Semua Bab ผู้ร้ายที่รัก: Bab 31 - Bab 40

“มีสิ”เขาพูดพร้อมกับล้วงหยิบของบางอย่างในเสื้อสูทออกมา แล้วยื่นให้หญิงสาว เธอรับมาถือไว้ บอกตัวเองว่าอย่างเพิ่งดูในตอนนี้ เธอรู้ว่ามันเป็นอะไรสักอย่างที่อาจทำให้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่“แค่นี้ใช่ไหม”เขาพยักหน้า เธอเบี่ยงตัวจะเปิดประตูรถ เขาจับแขนเธอไว้“แค่จะมาส่งข่าวเท่านั้น คุณไม่ต้องไปก็ได้นะ ผมเข้าใจ”“รู้แล้ว” เธอผลักประตู ลงจากรถ ปิดประตูดังปัง เธอไม่หันกลับมามองรถคันนั้นอีกเลย เธอเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง เธอรู้ว่าเขาอาจจะกำลังมองเธออยู่ เธอไม่อยากหันไปโบกมือให้เขาเลย ทั้งที่รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นการบอกลาตลอดชีวิตก็ได้ฟ้าอำไพกลับเข้ามาในร้าน มารตีถามทันทีว่าออกไปไหนมา แน่นอน เธอไม่มีแรงจะตอบหรอก ตอนนี้ตัวเธอกำลังสั่นเทา หัวใจของเธอก็สั่นผวา มันเหมือนกับว่าสะท้านสะเทือนไปหมดทั้งตัว หญิงสาวขึ้นชั้นสองของร้านโดยทันที และตรงเข้าไปในห้องส่วนตัว เมื่อปิดประตู เธอยืนพิงประตูบานนั้น ดวงตาแดงก่ำ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม“อย่าร้องไห้นะฟ้า”เธอก้มลงดูการ์ดในมือของตัวเอง การ์ดแต่งงานของไพรัลย์ อัครเดชดำรงและแก้วกัลยา พิมุกมนตรี มือเธอสั่นเทาไปหมด แม้จะบอกตัวเองว่านี่คือความฝัน“เธอควรจะรู้ว่า

“กลายเป็นคุณหนูไฮโซแล้วเรา”ความจริงเธอไม่ได้อยากเป็นมนุษย์ประเภทนั้นเลย เพียงแต่สมัยนี้นิยมคนที่รูปลักษณ์ภายนอก เธอก็เลยต้องตอบสนองความต้องการของยุคสมัย หญิงสาวเดินด้วยความมั่นใจ ตรงไปยังบันไดเลื่อน เพื่อจะขึ้นไปยังชั้นสามของห้างชื่อดัง แล้วจากนั้นก็จะไปใช้ลิฟต์แก้ว เพื่อขึ้นไปยังชั้นสำนักงาน และในท้ายที่สุด ห้องของผู้จัดการฝ่ายบุคคลทว่า ทันทีที่บันไดเลื่อนพาเธอขึ้นมาจนถึงชั้นสาม เมื่อก้าวเท้าได้เพียงห้าหกก้าวเท่านั้น ชายหนุ่มสวมสูทสุดเนี๊ยบก็เดินเข้ามาทักทายเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพ“คุณปลาหรือเปล่าครับ”มัสยามองหน้าผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นด้วยความตกใจ สงสัย และประหม่าระคนกัน เธออดคิดไม่ได้ว่าพวกเธออาจจะถูกจับได้แล้วว่าแอบฉกเสื้อผ้ามาจากแผนก“มีอะไรรึเปล่าคะ”“ต้องขออภัยครับ” ว่าแล้วก็ผงกศีรษะนิดๆ มัสยาตกใจจนผงะไปครึ่งก้าว หนุ่มสุภาพยังคงชี้แจงต่อไปด้วยท่าทางมั่นใจ “เกี่ยวกับการนัดหมาย ท่านประธานอยากจะขอเปลี่ยนสถานที่เป็นห้องอาหารส่วนตัวที่ชั้นดาดฟ้าแทนครับ เพราะท่านอยากจะใช้เวลาพูดคุยกับคุณให้มากที่สุด และเพื่อเป็นการให้เกียรติ”มัสยาอ้าปากค้าง ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ประวั

มัสยาเจ็บใจจนสุดจะกลั้น เธอกำหมัดจนแน่นด้วยความแค้น เธอจะทำอย่างไรดีเพื่อจะได้ระบายความอัดอั้น นอกจากใช้มันต่อยอากาศไปอย่างนั้นเอง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาคงคิดว่าเธอเป็นคนบ้าเสียสติหรือตัวอะไรสักอย่างที่เป็นอันตรายต่อคนทั่วไปในวันจันทร์แรกของเดือนใหม่นี้ หญิงสาวไม่รู้ว่าท้องฟ้าที่อื่นเป็นอย่างไร แต่ท้องฟ้าเหนือตลาดบ้านกลางนั้นสดใสเป็นสีฟ้าครามทีเดียวเจ้าของร้านกาแฟสาวละสายตาจากเมฆขาว หันมาจัดการดึงประตูเหล็กลงจนถึงพื้น จัดการใส่กุญแจล็อกอย่างแน่นหนา จากนั้นก็แขวนแผ่นป้ายขนาดเล็กว่า ‘วันนี้ร้านปิดค่ะ’ แจ้งลูกค้าไว้ เธอมองมันอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหันหลังให้“ช่วงนี้ ลูกค้าไม่ค่อยมี คงไม่เป็นไร” ฟ้าอำไพก้าวขึ้นรถกระบะแล้วขับออกจากบริเวณหน้าร้านอย่างไม่รอช้า วันนี้เธอตั้งใจจะไปหามารดาที่บ้าน เมื่อเช้าตรู่นี้เอง เธอได้รับโทรศัพท์จากญาติว่ามารดาของเธอไม่สบาย ด้วยความเป็นห่วง เธอจึงไม่ลังเลที่จะต้องขับรถทางไกลซึ่งกินเวลาราวๆ สองชั่วโมงกับเส้นทางเกือบเจ็ดสิบกิโลเมตรไปตามลำพัง เหมือนกับที่เคยทำมาตลอด เว้นก็แต่ครั้งเดียวที่เคยมีคนขับไปให้แต่แล้ว ก่อนที่รถของเธอจะแล่นออกจากตัวเมือง เธอกลับได้รับโทรศั

ทว่า...เขากำลังดื่มไวน์จากขวดสวยหรูหรา ของดีราคาแพงติดตรามิลาน อิตาลีที่ได้รับเป็นของขวัญจากท่านขุนพล พิมุกมนตรีเมื่อไม่นานมานี้ ว่าที่พ่อตามอบให้ในวาระที่เขาเปิดโรงแรมแห่งใหม่ ที่จังหวัดกระบี่เมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เอง แต่ในวาระนี้ เขานั่งอยู่บนโต๊ะเพียงลำพังเท่านั้น แม้ล้อมรอบกายของเขาจะเต็มไปด้วยมนุษย์ที่ถูกเรียกขานว่าบอดี้การ์ดก็ตาม แต่ไม่มีใครอยู่ในสายตาเขาสักคน เพราะสายตาว่างเปล่าของเขากำลังล่องลอยไปในที่แสนไกลไม่มีใครรู้ว่าที่แห่งนั้น มีอันตรายหรือไม่ จักมีใครรอบทำร้ายเขาบ้างหรือเปล่า แต่เชื่อว่าหากเกิดเรื่องร้ายขึ้น ก็คงไม่มีบอดี้การ์ดตามไปปกป้องดูแลเขาได้สักคน...หมายความว่า ชีวิตของเขามันเสี่ยงเกินไปที่จะอยู่ตามลำพังกระนั้นหรือ เปล่าเสียหน่อย เขาเพียงแค่อยากมีคนพวกนี้ไว้เสริมอำนาจบารมีเท่านั้นเอง เขาดูแลตัวเองได้“เล่นหมากรุกกันดีไหม” เขาพูดเบาหวิวยิ่งกว่าเสียงกระซิบเสียอีก เขายิ้มเมื่อจินตนาการว่ากำลังนั่งอยู่กับใครบางคน “หรือว่า เล่นอย่างอื่นกันดี”เขาควรจะเป็นคนบ้า เพราะคนบ้า เป็นอภิสิทธิ์ชนที่สามารถทำอะไรก็ได้ ล่องลอย เคว้งคว้างและมีความสุขอยู่ในโลกของตัวเองแต่ก็ไม่ใช่ เขา

ฟ้าอำไพและมัสยาเดินออกจากโบสถ์พร้อมกับกลุ่มแขกเหรื่อ ฟ้าอำไพพยายามเอาผมมาปิดหน้าตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้ญาติทางฝ่ายบิดาจำหน้าเธอได้ แต่เธอก็เลี่ยงไม่พ้นอยู่ดี เพราะอยู่ๆ ก็ต้องเผชิญหน้ากับแก้วกัลยาและเพื่อนเจ้าสาวตัวร้าย บุญจิรามองมัสยาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วหัวเราะเยาะหยัน ก่อนหันไปมองมอเตอร์ไซค์คันเก่าด้วยสีหน้าเวทนาใจ“ฉันเจอคนพวกนี้ในงานแต่งของเธอได้ยังไงกันน่ะยัยแก้ว”แก้วกัลยาสีหน้าเย้ยหยัน จ้องมองฟ้าอำไพแบบตรงๆ“ใครเชิญเธอมามิทราบ”เธออึกอัก เพราะไม่มีใครเชิญเธอมาจริงๆ“ฉันก็แค่ผ่านมา”“อย่ามาแก้ตัว เธอตั้งใจจะมาหาคุณปู่คุณย่า ฉันรู้ดี คิดจะมาขอเงินเหรอ อย่าหวังเลย” เจ้าหล่อนพูดพลางเท้าสะเอว “ฉันขอเตือนเธอเอาไว้นะ ห้ามเธอเสนอหน้าว่าเป็นคนในตระกูลเรา ไม่ว่าจะที่ไหน เมื่อไหร่ เพราะพวกเราก็แค่คนนามสกุลเหมือนกันโดยบังเอิญเท่านั้น เข้าใจใช่ไหม”เธอเข้าใจอยู่แล้ว เข้าใจมานานแล้วด้วย อย่าห่วงเลยนะเจ้าหญิงฟ้าอำไพและมัสยาเผ่นออกมาก่อนที่ไพรัลย์จะขับรถกระบะออกจากโบสถ์พร้อมบาดแผลฟกช้ำจากการชกต่อย ในที่สุด งานวิวาห์ครั้งนี้ก็ล่มสลาย โดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงนั้นคืออะไรกันแ