หล่อลากไส้!

------

"ข้าวมาส่งแล้วจ้า"

"เอาเข้ามาข้างในเลยส้ม" 

"หนูเข้าไปแล้วนะ" 

อีหนูที่แหกปากอยู่ตอนนี้คือส้ม ลูกสาวป้าสีร้านขายอาหารตามสั่งกลางซอย เป็นร้านประจำที่ฉันจะโทรสั่งอาหารมื้อกลางวันตลอด ส้มเป็นหญิงสาวคนเดียวที่ได้ย่างกายเดินได้ทั่วหอ เพราะเด็กในหอมักจะสั่งข้าวกันบ่อยด้วยราคาที่ย่อมเยาและมีบริการส่งฟรีถึงที่ 

"อะเจ๊ข้าว" 

"แหม่ พูดเหมือนกูเป็นหมาเลยนะมึง" 

"ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ" 

ส้มเร่งฝีเท้าตรงมาหาฉันที่นั่งบนโซฟาขณะกำลังดูซีรีส์ ก่อนจะทิ้งตัวเอ่ยเสียงเบาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกอย่างกับเห็นผี 

"นี่เจ๊ ที่หอมีเด็กใหม่เข้าพักเหรอ"

"อือ เข้ามาเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่หรอก เป็นหนุ่มแว่นอินโทรเวิร์ต"

"ว๊าย! หล่อมากเจ๊!!" 

จู่ๆ ก็กรี๊ดขึ้นมาสีหน้าแววตาดูก็รู้ว่านางส้มตกหลุมรักพ่อหนุ่มอินโทรเวิร์ตเข้าอย่างจัง 

"หยุดความคิดบัดซบของมึงเดี๋ยวนี้ เกิดมีลูกหอกูมาได้ยินเข้าเดี๋ยวจะกลัวกันใหญ่" 

"โธ่เจ๊ พูดเหมือนหนูจะไปปล้ำเขาอย่างนั้นแหละ ดูสารรูปหนูสิตัวเล็กอย่างกับหมากระเป๋า" 

ก็ไม่เถียง ด้วยส้มเป็นผู้หญิงตัวเล็กและยังผอมบางถ้าได้ไปยืนกลางพายุคงถูกพัดปลิวไปไกล 

"ว่าแต่เขาชื่ออะไรเหรอเจ๊ อยู่ปีไหนอะ" 

ส้มขยับเข้ามาเกี่ยวแขนกอด สีหน้าตื่นเต้นยิ้มไม่หุบ

"ชื่อฮ่องเต้ อยู่ปีสามแล้วมั้ง" 

"โห! งั้นก็เป็นรุ่นพี่หนูอะดิ" 

"อือ แต่คนนี้เข้าถึงยากบอกเลย ขนาดเจ๊ชวนคุยยังไม่ค่อยตอบ ลึกลับอย่างกับสายลับงั้นแหละ" 

ถึงจะเคยแซวจนฉันเสียอาการมาแล้วครั้งหนึ่งก็เถอะ

"หล่อลากไส้ขนาดนั้น หยิ่งหน่อยก็ไม่แปลกหรอก" 

"แปลกค่ะ" 

ส้มตาโตมองฉันด้วยความตกใจ ที่จู่ๆ ก็พูดดังขึ้นมา 

"คนที่แปลกน่ะคือมึงค่ะ กูพึ่งบอกไปว่าอย่ายุ่งกับลูกหอ เดี๋ยวแม่ตบให้คว่ำ" 

"ว๊าย! อย่าบอกนะว่าแม่จะหวงไว้กินเองอะ"

นางส้มรู้เยอะซะจริง ไอ้เรื่องที่ฮ่องเต้คือหนุ่มในสเปกฉันไม่เถียงหรอก แต่จะบุ่มบ่ามเข้าหาไม่ได้ เพราะนั้นคือลูกหอของฉันเกิดเรื่องที่ฉันเข้าไปตีสนิทจนเลื่อนชั้นไปมากกว่านี้ เด็กๆ ในหอคงจะไม่สบายใจ คิดว่าหอพักคือซ่องแหง 

"อะนี่เงิน เอาไปแล้วก็รีบออกไปสักที กูจะดูซีรีส์" 

"จิ๊! ไว้ถ้าเจอพี่ฮ่องเต้ข้างนอกเมื่อไหร่ เสร็จนางส้มคนนี้แน่" 

"จ้า ขอให้ได้ขอให้โดนแล้วกัน" 

ส้มเดินยิ้มกริ่มเป็นปลื้มออกจากห้องไป ส่วนฉันลุกขึ้นเดินไปหยิบจานช้อนส้อมเพื่อกินข้าว 

ด้วยห้องพักของฉันเป็นห้องพักใหญ่ พื้นที่ชั้นล่างเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นที่พักของฉัน จึงแบ่งโซนห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องครัวเป็นสัดส่วนและยังทำพื้นที่บาร์ไว้สำหรับปาร์ตี้กับเพื่อนและลูกหอบ้าง ขณะที่ฉันกำลังวางจานลงบนเคาน์เตอร์บาร์ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น 

"ใครมันมาขัดจังหวะกินข้าวอีกล่ะเนี่ย" 

น่าหงุดหงิดจริงๆ คนยิ่งหิวอยู่ ฉันเดินไปเปิดประตูว่าจะเหวี่ยงใส่คนไร้มารยาทสักหน่อย แต่เมื่อเห็นคนด้านนอกถึงกับต้องกลืนคำพูดลงคอ 

"อะ อ้าวเต้มีอะไรหรือเปล่า" 

ฮ่องเต้พ่อหนุ่มแว่นอินโทรเวิร์ตยืนยิ้มอยู่ก่อนแล้ว 

"ผมจะมาถามเรื่องเวลาปิดประตูของหอพักน่ะครับ" 

"อ๋อ ถ้าเป็นเวลาปิดประตูจะปิดตอนห้าทุ่ม เรทสุดๆ ไม่เกินห้าทุ่มครึ่งเรามีอะไรหรือเปล่า"

"พอดีคืนนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงน่ะครับ ไม่รู้ว่าจะกลับช้าหรือเปล่า" 

พูดไปพลางยกมือเกาท้ายทอยไป รอยยิ้มมุมปากแววตาเกรงใจ อือหือหล่อลากไส้ขนาดนี้ใครจะกล้าปฏิเสธ!

"งั้นเอาเบอร์พี่ไว้ก็ได้ เรามาตอนไหนค่อยโทรหาพี่แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะไปเปิดประตูให้" 

"ครับ ขอบคุณครับ ^^" 

โอ๊ย ถ้าได้เจอกันบ่อยๆ ถูกส่งยิ้มหวานให้แบบนี้ทุกวัน หัวใจแม่หม้ายคงจะกระชุ่มกระชวยและหวั่นไหวหลงเจ้าเด็กอินโทรเวิร์ตตามนางส้มไปอีกคน ไม่ได้เราต้องรักษาภาพลักษณ์ให้ดูน่าเชื่อถือหน่อย

"เรียบร้อยครับ ยังไงเดี๋ยวผมจะโทรหาอีกที" 

"จ้ะ ไม่ต้องเกรงใจปกติลูกหอคนอื่นก็มักจะโทรตามพี่อยู่แล้ว" 

"ครับ งั้นผมขอตัวก่อน" 

ฮ่องเต้เดินกลับห้องของตัวเองไป จะว่าไปเมื่อสองสามวันที่แล้วก็มาขออนุญาตเจาะผนังห้อง แถมยังมีช่างเข้าไปทำอะไรสักอย่างด้วย 

"ลองแอบไปส่องกระจกห้องของเต้สักหน่อยแล้วกัน" 

ฉันเดินย่องให้เบาเท้าที่สุดตรงไปแอบยังผนังข้างหน้าต่าง ก่อนจะค่อยยกมือป้องบริเวณขมับทั้งสองข้างเพื่อให้เห็นภายในห้องให้ชัดมากขึ้น 

"นะ นี่มันหอพักของฉันจริงหรอเนี่ย!" 

แม้ห้องจะมีขนาดกลางแต่กลับถูกตกแต่งให้ดูกว้างขวางสะอาดตา มีโซฟาทีวีไหนจะชั้นวางของติดผนัง ภายในห้องถูกทาสีครีมดูสะอาดตา เตียงนอนเองก็ถูกปรับเปลี่ยนใหม่ให้ดูหรูหรามากกว่าเดิม ด้วยกฎที่ห้ามติดแอร์เองจึงมีแอร์เคลื่อนที่วางอยู่บริเวณปลายเตียง โคมไฟกลางห้องเป็นท่อนไม้ที่ถูกซ่อนไฟสีอุ่นเข้าไปข้างในให้ความรู้สึกนวลตา ราวกับโลกคู่ขนานของห้องพักห้องอื่นๆ 

"โอ้โห แต่งห้องสวยขนาดนี้เชียว" 

"เข้ามาดูไหมครับ" 

"!!!!" 

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแทรกขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำเอาฉันตกใจหมุนตัวหันไปมองเห็นร่างฮ่องเต้เปิดประตูห้องชะโงกออกมามองฉันครึ่งตัว 

"มะ ไม่เป็นไรพี่แค่มาดูความเรียบร้อยเท่านั้นเอง" 

น่าอายชะมัด! แอบมาดูห้องของลูกหอแบบนี้เดี๋ยวก็โดนเข้าใจผิด ด้วยความอับอายฉันวิ่งแจ้นกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ไม่สนแล้วว่าจะถูกเด็กคนนั้นมองอย่างไง เพราะตอนนี้ฉันโคตรจะอายตัวเองเลย

"แค่จะชวนเข้ามาในห้องเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะต้องวิ่งหนีกันขนาดนั้นเลย?" เราทำให้พี่เขาตกใจหรือเปล่านะ

------------