Semua Bab ผู้ร้ายที่รัก: Bab 61 - Bab 70

“ทำอะไรน่ะ” เขามองเธอด้วยสายตาเวทนา เขาเดินมาถึงตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อเธอเอามือลงก็เผยให้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำ เขาเหลือบมองแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม พาลนึกไปถึงกล่องที่เขาเก็บได้จากใต้เตียงของเธอ ไม่น่าเชื่อว่าข้าวของของเขาที่เธอเก็บไว้ยังอยู่ครบ แต่นั่นก็ไมได้สำคัญเท่ากับกล่องเหล็กใบใหญ่อันเป็นลิ้นชักตู้ที่ถูกไฟเผาจนวอด ซึ่งเธอแอบเก็บจดหมายหลายพันฉบับซ่อนไว้...จดหมายที่จ่าหน้าซองถึงเขาทั้งสิ้น...ส่งถึงเรือนจำกลางประจำจังหวัดนับตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้าเรือนจำ กระทั่งวันที่เธอไปรับเขาเมื่อหลายเดือนก่อน“เปล่านะ” เธออึกอักเล็กน้อย ก่อนจะพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ “ฉันก็แค่รับไม่ได้ที่บ้านของฉันอยู่ในสภาพนี้”“ไม่ใช่เพราะอายเรื่องเมื่อคืนเหรอ”เธอตาโตเท่าไข่ห่าน“ทำไมต้องอายด้วย ฉันไม่ใช่เด็กสาววัยรุ่นซะหน่อย”“รู้ตัวว่าแก่ก็ดีแล้ว” เขาพูดให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนได้ เธอไม่เห็นความจำเป็นที่เขาต้องย้ำข้อนี้เลยจริงๆ “คุณไม่ต้องเข้าไปสำรวจความเสียหายหรอกนะ อันตรายเปล่าๆ เอาไว้ผมจัดการที่เหลือเอง ส่วนคุณกลับไปอาบน้ำพักผ่อนที่ร้านเสียหน่อยจะดีกว่า”เขาพูดพลางยิ้มกริ่ม สายตาเจ้าเล่ห์ส่อชัด“เมื่อ

เมื่อเรือจอดที่ท่าเดิมเรียบร้อย ชายหนุ่มสั่งการให้พรรคพวกเดินเท้าไปขึ้นรถกระบะคันเก่าที่จอดทิ้งไว้ไม่ไกลนัก แล้วขับต่อไปยังบ้านพักที่หน้าหาด ส่วนเขาแล่นเรือฝ่าสันคลื่นไปยังโบสถ์หลังเกาะ สถาปัตยกรรมที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว และสงบ เฉกเช่นทุกวันเขามาที่นี่เพียงลำพังเสมอ เพราะได้รับอนุญาตเพียงคนเดียว“มาแล้วเหรอ”“ครับ” ชายหนุ่มติดตามชายชราเข้าไปในห้องพัก ที่นั่น เต็มไปด้วยหนังสือ ถือเป็นห้องสมุดขนาดย่อมเลยก็ว่าได้ ชายชราผู้นี้เป็นถึงหัวหน้าผู้คุมในแดนต้องขัง ที่ใครๆ ต่างก็เกรงขาม เขาเป็นคนดี กล้าหาญ เด็ดเดี่ยว และเป็นที่ยำเกรงของนักโทษทุกคน“ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ” แต่การทำงานเกือบสามสิบปีในคุกของเขาก็ถูกลูบคมเข้าจนได้ เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น นั่นก็คือ เหตุการณ์ที่นักโทษคดีร้ายแรงที่ต้องโทษตลอดชีวิตผู้หนึ่งได้หนีหายไปจากคุกอย่างไร้ล่องรอย ส่งผลให้แดนขังระส่ำระสาย ยิ่งกว่าไฟไหม้คุกเสียอีก นั่นเพราะเขาคืออาชญากรที่ฆ่าคนไปแล้วถึงสามคนหากความจำเป็นในขั้นแรกต้องนำมาใช้อย่างเร่งด่วน ปิดข่าวให้มิดชิด เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายในสังคมและรักษาความเชื่อมั่นในแดนขังที่แข็งแกร่งที่สุด พวกเ

ฟ้าอำไพพูดจบก็ดึงเพื่อนวิ่งข้ามถนนไป ชายหนุ่มมองตามไปด้วยสายตาเศร้าๆ ราเชนซึ่งทำหน้าที่ขับรถให้เขา สอบถามเขาว่าจะเอายังไงต่อ เขาไม่ตอบอะไร เอาแต่ยืนมองรถของเจ้าหล่อนอยู่อย่างนั้นสองสาวขึ้นมานั่งในรถ ขณะฟ้าอำไพจับพวงมาลัย เตรียมขับ แต่มารตีกลับยังใช้สายตามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่อีกฟากถนน“แกนี่เสน่ห์แรงชะมัด ทำได้ไง หมอนี่หยิ่งที่สุดในสามโลกเลยนะ”สาวเสน่ห์แรงสอดกุญแจรถลงไป“อย่าไปเชื่ออะไรคนพวกนี้เลย ผู้หญิงอย่างเราเป็นได้แค่ของเล่น”“แล้วคุณธารเทพล่ะ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเขารักเธอจริงๆ นะ”มารตีได้ทีหยอกเย้า“สุดที่รักของเธออีกคน เขาก็ทั้งห่วงและหวงเธอไม่น้อย”คนหลังสุดที่มารตีหมายถึงทำให้เธอถอนหายใจเสียงดัง“อย่ามัวแต่พูดเรื่องผู้ชายเลย ป่านนี้ไอ้ปลาอยู่ไหนก็ยังไม่รู้” แต่รถเจ้ากรรมของเธอดันมาทำเรื่องให้เธอปวดหัวเข้าจนได้ ยามคับขันมันมักจะเรียกร้องความสนใจจากเธอเสมอเลย เพราะไม่ว่าจะบิดกุญแจกี่ครั้งมันก็ไม่ยอมติด“เฮ้ย เจ้าอุกาบาต แกเป็นอะไรไปอีกล่ะนี่”“รถของแกเสียอีกแล้วหรือฟ้า”พลันก็มีคนมาเคาะกระจกรถ ทั้งสองสาวจึงหันไปมองพร้อมๆ กัน ก็ได้เห็นจอมหยิ่งยืนยิ้มฟันขาว บอกให้พวกเธอลงมาคุยก

เมื่อเขาขึ้นรถ เธอก็รีบขึ้นตามไปด้วย เขาไม่ได้ไล่เธอลง เพราะคิดว่าจะเสียเวลาเปล่า และนั่นก็เปิดโอกาสให้เธอได้เห็นเขาขับรถเร็วที่สุดในชีวิตเธอไม่รู้ว่าเขาจะรีบไปตายที่ไหน เพราะเธอห้ามเท่าไหร่เขาก็ไม่ฟัง พอเธอเริ่มจะอาละวาด เขากลับตวาดเธอให้หยุดเสียอีก เธอกลัวเขา ก็เลยปิดปากเงียบ กระทั่งรถจอดที่หน้าโรงพยาบาล“โรงพยาบาล มีใครเป็นอะไรหรือคะ”เขาเอาแต่เงียบ แม้นัยน์ดวงตาซ่อนความวุ่นวายมากมายเอาไว้ เขาไม่ชวนเธอลงจากรถแต่อย่างใด รีบเร่งเดินเข้าไปในอาคารอุบัติเหตุและฉุกเฉินทันที คนถูกทิ้งไว้เบื้อหลังจึงรีบลงจากรถแล้วตามไปอย่างรวดเร็ว วินาทีนี้ ถ้าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องคลั่งตายแน่ๆ“เหยี่ยวคะ หยุดก่อนสิคะ” เธอตามาทันและคว้ามือเขาไว้ เขาสะบัดเต็มแรง เธอเห็นดวงตาคมกริบของเขาเต็มไปด้วยความชุ่มชื่นที่คลอเคล้า เหมือนว่าเขาจะร้องไห้ก็ไม่ผิด ไม่จริง เธอไม่ได้เห็นอย่างนั้น เธอต้องตาฝาดไปแน่ๆเมื่อเธอตามเขาไปจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน มารตีก็ปรี่เข้ามาหาเขาทันที“คุณเหยี่ยว ทำยังไงดี”ไพรัลย์เนื้อตัวสั่นเทา เดินไปหยุดที่หน้าบานประตูห้องผ่าตัด เขากัดกรามจนแน่น พยายามระงับเนื้อตัวไม่ให้สั่นเทาเท่าที

“หมายความว่า ผมชอบฟ้านะสิ ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าเราไม่รู้จักกัน”มัสยามองผู้ชายตรงหน้าคล้ายว่าเห็นตัวประหลาด เธอเป็นอะไรไปมัสยาผู้แข็งแกร่ง อยู่ดีๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเหมือนมีหนามสักร้อยอันมาทิ่มแทงที่ตรงหัวใจ ความรู้สึกอย่างนี้เขาเรียกว่าอะไรกัน เธอไม่ใช่คนปัญญาอ่อนเสียหน่อยที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอชอบผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่“ไปด้วยกัน”แล้วเธอจะทำอะไรได้ ก็ในเมื่อผู้ชายคนนี้ชอบเพื่อนของเธอ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเสียหน่อย เขามีสิทธิ์จะชอบฟ้าอำไพอยู่แล้ว“ก็ได้ ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”หญิงสาวเดินตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเงียบเชียบ ผู้ชายคนนี้ที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึงหลังจากเข้ารับการผ่าตัดช่วยเหลือจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเป็นเวลากว่าสามชั่วโมงหญิงสาวยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพักฟื้น และเธอยังไม่ลืมตาแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งที่เธอก็เริ่มจะรู้สึกตัวบ้างแล้ว วินาทีนี้ หญิงสาวรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกของความฝัน ความรู้สึกเจ็บปวดตามเนื้อกายยังไม่เท่ากับภายในที่ชอกช้ำ ในสมองของเธอมีแต่เรื่องของเขา ราวกับถูกฝังอยู่ในซีรีบัมแม้ในยามหลับ ตื่น เจ็บปวด หรือจวนเจียนใกล้จะตาย