ฮ่องเต้มันส์สู้ลิ้น

------

"จะอยู่ที่หอพักนี้จริงเหรอ ให้พ่อพาไปดูหอพักอื่นก่อนไหม" 

"ไม่เป็นไร ผมอยากอยู่ที่นี่" 

"แต่มันดูเก่า คนก็เยอะ พ่อว่าไปอยู่คอนโดพ่อดีกว่า" 

เสียงคนถกเถียงกันดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันจึงลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างสำหรับติดต่อบานเล็กออก เห็นหนุ่มหล่อตัวสูงโปร่งรูปร่างกำยำล่ำสันผิวขาวเหลืองสวมแว่นเดินนำหน้า ชายวัยกลางคนดูมีอายุในชุดสูทสีดำ ก่อนหนุ่มแว่นจะหยุดเดินและหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ 

"ที่นี่ยังมีห้องพักว่างอยู่ไหมครับ" 

"!!!" 

คุณพระ! หล่อมากหล่อทะลุแว่น ใบหน้าคมตาตี๋คิ้วเฉี่ยวจมูกโด่งปากบางสีอมชมพู ไหล่กว้างอกแกร่งในชุดนักศึกษา แม่เจ้าโว้ยหล่อบาดใจอะไรขนาดนี้ 

"สรุปมีห้องว่างไหมครับ?" 

"มะ มีค่ะ! แต่ทางหอเราไม่มีห้องแอร์นะคะ" 

อยากตบปากตัวเอง เห็นผู้ชายหล่อทีไรเผลอทำเสียงสองเสียงสามตลอด 

"ครับ ผมขอหนึ่งห้องค่ามัดจำหรือรายละเอียดอย่างไงบอกได้เลยนะครับ" 

"รายละเอียดมะ---" 

"ถึงลูกไม่อยากอยู่บ้าน แต่ไปอยู่ที่คอนโดดีกว่า เรื่องแม่เดี๋ยวพ่อจัดการเอง" 

อ่าผู้ชายมีอายุที่เดินมาด้วยเป็นพ่อนี่เอง สวัสดีพ่อผัวเลยดีไหม ไม่ได้สิเดี๋ยวลูกค้าหนีหมด 

"ไม่ใช่แค่เรื่องผู้หญิงคนนั้น ผมอยากออกมาอยู่คนเดียวสักพักก็เท่านั้นเอง" 

"แล้วลูกเป็นไร ทำไมไม่บอกพ่อล่ะ พ่อจะได้ช่วยจัดการให้"

"........." ถ้าบอกว่าเบื่อลูกติดเมียใหม่พ่อ พ่อจะเชื่อไหมล่ะ 

"อยู่ที่นี่ไม่สะดวกสบายเท่าบ้านเราหรอก"

จากสีหน้าและอาการของหนุ่มแว่นคงจะมีเรื่องกับทางบ้านมาแหง เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาไม่ยอมพูดอะไร เข้าไปสะเหล่อจะโดนด่าไหมนะ 

"ค่ามัดจำไม่ต้องจ่าย เข้าอยู่ได้เลยเดี๋ยวเจ๊พาไปดูห้อง" 

"ครับ!" 

ทันทีที่ฉันพูดจบหันไปมองยังกระดาษเลขห้องที่ว่าง ก่อนจะคว้ากุญแจที่แขวนอยู่เดินออกมาในทันที สุดท้ายก็เข้าไปสะเหล่อจนได้ 

"เดี๋ยวฮ่องเต้! พ่อว่าลูกใจเย็นก่อนจะดีกว่านะ กลับไปคุยกันบนรถเถอะ" 

ฉันหันไปมองยังหน้าประตูหอพัก เห็นรถเบนซ์คันสีขาวหรูหราจอดอยู่ ดูท่าคงมีฐานะไม่เบาแล้วไหงถึงได้มาอยู่ในหอพักธรรมดาแบบนี้ได้ คงจะเจอปัญหามาหนักจริงๆ 

"คุณพ่อคะ ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ หอพักที่นี่รับแค่ผู้ชายเพียงเท่านั้น เรื่องชู้สาวไม่มีเกิดขึ้นในหอพักนี้แน่นอน แม้สภาพตึกจะดูเก่าไปหน่อย แต่ภายในห้องกว้างขวางมีเฟอร์นิเจอร์ให้ครบหิ้วกระเป๋าเข้าอยู่ได้เลย"

"ฉันไม่ได้ถาม!" 

"อุ้ย"  

เหยียบเบรกหัวทิ่มเลยฉัน ตาแก่คนนี้ดูจะหัวดื้อหัวรั้นไม่เบา พวกคนรวยนี่มันน่าเบื่อซะจริงชอบคิดว่าตัวเองอยู่สูงส่ง ไล่ออกไปทั้งพ่อทั้งลูกเลยดีไหม 

"พี่พาผมขึ้นไปดูห้องเลยครับ" 

"ไม่ได้! พ่อไม่อนุญาตให้แกอยู่ที่นี่ กลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้" 

ตาแก่คงจะหมดความอดทนกับลูกชายเต็มทนจึงเอ่ยเสียงดังลั่น ฝีเท้าของหนุ่มแว่นหยุดชะงักลงทันที เอาแล้วไงศึกพ่อลูกครั้งนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะกัน 

"พ่อไม่มีสิทธิ์" 

"!!!" 

แววตาที่เห็นผ่านเลนส์แว่นหนานั้นทำเอาฉันถึงกับสะดุ้ง แววตาโกรธแค้นแววตาดุดันที่พร้อมจะปะทะคนมองได้ตลอดเวลา จากหนุ่มติ๋มกลายเป็นหนุ่มเลือดร้อนเพียงชั่วพริบตาเดียว นี่มันอะไรกันความสัมพันธ์ของพ่อลูกคู่นี้ 

"นำไปได้เลยครับ" 

"อะ อ้อจ้ะ" 

ท้ายที่สุดตาแก่ก็ยอมปล่อยลูกชายไป ส่วนตัวเองเอาแต่ยืนแน่นิ่งไม่พูดไม่จา ก้มหน้ามองพื้นอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง ระหว่างขึ้นบันไดฉันหันมองเช็คอาการของหนุ่มแว่นเป็นระยะ เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉยดังเดิมราวกับสีหน้าเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น 

"ห้องนี้แหละ" 

เดินขึ้นบันไดมาสามชั้น ห้องว่างนี้อยู่ถัดจากบันไดมาหนึ่งห้อง ประตูเปิดออกเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิตมีครบครัน ร่วมถึงพัดลมติดผนังตู้เย็นและไมโครเวฟ ภายในห้องน้ำมีฝักบัวชักโครกและอ่างล้างหน้า ขณะเดินดูรอบห้องสีหน้าของหนุ่มแว่นไม่แสดงท่าทีหรืออาการใด ก่อนจะหันกลับมาถามฉันอีกครั้ง 

"มีห้องว่างชั้นสองหรือหนึ่งบ้างไหมครับ" 

"หะ ห๊ะ?" 

ปกติลูกหอจะไม่ค่อยอยู่ชั้นล่างๆ สักเท่าไหร่ ก็เพราะข่าวลือของฉันนั่นแหละ เลยกลัวว่าฉันจะไปเก็บดอกตอนกลางคืน แสดงว่าพ่อหนุ่มแว่นคนนี้คงไม่รู้สิท่า 

"ก็มี อยากอยู่ชั้นหนึ่งเหรอ" 

"ครับ ตอนเดินเข้ามาผมเห็นห้องล็อกอยู่สามสี่ห้อง ผมอยู่ได้ไหมครับ" 

แววตาไร้อารมณ์เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันไม่อาจคาดเดาอะไรได้เลย 

"ดะ ได้สิ" 

"ถ้าไม่เป็นการรบกวน พาผมลงไปดูห้องได้ไหมครับ" 

"แน่นอน" 

อึดอัด! ทำตัวไม่ถูกเสียชื่อเจ๊ซีเปียหมดเลยเว้ย ฉันเดินออกมาก่อนจะล็อกห้องเช่นเดิม แต่เมื่อก้าวเท้าลงบันไดขั้นสุดท้าย กลับเห็นเพียงกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สองสามใบวางอยู่แล้ว และยังมีกล่องพลาสติกวางอยู่อีกสองสามกล่อง ฉันรู้ได้ในทันทีว่านี้คงจะเป็นสัมภาระของหนุ่มแว่น จึงพยายามเดินเลี่ยงเข้าไปหยิบกุญแจห้องใหม่อีกครั้ง เดินตรงไปยังห้องพักที่อยู่ห้องสุดท้ายของชั้นล่าง เปิดออกและให้หนุ่มแว่นเดินนำเข้าไป

"ชั้นล่างจะกว้างกว่าชั้นบนนิดหน่อย เพราะด้านหลังมีครัวต่อเติม แต่ถ้าไม่ใช้ก็ปิดตายได้เลย" 

"ครับ ถ้าผมจะจัดห้องใหม่จะเป็นไรไหมครับ" 

คราวนี้หนุ่มแว่นหันมามองด้วยแววตาอ้อนวอน ว๊าย! หัวใจแม่หม้ายมันสั่นระทวยแม้จะไม่รู้ว่านั่นคือแววตาอ้อนวอนไหมก็เถอะ 

"ดะ ได้สิ! แต่ถ้าจะเจาะอะไรต้องไปบอกพี่ก่อนนะ" 

"ครับ งั้นผมขออยู่ห้องนี้" 

"โอเค ให้เจ๊ช่วยขนของไหม" 

"ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ" 

"โอ๊ย จะเกรงใจทำไมคนกันเองทั้งนั้น ถ้ามีอะไรบอกพี่ได้เสมอ อ้อพี่ชื่อซีเปียนะ เรียกพี่เปียก็ได้" 

"ครับ ผมชื่อ ฮ่องเต้ เรียก เต้ เฉยๆ ก็ได้"

"แหม่ อยู่ดีๆ ก็อยากกินฮ่องเต้ขึ้นมาซะงั้น คิกคิก" 

เก็บอาการไม่อยู่แล้วอีแก่ เดี๋ยวเด็กมันกลัวหนีไปอีก 

"กินได้นะครับ ฮ่องเต้ทั้งหวาน มันส์ สู้ลิ้นสู้ฟันดีอีกด้วย ^^ "

"!!!"

กรี๊ดด! เด็กคนนี้มันร้าย หนุ่มแว่นรุกหนักท่าจะเป็นเรื่องจริง 

"ติดตลกนะเรา" 

ฉันจึงแก้เขินโดยการเดินเข้าไปตีไหล่ฮ่องเต้เบาๆ เผื่อลดความตึงเครียดในบรรยากาศลง

"งั้นพี่ไปแล้วนะ ถ้ามีอะไรก็ไปหาพี่ที่ห้องแรกแล้วกัน" 

"ครับ ^^ " 

ยิ้มทีทำเอาใจแม่หม้ายละลาย~ ให้ตายสิเมื่อวานพึ่งจะบอกไปว่าไม่อยากมีความรักอยู่แท้ๆ ไหงวันนี้พระแม่ถึงได้ส่งคนตรงไทป์มากลั่นแกล้งกันซะได้ ให้ตายสิความอดทนของหนูยิ่งมีน้อยอยู่

-------------