All Chapters of ผู้ร้ายที่รัก: Chapter 41 - Chapter 50

แก้วกัลยากลัวไพรัลย์พอสมควร ทั้งที่เธอไม่อยากทำตามคำสั่ง แต่เธอก็ต้องทำ ประตูรถปิดดังปัง เพื่อระบายโทสะ เสียงนั้นบาดใจเจ้าของรถมิใช่น้อยใบหน้าเข้มๆ ของเขาดุขึ้นเล็กน้อย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างท้าทาย ฟ้าอำไพเองก็เครียดไม่แพ้เขา เธอจ้องมองหน้าเขา จ้องตาเขา จ้องราวกับจะหยั่งให้ลึกถึงก้นบึ้งหัวใจ“คุณคิดจะทำจริงๆ ใช่ไหม”ชายหนุ่มละสายตาจากดวงตาของเธอ เมินหน้ามองไปทางอื่น“ต้องขอโทษด้วยนะ นี่เป็นสิ่งที่แก้วเขาอยากได้”ฟ้าอำไพสะกดใจให้นิ่งที่สุด“คุณมันคนใจดำ คุณรู้จักคนในตลาดนี้ตั้งมากมาย ทุกคนรักคุณ แต่คุณก็ทำร้ายพวกเขาได้อย่างเลือดเย็น คุณยังใช่คนอยู่รึเปล่า”“ผมเป็นยังไง คุณน่าจะรู้ดี”คำพูดของเขาทำให้เธอสะดุดใจอย่างแรง“ใช่ ฉันรู้ดี คุณน่ะมันคนไม่มีหัวใจ”เขาเงียบไป ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความเสียงดุดัน“ใครจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ทุกอย่างต้องเดินหน้า จะมัวยึดติดกับอดีตไม่ได้แล้ว”เขาหันหลังให้เธอ นั่นคือภาพที่ชินตา ฟ้าอำไพขบกัดกรามด้วยความโกรธ“คุณคิดจะไล่ทุกคนที่รักคุณออกไปจากชีวิตคุณจริงๆ ใช่ไหม”ดวงตาคมกริบหันกลับมามองเธอ แววตากระตุกราวกับมีสิ่งเตือนใจ“ผมเคยบอกคุ

“พวกคุณไม่ต้องย้ายออกจากตลาดหรอกนะ”คนฟังถึงกับหน้าตื่น และแปลกใจ“ทำไมล่ะ ก็ในเมื่ออยากจะทำห้างนี่ ถ้าพวกฉันไม่ย้ายไป แล้วพวกคุณจะทำห้างยังไงมิทราบ”“บอกว่าไม่ต้องย้ายก็ไม่ต้องย้าย”เขาคนนี้อธิบายไม่เป็น และไม่เคยคิดจะฝึกทำมันด้วย เธอฟังแล้วแทนที่จะดีใจ แต่กลับรู้สึกเคือง เขาพูดเสียงแข็ง ทำเหมือนกับโกรธใคร“ว่าที่คุณนายของคุณคงยอมหรอกนะ คุณไพรัลย์ มันไม่มีเหตุผลเลย แทนที่จะอยู่ที่นี่ โดยไม่รู้ว่าวันไหนที่เขาจะมาไล่ สู้ไปหาที่ใหม่จะดีกว่า สำหรับคนทำมาหากิน อยู่ที่ไหนก็ไม่อดตายหรอก”“คุณคิดจริงๆ รึว่าผมจะทำลายสิ่งที่คุณพ่อของผมรัก”ฟ้าอำไพถึงกับชะงัก เธอเงยหน้ามองเขา ขณะที่เขาหันกลับมามองเธอเช่นเดียวกัน สายตาคมกริบแฝงความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ชัดเจน แต่เธอไม่รู้จักมัน“ฉันไม่เข้าใจ”“ตอนที่คุณพ่อของผมมาอยู่เมืองไทยใหม่ๆ เขาก็ค้าขายในตลาดนี้ แล้วก็สร้างเนื้อสร้างตัวได้ และก็ได้พบกับแม่ของผมด้วย เมื่อมันกำลังจะถูกขายทิ้ง คุณพ่อของผมก็เลยรีบซื้อไว้ เพื่อเป็นของขวัญให้แม่”“อ้อ...คราวนี้คุณก็เลยยึดคืนจากคุณพ่อของคุณ เพื่อเจ้าสาวของคุณ”“คุณพูดประชดประชันเก่งขึ้นนะ รู้ตัวรึเปล่า” เขาทำตาดุหญ

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังนอนอยู่กับฆาตกร”ชายหนุ่มพลิกตัวนอนตะแคง ใช้นิ้วเขี่ยปอยผมที่ปลกหน้าผากของหญิงสาว ก่อนจะเลื่อนลงไปจับมือเธอไว้“แต่คุณไม่กลัวผมใช่ไหม”“ใครบอก”“ถ้ากลัว ก็คงไม่กล้าบอกรักหรอก”ฟ้าอำไพตาลุกวาวจะดึงมือกลับ แต่เขากลับจับไว้แน่นแล้วดึงเธอมากอดอีกครั้ง หญิงสาวอิดเอื้อนจะออกจากอ้อมอกของเขา แต่เพราะเขากอดรัดจนแน่น ส่งสัญญาว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ หญิงสาวจึงปล่อยเลยตามเลย ทำตามหัวใจของเธอเรียกร้อง“คุณนี่มันโง่จริงๆ”เขาพูดเรื่องจริง มันถูกต้องทุกอย่าง เธอมันโง่ไม่มีใครเกิน ที่ยังคงรักคนเช่นนี้ เธอแนบใบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง เพื่อสัมผัสกับเลือดเนื้อและหัวใจที่ไร้ความปราณีของเขา...แผ่นอกและอ้อมกอดที่เธอจักได้รับไออุ่นเพียงชั่วคราวเท่านั้น“ฉันกำลังพยายามเลิกรักคุณอยู่”“จริงเหรอ”“จริงสิ”“แล้วทำไปถึงไหนแล้ว”หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอเงยหน้ามองเขา เขาก้มลงมองเธอ“คิดว่าฉันต้องทำได้แน่ อีกไม่นานนี้ ฉันจะเป็นอิสระจากคุณ” สายฝนยังคงตกอยู่อย่างนั้น อากาศเย็นฉ่ำ เกาะกุมหัวใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่ทะลุผิวหนังจนเข้าสู่กระดูก“แล้วต่อไปเราจะ

“ฟ้า” อย่าใจอ่อนเด็ดขาด เธอบอกตัวเองเช่นนั้น อ้อมแขนนั้น มันไม่ใช่ที่ของเธอ ถึงเธอจะมีกิเลศตันหาเต็มแน่นในตัวก็ตาม เธอก้าวผ่านร่างกายดุจหินของชายหนุ่มไปอย่างไม่ลังเล“บอกให้มาหา ไม่ใช่ให้หนี” ชายหนุ่มก้าวเท้ารวดเร็วรุกไล่ตามเธอไปอย่างไม่ลดละ เมื่อถึงตัวก็รวบกอดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน สายลมพัดกระหน่ำรุนแรง กระทบเนื้อกาย จนสะท้านไปถึงหัวใจหญิงสาวรู้สึกเหนื่อยล้าหัวใจเหลือเกิน“ฉันเหมือนคนที่กำลังจะตาย”เขาฟังเธอด้วยหัวใจสั่นสะท้าน“และคุณเป็นคนฆ่าฉัน”“ผมรู้” เขาจะทำอย่างไรดี วินาทีนี้ เขารู้สึกเกลียดตัวเองเข้ากระดูกดำแล้ว “หัวใจของคุณคงบอบช้ำมากเลยใช่ไหม”“ฉันเพียงแค่รู้สึกผิดหวังเท่านั้น”“อย่าไปสนคุณปู่คุณย่าของคุณเลยนะ”“ฉันหมายถึงคุณ”น้ำตาของเธอตกไหลลงบนหลังมือของชายหนุ่ม ซึ่งประสานอยู่บนหน้าท้องของเธอ เขารู้สึกถึงมัน รู้สึกถึงความเศร้าเสียใจของเธอ น้ำตาเม็ดนั้นทำให้หัวใจของเขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน“คุณรู้ไหม วิธีที่จะทำให้ฉันฟื้นขึ้นจากความตายอีกครั้งคืออะไร”“ให้ผมไปไกลๆ จากชีวิตของคุณ”“รู้แล้วก็ปล่อยสิ”“คุณคิดว่าผมจะทำตามที่คุณสั่งรึเปล่า” พูดพลางก็กอดรัดแน่นขึ้น หญิงสาวพยายา

“นี่ครับ ภาพของผู้หญิงที่อยู่กับนายไพรัลย์ที่หน้าผาริมทะเล”ดวงตาของก้องภพวาวโรจน์ ขณะรับภาพถ่ายใบนั้นมาดู ผลจากการที่เขาสั่งการให้ลูกน้องไปตามติดนายไพรัลย์อยู่พักหนึ่ง เขายังไม่ได้อะไรกลับมาเลย หมอนั่นระวังตัวตลอดเวลา กระทั่งวันนี้เอง ที่เขาได้รับรายงานจากลูกน้อง หมอนั่นอยู่กับหญิงสาวผู้หนึ่ง ซึ่งไม่ใช่แก้วกัลยา“ดีมาก” เขามอบรางวัลแก่ลูกน้องด้วยคำชม ก่อนก้มหน้าลงมองภาพถ่ายในมือ เขาอุทานแผ่วเบาด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นผู้หญิงคนนั้นเต็มตา“นี่มันยัยนักฆ่าคนนั้นนี่” นั่นเพราะเขายังจำเธอได้ดีไม่มีวันลืม เขากำหมัดแน่น ทุบลงบนโต๊ะดังปัง สายตาอัดแน่นไปด้วยความแค้น “ไอ้เหยี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ คงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาแน่ และถ้ามันเป็นคนส่งมือปืนมาตามเก็บฉันอยู่ละก็ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังน่าสงสัยอยู่”“แต่เธอเป็นแค่เจ้าของร้านกาแฟในตลาดบ้านกลางเองนะครับ”“เปิดร้านบังหน้าล่ะสิ” ก้องภพจ้องใบหน้าของฟ้าอำไพในรูปถ่ายใบนั้นอย่างตั้งใจ แม้เจ้าหล่อนจะถูกโอบกอดจนแน่นจากชายหนุ่มผู้เป็นศัตรู แต่สีหน้าของเธอก็ไม่ได้บ่งบอกถึงความสุขสักเท่าไหร่นัก“ทำไมเธอถึงไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้ฆาตกรโหด” สายตาแบบนี้เองที่เขาฝัน