Semua Bab ผู้ร้ายที่รัก: Bab 51 - Bab 60

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะจากที่นั่นไป แน่นอน เธอไม่เคยคิดจะขายมันอยู่แล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คิดถึงวิธีนั้น เพราะอย่างน้อยที่สุด นั่นคือสมบัติชิ้นสำคัญที่เธอได้รับจากบิดาหญิงสาวกลับมาที่บ้านริมทะเลอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหน เธอรู้สึกใจหายและหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้มองบ้านที่แสนอบอุ่นและสวยงามหลังนี้ ที่นี่เอง ที่หลบภัยชั้นดีของเธอ มันจะรู้หรือไม่ว่ากำลังจะเผชิญกับความอ้างว้าง เดียวดาย และเงียบเหงาในไม่ช้า“ทำให้บ้านหลังนี้มีชีวิต”บิดาเคยบอกกับเธอเช่นนั้น เธอเชื่อ และทำมาโดยตลอด“พ่อคะ หนูดูแลบ้านหลังนี้ตามที่พ่อบอกมาห้าปีแล้วนะคะ หนูรู้ดีว่าหนูเป็นลูกที่ไม่ดีนัก ที่หนูอาจจะต้องทิ้งที่นี่ไปค่ะ พ่ออย่าโกรธหนูเลยนะคะ”น้ำตาตกไหลจากดวงตาสวยของเธอ เมื่อเธอต้องเหยียบย่างเข้าไปในบ้านหลังน้อย ที่เต็มไปด้วยความเรื่องราวและความทรงจำดีๆ ระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้น ทั้งภาพและเสียงยังคงหลอกหลอนนัยน์ตาของเธออยู่จนกระทั่งวินาทีนี้“ต้องลบมันไปให้หมดใจ” เธอทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ติดริมหน้าต่าง มองแสงสุดท้ายของช่วงวันที่กำลังจะมาเยือน พระอาทิตย์ดวงโตสีแดงเข้มกำลังจะจมหายลงไปในมหาสมุทร

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว หัวเราะแทบไม่ออก“ไปเดต”“ฟังไม่ผิดค่ะ” มารตีรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก “คุณธารเทพ อัศวเดชดำรงมารับฟ้าอำไพไปก่อนที่คุณจะมาที่นี่แค่สิบนาทีเท่านั้นเอง”ไพรัลย์ค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ธารเทพเข้ามาในชีวิตของฟ้าอำไพตั้งแต่ตอนไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน“เป็นไปไม่ได้”“เป็นไปได้สิคะ” เธอพูดพลางจ้องหน้าชายหนุ่มที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป จากที่เย่อหยิ่งมั่นใจ ก็เซียวซีดและดูเป็นกังวล “คุณธารเทพน่ะ เขาชอบยัยฟ้ามาตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนตอนที่เขามีพันธะ เขาได้แต่แอบซ่อนไว้ในใจ แต่พอตอนนี้เขาโสด เขาก็เลยมาจีบยัยฟ้าอย่างเปิดเผย”ชายหนุ่มข่มกลัดกรามจนสั่น เขากำหมัดจนแน่น นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรเช่นนี้“หมอนั่นรักแก้วกัลยาอย่างกับอะไร ไม่มีทางจะมาชอบยัยฟ้าของคุณได้หรอก”เขาตวาดกรายๆ จนมารตีตกใจ สะดุ้ง“หมอนั่นรักแก้วกัลยา”“เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้เขารักยัยฟ้า”“หยุดพูดไร้สาระนะมารตี”“ฉันไม่ได้พูดไร้สาระ ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ ว่าเขาขอยัยฟ้าแต่งงานด้วย เขากำลังจะไปเยี่ยมญาติของเขาที่เซี่ยงไฮ้ และเขาจะพายัยฟ้าไปด้วย”ไพรัลย์ตัวร้อนวูบวาบ ข่าวที่เขาได้ยิน ไม่รู้เชื่

“นายอย่ามาระรานแถวนี้ มาทางไหนก็ไปทางนั้น”มัสยาเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน เธอเองจะช่วยเพื่อนของเธออย่างไรดี เธอตัดสินใจไม่ถูก เธอพยายามมองหาตัวช่วย แม้จะมีสายตาเดียดฉันท์จับจ้องเธอมาเป็นระยะก็ตาม“แต่ถ้าต้องการจะเปิดห้องเพื่อจะฟัดกับตัวประหลาดก็ตามสบาย”ตัวประหลาดถึงกับอ้าปากค้าง บุญจิราหัวเราะให้กับความช่างพูดของคู่รัก“ปากเสีย” มัสยาด่าอย่างอดไม่ได้ ขณะที่ไพรัลย์พยายามใช้สมอง เขาใช้เวลาชั่ววินาทีเดียว ก็คิดได้ จึงรีบเดินไปหาสัญญาณเตือนภัยและกดมันทันที จนเสียงดังลั่นไปทั้งโรงแรม ก้องภพตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นเดือดดาลจะก้าวตามไปจัดคนร้าย“ไอ้เหยี่ยว!” มัสยาเห็นดังนั้นก็กระโดดขึ้นหลังของก้องภพแล้วรัดคอเขาไว้ บุญจิราเห็นแล้วก็ร้องกรี้ดๆ ตะโกนบอกให้คนมาช่วยเจ้าของโรงแรม“ปล่อยเขานะ นังสกปรก ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้”ตอนนี้ทั้งโรงแรมมีแต่เสียงสัญญาณเตือนภัยดังลั่น ไพรัลย์วิ่งไปยังบันไดหนีไฟ เขาคิดว่าตอนนี้แขกของโรงแรมคงจะกรูลงมาจากทางนั้นทั้งหมด คงไม่มีใครกล้าใช้ลิฟต์เป็นแน่ก้องภพถลาลงนอนหงายราบพื้น พร้อมกับอีกร่างที่อยู่ด้านบน“ยัยบ้า ออกไปห่างๆ ฉันเดี๋ยวนี้” มัสยาเลือดขึ้นหน้า บอกตัวเองว่าควรลงโทษปาก

“ไม่อยากจะเชื่อ”ผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดปกติ ผู้หญิงที่ทำให้เขาคิดถึงมาตลอดตั้งแต่เจอกันในครั้งแรก ผู้หญิงที่ไอ้ไพรัลย์ตัวร้ายกำลังตามหาอย่างบ้าคลั่งเมื่อสองหนุ่มเริ่มที่จะลงไม้ลงมือกัน หญิงสาวที่ตกอยู่ในวงล้อม จึงทำอะไรไม่ถูก ก้องภพที่มองอยู่ห่างๆ จึงวิ่งไปฉุดมือหญิงสาวแล้วพาเธอวิ่งออกจากโรงแรมไป เขาพาเธอไปขึ้นรถตู้ของตัวเองที่จอดรออยู่ แล้วบอกให้คนขับออกรถทันที“ไปเลย” เขาหันไปมองด้านหลัง ไพรัลย์และธารเทพวิ่งตามกันออกมา แต่ก็หยุดอยู่แค่ตรงนั้น พวกเขาทำได้แค่เพียงมองบั้นท้ายรถที่แล่นจากมา ท่าทางจะหัวเสียทั้งคู่ ก้องภพมองแล้วถึงกับหัวเราะ“สมน้ำหน้า” ท่าทางหัวเสียของชายหนุ่มทั้งสองคนทำให้ก้องภพหัวเราะสะใจ ก่อนจะหันมาเจอสายตาเกรี้ยวกราดของหญิงสาวผู้ถูกฉุดคร่า“คุณทำอะไร”ฟ้าอำไพงงไปหมดแล้ว อยู่ๆ ตานี่ก็ฉุดมือเธอหนีขึ้นรถมาได้ยังไง...ชายหนุ่มถึงกับหุบปากฉับ เกี่ยวกับคำถามของหญิงสาว มันทำให้เขางงตัวเองอยู่เหมือนกัน“คุณฉุดฉันมาทำไม”เขาอึ้งไปนิด ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ นั่นเพราะเขายังหาคำตอบไม่ได้ว่าเขาฉุดเธอขึ้นรถมาทำไม ขณะเธอมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง และเมื่อมองชัดขึ้น เธอก็ตกใจ

“ว่าไงเจ้าอุกาบาต” เขาทักทายรถกระบะคันเก่าด้วยน้ำเสียงสดใส หลังจากที่วางร่างของเธอลงบนเบาะนั่งข้างๆ แล้ว ตัวเขานั่งตรงเบาะคนขับ “คิดถึงฉันบ้างรึเปล่า”หญิงสาวสะบัดหน้าน้อยๆ ก่อนจะปรับเอนเบาะลงเพื่อให้สามารถพิงหลังได้สบายขึ้น“อย่าดื้ออย่าซนนักรู้ไหม เดี๋ยวเจ้าของจะไม่รักเอานะ”เขาพูดประชดประเทียดเธอ แต่เธอไม่ได้สนใจ กลับหลับตาลง เพื่อกลบปิดดวงตาที่อ่อนล้านั้นไว้ ชายหนุ่มขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าสวย จ้องมองด้วยสายตาโหยหา หัวใจอันแข็งแกร่งก็พลันแกว่งไกวไปมาจนไม่สามารถบังคับได้ เขาวางนิ้วชี้ลงบนร่องแก้มนิ่มนวลอย่างทะนุถนอม ไล้เช็ดน้ำตาที่ตกไหลของหญิงสาว ลมหายใจอ่อนๆ ของชายหนุ่มรดลงบนเรียวปากสดสวย เธอรับรู้ได้ถึงความใกล้ชิดที่อันตรายหัวใจของเธอเต้นเหมือนจะหลุดออกจากขั้ว!เมื่อเขาจูบริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสที่รวดเร็ว แต่ก็หวานซึ้งซ่านใจ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นละมุนละไมที่ส่งผ่านริมฝีปากรูปกระจับของเขา เธอยังคงหลับตาแน่น เม้มริมฝีปากเบาๆ นึกไม่ถึงว่าเธอกำลังโหยหารสจูบอันดูดดื่มจากผู้ชายที่กำลังจะแต่งงาน“คุณคงรักแก้วกัลยามากใช่ไหม”“ทำไมถึงได้คิดอย่างนั้น”“คุณยอมเป็นฆาตกรก็เพื่อ