All Chapters of Loveless Deal with the Cold-Hearted CEO: Chapter 251 - Chapter 260

Lumapit si Jenny sa printer upang tignan ito.“Sira?” tumaas ang kilay niya. “O gusto mo lang akong inisin?”“Jen, don’t tell me na iniisip mong gumagawa ako ng dahilan para madelay ang annulment.”“Wala akong iniisip na ganyan. Alam kong gustong gusto mo ng mawala ako sa paningin mo.”“Talaga,” putol ni Sebastian. “Kasi bawat oras na ginugugol mo rito, lalo mo lang pinapaalala sa akin na isang pagkakamali ang patulan kita!”Tahimik siya, pinigilan ang sarili. Sa halip ay tumalikod at marahang nagsalita.“Iyon naman pala. Sa dami ng pera mo kahit milyong printer kaya mong bumili para magkapirmahan na tayo.”“Alam mo, Jenny,” malamig na bungad ni Sebastian, “ang bilis mong mag-move on.”Umangat ang tingin niya.“Ano’ng ibig mong sabihin?”“Sinasabi ko lang… ang bilis mong makahanap ng kapalit ko. Kailan pa kayo nagkikita ni Andrei? Huwag mong sabihing noon pa!”Natigilan siya, magsisinungaling siyang muli ng matapos na sila.“Oo, matagal na. Siya ang una at huling lalaki sa buhay ko! Na

Tahimik ang buong opisina. Nakatayo si Jenny, nakahalukipkip, habang si Sebastian ay nakaupo sa swivel chair, may bahagyang ngiti sa labi, pero ang mga mata niya, malamig at mapanganib.“Jenny, susunod ka sa ayaw at gusto mo. Sige, para naman hindi nakakahiya sa’yo. Babayaran kita. Everything has a price.”Napatingin ito sa kanya, tila hindi makapaniwala sa narinig.“Babayaran mo ako… talagang mukhang pera ang tingin mo sa akin!”“Bakit, hindi ba? Isipin mo na lang na ito ay isang business transaction. Katulad ng dati, kailangan mo lang magmukhang mahal mo pa rin ako sa harap ng lahat. Pero I clearly remember na sinabi mong mahal mo ako. So, hindi ka mahihirapang umakting. Dahil ayaw mo lang aminin, you’re still in love with me,” aniyang mapanukso.“Sa dami ng kasinungalingang sinabi ko sa’yo. Heto ang toto, hindi din kita mahal. Sinabi ko lang iyon para manatili akong nasa kumpanya at mabuhay sa karangyaan. Magkano? Magkano ang ibabayad mo? Tutal, kulang isang buwan na lang naman ako

Tahimik ang buong bahay. Tanging lagaslas ng ulan sa labas ang maririnig.Katapos lang maligo ni Jenny, nakasuot ng simpleng nightdress, nang may marahang kumatok sa pinto.“Jenny, kumain ka muna ng dinner.”“Hindi na, busog pa ako. Gusto ko na lang magpahinga,” aniyang bahagya lang na binuksan ang pinto.Isasara na sana niya ang pinto nang biglang iharang ni Sebastian ang kamay nito.“Sandali lang.”Bago pa siya makapagsalita, mabilis itong pumasok sa kwarto.Napalunok siya, hawak pa ang tuwalya sa balikat.Tahimik si Sebastian habang nakatingin sa paligid, parang isang estrangherong unang beses nakapasok doon.Pumunta ito sa bintana, hinaplos ang kurtinang kulay emerald green, kapansin-pansin sa gitna ng mamahaling ilaw mula sa lampshade.“Nagustuhan mo ba?”“Ang alin?”“’Yung kurtina. Paborito mo ‘di ba? Green. Kaya pinalitan ko lahat ng kulay dito. Gusto kong… mas kumportable ka.”Hindi agad siya nakasagot. “Hindi mo naman kailangang mag-abala pa. Hindi ako magtatagal dito. Sayang

Nagpunta si Sebastian sa banyo upang maghilamos. Kinapa niya ang cellphone. Wala sa bulsa! Binalikan niya ang table. Nakaupo si Andrea na naghihintay sa kanya. Agad niyang dinampot ang cellphone at inilagay sa bulsa.“Andrea, si Jenny ang ia-assist mo. Huwag kang lalapit sa akin. I’m married,” aniyang ipinakita ang wedding ring.“Nauunawaan ko, sir, ihahatid na po kita baka hindi ninyo kayang mag-drive.”“No, thanks. Umuwi ka na,” aniyang tumalikod na.Nilingon niya ang paligid, magulo ang isip niya.Lumabas siya ng bar, mabilis ang hakbang at muntik na siyang madapa. Umuulan pa din sa labas.Pagpasok niya sa kotse, nagdesisyon siyang hindi siya uuwi. Hindi niya kayang makita si Jenny. Baka mag-away lang sila.Pinaandar niya ito patungo sa condo unit niya, ang dating tinutuluyan bago pa sila magsama ni Jenny.Pagdating doon, diretso siya sa loob, ibinagsak ang coat sa sofa, at tumitig sa kawalan.Sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, naramdaman niyang talagang mag-isa siya. Dahil

Dahan-dahan nagmulat ng mata si Jenny, ramdam ang bigat at init sa kanyang gilid.Napasinghap siya nang mapagtantong ang kamay ni Sebastian ay mahigpit na nakayakap sa kanya, ang braso nitong nakapulupot sa baywang niya na parang ayaw siyang pakawalan.Ilang sandali siyang natigilan, pinakikiramdaman ang tibok ng puso niya.Hindi niya alam kung tatanggalin ang yakap o manatiling ganoon lang. Pero sa huli, marahan niyang inalis ang braso ng lalaki.Nang bumangon siya ay dumilat din si Sebastian.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Walang nagsasalita.“Sorry,” mahina niyang sabi, halos pabulong.Ngumiti si Sebastian ng pilit, sabay umupo. “Don’t be. I guess old habits die hard.”Hindi siya umimik. Lumapit siya sa veranda, nakatingin sa dagat. Ang umagang dapat ay payapa, ngayon ay tila pinupuno ng mga tanong sa isipan niya.Hanggang sa marinig niya ang boses ni Sebastian sa likod niya.“Jenny,” tawag nito.“Hmm?”“May tatanungin ako. Pero gusto kong sagutin mo nang totoo.”Huminga siya nang