินอันแข็งแกร่ง หนาแน่นและระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ดวงตากลมโตดำสวยของเธอกำลังจ้องมองฝั่งตรงข้ามที่นั่นคือ.....เรือนจำที่ขึ้นชื่อว่ารวบรวมฆาตกรคดีร้ายแรงเอาไว้มากที่สุด !!!“เวลาเท่าไหร่แล้ว....”ใกล้แล้ว...แสงแดดแผดจ้ากระทบหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเรือนเล็กของหญิงสาว ‘เที่ยงตรง’ เวลาแห่งอิสรภาพของชายหนุ่มผู้ถูกประดับคำนำหน้าว่า ‘นักโทษชาย’ มาเป็นเวลาสิบปีเต็มประตูคุกกำลังจะเปิดให้แก่เขาในวันนี้...ไพรัลย์ อัศวเดชดำรง คือชื่อของเขา อดีตหนุ่มน้อยอนาคตไกลที่ต้องเดินเข้าแดนขังด้วยข้อหาฆาตกรรม !“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ทำไมฉันต้องเป็นคนมารับเขาด้วย...”เจ้าหล่อนถามตัวเอง ผู้หญิงที่เธอรู้สึกว่าโง่ที่สุดในโลก และโชคร้ายที่สุดในจักรวาล เธอไม่อาจตอบตัวเองได้ว่ามารับเขาทำไม เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่นิดเธอไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนรัก เธอเกี่ยวข้องกับเขาก็เพียงแค่เพื่อนร่วมโลกเท่านั้น“ไม่ใช่เรื่องของฉันเลย” ถ

คนถูกไล่นิ่งตะลึง อ้าปากค้าง ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ ...นี่มันประโยคเดียวกับวันฝนพรำ ให้ตาย ทำไมเธอจึงรู้สึกเหมือนว่าเรื่องวันนั้นมันเพิ่งจะเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ นะ...ฟ้าอำไพตั้งสติ ระงับอารมณ์ให้คงที่ กล่าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ“คุณอย่าเพิ่งกลับไปที่บ้านเลยนะ”เขามองหน้าเธอนิ่งๆ“ที่นั่น...อันตราย”เธอขยับเท้ามายืนตรงหน้าเขา เงยหน้ามอง พูดด้วยเสียงที่เบาที่สุด“ถ้าคุณไปที่นั่น คุณจะต้องตาย”เขาพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะหัวเราะเยาะหยัน“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องบ้าอะไร แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะ ถ้าคุณเป็นหมอดู กรุณาไปหาเหยื่อที่อื่น”“ฉันไม่ใช่หมอดู” น้ำเสียงร้อนรนกับใบหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ทำให้เขายิ่งขำ “ฉันได้รับคำสั่งจากคนที่หวังดีกับคุณ ให้มารับคุณไป ได้โปรด ฉันจะอธิบายให้คุณฟังทุกอย่าง แต่ต้องหลังจากนี้ ตอนนี้คุณกรุณาไปกับฉันก่อนได้ไหมคะ”ชายหนุ่มถอนหายใจระอาเอือม เขาพูดเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับเธอ“อยู่ในคุก เจอพวกต้มตุ๋มเป็นร้อย ออกมาข้างนอกได้แป๊บเดียวก็เจอตัวแม่เข้าอีก ชีวิตนี้จะไม่ได้สงบสุขเลยรึไง ผมไม่จำเป็นต้องรู้เหรอว่าคุณเป็นใคร”หน้าเธอเหมือนพวกต้มตุ๋นเหรอ เธอออกจะสวย น่ารักและใสซื่

“รู้แล้วก็กรุณาปฏิบัติตามด้วย ไม่อย่างนั้น คุณก็อยู่ที่นี่ไม่ได้”“ผมจะอยู่แค่สักพักเท่านั้นละ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่มันทำให้เธอรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก “อย่างน้อยก็จนกว่าจะมั่นใจว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรที่บ้านของผม หรือง่ายๆ ก็คือคนที่คิดจะฆ่าผม ใช่พี่ชายบุญธรรมของผมรึเปล่า”ดูเหมือนเขาไม่ได้เสียใจเลยสักนิด เธอไม่แน่ใจว่าเขารู้เรื่องคู่หมั้นตัวดีของเขารึยัง แต่มันไม่ใช่กงการอะไรของเธอเสียหน่อย“เอาล่ะ ห้องน้ำมีอยู่ห้องเดียว ทำความสะอาดสองวันครั้งนะ แล้วก็ในตู้เย็น มีอาหารเพียบ อยากกินอะไรก็ทำเอาเอง ฉันเสียเวลากับคุณมาเกือบทั้งวันแล้ว ขอตัวไปทำมาหากินก่อนนะ”เธอกำลังจะหันหลัง เขาถึงรีบเรียกไว้“ยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”เธอหยุดคิดเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องปิดบังหรอก เธอไม่เคยอยู่ในสายตาเขาอยู่แล้ว และเขาไม่มีวันจำชื่อเธอได้แน่“ฟ้า”เขาพยักหน้า“ขอบใจมากนะ”เธอเกือบจะยิ้มอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่หันกลับไปเสียก่อน ฟ้าอำไพแอบสะบัดหน้าใส่แผ่นหลังของเขาเล็กน้อย ด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางยโสไม่สนใจใคร เธอเดินออกไป แล้วประตูก็ปิดลง กักกันโลกของชายหนุ่มเอาไว้จากภายนอกที่แสนโหดร้ายและน่ากลัวอีกครั้ง !

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ แก้วบอกแล้วไง แก้วรักคุณที่เป็นคนมีความสามารถ” อย่างน้อยก็สามารถทำให้เจ้าพ่อไว้วางใจจนถึงขนาดจะยอมยกทุกอย่างให้ ดังนั้น ในสภาวะที่บ้านของเธอใกล้ถึงจุดล้มละลายเต็มที เพราะผีพนันเข้าสิงบิดาของเธอจนกู่ไม่กลับ ธารเทพย่อมเหมาะสมกับเธอมากกว่าไพรัลย์ ซึ่งติดคุกนานนับสิบปี และไม่รู้ว่าวันไหนจะออกมา“และอีกอย่าง ความสุขเมื่อเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ สิบไพรัลย์ก็สู้คุณไม่ได้” เจ้าหล่อนกดร่างกายของชายหนุ่มลงแนบกับเบาะนุ่ม เพื่อตัดบทสนทนาที่แสนน่าเบื่อ หญิงสาวมักจะใช้วิธีการนี้ หยุดการซักไซ้เหล่านั้น อันแสดงให้เห็นถึงการอยากเอาชนะและความอิจฉาริษยาซึ่งพี่ชายบุญธรรมมีต่อน้องชายผู้อาภัพ เพียงเท่านี้ เขาก็ชนะแล้ว เขาจะเอาอะไรอีกล่ะแก้วกัลยาไม่รู้ว่าธารเทพ อัครเดชดำรงรักเธอมากเหมือนปากที่บอกหรือไม่ แต่นั่นคงไม่สำคัญเท่ากับอีกสามเดือนข้างหน้า ทั้งคู่จะแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามประเพณี ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ เป็นอีกหนุ่มที่สง่างาม เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาไม่เคยเป็นสองรองใคร ที่สุดแล้ว เขาเหมาะสมและเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะครอบครองบัลลังก์ต่อจากเจ้าพ่อแห่งอันดามันไม่ใช่อีกคน ที่ยังต้องอย

“สะกดรอยไง” เขาตอบหน้าตาเฉย ขยับคิ้วขึ้นลง จดจ้องใบหน้าเธออย่างดูถูก “ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ามีคนตามมา”เจ้าหล่อนเบิกตากว้าง ตกใจไม่น้อย เธอถูกอดีตนักโทษสะกดรอยตาม ไรขนอ่อนๆ บนต้นคอลุกชูชันทีเดียว“แล้วคุณตามฉันมาทำไม ทำไมไม่รออยู่ที่บ้าน”“นี่คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ผมออกจากคุกแล้วนะ ชีวิตของผมเป็นอิสระแล้ว ตอนนี้ ผมจะไปไหนมาไหนก็ได้”“แต่...”“รู้น่า” เขายกกาแฟขึ้นดื่มอีก ท่าทางไม่รู้สึกรู้สาจริงๆ “ไม่เห็นจะกลัว”ฟ้าอำไพใช้สายตาเหมือนกับผู้คุมในเรือนจำไม่ผิด“ถึงไม่กลัวก็ต้องระวังไว้หน่อย มีคนคิดจะฆ่าคุณนะ”“ขอบใจที่คอยย้ำเตือนตลอดเวลา แต่มันเป็นชีวิตของผม คุณไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรทั้งนั้น เพราะคุณได้ทำหน้าที่ของคุณแล้ว สิ่งที่ผมจะบอกคุณก็คือ ผมยังไม่ตายง่ายๆ หรอก เพราะยังมีเรื่องอีกเยอะที่ต้องสะสาง”เรื่องที่ต้องสะสาง กระตุ้นหัวใจของเธอให้เต้นเร็วขึ้น เขากำลังคิดจะทำอะไร“หมายความว่าไง” เธอทำหน้าเหมือนปวดอึ ริมฝีปากสั่นพร่า “คุณคิดจะทำอะไร”ชายหนุ่มปั้นหน้าเข้ม ขยับใบหน้าเข้าใกล้เธออีกนิด จนเธอได้กลิ่นลมหายใจผสมกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ จากเขา นั่นทำให้เธอขนลุกเข้าไปใหญ่“อย่างแรกเลย เพราะค