All Chapters of รวมเรื่องสั้นสุดสยิว อีโรติก(เล่ม2) NC25+++: Chapter 21 - Chapter 30

-----------"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!" คินไม่สนใจชายใจทรามสักนิด รีบคว้ามือหญิงสาวขึ้นทันที ก่อนจะรีบถอดเสื้อคลุมแจ็คเก็ตของตัวเองสวมให้ร่างเปลือยท่อนบน รีบเลื่อนหน้าหันไปทางอื่น "ผะ ผมไม่เห็นเพราะงั้นไม่ต้องอายนะครับ" "ขอบคุณนะคะที่มาช่วย" สีหน้าหญิงสาวดูตกใจไม่น้อย ไม่อาจกล้าสบตากับร่างใหญ่ได้ ชายตัวยักษ์อุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิงทำเอาเรไรถึงกับแน่นิ่งในอ้อมแขนแกร่ง"ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะพาคุณไปที่ที่หนึ่งหวังว่ามันจะทำให้คุณสบายใจไม่มากก็น้อย" "ค ค่ะ" ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้ไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด กลับกันกลับรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขา ทั้งสองผ่านป่าทึบนกมาราวห้านาทีในที่สุดก็เดินมาโผล่ยังโขดหินขนาดใหญ่ซึ่งมีต้นไม้ ต้นใหญ่แผ่กิ่งใบให้ความร่มเย็นใต้ต้นไม้นั้นมีแคร่ไม้ตั้งอยู่เพียงตัวเดียว ร่างหญิงสาวขวัญผวาถูกวางลงบนแคร่อย่างเบามือ ก่อนร่างยักษ์จะนั่งลงข้างกัน "ที่นี่เป็นที่ที่ผมมักจะมานั่งเล่นเป็นประจำ เรียกได้ว่าเป็นฐานทัพลับๆ ก็ได้" "สวยมากเลยค่ะ"เบื้องหน้านั้นคือมหาสมุทรกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ลมทะเลพัดปะทะเข้าหน้า เสียงใบไม้กระทบกันเป็นดั่งดนตรีบำบัดจิตใจ ร่างเล็กหลับตาลงเล็ก

------------ลมทะเลหากในวันปกติของคินแล้วคงจะเย็นสบายและรู้สึกสงบ ต่างจากวันนี้เขารู้สึกร้อนเนื้อร้อนใจเปลญวนแม้จะแกว่งไปมาเพราะแรงลมทะเลกลับไม่คลายความรู้สึกกระวนกระวาย ท้ายที่สุดเขาเด้งตัวลุกขึ้นนั่งถอนหายใจเสียงดัง "เฮ้อ เป็นคนนิสัยเสียไปแล้วสิ ทั้งที่ควรจะลาเรไรก่อนเดินทางกลับ แต่เรากลับหนีออกมาโดยไม่ล่ำลาเลยสักคำ ทั้งที่ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วแท้ๆ" ยิ่งคิดถึงโอกาสที่เสียไปยิ่งรู้สึกเสียดายไม่หายหัวใจตอกย้ำโทษตัวเองรับร้อยนับพันครั้ง นั้นคือสาเหตุที่เขาไม่อาจสงบนิ่งได้อย่างทุกวัน เสียงคลื่นทะเลกระทบชายหาดคล้ายเป็นเสียงกล่อมชวนให้เขาผ่อนคลาย สมองที่ค่อยๆ พาเข้าสู่โหมดพักผ่อนกลับทำงานฉับพลันอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงหวานติดตราตรึงใจของใครบางคน "พี่คิน" "!!!!!" หันไปตามเสียงเรียกปรากฏร่างหญิงสาวตัวเล็กยืนอมยิ้มแก้มแดงให้กันอยู่ก่อนแล้ว เธอเกลี่ยผมทัดหูสายตาเขินอายจ้องมองมา ราวกับฟ้ารับรู้ถึงการก่นด่าตัวเองในใจของเขานับครั้งไม่ถ้วนและสวรรค์จึงส่งเธอมาอีกครั้ง คราวนี้ร่างยักษ์รีบวิ่งเข้าไปโอบกอดเรไรด้วยความดีอกดีใจ "เรไร! พี่คิดว่าจะไม่ได้เจอเรไรอีกแล้ว" "จะกลับได้ไงล่ะคะ มีคน

-----------วันเวลาล่วงเลยผ่านพ้นฤดูกาลถึงตอนนี้เป็นช่วงซัมเมอร์ พูดถึงเรื่องอากาศของเมืองไทยในหน้าร้อนไม่ต่างอะไรจากนรก ผู้คนมีวิธีการคลายร้อนแตกต่างกันไป บ้างก็ขลุกตัวอยู่ในบ้านเปิดเครื่องปรับอากาศ บ้างก็หากิจกรรมทำหวังจะสู้หน้าร้อนกลับไป ไม่ต่างอะไรกับ วาริช แม่เลี้ยงเดี่ยววัยสี่สิบปี "ร้อนจนจะบ้า!" "เบาๆ เดี๋ยวคนมอง" วาริชยกนิ้วชิดริมฝีปากกระจับสีหวานห้ามปรามเพื่อนสนิท สมใจ ให้เบาเสียงลงเกรงว่าคนบนรถไฟฟ้าจะหันมอง "เขามองตั้งแต่แกมากับฉันแล้วจ้ะเพื่อน" ด้วยวาริชเป็นถึงอดีตพริตตี้มอเตอร์โชว์ถึงแม้จะแขวนส้นสูงไปแล้ว แต่รูปร่างหน้าตายังสวยสะพรั่งเกินวัย ผมสีคาราเมลลอนยาวใบหน้าเรียวสวยคิ้วโก่งคมจมูกโด่งริมฝีปากกระจับสวย ร่างสูงเพรียวมีส่วนเว้าโค้งอวบอึ๋มเฉพาะส่วนหน้าอกหน้าใจและสะโพก บั้นเอวคอดขายาว แม้จะสวมเสื้อยืดเข้ารูปกางเกงยีนสีเข้มขายาวรองเท้าผ้าใบ ก็ดูดีราวกับกำลังเดินแบบบนเวที ความสวยของวาริชเป็นที่เลื่องลือของเหล่าเสี่ยทั้งหลาย ทว่าเธอขอเลือกใช้ชีวิตกับลูกชายวัยสิบแปดเพียงลำพัง "เปิดเทอมหน้าเจ้าไวท์ก็เข้ามหาลัยแล้วใช่ไหม เวลาเดินเร็วมากเลยเนอะ" "นั่นสิ ยังจำตอนเข้ามอต้นไ

------------"อ๋อค่ะ" หลังรับรู้วาริชเดินตรงกลับมาหาธีโอทั้งสองช่วยกันขนข้าวของสัมภาระลงจากรถเพื่อรอรถรับส่งจากทางโฮมสเตย์จัดไว้ ยืนรอได้ไม่นานรถกอล์ฟคันสีขาวแล่นมารับ ในที่สุดการเดินทางแสนยาวนานได้สิ้นสุดลง บ้านพักหลังไม้ให้ความรู้สึกอบอุ่นตั้งตระหง่านหันหน้ารับลมทะเล โดยรอบข้างบ้านนั้นมีต้นไม้น้อยใหญ่ปลูกล้อมรอบดูเย็นสบายตา ไม่ไกลจากบ้านจะเห็นต้นมะพร้าวสองต้นอยู่ข้างกันมีเปลญวนสีขาวมัดผูกเหมาะแก่การพักผ่อน "โห! สวยกว่าที่แม่ดูมาอีกนะเนี่ย" วาริชยกยิ้มด้วยสีหน้าปลื้มปีติ นานแล้วที่เธอไม่ได้พักผ่อนกับธรรมชาติ เพราะเวลาส่วนใหญ่ของเธอนั้นอุทิศให้กับไวท์ผู้เป็นลูกชาย ไหนจะร้านเสริมสวยร้านทำเล็บที่ร่วมลงทุนทำกับเพื่อน กว่าจะสะสางเคลียร์งานทุกอย่างใช้เวลานานพอสมควร เธอจึงตื่นเต้นกับการพักผ่อนในครั้งนี้เป็นพิเศษ"แม่ไปเดินเล่นเถอะ เดี๋ยวของพวกนี้ผมเก็บให้เอง" ธีโอเสนอตัวเริ่มยกสัมภาระเข้าบ้านพักแทนที่วาริชจะรีบวิ่งไปยังหาดทราย เธอกลับชะงักและหันกลับมาช่วยเพื่อนของลูกชายขนกองสัมภาระอีกแรง "มาด้วยกันแค่สองคน ไม่ช่วยกันเมื่อไหร่จะเสร็จจริงไหม ^^ " ธีโอผงะไปครู่หนึ่งพลางยกยิ้มยอมความดื้อ

---------- "ผะ ผมไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นครับ แม่ไม่ต้องกลัวผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่บอกใครแน่นอน" "......" สติวาริชล่องลอยหายไปแล้ว ภาพลักษณ์แม่เพื่อนดีเด่นก็เช่นกันเพราะความประมาทเลินเลิ่อของตัวเอง"ฮึก! ขอโทษนะที่แม่เป็นผู้หญิงแบบนี้ ฮือ" วาริชปล่อยโฮออกมาเสียงดัง พร้อมยกผ้าห่มขึ้นคลุมจรดหัว เธอไม่มีหน้าจะสู้ชายหนุ่มร่างใหญ่เพื่อนลูกได้อีกแล้ว แถมยังเป็นผู้ชายที่เธอแอบมองมาโดยตลอด พยายามจะเป็นคนดีต่อหน้าเขาคนนี้มาโดยตอนนี้มันจบแล้ว "มันไม่ใช่ความผิดแม่สักหน่อย เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์โลกอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่แม่ที่มีความต้องการผมเองก็มีเหมือนกัน" "อึก" เสียงร่ำไห้ใต้ผ้าห่มเงียบลงมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเพียงเท่านั้น ในเวลานี้ธีโอเริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่ตนเอ่ยออกไปนั้นให้ความหมายสองแง่สองง่าม เขายืนแน่นิ่งข้างเตียงก้มหน้ามองพื้นห้องด้วยสีหน้าเขินอาย พูดอะไรของมึงวะไอ้ธี ไอ้เหี้ยคิดดีไม่ได้เลย "ธีโอ" ผ้าห่มค่อยๆ เลื่อนลงจนเห็นดวงตาของวาริช เธอเอาแต่จ้องมองเพื่อนลูกชายอยู่แบบนั้น ชายหญิงในห้องนอนยามค่ำคืนเพียงแค่คิดรอยแยกที่ยังคงชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานกลับรู้สึกเสียวแปลบขึ้