All Chapters of รวมเรื่องสั้นสุดสยิว อีโรติก(เล่ม2) NC25+++: Chapter 31 - Chapter 40

-----------"สงบสติอารมณ์ได้หรือยัง" "อะ อื้ม" วาริชเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบายังคงก้มหน้าไม่กล้าสบตา เห็นท่าทีลังเลของเธอเข้าธีโอจึงเข้าใจ เราพยายามรุกมากไปหรือเปล่าอาการแม่ไม่ดีเท่าไหร่ คงต้องปล่อยให้อยู่คนเดียวสักพัก "เข้าใจแล้วครับ ผมจะปะ---" "เดี๋ยวก่อน!" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรวาริชจึงยกมือรั้งตัวหนุ่มลูกครึ่งเอาไว้ บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้งมีเพียงสายตายังคงจ้องมองผสานกันอยู่อย่างนั้นเสียงคลื่นซัดกระทบตัวเรือเบาๆ ราวกับเป็นจังหวะดนตรีที่กล่อมบรรยากาศให้ล่องลอยไปในความเร่าร้อนที่ก่อตัวขึ้นระหว่างคนสองคน แววตาที่เคยสับสนและสงสัยในความรู้สึกขณะนี้มันแปลเปลี่ยนไปเป็นความต้องการของเรื่องใต้สะดือเธอเป็นแม่ของเพื่อนสนิทเขา ผู้หญิงที่ไม่ควรแตะต้อง แต่คืนนี้เธอไม่ได้เป็น ‘แม่’ ของใคร เป็นเพียง ‘ผู้หญิง’ คนหนึ่งที่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่สะท้อนแรงปรารถนาไม่ต่างกัน ยิ่งเวลาผ่านไปแววตากลับยิ่งทอประกายให้เห็นเพลิงไฟสวาทในร่างกายซึ่งมันกำลังลุกโชนเผาไหม้ด้านในทรวง"ธีโอ…เราไม่ควรที่จะ—"ปลายนิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มแตะที่ริมฝีปาก เสียงของวาริชถูกกลืนหายไปกับสัมผัสนั้น ดวงตาลุ่มลึกข

----------- "ไอ้พวกเด็กบ้า!!!" น้ำเสียงสุดจะโมโหของวาริชเปร่งดังลั่น เมื่อรู้ว่าทุกอย่างอยู่ในแผนการของลูกชายตัวดีของเธอทั้งหมด หลังจากโดนเซอร์ไพรส์ด้วยเค้กวันเกิดไปแล้ว ทั้งหมดได้เดินทางมายังบ้านพักโฮมสเตย์ โดยมีเพื่อนสนิทในกลุ่มอย่างเจมส์และเทลเข้าร่วมทริปด้วย "ขอโทษครับ ไวท์อยากเซอร์ไพรส์วันเกิดแม่เท่านั้นเอง" ลูกชายจอมวางแผนโอบกอดซบหน้าลงบนไหล่เล็กผู้เป็นแม่ ทั้งเรื่องงานพาสไทม์ตลอดจนถึงเรื่องความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของแม่และเพื่อนสนิท ไม่มีอะไรที่ไวท์ไม่รู้เขาเพียงรอจังหวะมาเซอร์ไพรส์แม่เท่านั้นเอง "เซอร์ไพรส์ถึงขนาดที่ธีโอปากแตกแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ" เธอหันไปมองหนุ่มลูกครึ่งซึ่งขณะนี้นั่งประคบน้ำแข็งอยู่ข้างกัน "มันเป็นคนวางแผนเองด้วยซ้ำ" เจมส์เอ่ยอธิบายเทลเองก็เห็นพ้องต้องกันพยักหน้ารับงึกๆ "ธีโอมันมาสารภาพความรู้สึกกับไอ้ไวท์ตั้งแต่ปีที่แล้ว เพราะมันบอกไม่กล้าไอ้ไวท์เลยจัดการวางแผนนี้ขึ้นมา" "ไอ้เหี้ยเทล มึงไม่จำเป็นต้องพูดหมดทุกเรื่องก็ได้" ธีโธจ้องเพื่อนตาเขม็งเกรงว่าแม่เพื่อนจะรู้ความจริงในข้อนี้ ต่างจากวาริชขณะนี้เธอกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ทว่าความรู้สึกผิดเ

- - - - - ห้องนอนแสนสุขสถานที่ที่เคยตลบอบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่น ในเวลานี้มันช่างเย็นยะเยือกเงียบสงบจนวังเวง ร่างเพรียวผิวขาวนั่งแน่นิ่งเหม่อลอยมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง จะเจอเข้ากับบ้านหลังไม้หลังเล็กริมน้ำสีขาว บ้านหลังนั้นเป็นเสมือนเรือนหอที่หมิงทำขึ้นเพื่อใช้เป็นสถานที่หลบหนีเมื่อถูกเจ๊พริ้งตามรังควาน ทุกครั้งที่มองไปใบหน้าเหมี่ยวจะเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ เธอนั่งมองมันด้วยสายตาว่างเปล่าที่สั่นไหวราวกับโลกทั้งใบของเธอได้แตกสลายหายไปพร้อมเจ้าของบ้านหลังนั้น "นี่ก็หลายวันแล้ว คุณหายไปไหนทำไมไม่มาหาฉันเลยคะหมิง รู้หรือเปล่าพรุ่งนี้ฉันต้องออกจากบ้านของคุณแล้วนะ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้ ฮึก! เราจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ" เสียงหวานสั่นเครือเมื่อคิดถึงใบหน้าที่มีรอยยิ้มและน้ำเสียงของสามีที่จากโลกนี้ไป และเหมี่ยวในวัยยี่สิบก็ได้กลายเป็นสาวหม้ายผัวตายทั้งแบบนั้น "ซ้อเหมี่ยวหยกเก็บของเกือบหมดแล้วนะคะ" "อือ ขอบใจนะหยก" หยกรับรู้ถึงความเสียใจของผู้เป็นนายได้เป็นอย่างดี เพราะเธอเองก็ถูกพ่อขี้เมาขายให้กับซ่องโดยที่อายุเพียงสิบหกเช่นกัน ระหว่างที่กำลังถูกชายซื้อตัวไปทำม

- - - - -ย่านตลาดมีของค้าขายมากมายให้เลือกสรรวันนี้เองเหมี่ยวก็เป็นหนึ่งในลูกค้าเช่นกัน เธอเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ซื้อของสนองความสุขตามประสาผู้หญิงโสด แต่ก็ยังไม่วายมีคำครหานินทาแพร่งพรายเข้าหูเป็นครั้งคราว "ไม่เห็นออกมาเดินตลาดไปพักใหญ่คิดว่าจะหนีออกจากบ้านเจ๊พริ้งไปซะแล้ว" "โอ๊ยเป็นฉันก็ไม่ออกหรอก ได้ข่าวว่าหล่อนมีเงินใช้ไม่ขาดมือก็อย่างว่าพ่อหมิงทิ้งทรัพย์สินเงินทองไว้ให้เยอะพอสมควร ไหนจะทรัพย์สมบัติที่ดินในส่วนของพ่อหมิงอีก ถ้าเป็นฉันฉันก็ไม่ไปไหนหรอกขอหน้าด้านอยู่ใช้เงินจะดีกว่า" "ถึงจะมีเงินเยอะแต่พวกผู้ชายในหมู่บ้านต่างก็เบือนหน้าหนีกันทั้งนั้น อย่างว่าหล่อนมีดวงกินผัวแล้วนี่" "ต๋าย! จริงด้วย""เสียดายหน้าตานะ หน้าตาสะสวยผิวพรรณก็ดีถ้าได้เป็นแม่พันธุ์ของหลานคงจะดีไม่น้อย" "แม่พันธุ์ปีศาจพันธุ์นั้นใครจะเอาล่ะ ฉันไม่เอาด้วยคนหรอก!" "นั่นสิถึงบอกว่าน่าเสียดายไง" เหล่าชาวบ้านจับกลุ่มซุบซิบนินทาทั้งพ่อค้าแม่ขายต่างก็จ้องมองเหมี่ยวกันทั้งนั้น แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ยิน ทว่าเธอได้ยินเช่นนี้มาตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว เพราะคำนินทาที่กระทบกระเทือนจิตใจทำให้หยกรับหน้าที

- - - - -บ้านไม้หลังสีขาวริมน้ำขนาดเล็กบริเวณรอบบ้านมีทั้งสวนดอกไม้ สวนผลไม้และพืชผักสวนครัว ทั้งหมดเป็นฝีมือของสะใภ้ใหญ่และคนใช้ ทำให้บรรยากาศบ้านดูร่มรื่นน่าอยู่มากกว่าตอนที่มันถูกสร้างเสร็จใหม่ๆ เสียอีก วันนี้เองบริเวณริมน้ำก็ถูกใช้เป็นพื้นที่สำหรับจัดแจกันดอกไม้ของซ้อเหมี่ยว "พอได้จัดดอกไม้แล้วหัวก็ปลอดโปร่งสดชื่นขึ้นมาทันตา" "นั่นสิคะ ทุกครั้งที่ซ้อนั่งจัดแจกันดอกไม้ฉันมักจะเห็นแววตาที่สดใสและเป็นประกายของซ้อทุกครั้งไป" "คงไม่มีใครรู้ใจฉันเท่าหยกแล้วล่ะ จริงสิไม่อยากให้หยกใช้คำพูดที่ห่างเหินกับฉันเลย เพราะงั้นเปลี่ยนจากคำว่าฉันเป็นหนูแทนดีไหม" "คะ! แบบนั้นมันไม่---" "ไม่ได้หรอหยก" สีหน้าออดอ้อนของผู้เป็นนายคือสิ่งเดียวที่หยกอ่อนไหวมากที่สุด ท้ายที่สุดเธอยอมพยักหน้ารับเบาๆ "ต้องแบบนี้สิ! ฉันเองก็จะแทนตัวเองว่าพี่เหมือนกัน อยากมีน้องสาวมานานแล้ว ^^ " "ซ้อ""ให้พี่เรียกหยกว่าน้องสาวได้หรือเปล่า" ทั้งสองยกยิ้มแผ่วเบาให้กันและกัน ทั้งสองต่างไม่มีครอบครัวจึงโหยหาความรักจากคนในครอบครัวมาโดยตลอด เมื่อเจออีกคนมาเติมเต็มจึงเกิดเป็นความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ "ค่ะ ขอฝากตัวเป็นน้องสาวขอ